AUTO-CZĘŚCI

SKUP-ZŁOMU
AUTO-CZĘŚCIZajmujemy się sprzedażą części samochodowych. Jeżeli poszukujesz jakiejś zadzwoń a sprawdzimy czy taką posiadamy! WIĘCEJ

OSOBOWOŚĆ PRAWNA


ZLOMOWISKO.INFO AUTORECYKLING

Rafał Lokwenc

NIP: 635-140-05-38
REGON: 278276761
Zezwolenie Z up. Wojewody Śl. Nr 67

 

Siedziba firmy:
43-262 Radostowice
ul. Pszczyńska 198



Filia:
43-173 Łaziska Górne
ul. Kopalniana 23

 

TOP

AKTY PRAWNE I PRZEPISY

Dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE)  Pobierz PDF
Dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 27 stycznia 2003 r.


Dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE)








EUR-Lex - 32002L0096 - PL

Dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE)

Dziennik Urzędowy L 037 , 13/02/2003 P. 0024 - 0039


Dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

z dnia 27 stycznia 2003 r.

w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji [1],

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [2],

uwzględniając opinię Komitetu Regionów [3],

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu, w świetle wspólnego projektu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy w dniu 8 listopada 2002 r. [4],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Cele wspólnotowej polityki ochrony środowiska naturalnego to, w szczególności, zachowanie, ochrona i poprawienie jakości środowiska naturalnego, ochrona zdrowia ludzkiego oraz rozważne i racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych. Polityka ta opiera się na zasadzie ostrożności oraz na zasadach działania zapobiegawczego, usuwania szkody w pierwszym rzędzie u źródła i zasadzie zanieczyszczający płaci.

(2) Wspólnotowy Program Polityki i Działań w Odniesieniu do Środowiska Naturalnego i Stałego Rozwoju (piąty program działań w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego) [5] głosi, iż osiągnięcie stałego rozwoju wymaga znaczących zmian w bieżących wzorcach rozwoju, produkcji, zużycia oraz zachowania i zaleceń, między innymi, ograniczenia konsumpcyjnego marnotrawienia zasobów naturalnych oraz zapobiegania zanieczyszczeniom. Wymienia zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne (WEEE) jako jeden z obszarów docelowych, wymagających uregulowania w świetle stosowania zasad zapobiegania, odzysku oraz bezpiecznego usuwania odpadów.

(3) Komunikat Komisji z dnia 30 lipca 1996 r. w sprawie przeglądu wspólnotowej strategii zarządzania odpadami podkreśla, iż tam, gdzie ograniczenie powstawania odpadów nie jest możliwe, należy ponownie użyć i odzyskać materiały lub energię odpadów.

(4) W rezolucji Rady z dnia 24 lutego 1997 r. w sprawie wspólnotowej strategii zarządzania odpadami [6] Rada podkreśliła konieczność wspierania odzysku odpadów w celu ograniczenia ilości odpadów do usunięcia oraz zachowania zasobów naturalnych, w szczególności przez ponowne użycie, recykling, kompostowanie i odzyskiwanie energii z odpadów, oraz uznała, iż w każdym przypadku wybór możliwości musi uwzględniać wpływ na środowisko naturalne i skutki gospodarcze, jednakże jeśli osiągnięto postęp naukowo-techniczny i rozwinięto analizy cyklu życia, ponowne użycie i odzysk materiału należy uznać za najwłaściwszy, jeżeli i o ile są to możliwości najlepsze z punktu widzenia środowiska naturalnego. Rada zwróciła się do Komisji również z wnioskiem o jak najszybsze podjęcie czynności właściwych w świetle głównych założeń projektów realizowanych w ramach programu w sprawie najistotniejszych kanałów powstawania odpadów, w tym WEEE.

(5) W rezolucji z dnia 14 listopada 1996 r. [7] Parlament Europejski zwrócił się do Komisji z prośbą o przedstawienie wniosków dyrektyw w sprawie kilku najistotniejszych kanałów powstawania odpadów, w tym odpadów urządzeń elektrycznych i elektronicznych oraz oparcie tych wniosków na zasadzie odpowiedzialności producenta. W tej samej rezolucji Parlament Europejski uprasza Radę i Komisję o przesłanie propozycji ograniczenia liczby odpadów.

(6) Dyrektywa Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów [8] przewiduje, iż na mocy odrębnych dyrektyw można ustanowić szczególne zasady dotyczące poszczególnych przypadków lub uzupełniające zasady podane w dyrektywie 75/442/EWG w sprawie zarządzania poszczególnymi kategoriami odpadów.

(7) Gwałtownie rośnie ilość odpadów WEEE powstałych we Wspólnocie. Zawartość niebezpiecznych części składowych w zużytych urządzeniach elektrycznych i elektronicznych (EEE) jest głównym problemem tam, gdzie faza zarządzania odpadami oraz faza recyklingu WEEE jest realizowana w niewystarczającym zakresie.

(8) Działając pojedynczo, Państwa Członkowskie nie są w stanie skutecznie osiągnąć celu usprawnienia zarządzania WEEE. W szczególności poszczególne wnioski krajowe w sprawie zasady odpowiedzialności producenta mogą prowadzić do znacznych rozbieżności w obciążeniu finansowym po stronie podmiotów gospodarczych. Fakt istnienia zróżnicowanej polityki krajowej w sprawie zarządzania WEEE ujemnie wpływa na skuteczność realizowania polityki recyklingu. Z tego powodu należy ustanowić kryteria zasadnicze na poziomie wspólnotowym.

(9) Przepisy niniejszej dyrektywy stosuje się do produktów oraz wytwórców, bez względu na technikę sprzedaży, w tym także sprzedaż na odległość i elektroniczna. W związku z tym, o ile jest to wykonalne, obowiązki producentów oraz dystrybutorów, korzystających z kanałów sprzedaży na odległość oraz elektronicznej przyjmują tożsamą formę oraz należy je wprowadzać w życie w sposób jednolity w celu uniknięcia sytuacji, w której koszty przepisów niniejszej dyrektywy dotyczącej WEEE, w których ramach urządzenie sprzedano drogą sprzedaży na odległość lub elektronicznej, ponosiły inne kanały dystrybucji.

(10) Niniejsza dyrektywa obejmuje wszelkiego rodzaju urządzenia elektryczne i elektroniczne używane przez konsumentów oraz urządzenia elektryczne i elektroniczne przeznaczone do użytku profesjonalnego. Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla prawodawstwa wspólnotowego w sprawie bezpieczeństwa oraz wymogów zdrowotnych chroniących wszystkie podmioty mające styczność z WEEE, a także dla specyficznego prawodawstwa Wspólnoty w sprawie zarządzania odpadami, w szczególności dyrektywy Rady 91/157/EWG z dnia 18 marca 1991 r. w sprawie baterii i akumulatorów zawierających niektóre substancje niebezpieczne [9].

(11) Dyrektywa 91/157/EWG wymaga możliwie najszybszej rewizji, w szczególności w świetle niniejszej dyrektywy.

(12) Na mocy niniejszej dyrektywy ustanowienie odpowiedzialności producenta jest jednym ze środków zachęcających do projektowania oraz produkcji urządzeń elektrycznych i elektronicznych w sposób w pełni uwzględniający oraz umożliwiający ich naprawę, prawdopodobną aktualizację, ponowne użycie, demontaż oraz recykling.

(13) Aby zagwarantować bezpieczeństwo oraz zdrowie personelowi dystrybutora zaangażowanego w zwrot wyrobu i obróbkę WEEE, stosownie do ustawodawstwa krajowego i prawodawstwa wspólnotowego w sprawie wymogów bezpieczeństwa i zdrowia, Państwa Członkowskie muszą ustalić warunki, na których dystrybutorzy mogą odmówić zwrotu produktu.

(14) Państwa Członkowskie powinny zachęcać do projektowania i produkcji urządzeń elektrycznych i elektronicznych w sposób uwzględniający i ułatwiający ich demontaż oraz odzysk, w szczególności ponowne użycie i recykling WEEE, ich części składowych i materiałów. Producenci nie powinni uniemożliwiać ponownego użycia WEEE, stosując specyficzne rozwiązania projektowe lub procesy produkcyjne, o ile takie rozwiązania projektowe lub procesy produkcyjne nie niosą korzyści nadrzędnych, na przykład w odniesieniu do ochrony środowiska naturalnego i/lub wymogów bezpieczeństwa.

(15) Zbiórka selektywna stanowi warunek konieczny do zagwarantowania specyficznego przetwarzania oraz recyklingu WEEE i jest niezbędna do osiągnięcia wybranego we Wspólnocie poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego. Konsumenci muszą się aktywnie przyczyniać do pomyślnej realizacji takiej zbiórki oraz należy ich zachęcać do zwrotu WEEE. W tym celu należy ustanowić dogodną infrastrukturę zwrotu WEEE, w tym składowiska publiczne, gdzie prywatne gospodarstwa domowe mogą co najmniej nieodpłatnie zwracać ich odpady.

(16) Aby utrzymać wybrany poziom bezpieczeństwa oraz zharmonizowane, wspólnotowe cele w zakresie środowiska naturalnego, Państwa Członkowskie muszą przyjąć właściwe środki mające na celu zminimalizowanie usuwania WEEE jako nieposortowanych odpadów komunalnych oraz osiągnięcie wysokiego poziomu selektywnej zbiórki WEEE. Aby zagwarantować, iż Państwa Członkowskie walczą o ustanowienie efektywnych planów zbierania odpadów, niezbędne jest osiągnięcie wysokiego poziomu zbiórki WEEE pochodzących z prywatnych gospodarstw domowych.

(17) Aby zapobiec przenikaniu zanieczyszczeń do materiału pochodzącego z recyklingu lub kanałów powstawania odpadów, niezbędne jest specjalne przetwarzanie WEEE. Przetwarzanie takie jest najbardziej skutecznym środkiem zapewnienia zgodności z wybranym, wspólnotowym poziomem ochrony środowiska naturalnego. Każdy zakład lub przedsiębiorstwo przeprowadzające recykling oraz czynności związane z przetwarzaniem muszą spełniać minimalne normy zapobiegania ujemnemu wpływowi przetwarzania WEEE na środowisko naturalne. Możliwie najlepsze, dostępne techniki przetwarzania, odzysku oraz recyklingu stosuje się, pod warunkiem że gwarantują one zdrowie ludzi oraz wysoki poziom ochrony środowiska naturalnego. Definicje możliwie najlepszych technik przetwarzania, odzysku i recyklingu można rozszerzać stosownie z procedurami dyrektywy 96/61/WE.

(18) Tam, gdzie sytuacja tego wymaga, ponowne użycie WEEE oraz ich części składowych, podzespołów i elementów zaopatrzenia należy traktować na podstawie zasady pierwszeństwa. Tam, gdzie ponowne użycie nie jest właściwe, wszystkie zebrane selektywnie WEEE należy przekazać do odzysku, który umożliwia osiągnięcie wysokiego poziomu recyklingu i odzysku. Ponadto producentów należy zachęcać do stosowania materiału pochodzącego z recyklingu w nowym sprzęcie.

(19) Na poziomie wspólnotowym należy ustanowić podstawowe zasady dotyczące finansowania zarządzania WEEE, a plany finansowania muszą przyczyniać się do osiągania wysokich wskaźników zbiórki odpadów, a także do realizowania zasady odpowiedzialności producenta.

(20) Użytkownicy urządzeń elektrycznych i elektronicznych, pochodzących z prywatnych gospodarstw domowych muszą mieć możliwość zwrotu WEEE co najmniej nieodpłatnie. W związku z tym wytwórcy muszą finansować odbiór ze składowisk oraz przetwarzanie, odzysk i usuwanie WEEE. Aby w możliwie najskuteczniejszym stopniu skutecznie zastosować ideę odpowiedzialności producenta, każdy producent odpowiada za finansowanie zarządzania odpadami powstałymi z jego wyrobów. Producent musi mieć możliwość podjęcia decyzji w sprawie wypełnienia tego obowiązku indywidualnie lub przystępując do zbiorowego programu. Wprowadzając produkt do obrotu, każdy producent musi przedłożyć gwarancję finansową zapobiegającą ponoszeniu kosztów zarządzania WEEE, pochodzącymi z produktów porzuconych, przez społeczeństwo lub innych producentów. W ramach zbiorowego programu finansowania, do którego wszyscy wytwórcy obecni na rynku w chwili wystąpienia kosztów wnoszą proporcjonalny wkład, wszyscy obecni wytwórcy ponoszą wspólną odpowiedzialność za finansowanie zarządzania starego złomu. Zbiorowe programy finansowania nie skutkują wykluczeniem producentów drobnych i niskodochodowych, importerów oraz nowych podmiotów wchodzących na rynek. W okresie przejściowym producentom należy umożliwić dobrowolne przedstawianie nabywcom, z chwilą sprzedaży nowych produktów, kosztów zbiórki, przetwarzania i usuwania starego złomu w sposób przyjazny dla środowiska naturalnego. Producenci korzystający z tego przepisu powinni zagwarantować, że podane koszty nie przekraczają rzeczywistych, poniesionych kosztów.

(21) Do celów pomyślnego prowadzenia zbiórki WEEE niezbędne jest przekazanie użytkownikom informacji w sprawie wymogu nieusuwania WEEE jako nieposortowanych odpadów komunalnych oraz wymogu selektywnej zbiórki WEEE, a także systemów zbiórki i ich znaczenia dla zarządzania WEEE. Informacje te wiążą się z właściwym cechowaniem urządzeń elektrycznych i elektronicznych, które mogłyby skończyć w koszach na śmieci lub podobnych punktach zbiórki odpadów komunalnych.

(22) Informacje przekazywane przez producentów w sprawie identyfikacji materiałów i części składowych mają istotne znaczenie dla ułatwienia zarządzania, w szczególności przetwarzania i odzysku/recyklingu WEEE.

(23) Państwa Członkowskie powinny zapewnić, że infrastruktura kontroli i nadzoru umożliwia sprawdzenie właściwego wykonywania niniejszej dyrektywy, uwzględniając, między innymi, zalecenie 2001/331/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. wprowadzające minimalne kryteria kontroli środowiskowej w Państwach Członkowskich [10].

(24) Informacje w sprawie wagi lub, jeśli nie jest to możliwe, liczba urządzeń elektrycznych i elektronicznych wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie, a także wskaźniki zbiórki, ponownego użycia (w tym, o ile to możliwe, ponownego użycia całych urządzeń), odzysku/recyklingu oraz wywozu WEEE zebranych stosownie z niniejszą dyrektywą są niezbędne w celu monitorowania osiągania celów niniejszej dyrektywy.

(25) Państwa Członkowskie mogą podjąć decyzję o wykonaniu niektórych przepisów niniejszej dyrektywy na mocy umów zawieranych między właściwymi władzami a zainteresowanymi sektorami gospodarki pod warunkiem spełnienia poszczególnych wymogów.

(26) Przystosowanie do postępu naukowego i technicznego niektórych przepisów dyrektywy, wykazu produktów ujętych w kategoriach podanych w załączniku IA, selektywnego przetwarzania materiałów i części składowych WEEE, wymogów technicznych dotyczących składowania i przetwarzania WEEE, a także symbolu oznaczania EEE, zgodnie z procedurą komitetu.

(27) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji [11],

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Cele

W pierwszym rzędzie celem niniejszej dyrektywy jest ograniczenie ilości zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych (WEEE), a ponadto, ponowne użycie, recykling oraz inne formy odzysku takiego złomu tak, aby ograniczyć ilość usuwanych odpadów. Jest nim również dążenie do poprawy funkcjonowania w środowisku naturalnym wszystkich podmiotów zaangażowanych w cykl życia urządzeń elektrycznych i elektronicznych, tzn. producentów, dystrybutorów i konsumentów, w szczególności podmiotów bezpośrednio zaangażowanych w przetwarzanie zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do urządzeń elektrycznych i elektronicznych ujętych w kategoriach wymienionych w załączniku IA, pod warunkiem że dane urządzenie nie jest częścią innego rodzaju urządzenia, które nie wchodzi w zakres stosowania niniejszej dyrektywy. Załącznik IB zawiera wykaz produktów ujętych w kategoriach wymienionych w załączniku IA.

2. Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla prawodawstwa wspólnotowego w sprawie wymogów bezpieczeństwa oraz zdrowia, a także szczególnego prawodawstwa wspólnotowego w sprawie zarządzania odpadami.

3. Z niniejszej dyrektywy wyłącza się urządzenia związane z ochroną podstawowych interesów bezpieczeństwa Państw Członkowskich, broń, amunicję oraz materiały wojskowe. Jednakże nie dotyczy to produktów, które nie są przeznaczone wyłącznie do celów wojskowych.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) "urządzenia elektryczne i elektroniczne" lub "EEE" oznacza urządzenia, których właściwe działanie jest uzależnione od zasilania prądem elektrycznym lub polem elektromagnetycznym, oraz urządzenia do wytwarzania, przesyłu oraz pomiaru prądu i pól, ujęte w kategoriach wymienionych w załączniku IA oraz przeznaczone do użycia przy napięciu znamionowym nieprzekraczającym 1000 woltów dla prądu zmiennego i 1500 woltów dla prądu stałego;

b) "zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne" lub "WEEE" oznaczają urządzenia elektryczne lub elektroniczne, które są odpadami w rozumieniu art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG, w tym wszystkie części składowe, podzespoły i produkty zaopatrzenia stanowiące część produktu w momencie jego usuwania;

c) "zapobieganie" oznacza środki mające na celu ograniczenie ilości oraz szkodliwości WEEE oraz materiałów i substancji w nich się znajdujących dla środowiska naturalnego;

d) "ponowne użycie" oznacza każdą czynność, w której wyniku WEEE lub ich części składowych używa się w tym samym celu, dla jakiego były przewidziane, w tym dalsze użycie urządzeń lub ich części składowych, które zwrócono do punktów zbiórki, dystrybutorów, zakładów recyklingu lub wytwórców;

e) "recykling" oznacza ponowne przetworzenie odpadów w procesie produkcji do pierwotnego celu lub do innych celów, ale z wyłączeniem odzysku energii, co oznacza użycie odpadów palnych jako źródła wytwarzania energii w procesie bezpośredniego spalania lub bez innych odpadów, ale z odzyskiem ciepła;

f) "odzysk" oznacza wszelkie czynności i działania określone w załączniku IIB do dyrektywy 75/442/EWG;

g) "usuwanie" oznacza wszelkie czynności i działania określone w załączniku IIA do dyrektywy 75/442/EWG;

h) "przetwarzanie" oznacza wszelkie działania, po przekazaniu WEEE do zakładu w celu oczyszczenia ich z zanieczyszczeń, demontażu, pocięcia, odzysku lub przygotowania do usunięcia oraz wszelkie inne czynności wykonane do celów odzysku i/lub usunięcia WEEE;

i) "producent" oznacza każdą osobę, bez względu na wykorzystaną technikę sprzedaży, w tym środki komunikacji na odległość, stosownie do dyrektywy 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość [12], która:

i) wytwarza i sprzedaje urządzenia elektryczne i elektroniczne pod własną marką;

ii) pod własną marką odsprzedaje wytworzone urządzenia za pośrednictwem innych dostawców, jak przewidziano w pkt i); odsprzedającego nie uznaje się za "wytwórcę", jeśli na urządzeniu widnieje znak firmowy producenta; lub

iii) na terenie Państwa Członkowskiego prowadzi działalność związaną z wywozem i przywozem urządzeń elektrycznych i elektronicznych.

Za "producenta" nie uznaje się nikogo, kto realizuje finansowanie na zasadzie wyłączności w ramach oraz zgodnie z umową finansowania, chyba że jednocześnie działa jako producent w rozumieniu pkt i)-iii);

j) "dystrybutor" oznacza każdą osobę, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dostarcza urządzenia elektryczne lub elektroniczne stronie, która zamierza ich używać;

k) "WEEE pochodzące z prywatnych gospodarstw domowych" oznaczają WEEE pochodzące z prywatnych gospodarstw domowych oraz ze źródeł komercyjnych, przemysłowych, instytucjonalnych i innych, które, z uwagi na ich charakter i ilość, są podobne do WEEE pochodzących z prywatnych gospodarstw domowych;

l) "substancje lub preparaty niebezpieczne" oznaczają wszelkie substancje lub preparaty, które zgodnie z dyrektywą Rady 67/548/EWG [13] lub dyrektywą 1999/45/WE [14] Parlamentu Europejskiego należy uznać za niebezpieczne;

m) "umowa finansowania" oznacza każdą pożyczkę, dzierżawę, najem lub umowę sprzedaży odroczonej lub ustalenia odnoszące się do każdego urządzenia, bez względu na to, czy warunki tej umowy lub ustaleń, albo każdej umowy dodatkowej, przewidują przeniesienie lub możliwość przeniesienia prawa własności do tych urządzeń.

Artykuł 4

Projekt produktu

Państwa Członkowskie zachęcają do projektowania i produkcji urządzeń elektrycznych i elektronicznych w sposób uwzględniający i umożliwiający ich demontaż oraz odzysk, w szczególności ponowne użycie i recykling WEEE, ich części składowych i materiałów. W tym kontekście Państwa Członkowskie podejmą właściwe środki zmierzające do tego, by producenci nie uniemożliwiali ponownego użycia WEEE, stosując specyficzne rozwiązania projektowe lub procesy produkcyjne, o ile takie rozwiązania projektowe lub procesy produkcyjne nie niosą korzyści nadrzędnych, na przykład, w odniesieniu do ochrony środowiska naturalnego i/lub wymogów bezpieczeństwa.

Artykuł 5

Zbiórka selektywna

1. Państwa Członkowskie przyjmują właściwe środki do celu ograniczenia ilości usuwanych WEEE, jako nieposortowanych odpadów komunalnych oraz osiągnięcia wysokiego poziomu zbiórki selektywnej WEEE.

2. W odniesieniu do odpadów pochodzących z prywatnych gospodarstw domowych Państwa Członkowskie zapewniają, że do dnia 13 sierpnia 2005 r.:

a) zostaną ustanowione systemy umożliwiające posiadaczom końcowym oraz dystrybutorom zwrócenie takich odpadów co najmniej nieodpłatnie. Państwa Członkowskie zapewniają dostępność wymaganych punktów zbiórki odpadów, w szczególności uwzględniając gęstość zaludnienia;

b) dostarczając nowy produkt, dystrybutorzy odpowiadają za zapewnienie, że odpady te można zwrócić do dystrybutora, co najmniej nieodpłatnie, opierając się na zasadzie bezpośredniej wzajemnej relacji, o ile urządzenia są właściwego rodzaju i pełnią te same funkcje, co urządzenia dostarczone. Państwa Członkowskie mogą odstąpić od wykonywania tego obowiązku, pod warunkiem że zapewniają posiadaczowi końcowemu, że zwrot WEEE nie będzie przez to bardziej skomplikowany, i zapewnią, że ten system dla posiadacza końcowego pozostanie wolny od opłat. Państwa Członkowskie stosujące ten przepis powiadomią o tym Komisję;

c) bez uszczerbku dla przepisów lit. a) i b) producenci mogą ustanowić i działać indywidualnie i/lub w zbiorowych systemach zwrotu towaru dla WEEE pochodzących z prywatnych gospodarstw domowych pod warunkiem ich zgodności z celami niniejszej dyrektywy;

d) uwzględniając krajowe i wspólnotowe normy bezpieczeństwa i zdrowia, na mocy lit. a) i b) można odmówić zwrotu WEEE zagrażających zdrowiu i bezpieczeństwu personelu z uwagi na ich zanieczyszczenie. Państwa Członkowskie wprowadzą przepisy szczególne dotyczące takich WEEE.

Państwa Członkowskie mogą ustanowić przepisy szczególne dotyczące WEEE w lit. a) i b), jeśli urządzenia nie zawierają podstawowych części składowych lub jeśli urządzenia zawierają odpady inne niż WEEE.

3. W przypadku WEEE innych niż WEEE pochodzące z prywatnych gospodarstw domowych oraz bez uszczerbku dla art. 9 Państwa Członkowskie zapewniają, że producenci lub strony trzecie działające w ich imieniu zapewnią zbiórkę takich odpadów.

4. Państwa Członkowskie zapewniają, że wszystkie WEEE zebrane na mocy powyższego ust. 1, 2 i 3 przewozi się do zakładów przetwarzania zatwierdzonych na mocy art. 6, o ile urządzeń nie używa się ponownie w całości. Państwa Członkowskie zapewniają, że przewidziane ponowne użycie nie prowadzi do obchodzenia przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności art. 6 i 7. Zbiórkę i przewóz selektywnie zebranych WEEE prowadzi się w sposób optymalizujący ponowne wykorzystanie i recykling tych części składowych lub urządzeń, które można ponownie użyć lub odzyskać w całości.

5. Bez uszczerbku dla ust. 1 Państwa Członkowskie zapewniają, że najpóźniej do dnia 31 grudnia 2006 r. osiągnięty zostanie średni wskaźnik zbiórki selektywnej WEEE pochodzących z prywatnych gospodarstw domowych rzędu przynajmniej czterech kilogramów na mieszkańca rocznie.

Stanowiąc w sprawie wniosku Komisji oraz uwzględniając doświadczenie techniczne i gospodarcze Państw Członkowskich, Parlament Europejski i Rada ustanowią nowy cel obligatoryjny do dnia 31 grudnia 2008 r. Może on przyjąć formę procentowego udziału ilości urządzeń elektrycznych i elektronicznych sprzedanych prywatnym gospodarstwom domowym w latach ubiegłych.

Artykuł 6

Przetwarzanie

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że stosownie do prawodawstwa wspólnotowego producenci lub strony trzecie działające w ich imieniu ustanowią systemy przetwarzania WEEE przy użyciu możliwie najlepszych dostępnych technik przetwarzania, odzysku i recyklingu. Producenci mogą ustanowić te systemy indywidualnie i/lub zbiorowo. Aby zagwarantować zgodność z art. 4 dyrektywy 75/442/EWG, przetwarzanie obejmuje przynajmniej usunięcie wszelkich cieczy oraz przetwarzanie selektywne zgodne z załącznikiem II do niniejszej dyrektywy.

Na mocy procedury podanej w art. 14 ust. 2 do załącznika II można wprowadzić inne technologie przetwarzania gwarantujące przynajmniej identyczny poziom ochrony zdrowia ludzkiego oraz środowiska naturalnego.

Do celów ochrony środowiska naturalnego Państwa Członkowskie mogą ustanowić minimalne normy jakości dla przetwarzania zebranych WEEE. Państwa Członkowskie opowiadające się za takimi normami jakości powiadamiają Komisję, która publikuje te normy.

2. Państwa Członkowskie gwarantują, że zgodnie z art. 9 i 10 dyrektywy 75/442/EWG właściwe władze wydadzą stosowne zezwolenie każdemu zakładowi lub przedsiębiorstwu zajmującemu się przetwarzaniem.

Odstępstwo od wymogu posiadania zezwolenia określonego w art. 11 ust. 1 lit. b) dyrektywy 75/442/EWG można stosować do czynności odzysku dotyczących WEEE, jeśli przed rejestracją właściwe władze przeprowadzają kontrolę mającą na celu zagwarantowanie zgodności z art. 4 dyrektywy 75/442/EWG.

Kontrola taka powinna objąć sprawdzenie:

a) rodzaju i ilości odpadów, które mają być poddane przetworzeniu;

b) ogólnych wymogów technicznych, które mają być spełnione;

c) środków ostrożności, które należy przedsięwziąć.

Kontrolę należy przeprowadzać co najmniej raz w roku, a Państwa Członkowskie powinny przekazać Komisji jej wyniki.

3. Państwa Członkowskie gwarantują, że każdy zakład lub przedsiębiorstwo zajmujące się przetwarzaniem składuje i przetwarza WEEE zgodnie z wymogami technicznymi wymienionymi w załączniku III.

4. Państwa Członkowskie gwarantują, że zezwolenie lub rejestracja określona w ust. 2 obejmuje wszystkie warunki niezbędne do zapewnienia zgodności z wymogami ust. 1 i 3 do celów osiągnięcia celów odzysku określonych w art. 7.

5. Czynności przetwarzania można również prowadzić poza terytorium właściwego Państwa Członkowskiego lub Wspólnoty, pod warunkiem że wysyłka WEEE odbywa się zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie Wspólnoty Europejskiej, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar [15].

WEEE wywożone poza obszar Wspólnoty zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 259/93, rozporządzeniem Rady (WE) nr 1420/1999 [16] z dnia 29 kwietnia 1999 r. ustanawiającym wspólne zasady i procedury stosowane do wysyłki niektórych rodzajów odpadów do niektórych krajów nienależących do OECD oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1547/1999 [17] z dnia 12 lipca 1999 r. określającym procedury kontrolne, na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 259/93 mające zastosowanie do wysyłek niektórych rodzajów odpadów do niektórych krajów, do których nie ma zastosowania ostateczna decyzja OECD C(92)39, podlegają wyłącznie obowiązkowi wypełnienia zobowiązań i celów art. 7 ust. 1 i 2 niniejszej dyrektywy, jeśli eksporter może udowodnić, iż czynności odzysku, ponownego użycia i/lub recyklingu przeprowadzono na warunkach równorzędnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

6. Państwa Członkowskie zachęcają zakłady lub przedsiębiorstwa przeprowadzające czynności przetwarzania do wprowadzenia systemów zarządzania środowiskiem naturalnym zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 761/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. dopuszczającym dobrowolny udział organizacji w systemie zarządzania środowiskowego i audytu we Wspólnocie (EMAS) [18].

Artykuł 7

Odzysk

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym producenci lub strony trzecie działające w ich imieniu ustanowią systemy indywidualnie lub zbiorowo w celu zapewniania odzysku WEEE zebranych selektywnie zgodnie z art. 5. Państwa Członkowskie nadają pierwszeństwo ponownemu użyciu całych urządzeń. Do daty określonej w ust. 4 urządzeń takich nie uwzględnia się do ustalenia celów wymienionych w ust. 2.

2. W odniesieniu do WEEE przesłanych do przetwarzania zgodnie z art. 6 Państwa Członkowskie zapewniają, że do dnia 31 grudnia 2006 r. producenci spełnią następujące cele:

a) dla WEEE ujętych w kategorii 1 i 10 załącznika IA:

- wskaźnik odzysku zwiększa się minimalnie do 80 % średniej wagi urządzenia, oraz

- ponowne użycie i recykling części składowych, materiału i substancji zwiększa się minimalnie do 75 % średniej wagi urządzenia;

b) dla WEEE ujętych w kategorii 3 i 4 załącznika IA:

- wskaźnik odzysku zwiększa się minimalnie do 75 % średniej wagi urządzenia, oraz

- ponowne użycie i recykling części składowych, materiału i substancji zwiększa się minimalnie do 65 % średniej wagi urządzenia;

c) dla WEEE ujętych w kategorii 2, 5, 6, 7 i 9 załącznika IA:

- wskaźnik odzysku zwiększa się minimalnie do 70 % średniej wagi urządzenia, oraz

- ponowne użycie i recykling części składowych, materiału i substancji zwiększa się minimalnie do 50 % średniej wagi urządzenia;

d) dla gazowych lamp wyładowczych wskaźnik ponownego użycia i recyklingu części składowych, materiału i substancji powinien osiągnąć minimalnie 80 % wagi lamp.

3. Państwa Członkowskie zapewniają, że do celów obliczania tych celów producenci lub strony trzecie działające w ich imieniu rejestrują dane dotyczące masy WEEE, ich części składowych, materiałów lub substancji w momencie ich wprowadzenia (wejścia) i wyprowadzenia (wyjścia) z zakładu przetwarzania i/lub wprowadzenie (wejścia) i wyprowadzenia (wyjścia) z zakładu odzyskiwania lub recyklingu.

Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 14 ust. 2 Komisja ustanawia szczegółowe zasady nadzorowania zgodności, w tym specyfikacje materiałów, Państw Członkowskich z celami wymienionymi w ust. 2. Komisja przedstawi te działania do dnia 13 sierpnia 2004 r.

4. Stanowiąc na wniosek Komisji, Parlament Europejski i Rada ustanowią nowe cele dla odzysku i ponownego użycia/recyklingu, włączając, jeśli właściwe, ponowne użycie całych urządzeń oraz produktów ujętych w kategorii 8 załącznika IA, do dnia 31 grudnia 2008 r. Powyższe należy wykonać z uwzględnieniem korzyści dla środowiska naturalnego wynikających z użytkowania urządzeń elektrycznych i elektronicznych, takich jak lepsza wydajność zasobów wynikająca z nowych osiągnięć w dziedzinie materiałów i technologii. Uwzględnić należy również postęp techniczny w dziedzinie ponownego użycia, odzysku i recyklingu, produktów i materiałów, a także doświadczenie zdobyte przez Państwa Członkowskie i przemysł.

5. Państwa Członkowskie zachęcają do opracowywania nowych technologii odzysku, recyklingu i przetwarzania.

Artykuł 8

Finansowanie w odniesieniu do WEEE pochodzących z prywatnych gospodarstw domowych

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że do dnia 13 sierpnia 2005 r. producenci dostarczą przynajmniej plany finansowania zbiórki, przetwarzania, odzysku oraz przyjaznego dla środowiska usuwania WEEE pochodzących z prywatnych gospodarstw domowych, składowanych w punktach zbiórki ustanowionych na mocy art. 5 ust. 2.

2. W przypadku produktów wprowadzonych do obrotu po dniu 13 sierpnia 2005 r. każdy producent odpowiada za czynności finansowania podane w ust. 1, dotyczące odpadów pochodzących z jego produktów. Producent może podjąć decyzję o wypełnieniu tego obowiązku indywidualnie lub przyłączając się do programu zbiorowego.

Państwa Członkowskie zapewniają, że wprowadzając produkt do obrotu, każdy producent dostarczy gwarancję wskazującą, że zarządzanie WEEE zostanie sfinansowane oraz że producenci oznaczą swoje produkty w sposób niebudzący wątpliwości zgodnie z art. 11 ust. 2. Gwarancja ta zapewni finansowanie czynności określonych w ust. 1, odnoszących się do tego produktu. Gwarancja może mieć formę uczestnictwa producenta we właściwych programach finansowania zarządzania WEEE, ubezpieczenia recyklingu lub zablokowania konta bankowego.

Z chwilą sprzedaży nowych produktów nabywcom nie przedstawia się poszczególnych kosztów zbiórki, przetwarzania oraz przyjaznego dla środowiska naturalnego usuwania WEEE.

3. Odpowiedzialność za finansowanie kosztów zarządzania WEEE pochodzących z produktów wprowadzonych do obrotu przed datą określoną w ust. 1 (stary złom) zapewnia się w ramach jednego lub większej liczby systemów, do których proporcjonalny wkład wnoszą wszyscy producenci obecni na rynku z chwilą wystąpienia właściwych kosztów, tzn. proporcjonalnie do ich udziału w rynku właściwego dla danego typu urządzeń.

Państwa Członkowskie zapewniają, że w ośmioletnim okresie przejściowym od wejścia w życie niniejszej dyrektywy (dziesięcioletnim w przypadku kategorii 1 załącznika IA), z chwilą sprzedaży nowych produktów, producentom zezwala się na przedstawianie nabywcom kosztów zbiórki, przetwarzania oraz przyjaznego dla środowiska naturalnego usuwania WEEE. Wspomniane koszty nie mogą przekraczać faktycznie poniesionych kosztów.

4. Państwa Członkowskie zapewniają, że producenci dostarczający urządzenia elektryczne lub elektroniczne za pomocą metod komunikacji na odległość także spełnią wymogi podane w tym artykule w odniesieniu do urządzeń dostarczanych w Państwie Członkowskim, w którym mieści się siedziba nabywcy tych urządzeń.

Artykuł 9

Finansowanie w odniesieniu do WEEE pochodzących od innych użytkowników niż prywatne gospodarstwa domowe

Państwa Członkowskie zapewniają, iż producenci zapewnią finansowanie kosztów zbiórki, przetwarzania, odzysku i przyjaznego dla środowiska usuwania WEEE pochodzących z produktów pochodzących od użytkowników innych niż prywatne gospodarstwa domowe i wprowadzonych do obrotu po dniu 13 sierpnia 2005 r.

Producenci przedstawią plany finansowania zarządzania WEEE pochodzących z produktów wprowadzonych do obrotu przed dniem 13 sierpnia 2005 r. (stary złom). Alternatywnie, Państwa Członkowskie mogą ustalić, iż użytkownicy inni niż prywatne gospodarstwa domowe, również odpowiadają za finansowanie tych WEEE, w całości lub w części.

Bez uszczerbku dla niniejszej dyrektywy producenci i użytkownicy inni niż prywatne gospodarstwa domowe mogą zawierać umowy określające inne metody finansowania.

Artykuł 10

Informacje dla użytkowników

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że użytkownicy urządzeń elektrycznych i elektronicznych w prywatnych gospodarstwach domowych otrzymają niezbędne informacje dotyczące:

a) wymogu nieusuwania WEEE jako nieposortowanych odpadów komunalnych oraz selektywnej zbiórki takich WEEE;

b) udostępnionych im systemów zwrotu i zbiórki;

c) ich roli w przyczynianiu się do ponownego użycia, recyklingu i innych form odzysku WEEE;

d) potencjalnych skutków dla środowiska naturalnego i zdrowia ludzkiego, wynikających z obecności substancji niebezpiecznych w urządzeniach elektrycznych i elektronicznych;

e) znaczenia symbolu podanego w załączniku IV.

2. Państwa Członkowskie przyjmą właściwe środki w taki sposób, aby konsumenci mogli uczestniczyć w zbiórce WEEE oraz aby zachęcić ich do ułatwiania procesu ponownego użycia, przetwarzania i odzysku.

3. Do celu zminimalizowania ilości usuwanych WEEE jako nieposortowanych odpadów komunalnych oraz ułatwienia ich selektywnej zbiórki Państwa Członkowskie zapewniają, że producenci właściwie oznaczą urządzenia elektryczne i elektroniczne wprowadzone do obrotu po dniu 13 sierpnia 2005 r. symbolem podanym w załączniku IV. W przypadkach wyjątkowych oraz tam, gdzie jest to niezbędne z uwagi na wielkość lub funkcję produktu, nadruk symbolu należy umieścić na opakowaniu zbiorczym, na instrukcji użycia oraz na gwarancji urządzenia elektrycznego i elektronicznego.

4. Państwa Członkowskie mogą wymagać, aby producenci i/lub dystrybutorzy umieszczali niektóre lub wszystkie informacje określone w ust. 1-3 np. na instrukcjach użycia lub w punkcie sprzedaży.

Artykuł 11

Informacje dla zakładów przetwarzania

1. W celu ułatwienia ponownego użycia i właściwego oraz przyjaznego dla środowiska naturalnego przetwarzania WEEE, w tym konserwacji, aktualizacji, odnowienia i recyklingu, Państwa Członkowskie podejmują wszelkie środki niezbędne do zagwarantowania, że dla każdego rodzaju nowego EEE wprowadzonego do obrotu w terminie jednego roku po wprowadzeniu do obrotu urządzenia producenci przekażą informacje dotyczące jego ponownego użycia i przetworzenia. Na tyle, na ile wymagają tego ośrodki zajmujące się ponownym użyciem, przetworzeniem i recyklingiem oraz do celów wypełnienia przepisów niniejszej dyrektywy, informacje te powinny dotyczyć poszczególnych części składowych oraz materiałów EEE, a także miejsca znajdowania się w EEE substancji i preparatów niebezpiecznych. Producenci EEE przekazują takie informacje upoważnionym ośrodkom ponownego użycia, przetwarzania i recyklingu w formie podręcznika lub w postaci zapisu elektronicznego (CD-ROM, usługa on-line).

2. Państwa Członkowskie zapewniają łatwe ustalenie każdego producenta urządzeń elektrycznych lub elektronicznych, wprowadzonych do obrotu po dniu 13 sierpnia 2005 r., na podstawie znaku umieszczonego na urządzeniu. Co więcej, do celów ustalenia daty wprowadzenia urządzenia do obrotu w sposób niebudzący wątpliwości znak widniejący na urządzeniu powinien wskazywać, że urządzenie zostało wprowadzone do obrotu po dniu 13 sierpnia 2005 r. Komisja wspiera przygotowanie norm europejskich niezbędnych do tego celu.

Artykuł 12

Informacje oraz sprawozdawczość

1. Państwa Członkowskie opracowują rejestr producentów oraz gromadzą informacje, w tym uzasadnione oszacowania, w sprawie zasad obliczania rocznych ilości i kategorii urządzeń elektrycznych i elektronicznych wprowadzonych do obrotu, zebranych na wszystkie sposoby, ponownie użytych, poddanych recyklingowi i odzyskanych na terytoriach Państw Członkowskich oraz w sprawie wywozu zebranych odpadów, według ich wagi lub, jeśli nie jest to możliwe, według ilości.

Państwa Członkowskie zapewniają, że producenci dostarczający urządzenia elektryczne i elektroniczne za pomocą metod komunikacji na odległość przekażą informacje w sprawie zgodności z wymogami art. 8 ust. 4 oraz w sprawie ilości i kategorii urządzeń elektrycznych i elektronicznych wprowadzonych do obrotu Państwa Członkowskiego, w którym mieści się siedziba nabywcy tych urządzeń.

Państwa Członkowskie zapewniają, że w terminie 18 miesięcy od daty zakończenia uwzględnionego okresu Komisja otrzyma niezbędne informacje, obejmujące okresy dwuletnie. Pierwszy zestaw informacji będzie obejmował lata 2005 i 2006. Informacje należy przekazać w formacie ustalonym w terminie jednego roku po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, stosownie do procedury określonej w art. 14 ust. 2 do celów ustanowienia baz danych dotyczących WEEE oraz ich przetwarzania.

Do celów spełnienia wymogów tego ustępu Państwa Członkowskie zapewnią właściwą wymianę informacji, w szczególności dotyczących czynności przetwarzania określonych w art. 6 ust. 5.

2. Bez uszczerbku dla wymogów ust. 1 Państwa Członkowskie co trzy lata przesyłają Komisji sprawozdanie w sprawie wykonywania niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie przygotowuje się na podstawie kwestionariusza bądź planu sporządzonego przez Komisję stosownie do procedury ustanowionej w art. 6 dyrektywy Rady 91/692/EWG z dnia 23 grudnia 1991 r. normalizującej i racjonalizującej sprawozdania dotyczące wykonywania niektórych dyrektyw odnoszących się do środowiska [19]. Kwestionariusz lub plan przesyła się Państwom Członkowskim na sześć miesięcy przed rozpoczęciem okresu, do którego odnosi się sprawozdanie. Sprawozdanie dla Komisji sporządza się w terminie dziewięciu miesięcy od końca trzyletniego okresu, do którego się odnosi.

Pierwsze sprawozdanie trzyletnie będzie obejmować okres od 2004 do 2006 r.

Komisja publikuje sprawozdanie dotyczące wykonania niniejszej dyrektywy w terminie dziewięciu miesięcy od otrzymania sprawozdań od Państw Członkowskich.

Artykuł 13

Dostosowanie do postępu naukowo-technicznego

Wszelkie zmiany niezbędne do celów dostosowania art. 7 ust. 3 załącznika IB (w szczególności do celów możliwości dodania opraw oświetleniowych wykorzystywanych w gospodarstwach domowych, żarówek żarnikowych oraz produktów fotowoltaicznych, np. płytek ogniw słonecznych), załącznika II (w szczególności uwzględniając nowe osiągnięcia techniczne w dziedzinie przetwarzania WEEE), oraz załącznika III i IV do postępu naukowo-technicznego wprowadza się stosowanie do procedury określonej w art. 14 ust. 2.

Przed wprowadzeniem zmian do załączników Komisja, zasięga, między innymi, opinii producentów urządzeń elektrycznych i elektronicznych, podmiotów gospodarczych zajmujących się recyklingiem, przetwarzaniem oraz organizacji zajmujących się ochroną środowiska naturalnego, a także związków pracowniczych i konsumenckich.

Artykuł 14

Komitet

1. Komisja jest wspomagana przez Komitet ustanowiony zgodnie z przepisami art. 18 dyrektywy 75/442/EWG.

2. W przypadku odwołań do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Okres określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 15

Kary

Państwa Członkowskie ustalają kary, które stosuje się w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. W związku z tym przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 16

Kontrola i nadzór

Państwa Członkowskie zapewniają, że kontrole i nadzór umożliwiają sprawdzenie właściwego wykonywania niniejszej dyrektywy.

Artykuł 17

Transpozycja

1. Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 13 sierpnia 2004 r., i niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia ustanawiają Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

3. Pod warunkiem osiągnięcia celów wymienionych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą transponować przepisy określone w art. 6 ust. 6, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 na mocy umów zawieranych między właściwymi władzami a zainteresowanymi sektorami gospodarczymi. Umowy takie muszą spełniać następujące wymogi:

a) umowy podlegają wykonaniu;

b) w umowach określa się cele, wraz z podaniem ostatecznych terminów ich realizacji;

c) umowy publikuje się w krajowych dziennikach urzędowych lub w dokumentach krajowych, które są w równym stopniu dostępne dla opinii publicznej i przekazane Komisji;

d) wyniki osiągane w ramach tych umów są regularnie nadzorowane, a odpowiednie sprawozdania przesyłane do właściwych władz i do Komisji oraz podane do publicznej wiadomości na warunkach podanych w umowie;

e) właściwe władze gwarantują, że zbadano postęp osiągnięty w ramach umowy;

f) w przypadku niedopełnienia umowy Państwa Członkowskie muszą zastosować odpowiednie przepisy niniejszej dyrektywy, na drodze środków ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych.

4. a) Grecja i Irlandia, które z uwagi na:

- ogólny niedostatek infrastruktury recyklingu,

- uwarunkowania geograficzne, takie jak duża liczba wysp oraz występowanie obszarów wiejskich i górskich,

- niską gęstość zaludnienia, oraz

- niski poziomu użycia EEE,

nie są w stanie osiągnąć celu zbiórki wymienionego w art. 5 ust. 5 akapit pierwszy lub celów odzysku wymienionych w art. 7 ust. 2 oraz które, na mocy art. 5 ust. 2 akapit trzeci dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów [20] mogą składać wniosek o przedłużenie nieprzekraczalnego terminu podanego w tym artykule,

mogą przedłużyć terminy określone w art. 5 ust. 5 i art. 7 ust. 2 niniejszej dyrektywy do 24 miesięcy.

Te Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o swojej decyzji najpóźniej z chwilą transpozycji niniejszej dyrektywy.

b) Komisja informuje o tych decyzjach pozostałe Państwa Członkowskie i Parlament Europejski.

5. W terminie pięciu lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy Komisja składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie na podstawie doświadczenia zdobytego w zakresie stosowania niniejszej dyrektywy, w szczególności w odniesieniu do zbiórki selektywnej, przetwarzania, odzysku i systemów finansowania. Co więcej, sprawozdanie opiera się na osiągnięciach technologicznych, zdobytym doświadczeniu, wymaganiach w dziedzinie środowiska naturalnego oraz funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. Tam, gdzie jest to właściwe, sprawozdaniu towarzyszą wnioski o rewizję właściwych przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 18

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie w dniu jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 19

Skierowanie

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 27 stycznia 2003 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

P. Cox

Przewodniczący

W imieniu Rady

G. Drys

Przewodniczący

[1] Dz.U. C 365 E z 19.12.2000, str. 184 i Dz.U. C 240 E z 28.8.2001, str. 298.

[2] Dz.U. C 116 z 20.4.2001, str. 38.

[3] Dz.U. C 148 z 18.5.2001, str. 1.

[4] Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 15 maja 2001 r. (Dz.U. C 34 E z 7.2.2002, str. 115), wspólne stanowisko Rady z dnia 4 grudnia 2001 r. (Dz.U. C 110 E z 7.5.2002, str. 1) i decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 kwietnia 2002 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 grudnia 2002 r. i decyzja Rady z dnia 16 grudnia 2002 r.

[5] Dz.U. C 138 z 17.5.1993, str. 5.

[6] Dz.U. C 76 z 11.3.1997, str. 1.

[7] Dz.U. C 362 z 2.12.1996, str. 241.

[8] Dz.U. L 194 z 25.7.1975, str. 47. Dyrektywa ostatnio zmieniona decyzją Komisji 96/350/WE (Dz.U. L 135 z 6.6.1996, str. 32).

[9] Dz.U. L 78 z 26.3.1991, str. 38. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 98/101/WE (Dz.U. L 1 z 5.1.1999, str. 1).

[10] Dz.U. L 118 z 27.4.2001, str. 41.

[11] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

[12] Dz.U. L 144 z 4.6.1997, str. 19.

[13] Dz.U. L 196 z 16.8.1967, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 2001/59/WE (Dz.U. L 225 z 21.8.2001, str. 1).

[14] Dz.U. L 200 z 30.7.1999, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 2001/60/WE (Dz.U. L 226 z 22.8.2001, str. 5).

[15] Dz.U. L 30 z 6.2.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2557/2001 (Dz.U. L 349 z 31.12.2001, str. 1).

[16] Dz.U. L 166 z 1.7.1999, str. 6. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2243/2001 (Dz.U. L 303 z 20.11.2001, str. 11).

[17] Dz.U. L 185 z 17.7.1999, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2243/2001.

[18] Dz.U. L 114 z 24.4.2001, str. 1.

[19] Dz.U. L 377 z 31.12.1991, str. 48.

[20] Dz.U. L 182 z 16.7.1999, str. 1.

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK IA

Kategorie urządzeń elektrycznych i elektronicznych objętych niniejszą dyrektywą

1. Wielkogabarytowe urządzenia gospodarstwa domowego

2. Małogabarytowe urządzenia gospodarstwa domowego

3. Urządzenia IT i telekomunikacyjne

4. Urządzenia konsumenckie

5. Urządzenia oświetleniowe

6. Przyrządy elektryczne i elektroniczne (z wyjątkiem wielkogabarytowych, stacjonarnych przyrządów przemysłowych)

7. Zabawki, sprzęt rekreacyjny i sportowy

8. Wyroby medyczne (z wyjątkiem wszelkich wyrobów zaimplantowanych i zainfekowanych)

9. Przyrządy do nadzoru i kontroli

10. Automaty

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK IB

Wykaz produktów, które należy uwzględnić do celów niniejszej dyrektywy oraz które ujęto w kategoriach załącznika IA

1. Wielkogabarytowe urządzenia gospodarstwa domowego

Wielkogabarytowe urządzenia chłodzące

Chłodziarki

Zamrażarki

Pozostałe urządzenia używane do chłodzenia, konserwowania i przechowywania żywności

Pralki

Suszarki do ubrań

Zmywarki

Urządzenia kuchenne

Piece elektryczne

Elektryczne płyty grzejne

Mikrofalówki

Pozostałe wielkogabarytowe urządzenia używane do gotowania i innego typu przetwarzania żywności

Elektryczne urządzenia grzejne

Grzejniki elektryczne

Pozostałe wielkogabarytowe urządzenia używane do ogrzewania pomieszczeń, łóżek, mebli wypoczynkowych

Wentylatory elektryczne

Urządzenia klimatyzacyjne

Pozostałe urządzenia wentylujące, wyciągi wentylacyjne i urządzenia konfekcjonujące

2. Małogabarytowe urządzenia gospodarstwa domowego

Odkurzacze

Zamiatacze do dywanów

Pozostałe urządzenia czyszczące

Urządzenia używane do szycia, dziania, tkania i innego typu przetwarzania wyrobów włókienniczych

Żelazka i pozostałe urządzenia do prasowania, maglowania i pozostałe urządzenia służące do pielęgnacji ubrań

Tostery

Frytownice

Rozdrabniacze, młynki do kawy oraz urządzenia do otwierania i zamykania pojemników i opakowań

Noże elektryczne

Urządzenia do strzyżenia włosów, suszenia włosów, szczotkowania zębów, golenia, masażu oraz pozostałe urządzenia do pielęgnacji ciała

Zegary, zegarki oraz urządzenia do celów odmierzania, wskazywania lub rejestrowania czasu

Wagi

3. Urządzenia IT i telekomunikacyjne

Zcentralizowane przetwarzanie danych:

Płyty główne

Minikomputery

Jednostki drukujące

Komputery osobiste:

Komputery osobiste (w tym CPU, mysz, ekran i klawiatura)

Laptopy (w tym CPU, mysz, ekran i klawiatura)

Notebooki

Notepady

Drukarki

Urządzenia kopiujące

Elektryczne i elektroniczne maszyny do pisania

Kalkulatory kieszonkowe i biurowe

oraz pozostałe urządzenia do zbierania, przechowywania, przetwarzania, prezentowania lub przekazywania informacji drogą elektroniczną

Terminale i systemy użytkownika

Faksy

Teleksy

Telefony

Automaty telefoniczne

Telefony bezprzewodowe

Telefony komórkowe

Systemy zgłoszeniowe

oraz pozostałe produkty lub urządzenia przesyłające dźwięk, obrazy lub pozostałe informacje za pomocą technologii telekomunikacyjnej

4. Urządzenia konsumenckie

Odbiorniki radiowe

Odbiorniki telewizyjne

Kamery video

Sprzęt wideo

Sprzęt hi-fi

Wzmacniacze dźwięku

Instrumenty muzyczne

oraz pozostałe produkty lub urządzenia do celów nagrywania i kopiowania dźwięku lub obrazów, w tym sygnałów lub innych technologii przesyłu dźwięku i obrazu za pomocą technologii telekomunikacyjnych

5. Urządzenia oświetleniowe

Oprawy oświetleniowe do lamp fluorescencyjnych, z wyjątkiem opraw oświetleniowych stosowanych w gospodarstwach domowych

Zwykłe lampy fluorescencyjne

Kompaktowe lampy fluorescencyjne

Wysokowydajne lampy wyładowcze, w tym ciśnieniowe lampy sodowe oraz lampy halogenowe

Lampy sodowe niskiego ciśnienia

Pozostałe urządzenia oświetleniowe do celów rozpraszania i emitowania światła, z wyjątkiem żarówek żarnikowych

6. Narzędzia elektryczne i elektroniczne (z wyjątkiem wielkogabarytowych, stacjonarnych narzędzi przemysłowych)

Wiertarki

Piły

Maszyny do szycia

Urządzenia do skręcania, mielenia, piaskowania, przemiału, piłowania, cięcia, nawiercania, robienia otworów, nabijania, składania, stolarki lub podobnych metod przetwarzania drewna, metalu i innych tworzyw

Narzędzia do nitowania, ćwiekowania lub przyśrubowania, lub usuwania nitów, ćwieków, śrub lub podobnych zastosowań

Narzędzia do spawania, lutowania lub podobnych zastosowań

Urządzenia do rozpylania, rozprowadzania, rozpraszania lub innego typu nanoszenia cieczy lub substancji gazowych innymi metodami

Narzędzia do koszenia trawy lub innych prac ogrodniczych

7. Zabawki, sprzęt rekreacyjny i sportowy

Kolejki elektryczne lub tory wyścigowe

Kieszonkowe konsole do gier video

Gry video

Komputerowo sterowane urządzenia do uprawiania sportów rowerowych, nurkowania, biegania, wiosłowania itp.

Sprzęt sportowy z elektrycznymi lub elektronicznymi częściami składowymi

Automaty wrzutowe

8. Wyroby medyczne (z wyjątkiem wszystkich produktów zaimplantowanych i zainfekowanych)

Urządzenia do radioterapii

Urządzenia kardiologiczne

Urządzenia do dializ

Urządzenia do wentylowania płuc

Medycyna nuklearna

Sprzęt laboratoryjny do diagnozowania in vitro

Analizatory

Zamrażarki

Testy płodności

Pozostałe urządzenia do wykrywania, zapobiegania, nadzorowania, leczenia, łagodzenia choroby, urazów lub niepełnosprawności

9. Przyrządy do nadzoru i kontroli

Czujniki dymu

Regulatory ciepła

Termostaty

Urządzenia pomiarowe, ważące lub nastawu używane w gospodarstwie domowym lub jako sprzęt laboratoryjny

Pozostałe przyrządy nadzoru i kontroli używane w obiektach przemysłowych (np. w panelach sterowniczych)

10. Automaty

Automaty do napojów gorących

Automaty do butelek lub puszek z zimnymi i gorącymi napojami

Automaty do produktów stałych

Automaty na pieniądze

Wszystkie automaty wydające wszelkiego typu produkty

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK II

Selektywne przetwarzanie materiałów i części składowych zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych, zgodnie z art. 6 ust. 1

1. Z selektywnie zebranych WEEE należy usunąć przynajmniej następujące substancje, preparaty oraz części składowe:

- polichlorowane bifenyle, stosownie do dyrektywy Rady 96/59/WE z dnia 16 września 1996 r. w sprawie unieszkodliwiania polichlorowanych bifenyli i polichlorowanych trifenyli (PCB/PCT) [1],

- części składowe zawierające miedź, takie jak wyłączniki lub podświetlacze,

- baterie,

- płytki obwodów drukowanych do telefonów komórkowych oraz inne wyroby, jeśli powierzchnia płytek obwodów drukowanych jest większa niż 10 centymetrów kwadratowych,

- wkłady drukujące, płynne i proszkowe, a także tonery barwiące,

- plastik zawierający bromowane opóźniacze płomienia,

- odpady azbestu oraz części składowe zawierające azbest,

- lampy elektronapromieniowe,

- chlorofluorowęgle (CFC), hydrochlorofluorowęgle (HCFC) lub hydrofluorowęgle (HFC), węglowodory (HC),

- gazowe lampy wyładowcze,

- wyświetlacze ciekłokrystaliczne (tam, gdzie jest to właściwe, wraz z obudową) o powierzchni większej niż 100 centymetrów kwadratowych oraz wszystkie tego typu podświetlacze z gazowymi lampami wyładowczymi,

- zewnętrzne okablowanie elektryczne,

- części składowe zawierające ogniotrwałe włókna ceramiczne, jak podano w dyrektywie Komisji 97/69/WE z dnia 5 grudnia 1997 r. dostosowującej do postępu technicznego dyrektywę Rady 67/548/EWG odnoszącą się do klasyfikacji, pakowania i oznakowania substancji niebezpiecznych [2],

- części składowe zawierające substancje skażone radioaktywnie, z wyjątkiem części składowych poniżej progów wyłączenia podanych w art. 3 oraz załącznika I do dyrektywy Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego [3],

- kondensatory zawierające dane substancje (wysokość > 25 mm, średnica > 25 mm lub proporcjonalnie podobne wielkości).

Te substancje, preparaty i części składowe usuwa się lub odzyskuje stosownie do art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG.

2. Podane poniżej części składowe WEEE, zebrane selektywnie, należy przetwarzać stosownie do wskazań:

- lampy elektronapromieniowe: należy usunąć osłonę fluorescencyjną,

- urządzenia zawierające gazy zubożające warstwę ozonową lub mające potencjał powodowania globalnego efektu cieplarnianego (GWP) powyżej 15, takie jak te znajdujące się w piankach oraz obwodach chłodzących: gazy należy właściwie odessać i odpowiednio oczyścić. Rozporządzenie (WE) nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową [4],

- gazowe lampy wyładowcze: należy usunąć miedź.

3. Uwzględniając aspekty środowiska naturalnego oraz celowość ponownego użycia i recyklingu, ust. 1 i 2 stosuje się w sposób umożliwiający przyjazne dla środowiska naturalnego ponowne użycie i recykling części składowych lub całych urządzeń.

4. Na mocy procedury określonej w art. 14 ust. 2, na podstawie zasady pierwszeństwa, Komisja ocenia, czy wpisy dotyczące:

- płytek obwodów drukowanych do telefonów komórkowych, oraz

- wyświetlaczy ciekłokrystalicznych

należy zmienić.

[1] Dz.U. L 243 z 24.9.1996, str. 31.

[2] Dz.U. L 343 z 13.12.1997, str. 19.

[3] Dz.U. L 159 z 29.6.1996, str. 1.

[4] Dz.U. L 244 z 29.9.2000, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2039/2000 (Dz.U. L 244 z 29.9.2000, str. 26).

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK III

Wymogi techniczne zgodnie z art. 6 ust. 3

1. Miejsca przeznaczone do składowania (w tym składowania czasowego) WEEE przed ich przetworzeniem (bez uszczerbku dla wymogów dyrektywy Rady 1999/31/WE):

- nieprzepuszczalne podłoża na odpowiednim obszarze z urządzeniami do usuwania wycieków, separatorem cieczy oraz urządzeniami do czyszczenia i unieszkodliwiania substancji tłustych,

- osłona zapobiegająca skutkom warunków atmosferycznych na właściwych obszarach.

2. Miejsca przeznaczone do przetwarzania WEEE:

- wagi do ważenia masy przetworzonych odpadów,

- nieprzepuszczalne podłoża na odpowiednim obszarze z urządzeniami do usuwania wycieków, separatorem cieczy oraz urządzeniami do czyszczenia i unieszkodliwiania substancji tłustych,

- właściwe składowiska zdemontowanych części zapasowych,

- właściwe pojemniki do składowania baterii, PCB/PCT zawierających kondensatory i inne odpady niebezpieczne, takie jak odpady radioaktywne,

- urządzenia do oczyszczania wody, które odpowiadają rozporządzeniom z zakresu ochrony zdrowia i środowiska.

--------------------------------------------------

ZAŁĄCZNIK IV

Symbol oznakowania urządzeń elektrycznych i elektronicznych

Symbol wskazujący na selektywną zbiórkę urządzeń elektrycznych i elektronicznych składa się z przekreślonego, kołowego kontenera na śmieci, jak pokazano poniżej. Symbol należy nadrukować w sposób wyraźny, czytelny i uniemożliwiający zmycie lub starcie.

+++++ TIFF +++++

--------------------------------------------------


TOP

 

 


Dyrektywa 2003/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 grudnia 2003 r. zmieniająca dyrektywę 2002/96/WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE) Pobierz PDF
Dyrektywa 2003/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 8 grudnia 2003 r.


Dyrektywa 2003/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 grudnia 2003 r. zmieniająca dyrektywę 2002/96/WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE)








EUR-Lex - 32003L0108 - PL



Dziennik Urzędowy L 345 , 31/12/2003 P. 0106 - 0107


Dyrektywa 2003/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

z dnia 8 grudnia 2003 r.

zmieniająca dyrektywę 2002/96/WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE)

 

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [1],

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu [2],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W trakcie procedury przyjęcia dyrektywy 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE) [3] zostały wyrażone obawy co do prawdopodobnych następstw finansowych wynikających ze sformułowania art. 9 wymienionej dyrektywy dla producentów odnośnych produktów.

(2) Na posiedzeniu komitetu pojednawczego 10 października 2002 r. w sprawie wymienionej dyrektywy Parlament Europejski, Rada i Komisja wyraziły we wspólnej deklaracji swój zamiar zbadania, przy pierwszej okazji, zagadnień odnoszących się do art. 9 dyrektywy 2002/96/WE, dotyczących finansowania związanego z WEEE przez użytkowników innych niż prywatne gospodarstwa domowe.

(3) Zgodnie ze wspólną deklaracją Komisja zbadała następstwa finansowe dla producentów, wynikające z faktycznego sformułowania art. 9 dyrektywy 2002/96/WE i stwierdziła, że obowiązek zwrotu wyrobu, w przypadku WEEE wprowadzonych do obrotu w przeszłości, stwarza odpowiedzialność retroaktywną, w odniesieniu do której nie ustanowiono przepisów i która może narazić niektórych producentów na poważne ryzyko ekonomiczne.

(4) Aby zapobiec powstaniu takiego ryzyka, odpowiedzialność finansowa za zbiórkę, przetwarzanie, powtórne użycie, odzysk i recykling WEEE od innych użytkowników niż prywatne gospodarstwa domowe, wprowadzonych do obrotu przed 13 sierpnia 2005 r., powinna ciążyć na producentach dostarczających nowe produkty zastępujące produkty typu równorzędnego lub spełniające te same funkcje. W przypadku gdy takie odpady nie są zastępowane przez produkty nowe, odpowiedzialność ta powinna ciążyć na użytkownikach. Państwa Członkowskie, producenci i użytkownicy powinni mieć możliwość ustanowienia rozwiązań alternatywnych.

(5) Na podstawie art. 17 dyrektywy 2002/96/WE Państwa Członkowskie mają wprowadzić w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania tej dyrektywy do 13 sierpnia 2004 r. Aby uniknąć konieczności zmiany ustawodawstwa Państw Członkowskich przyjętego do tego terminu, niniejsza dyrektywa powinna zostać przyjęta możliwie jak najszybciej i wprowadzona do ustawodawstwa Państw Członkowskich w tym samym czasie, co dyrektywa 2002/96/WE.

(6) Dyrektywa 2002/96/WE powinna zostać odpowiednio zmieniona,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Artykuł 9 dyrektywy 2002/96/WE otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 9

Finansowanie w odniesieniu do WEEE pochodzących od innych użytkowników niż prywatne gospodarstwa domowe

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że do 13 sierpnia 2005 r. finansowanie kosztów zbiórki, przetwarzania, odzysku i przyjaznego dla środowiska usuwania WEEE pochodzących od użytkowników innych niż prywatne gospodarstwa domowe z produktów wprowadzonych do obrotu po 13 sierpnia 2005 r. zapewnią producenci.

Państwa Członkowskie zapewniają, że do 13 sierpnia 2005 r., w odniesieniu do WEEE pochodzących z produktów wprowadzonych do obrotu przez 13 sierpnia 2005 r. (odpady historyczne), finansowanie kosztów zarządzania przedstawia się w sposób określony w akapicie trzecim i czwartym.

W odniesieniu do odpadów historycznych zastępowanych przez nowe odpowiadające im produkty lub przez nowe produkty spełniające te same funkcje finansowanie kosztów zapewnione jest przez producentów tych produktów przy ich dostawie. Alternatywnie, Państwa Członkowskie mogą ustalić, iż użytkownicy inni niż prywatne gospodarstwa domowe również odpowiadają za finansowanie tych WEEE, w całości lub w części.

W odniesieniu do pozostałych odpadów historycznych finansowanie kosztów zapewniają użytkownicy inni niż prywatne gospodarstwa domowe.

2. Bez uszczerbku dla niniejszej dyrektywy, producenci i użytkownicy inni niż prywatne gospodarstwa domowe mogą zawierać umowy określające inne metody finansowania."

.

Artykuł 2

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do 13 sierpnia 2004 r. i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 8 grudnia 2003 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

P. Cox

Przewodniczący

W imieniu Rady

F. Frattini

Przewodniczący

[1] Dz.U. C 234 z 30.9.2003, str. 91.

[2] Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 21 października 2003 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 19 listopada 2003 r.

[3] Dz.U. L 37 z 13.2.2003, str. 24.

--------------------------------------------------


TOP

 

 


INFORMACJE O WYNIKACH KONTROLI NIK 2013 Pobierz PDF
INFORMACJE O WYNIKACH KONTROLI NIK 2013
RECYKLING POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOATACJI


NASZA FIRMA BYŁA JEDNYM Z KONTROLOWANYCH PODMIOTÓW. NA PODSTAWIE KONTROLI STACJI DEMONTAŻU POJAZDÓW Z CAŁEGO KRAJU, DOKONANO OCENY FUNKCJONOWANIA POLSKIEGO SYSTEMU RECYKLINGU POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOTACJI - ZAPRASZAMY DO ZAPOZNANIA SIĘ Z OBSZERNYMI WYNIKAMI KONTROLI!








 

NIK

LWA-4101-20-00/2012
Nr ewid. 51/2013/P/12/180/LWA

Informacja o wynikach kontroli

RECYKLING POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOATACJI

 

MISJĄ
Najwyższej Izby Kontroli jest dbałość o gospodarność i skuteczność w służbie publicznej dla Rzeczypospolitej Polskiej


WIZJĄ
Najwyższej Izby Kontroli jest cieszący się powszechnym autorytetem najwyższy organ kontroli państwowej, którego raporty będą oczekiwanym i poszukiwanym źródłem informacji dla organów władzy i społeczeństwa

Dyrektor Delegatury w Warszawie:
Mieczysław Kosmalski

Akceptuję:
Wojciech Misiąg
Wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli

Zatwierdzam:
Jacek Jezierski

Prezes Najwyższej Izby Kontroli
dnia 28 czerwca 2013

 

Najwyższa Izba Kontroli
ul. Filtrowa 57
02-056 Warszawa
T/F +48 22 444 50 00
www.nik.gov.pl

 

Spis treści

1. WPROWADZENIE................................................................................................................................6

2. PODSUMOWANIE WYNIKÓW KONTROLI..................................................................................9
2.1. Ogólna ocena kontrolowanej działalności.....................................................................................9
2.2. Synteza wyników kontroli...................................................................................................................10
2.3. Uwagi końcowe i wnioski...................................................................................................................12

3. WAŻNIEJSZE WYNIKI KONTROLI...............................................................................................13
3.1. Charakterystyka stanu prawnego oraz uwarunkowań ekonomicznych i organizacyjnych ...................................................................................................................................13
3.2. Istotne ustalenia kontroli....................................................................................................................15
3.3. Pozostałe ustalenia kontroli...............................................................................................................33

4. INFORMACJE DODATKOWE........................................................................................................38
4.1. Przygotowanie kontroli.......................................................................................................................38
4.2. Postępowanie kontrolne i działania podjęte po zakończeniu kontroli..............................38

5. ZAŁĄCZNIKI.......................................................................................................................................42

Wykaz stosowanych skrótów i pojęć Główny Inspektorat Ochrony Środowiska Główny Inspektor Ochrony Środowiska przywóz pojazdu z terytorium państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej w celu wprowadzenia na terytorium kraju masa własna w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, pomniejszona o masę paliwa w ilości nominalnej Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej wszelkie działania, nie stwarzające zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części, lub prowadzące do odzyskania z odpadów substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystania. Pojęcie odzysku jest szersze od pojęcia recyklingu, obejmuje np. także spalanie odpadów w spalarniach odpadów komunalnych pojazdy samochodowe zaliczone do kategorii M1 lub N1 Pojazd kategorii M1 to samochód osobowy zaprojektowany i wykonany do przewozu osób, mający nie więcej niż osiem miejsc, oprócz siedzenia kierowcy Pojazd kategorii N1 to samochód ciężarowy zaprojektowany i wykonany do przewozu ładunku, mający maksymalną masę nieprzekraczającą 3,5 tony pojazd, który nie spełnia wymagań technicznych, zapewniających ochronę środowiska, zdrowia lub życia ludzi zastosowanie przedmiotów wyposażenia i części, wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji w tym samym celu, dla którego zostały pierwotnie zaprojektowane i wykonane czynności podejmowane po przekazaniu pojazdu wycofanego z eksploatacji do stacji demontażu w celu demontażu, odzysku lub przygotowania do unieszkodliwienia zorganizowana działalność polegająca na odzyskaniu z samochodu wszystkich części i zespołów przydatnych do dalszej eksploatacji oraz przeznaczonych do powtórnego przetworzenia GIOŚ Główny Inspektor Import Masa pojazdu NFOŚiGW Odzysk 1 Pojazd 2 Pojazd wycofany z eksploatacji 3 Ponowne użycie Przetwarzanie obszar obejmujący terytorium kraju w taki sposób, aby zapewnić właścicielowi możliwość oddania pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów lub stacji demontażu, położonych w odległości nie większej niż 50 km w linii prostej od miejsca zamieszkania albo siedziby właściciela pojazdu zakład zajmujący się przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji instalacja służąca do rozdrabniania odpadów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska Recykling 4 Sieć zbierania pojazdów 5 Stacja demontażu Strzępiarka WIOS Wewnątrzwspólnotowe przywóz pojazdu z terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska nabycie państwa członkowskiego unii Europejskiej w celu wprowadzenia na terytorium kraju Wprowadzający pojazd przedsiębiorca będący producentem pojazdu lub dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu | Temat kontroli Recykling pojazdów wycofanych z eksploatacji | Numer kontroli P/12/180 | Ogólne tło badanej problematyki oraz przyczyny podjęcia kontroli W latach 2010-2012 sprowadzono do Polski ponad 2 miliony używanych samochodów osobowych, często wyeksploatowanych, mających ponad 10 lat. Szacuje się, że w skali Unii Europejskiej liczba pojazdów wycofanych z eksploatacji, waha się pomiędzy 14 a 18 milionami sztuk rocznie. Bez większego ryzyka można stwierdzić, że liczba ta będzie rosła. Jak wynika z badań przeprowadzonych przez OECD 6, liczba samochodów w latach 1997-2020 wzrośnie o ok. 20%. Pojazdy wycofane z eksploatacji są źródłem odpadów niebezpiecznych i toksycznych emisji. Powstała więc potrzeba stworzenia systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji, którego zadaniem jest zminimalizowanie negatywnego wpływu na środowisko. Ustawa z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji 7 określiła zasady postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju. Pojazdy, które nie spełniają wymagań technicznych, zapewniających ochronę środowiska, zdrowia lub życia ludzi są pojazdami wycofanymi z eksploatacji (art. 3a ust. 1). Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji może przekazać go wyłącznie do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, natomiast ich demontaż może być prowadzony wyłącznie w stacjach demontażu. Przedsiębiorcy prowadzący stację demontażu lub punt zbierania pojazdów są obowiązani przyjąć pojazd uznany za odpad, który jest: zarejestrowany na terytorium kraju; kompletny; oraz pozbawiony innych odpadów - bez pobierania opłaty od jego właściciela. Zgodnie z art. 3a ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów, wymagania techniczne pojazdu wycofanego z eksploatacji ma określić minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w porozumieniu z Ministrem Środowiska nie wydał w tym zakresie rozporządzenia, co nadal utrudnia obiektywne stwierdzenie, kiedy pojazd staje się odpadem. W systemie gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji uczestniczy wiele podmiotów, jednak to na Ministrze Środowiska, jako organie odpowiedzialnym za ochronę i kształtowanie środowiska oraz racjonalne wykorzystywanie jego zasobów - zgodnie z art. 28 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej8 - ciąży obowiązek kreowania polityki i działań zapewniających prawidłowe jego funkcjonowanie. Problem recyklingu pojazdów oraz sposób redystrybucji środków finansowych pochodzących z opłat recyklingowych był przedmiotem posiedzenia Sejmowej Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa przy udziale organizacji pozarządowych. Z poprzedniej kontroli NIK 9 wynikało, że system recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji nie funkcjonował prawidłowo. Podejmowane przez Ministra Środowiska działania nie przyczyniły się do uszczelnienia systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Główny Inspektor, pomimo iż posiada uprawnienia organów podatkowych, nie podejmował czynności wobec podmiotów, które nie uiściły zadeklarowanych należności z tytułu opłat za brak sieci zbierania pojazdów. NFOŚiGW naruszał przepisy oraz zasadę równego traktowania przedsiębiorców przy ocenie wniosków o dopłatę przyjmując wnioski, które zawierały takie same błędy jak wnioski odrzucone. Kontrola podjęta została z inicjatywy własnej NIK, w ramach priorytetowego kierunku działań Zachowanie dziedzictwa narodowego, zasobów naturalnych i ładu przestrzennego. | Cel kontroli Celem kontroli było dokonanie oceny funkcjonowania systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. | Główne zagadnienia Główne zagadnienia objęte programem kontroli dotyczyły: - kreowania polityki i podejmowanych działań zapewniających prawidłowe funkcjonowanie systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, - sporządzania rocznych sprawozdań dotyczących osiąganych poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, - egzekwowania należnych opłat wynikających z ustawy o recyklingu pojazdów oraz ich redystrybucji, - przeprowadzania kontroli podmiotów prowadzących stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, - postępowania przy demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. | Okres objęty kontrolą Badaniami kontrolnymi objęto okres od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2012 r. Odnośnie dochodzenia przez GIOŚ należności z tytułu opłat za brak sieci zbierania pojazdów, kontrolą objęto lata 2006-2012 (do 30 listopada). | Czynności kontrolne Czynności kontrolne prowadzono od 13 września 2012 r. do 7 marca 2013 r. | Podstawa podjęcia kontroli Kontrola została przeprowadzona™ w Ministerstwie Środowiska, Głównym Inspektoracie Ochrony Środowiska, Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, w sześciu wojewódzkich inspektoratach ochrony środowiska (Katowice, Lublin, Łódź, Poznań, Szczecin, Warszawa) na podstawie art. 2 ust. 1, w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli", pod względem legalności, gospodarności, rzetelności i celowości. Ponadto kontrola została przeprowadzona u 12 przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji (z terenu działania wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska, objętych niniejszą kontrolą) na podstawie art. 2 ust. 3, w związku z art. 5 ust. 3 ustawy o NIK pod względem legalności i gospodarności. W trybie art. 29 pkt 2 lit. f ustawy o NIK, pobrano dodatkowe informacje: - w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych odnośnie: liczby pojazdów zarejestrowanych w centralnej ewidencji pojazdów, pojazdów z niej wyrejestrowanych oraz zawartych polis komunikacyjnych OC, - w Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym odnośnie: liczby zawartych polis komunikacyjnych OC oraz wszczętych postępowań windykacyjnych wobec posiadaczy pojazdów samochodowych, którzy nie spełnili obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia komunikacyjnego OC, - w starostwach powiatowych, na terenie, których działały podmioty prowadzące stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji (objęte niniejszą kontrolą) - odnośnie liczby wniosków o wydanie zezwolenia na prowadzenie punktu zbierania pojazdów, - u organów skarbowych (urząd kontroli skarbowej - w danym województwie, urząd skarbowy - według właściwości miejscowej, urząd gminy - podatki lokalne) odnośnie przeprowadzania kontroli u przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, objętego niniejszą kontrolą. PODSUMOWANIE WYNIKÓW KONTROLI |2U Ogólna ocena kontrolowanej działalności Najwyższa Izba Kontroli ocenia negatywnie" funkcjonowanie systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji. System ten nie gwarantuje realizacji głównego celu ustawy o recyklingu pojazdów, tj. zminimalizowania negatywnego wpływu na środowisko pojazdów wycofanych z eksploatacji przy założeniu, że wszystkie te pojazdy będą przekazywane wyłącznie do profesjonalnych stacji demontażu lub punktów zbierania pojazdów. Ustalenia kontroli wskazują, że funkcjonujący system kontroli i egzekucji obowiązujących przepisów prawa dotyczących recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, nie jest skuteczny. Znaczący wpływ na nieprawidłowe funkcjonowanie systemu recyklingu pojazdów ma nieokreślenie przez Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w porozumieniu z Ministrem Środowiska kryteriów, według których można uznać pojazd za wycofany z eksploatacji. Nieokreślenie tych kryteriów utrudnia prowadzenie skutecznych działań podmiotom, które uczestniczą w tym systemie. Minister Środowiska podejmował działania zmierzające do uszczelnienia systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, jednak nie doprowadziły one do wyeliminowania szarej strefy 10w tym obszarze. W celu likwidacji szarej strefy wskazane jest aktywne współdziałanie Ministra Środowiska z organami administracji rządowej11, organami jednostek samorządu terytorialnego12oraz innymi podmiotami13. NIK ocenia pozytywnie działania NFOŚiGW w obszarach: dochodzenia opłat za wprowadzenie pojazdu na terytorium kraju uiszczonych w niewłaściwej wysokości; udzielania dopłat dla przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów oraz dofinansowanie gmin w zakresie zbierania porzuconych pojazdów. Wojewódzcy inspektorzy ochrony środowiska wywiązywali się z obowiązku przeprowadzania, przynajmniej raz w roku, kontroli stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Najwyższa Izba Kontroli ocenia negatywnie działania Głównego Inspektora Ochrony Środowiska w obszarach: dochodzenia należności z tytułu opłaty za brak sieci zbierania pojazdów; ustalania dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów wobec podmiotów, które jej nie wniosły; weryfikowania rocznych sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów. Stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji spełniały minimalne wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 28 lipca 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań dla stacji demontażu oraz sposobu demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji^. Skontrolowani przedsiębiorcy^ prowadzący stacje demontażu zapewniali bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi, przetwarzanie tych pojazdów oraz odpadów z nich powstających. OJ Synteza wyników kontroli 2.2.1. W okresie objętym kontrolą nie wszystkie pojazdy wycofane z eksploatacji trafiały do stacji demontażu lub punktów zbierania pojazdów, a działania podejmowane przez Ministra Środowiska nie doprowadziły do uszczelnienia systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji [str. 15-18]. 2.2.2. Za 2010 r. i 2011 r. Polska uzyskała ustawowe poziomy odzysku i recyklingu 14, pomimo iż nie wszyscy przedsiębiorcy prowadzący stacje demontażu pojazdów osiągnęli wymagane poziomy. Za 2010 r. pięciu spośród 655 przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów15 nie uzyskało wymaganych poziomów odzysku i recyklingu dla pojazdów wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r.21, natomiast dla samochodów wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r. poziomu odzysku nie osiągnęło 17 przedsiębiorców, a recyklingu 16. Za 2011 r.22 28 spośród 704 przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów nie uzyskało wymaganego poziomu odzysku, a poziomu recyklingu nie osiągnęło 16 przedsiębiorców [str. 18-22]. 2.2.3. Do dnia zakończenia kontroli NIK, Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie podjął czynności zmierzających do wyegzekwowania zobowiązań z tytułu opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, wynikających z 561 sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci2 16za lata 2007-2011. Do 30 listopada 2012 r. Główny Inspektor wydał decyzje w 39 sprawach (36 za 2006 r. i trzy za 2007 r.) określających wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci na łączną kwotę 46 325,6 tys. zł [str. 23]. Tytuły wykonawcze w 10 postępowaniach egzekucyjnych Główny Inspektor Ochrony Środowiska wystawił po upływie od półtora miesiąca do ponad 24 miesięcy od daty doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci, co wskazuje na opieszałość działań w tym zakresie. Wobec jednego przedsiębiorcy, Główny Inspektor nie wszczął postępowania egzekucyjnego, pomimo istnienia na 30 września 2012 r. zaległości w wysokości 115 421 zł 17 [str. 24]. W 10 na 21 analizowanych sprawach, w których wydano decyzje określające wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie ustalił dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów - w drodze decyzji - na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów. Szacunkowa łączna wysokość dodatkowej opłaty wyniosłaby 353 257 zł [str. 24]. 2.2.4. W GIOŚ nie zweryfikowano 520 rocznych sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów za lata 2007-201125. Do dnia zakończenia kontroli NIK, przeprowadzono merytoryczną weryfikację 108 sprawozdań (42 za 2006 r. i 66 za 2007 r.). W GIOŚ nie weryfikowano również zbiorczych informacji składanych przez przedsiębiorców zajmujących się strzępieniem odpadów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji [str. 27-28]. 2.2.5. NFOŚiGW wywiązywał się z obowiązku weryfikacji rocznych sprawozdań składanych przez przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów [str. 28-29]. 2.2.6. W latach 2010-2011 na konto NFOŚiGW wpłynęło 468 wpłat za wprowadzenie pojazdu na terytorium kraju w niewłaściwej wysokości (innej niż 500 zł) na łączną kwotę 255 635,79 zł. Do wszystkich podmiotów, które nie wniosły pełnej opłaty, Fundusz wysłał wnioski o ich uzupełnienie. Na dzień 30 listopada 2012 r. 338 spośród 393 podmiotów uzupełniło brakujące opłaty, w związku z czym wysokość niedopłaty zmniejszyła się do kwoty 23 575,99 zł [str. 25]. W latach 2010-2011 NFOŚiGW udzielił dopłat 1 090 przedsiębiorcom, prowadzącym stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, w łącznej wysokości 153 155 172,40 zł oraz dofinansowania 94 gminom w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji w łącznej kwocie 8 952 000 zł. Wydatki te stanowiły 22,8% wniesionych opłat recyklingowych (709 989 901 zł) i wzrosły o 18,4% w stosunku do wydatków poniesionych na ten cel w 2007 r. Dopłaty przedsiębiorcom prowadzącym stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przekazano w terminach określonych w art. 410a ust. 3a i 3c ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska2 6 [str. 25-27]. 2.2.7. Wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska wywiązały się z obowiązku przeprowadzania kontroli stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji i instalacji do strzępienia odpadów oraz monitorowania zaleceń nałożonych na przedsiębiorców w zarządzeniach pokontrolnych. Systematycznego monitoringu wykonania zarządzeń pokontrolnych nie prowadził jedynie Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w Warszawie [str. 29-32]. 2.2.8. Wszystkie stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, objęte kontrolą NIK, spełniały wymagania, określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 28 lipca 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań dla stacji demontażu oraz sposobu demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Przedsiębiorcy prowadzący stacje demontażu zapewniali bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi przetwarzanie pojazdów wycofanych z eksploatacji i powstających z nich odpadów [str. 32-33]. 2.2.9. W okresie objętym kontrolą Minister Środowiska nie w pełni wywiązywał się z obowiązku nadzoru nad Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska, wynikającego z art. 28 ust. 3 ustawy o działach administracji rządowej [str. 34-35]. 2.2.10. W trzech (33,3%) z dziewięciu skontrolowanych urzędach administracji publicznej^ 7 nieterminowo rozpatrywano skargi dotyczące recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji [str. 35-36]. 2.2.11. Służby kontroli wewnętrznej nie uwzględniały w planach i nie podejmowały kontroli zadań dotyczących recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. W rezultacie, kierownicy skontrolowanych jednostek administracji publicznej pozbawieni byli obiektywnych ocen efektywności funkcjonowania sytemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji [str. 36-37]. |23 Uwagi końcowe i wnioski W celu wyeliminowania szarej strefy z obszaru recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, wskazane jest aktywne współdziałanie Ministra Środowiska ze wszystkimi podmiotami uczestniczącymi w systemie gospodarowania pojazdami. Poprawa systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji wymaga usprawnienia systemu nadzoru nad rynkiem pojazdów, w tym kontroli i egzekucji przepisów prawa dotyczących tego obszaru, skuteczniejszego dochodzenia od właścicieli pojazdów obowiązkowych ubezpieczeń od odpowiedzialności cywilnej oraz wprowadzenia systemu nadzoru nad wewnątrzwspólnotowym nabyciem pojazdów. Istotnym problemem jest nieokreślenie kryteriów, według których pojazdy, które nie spełniają wymagań technicznych, zapewniających ochronę środowiska, zdrowia lub życia ludzi, mogą zostać zaliczone do pojazdów wycofanych z eksploatacji. Do dnia zakończenia kontroli NIK, Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej nie wydał w tej sprawie rozporządzenia. Obowiązek wydania takiego rozporządzenia wynika z art. 3a ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów. Rozbieżność w stosowaniu pojęć, kiedy pojazd można traktować jako nie użytkowany, a kiedy jako wycofany z eksploatacji, a od jakiego momentu będzie odpadem, powoduje problemy w podejmowaniu stosownych działań przez właściwe organy. Niezależne od realizacji wniosków pokontrolnych skierowanych do: Ministra Środowiska, Głównego Inspektora Ochrony Środowiska; Zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej; Wojewódzkich Inspektorów Ochrony Środowiska, w ocenie Najwyższej Izby Kontroli niezbędne jest podjęcie działań przez: 1) Ministra Środowiska odnośnie kreowania polityki zapewniającej prawidłowe funkcjonowanie systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, 2) Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w porozumieniu z Ministrem Środowiska w celu wydania, zgodnie z delegacją zawartą w art. 3a ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów, rozporządzenia w sprawie wymagań technicznych, których niespełnienie będzie podstawą ich uznania za pojazdy wycofane z eksploatacji. Treść i realizację wniosków pokontrolnych zamieszczono w rozdziale 4.2. niniejszej Informacji. UU Charakterystyka stanu prawnego oraz uwarunkowań ekonomicznych i organizacyjnych Stworzenie w Polsce systemu recyklingu i utylizacji zużytych pojazdów i ich podzespołów wynika bezpośrednio z przepisów prawa Unii Europejskiej, a w szczególności z przepisów Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie samochodów wycofanych z eksploatacji. Polska dokonała „implementacji" dyrektywy 2000/53/WE, w związku z koniecznością dostosowania prawa do wymagań UE, przyjmując ustawę o recyklingu pojazdów. Zachowuje ona generalne zasady określone w dyrektywie, choć przepisy szczegółowe dostosowano do polskich realiów i praktyki. Ustawa ta określa zasady postępowania z pojazdami wycofanymi z użytku w sposób zapewniający ochronę życia oraz środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju. Do spraw dotyczących postępowania z pojazdami, nieuregulowanymi w ustawie stosuje się przepisy 0 odpadach. Ważniejsze elementy ustawy o recyklingu: - producenci zostali zobowiązani do zapewnienia właścicielowi pojazdu wycofanego z eksploatacji możliwość oddania go do punktu zbierania pojazdów lub stacji demontażu, położonych w odległości nie większej niż 50 km w linii prostej od miejsca zamieszkania. Wprowadzający pojazd, który nie zapewnia sieci, oraz podmiot niebędący przedsiębiorcą, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu, są obowiązani do wniesienia, na rachunek bankowy NFOŚiGW, opłaty w wysokości 500 zł od każdego pojazdu wprowadzonego na terytorium kraju, - właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji jest obowiązany w terminie 30 dni od dnia otrzymania zaświadczenia o demontażu lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu złożyć wniosek o jego wyrejestrowanie, - przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do przekazania zużytych baterii samochodowych kwasowo-ołowiowych i zużytych akumulatorów samochodowych kwasowo-ołowiowych prowadzącemu zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, - przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany do przekazania wszystkich pojazdów wycofanych z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, z którym zawarł umowę, jeżeli nie jest to ten sam przedsiębiorca, - przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę jest obowiązany wykonać raz na rok próbę strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji w celu określenia zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych. Samochód zawiera duże ilości różnorodnych materiałów, a od ich składu i udziału w masie pojazdów złomowanych zależy przebieg recyklingu oraz jego koszty, a co za tym idzie rentowność oraz konsekwencje dla środowiska. Trudne jest określenie składu materiałowego samochodów, ponieważ pojazdy każdego z producentów mają inną strukturę. Masa współczesnych samochodów osobowych to około 1000 kg. Zdecydowanie największą część masy samochodu zajmują metale 1 ich stopy. Najwięcej wśród nich jest stali (65%), aluminium (8%), a cynk, miedź i ołów zajmują po 3% masy samochodu. W celu wyeliminowania problemów występujących w systemie gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji, w Ministerstwie Środowiska podjęto działania zmierzające do znowelizowania ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Głównym celem zmian jest uszczelnienie systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji, poprzez wyeliminowanie szarej strefy. Nowe regulacje mają zapewnić, że wszystkie pojazdy wycofane z eksploatacji będą przekazywane do profesjonalnych stacji demontażu lub punktów zbierania pojazdów. Obowiązująca ustawa o recyklingu pojazdów określa obowiązki poszczególnych podmiotów odpowiedzialnych za prawidłowe, zgodne z zasadami ochrony środowiska, gospodarowanie odpadami. Definicja pojazdów wycofanych, określona w art. 3 pkt 6 i w art. 3a ustawy o recyklingu pojazdów jest ogólna, co utrudnia dokonanie oceny przez urzędy celne, straż graniczną, inspekcję ochrony środowiska, a w konsekwencji rozpoznanie i prawidłową klasyfikację tego rodzaju odpadów. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, pomimo delegacji wynikającej z art. 3a ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów, do dnia zakończenia kontroli NIK, nie wydał rozporządzenia w sprawie określenia, kiedy pojazd, który nie spełnia wymagań technicznych, zapewniających ochronę środowiska lub zdrowia lub życia ludzi, staje się pojazdem wycofanym z eksploatacji. Uznanie pojazdu za odpad zależy głównie od decyzji jego właściciela. W sprawnie funkcjonującym systemie powinny być zawarte precyzyjne wymagania określające, kiedy właściciel pojazdu ma do czynienia jeszcze z pojazdem, a kiedy z odpadem. Powodem nieprawidłowo funkcjonującego systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji jest również brak dostatecznej kontroli pojazdów będących w obrocie na obszarze Wspólnoty. W krajowym systemie prawnym nie ma przepisu, który nakładałby sankcje na właściciela pojazdu za brak jego zarejestrowania, jak również nie ma systemu ewidencjonowania pojazdów wprowadzanych na terytorium kraju. Z tego względu część sprowadzanych do Polski pojazdów nie jest odnotowywana. Sprowadzane pojazdy nie trafiają do obrotu, jako pełnowartościowe wyroby, ani do legalnie działających punktów demontażu, lecz są rozmontowywane i wprowadzane do obrotu, jako części. Brak kontroli nad takim działaniem powoduje, że wraki i elementy nieprzydatne, w tym substancje niebezpieczne (oleje, płyny), trafiają do środowiska. W celu rozwiązania problemów związanych z funkcjonowaniem systemu gospodarki zużytych pojazdów wymagane jest wzmożone kompleksowe działania i współdziałania wszystkich organów administracji publicznej oraz podmiotów zajmujących się recyklingiem pojazdów. Szczegółową charakterystykę stanu prawnego w zakresie kontrolowanych zagadnień, w okresie objętym kontrolą, zawiera Załącznik 5.1., a wykaz aktów prawnych dotyczących kontrolowanej działalności zawiera Załącznik 5.2 niniejszej Informacji. E0 Istotne ustalenia kontroli 3.2.1. Funkcjonowanie systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji Na Ministrze Środowiska, jako organie odpowiedzialnym za ochronę i kształtowanie środowiska oraz racjonalne wykorzystanie jego zasobów - zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o działach administracji rządowej - ciąży obowiązek kreowania polityki i działań zapewniających prawidłowe funkcjonowanie systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska, Minister Środowiska opracował projekt dokumentu pn. „Polityka ekologiczna Państwa w latach 2009-2012 z perspektywą do 2016 r."2 9, który uchwałą z dnia 22 maja 2009 r. został przyjęty przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. Jednym z celów do osiągnięcia, określonym w tym dokumencie, jest pełne zorganizowanie krajowego systemu zbierania i demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Uchwałą nr 217 z dnia 24 grudnia 2010 r. Rada Ministrów przyjęła dokument pn. „Krajowy plan gospodarki odpadami 2014"3°, z którego wynika, że dla osiągnięcia założonych celów związanych z gospodarowaniem pojazdami wycofanymi z eksploatacji wymagana jest realizacja działań polegających na: - ograniczeniu szarej strefy w obszarze recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji poprzez prowadzenie prac legislacyjnych i kontrolnych, - utrzymaniu krajowej sieci zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, zapewniającej możliwość oddania pojazdu do stacji demontażu lub punktu zbierania pojazdów, - uzupełnianiu i weryfikacji danych w bazie centralnej ewidencji pojazdów. Ministerstwo Środowiska w październiku i listopadzie 2010 r. zorganizowało dla przedstawicieli urzędów marszałkowskich, urzędów skarbowych, urzędów celnych, policji i wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska szkolenia dotyczące stosowania przepisów prawa z zakresu gospodarki odpadami, które obejmowały również zagadnienia związane z recyklingiem pojazdów wycofanych z eksploatacji i koordynację działań właściwych instytucji w walce z szarą strefą. W latach 2010-2011 Ministerstwo Środowiska, w związku z zaobserwowanym częstym umarzaniem przez jednostki prokuratury spraw dotyczących naruszeń przepisów gospodarki odpadami (w tym pojazdów wycofanych z eksploatacji), informowało o tym Prokuraturę Generalną. Ujawnione naruszenia norm prawnych obowiązujących w obszarach ochrony środowiska skutkowały skierowaniem przez wojewódzkich inspektorów ochrony środowiska 80 zawiadomień do właściwej prokuratury o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z zakresu gospodarki odpadami. Z treści pism, przekazywanych pomiędzy Ministerstwem Środowiska a Prokuraturą Generalną wynika, że w latach 2006-2009 spośród 80 zawiadomień trzy postępowania zakończyły się aktem oskarżenia, w dziewięciu przypadkach odmówiono wszczęcia postępowania, 26 postępowań umorzono, pięć zawieszono, a 37 postępowań przygotowawczych było w toku. Funkcjonowaniu szarej strefy w obszarze gospodarki pojazdami sprzyja między innymi: - brak dostatecznej kontroli rynku pojazdów będących w obrocie na obszarze UE. W krajowym systemie prawnym nie ma przepisu, który nakładałby sankcje na właściciela pojazdu za jego niezarejestrowanie, jak również nie ma systemu ewidencjonowania pojazdów wprowadzanych na terytorium kraju, - sposób postępowania firm ubezpieczeniowych z pojazdami nienadającymi się do odtworzenia. W przypadku orzeczenia przez firmę ubezpieczeniową o całkowitej szkodzie, pojazd i tak zwracany jest właścicielowi oraz wypłacana mu jest kwota ubezpieczenia pomniejszona o wartość części zawartych w pojeździe. Zmusza to właściciela pojazdu do ich odsprzedania kolejnemu podmiotowi. Nabycie takiego pojazdu może być dokonywane w celu zbycia wyłącznie dokumentów, pod które podstawiany jest pojazd nabyty w drodze przestępstwa, - system egzekucji opłat obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego OC dla pojazdów mechanicznych. Właściciel pojazdu gdy uzna, że nie nadaje się on do dalszego użytkowania, dokonuje we własnym zakresie jego demontażu na części i przestaje opłacać składkę ubezpieczeniową OC, nie ponosząc z tego tytułu żadnych konsekwencji. Na zdemontowany poza stacją demontażu pojazd nie jest wystawiane zaświadczenie o jego demontażu, co powoduje, że pojazd ten w dalszym ciągu figuruje w centralnej ewidencji pojazdów, - brak przepisów określających, kiedy mamy do czynienia z pojazdami wycofanymi z eksploatacji. Obecnie uznanie pojazdu za wycofany z eksploatacji, zależy głównie od decyzji jego właściciela. Na powyższe problemy NIK zwracała uwagę przy kontroli przeprowadzonej w 2008 r. W celu ograniczenia szarej strefy w obszarze demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, Ministerstwo Środowiska na spotkaniach roboczych z przedstawicielami Ministerstwa Finansów, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej oraz GIOŚ zaproponowało zmiany legislacyjne w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych 18 w zakresie przepisów dotyczących wystąpienia „szkody całkowitej" pojazdu oraz złożyło propozycję włączenia zakładów ubezpieczeniowych w działalność systemu zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji i współpracy z systemem CEP. Ministerstwo Finansów negatywnie oceniło zaproponowane zmiany, w związku z tym odstąpiono od dalszych prac legislacyjnych. Od maja 2012 r. działania zmierzające do ograniczenia szarej strefy obejmowały również prace legislacyjne dotyczące zmiany ustawy o recyklingu pojazdów. Projekt ustawy został przyjęty przez stały Komitet Rady Ministrów w dniu 9 sierpnia 2012 r. W zakresie walki z szarą strefą projekt zawierał nowy artykuł (53a) przewidujący wysokie kary pieniężne za zbieranie pojazdów wycofanych z eksploatacji przez podmioty nieposiadające zezwolenia na prowadzenie punktu zbierania pojazdów lub stacji demontażu. Ponadto zaproponowano przepisy polegające na tym, że wydanie zezwolenia na prowadzenie punktu zbierania pojazdów oraz wydanie pozwolenia na prowadzenie instalacji służącej do rozdrabiania odpadów powstałych w wyniku demontażu pojazdów, nastąpi wyłącznie po sprawdzeniu przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska czy punkty te spełniają minimalne wymagania (art. 39 ust.1 i art. 41 ust. 1 a). Do chwili obecnej zmiany te nie zostały wprowadzone32. Ministerstwo Środowiska zaproponowało również zmiany w przepisach ustawy Kodeks wykroczeń poprzez wprowadzenie sankcji dla właściciela pojazdu za niedopełnienie obowiązków określonych w art. 78 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowyi^. Propozycja wprowadzenia tego przepisu wynikała z potrzeby zapobiegania procederowi polegającemu na nabywaniu pojazdów (zużytych czy uszkodzonych w wyniku kolizji drogowych) przez podmioty, które nie zgłaszają faktu nabycia tego pojazdu, a demontują go na części. Do powyższego przepisu, na etapie uzgodnień resortowych, zastrzeżenia zgłosiło Ministerstwo Sprawiedliwości, argumentując tym, że sankcja za nieprzestrzeganie art. 78 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym powinna mieć formę kary administracyjnej, a nie wykroczenia. W związku z powyższym, na etapie stałego Komitetu Rady Ministrów zaproponowano w ustawie sankcję w postaci kary administracyjnej. Do takiego rozwiązania zastrzeżenia lub sprzeciw zgłosiły: Ministerstwo Transportu, Ministerstwo Finansów oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Wobec powyższego Ministerstwo Środowiska odstąpiło od proponowanych zapisów. Realizując zadania związane z recyklingiem pojazdów wycofanych z eksploatacji, Minister Środowiska wystąpił do: - Głównego Komendanta Policji 19 o podjęcie działań rozpoznawczo-operacyjnych w zakresie walki z szarą strefą w systemie gospodarowania odpadami w tym pojazdami wycofanymi z eksploatacji oraz wsparcie działań kontrolnych podejmowanych przez Inspekcję Ochrony Środowiska, - Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego35 o informację dotyczącą sposobu kontroli obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia OC oraz o informację w sprawie postępowania przez firmy ubezpieczeniowe z samochodami powypadkowymi, dla których orzeczono szkodę całkowitą lub dla których podjęto decyzję o ich nienaprawianiu, - Ministra Spraw Wewnętrznych i AdministracjT 6 o podjęcie działań mających na celu skuteczne funkcjonowanie systemu Centralnej Ewidencji Pojazdów, poprzez zapewnienie prawidłowego przetwarzania danych dotyczących pojazdów wycofanych z eksploatacji, - Ministra Finansów37 (sprawującego nadzór nad Ubezpieczeniowym Funduszem Gwarancyjnym) o podjęcie działań mających na celu zapewnienie skutecznego egzekwowania opłat ubezpieczenia OC dla pojazdów mechanicznych oraz właściwe funkcjonowanie systemu ubezpieczeń w przypadku pojazdów, które stały się pojazdami wycofanymi z eksploatacji. W ocenie Najwyższej Izby Kontroli, konieczne są dalsze działania Ministra Środowiska mobilizujące wszystkie podmioty uczestniczące w systemie recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji do skuteczniejszej walki z szarą strefą w tym obszarze. 3.2.2. Osiągane poziomy odzysku i recyklingu oraz masa odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji Za 2010 r. pięciu spośród 655 przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów nie uzyskało wymaganego poziomu odzysku i recyklingu dla pojazdów wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r., natomiast dla samochodów wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r. poziomu odzysku nie osiągnęło 17 przedsiębiorców, a recyklingu 16 podmiotów. Za 2011 r. 28 spośród 704 przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów nie uzyskało wymaganego poziomu odzysku, a 16 przedsiębiorców nie osiągnęło poziomu recyklingu. Wykres nr 2 Osiągnięty poziom odzysku w legalnie działających stacjach demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji w latach 2010-20113® 100 80 70 60 50 40 30 20 10 Źródło: NFOŚiGW-na podstawie sprawozdań przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu Wymagany 75% poziom odzysk^ 9 dla pojazdów wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r. wycofanych z eksploatacji w 2010 r. został osiągnięty przez wszystkie województwa i kształtował się od 80,8% w województwie lubuskim do 90,1 % w województwie zachodniopomorskim. Wymagany 85% poziom odzysku dla pojazdów wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r. osiągnęły wszystkie województwa i kształtował się od 87,0% w województwie kujawsko-pomorskim do 93,7% w województwie małopolskim. W 2011 r. wymagany poziom odzysku4° osiągnęły wszystkie województwa i kształtował się od 87,6% w województwie dolnośląskim do 94,5% w województwie zachodniopomorskim. Wykres nr 3 Osiągnięty poziom recyklingu w legalnie działających stacjach demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za lata 2010-201141 100 - 90 80 70 60 50 40 30 20 10 Źródło: NFOŚiGW - na podstawie sprawozdań przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu Wymagany 70% poziom recyklingu dla pojazdów wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r. wycofanych z eksploatacji w 2010 r. osiągnęły wszystkie województwa i kształtował się od 79,6% w województwie lubuskim do 89,6% w województwie zachodniopomorskim. Wymagany 80% poziom recyklingu dla pojazdów wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r., a wycofanych z eksploatacji w 2010 r. osiągnęły wszystkie województwa i kształtował się od 85,7% w województwie mazowieckim do 92,9% w województwie zachodniopomorskim. Wymagany 80% poziom recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji w 2011 r. osiągnęły wszystkie województwa i kształtował się od 85,5% w województwie dolnośląskim do 92,8% w województwie zachodniopomorskim Z wyprodukowanych pojazdów do 31 grudnia 1979 r. z eksploatacji w 2008 r. wycofano łącznie 6 321 szt., w tym 1 429 niekompletnych42, w 2009 r. ogółem wycofano 4 819, w tym 517 niekompletnych, w 2010 r. ogółem wycofano 3 462 pojazdy, w tym 594 pojazdy niekompletne. Z powyższego wynika, że w 2010 r. nastąpił spadek pojazdów wycofanych z eksploatacji wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r. w stosunku do 2008 r. o 2 859 szt. (o 45,2%), a w stosunku do 2009 r. o 1 357 pojazdów, tj. o 28,2%. Ogólna liczba pojazdów wycofanych z eksploatacji w 2008 r. wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r. wyniosła 164 161 pojazdów, w tym 33 087 pojazdów niekompletnych, w 2009 r. ogółem wycofano 187 275 pojazdów, w tym 18 377 niekompletnych, w 2010 r. wycofano ogółem 213 517 pojazdów, w tym 27 322 pojazdy niekompletne. Z powyższego wynika, że w 2010 r. nastąpił wzrost pojazdów wycofanych z eksploatacji przekazanych do stacji demontażu w stosunku do 2008 r. o 49 356 szt. (o 30,1%), a w stosunku do 2009 r. o 26 242 szt., tj. o 14,0%. 250000 I liczba pojazdów niekompletnych wycofanych z eksploatacji wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r. liczba pojazdów wycofanych z eksploatacji wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r. liczba pojazdów niekompletnych wycofanych z eksploatacji wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r. liczba pojazdów wycofanych z eksploatacji wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r. Źródło: na podstawie rocznych sprawozdań sporządzonych przez NFOŚiGW Masa odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji (wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r.) przyjętych do stacji demontażu w 2008 r. wyniosła ogółem 6 024,263 Mg, w 2009 r. 4 777,607 Mg, w 2010 r. 3 867,580 Mg. Masa odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji (wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r.) przyjętych do stacji demontażu w 2008r. wyniosła ogółem 145 891,117 Mg, w 2009 r. 171 117,999 Mg, w 2010 r. 213 768,680 Mg. W 2008 r. z masy odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji 21 530,399 Mg poddano rozdrobnieniu, a 89 114,031 Mg przekazano do odzysku i recyklingu. W 2009 r. rozdrobnieniu poddano 14 691,523 Mg, a do odzysku i recyklingu przekazano 122 061,562 Mg wydzielonych odpadów, natomiast w 2010 r. rozdrobnieniu poddano 27 959,821 Mg masy odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji, a 143 507,403 Mg przekazano do odzysku i recyklingu. Wykres nr 5 Masa odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji w latach 2008-2010 250000 2 Wykres nr 1 Średni procentowy udział poszczególnych składników w masie samochodów masa odpadów m.in. przekazanych do innego kraju oraz masa przedmiotów przeznaczona do ponownego użycia masa wydzielonych odpadów przekazanych do odzysku i recyklingu masa odpadów poddana rozdrobnieniu 0 Źródło: roczne sprawozdania sporządzane przez NFOŚiGW Sprawozdania Rzeczypospolitej Polskiej na temat osiągniętych poziomów ponownego użycia i odzysku oraz ponownego użycia i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji za okresy: - od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r., - od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r., - od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., zostały przekazane Komisji Europejskiej odpowiednio: 15 czerwca 2010 r., 20 czerwca 2011 r. i 15 czerwca 2012 r., tj. z zachowaniem terminu wynikającego z postanowień decyzji 2005/293/WE43. Ze sprawozdań przekazanych Komisji Europejskiej wynika, że w 2008 r. Polska osiągnęła poziom odzysku w wysokości 80,1%, a recyklingu 79,5%, w 2009 r. poziom odzysku wyniósł 88,0%, a recyklingu 87,1 %, natomiast w 2010 r. osiągnięty poziom odzysku wyniósł 89,8%, a recyklingu 88,8%44. W latach 2009-2010 Polska osiągnęła poziomy odzysku i recyklingu wynikające z art. 7 ust. 2 pkt a dyrektywy nr 2000/53/WE4 5, nałożone na państwa członkowskie do wykonania do 31 grudnia 2014 r. (odzysk 85% i recykling 80%). Ze sprawozdania za 2008 r. przekazanego Komisji Europejskiej w 2010 r. wynika, że Polska nie osiągnęła ustawowego poziomu odzysku (85%) i recyklingu (80%). Nieosiągnięcie wymaganych poziomów odzysku i recyklingu w 2008 r. zdaniem NIK wskazuje, że działania Ministra Środowiska w tym obszarze nie były w pełni efektywne. 3.2.3. Dochodzenie przez GIOŚ należności od podmiotów zobowiązanych do wniesienia opłat za brak sieci zbierania pojazdów Do dnia zakończenia kontroli NIK, Główny Inspektor nie podjął czynności zmierzających do wyegzekwowania należności wynikających z 561 20 sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci za lata 2007-2011. Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów, w razie stwierdzenia, że wprowadzający pojazd nie dokonał wpłaty opłaty za brak sieci albo dokonał wpłaty w wysokości niższej od należnej, Główny Inspektor Ochrony Środowiska wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci. Do należności z tytułu opłat za brak sieci stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa21. Należności te stanowią zatem zobowiązania podatkowe - a uprawnienia organów podatkowych przysługują Głównemu Inspektorowi (art. 17 ust. 3 ustawy o recyklingu pojazdów). Za lata 2006-2011 podmioty wprowadzające pojazd na terytorium kraju złożyły do GIOŚ łącznie 6284® sprawozdań o wysokości opłaty za brak sieci. Za 2006 r. 14 podmiotów dokonało wpłat zadeklarowanych w rocznym sprawozdaniu, za 2007 r. trzy podmioty, za 2008 r. i 2009 r. żaden przedsiębiorca nie dokonał zadeklarowanej wpłaty, za 2010 r. - 26 podmiotów zadeklarowało wniesienie opłaty, a za 2011 r. wniesienie opłaty za brak sieci zadeklarowało 10 podmiotów. W 50 sprawach49 (28 za 2006 r. i 22 za 2007 r.) Główny Inspektor podjął działania w celu wyegzekwowania zobowiązań z tytułu opłaty za brak sieci zbierania pojazdów. Do dnia zakończenia kontroli NIK, nie podjęto czynności zmierzających do wyegzekwowania należności wynikających ze 132 sprawozdań złożonych za 2007 r. oraz 429 za lata 2008-201 15°. W latach 2010-2012 (do 30 listopada) Główny Inspektor w 39 sprawach wydał decyzje określające wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci zbierania pojazdów za 2006 r. i za 2007 r* na łączną kwotę 46 325 643 zP. Do dnia zakończenia kontroli Najwyższa Izba Kontroli nie stwierdziła przypadku przedawnienia zobowiązania53. • Niepodejmowanie przedmiotowych czynności Zastępca Głównego Inspektora uzasadniał tym, iż w pierwszej kolejności prowadzone są działania mające na celu wydanie decyzji określających wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci, w dalszej kolejności podejmowane są działania przed sądami administracyjnymi mające na celu obronę wydanych decyzji, a następnie prowadzone są działania mające na celu wyegzekwowanie należności wynikających z wydanych decyzji. Przy prowadzeniu tych działań GIOŚ w szczególności uwzględnia kwestię wynikających z przepisów prawa terminów przedawniania się zobowiązań. Na podstawie decyzji wydanych w latach 2010-2012 (do 30 listopada) Główny Inspektor wszczął 14 postępowań egzekucyjnych54 na łączną kwotę 609 231 zł wobec podmiotów, które nie dokonały opłaty za brak sieci za lata 2006-2007. W trakcie kontroli NIK, w GIOŚ prowadzono postępowania w celu określenia należnej opłaty za brak sieci za 2007 r". W wyniku dotychczasowych czynności wyegzekwowano kwotę 1 017,20 zł. Z analizy dokumentacji dotyczącej prowadzonych postępowań egzekucyjnych wynika, że 10 tytułów wykonawczych wystawiono po upływie od 6 do 24 miesięcy56 od daty doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci, co zdaniem NIK wskazuje na opieszałość działań w tym zakresie. Nie wszczęto postępowania egzekucyjnego wobec firmy A-Mot, pomimo istnienia na 30 września 2012 r. zaległości w wysokości 115 421 zł. Kwota zobowiązania za brak sieci zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji zweryfikowana przez GIOŚ powstała w 2006 r. i wynosiła 211 381 zł. • Niewszczynanie postępowania egzekucyjnego wobec firmy A-Mot, Zastępca Głównego Inspektora uzasadnił dużą liczbą zadań spoczywających na GIOŚ oraz tym, że podmiot wprawdzie nieregularnie, ale należności płaci. W 10 sprawach57 spośród 21 analizowanych, w których wydano decyzje określające wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, Główny Inspektor nie ustalił dodatkowej opłaty z tego tytułu. Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów, w przypadku niewykonania decyzji, w której została określona wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna, Główny Inspektor Ochrony Środowiska ustala, w drodze decyzji, dodatkową opłatę za brak sieci w wysokości odpowiadającej 50% kwoty niewpłaconej opłaty za brak sieci. Szacunkowa łączna wysokość dodatkowej opłaty wyniosłaby 353 257 zł. Do dnia zakończenia kontroli NIK, Główny Inspektor nie ustalił żadnej dodatkowej opłaty za brak sieci. • Nieustalanie dodatkowej opłaty za brak sieci GIOŚ uzasadniał tym, że w znacznej części spraw toczą się postępowania sądowe, które rozstrzygną samą istotę zobowiązania, czy było ono należne. W ocenie NIK, troska o finanse publiczne jest obowiązkiem każdego organu administracji publicznej, a brak systematycznej kontroli terminowości zapłaty zobowiązań pieniężnych może doprowadzić do ich przedawnienia (np. z powodu spiętrzenia spraw, braków kadrowych) lub niemożności wyegzekwowania zobowiązania (np. z powodu wyzbycia się lub utraty majątku przez zobowiązanego). 3.2.4. Działalność NFOŚiGW w obszarze gospodarowania opłatami wnoszonymi przez przedsiębiorców zajmujących się wprowadzaniem pojazdów na terytorium kraju Wprowadzający pojazd, inny niż wymieniony w art. 10 ustawy o recyklingu pojazdów, który nie zapewnia sieci, oraz podmiot niebędący przedsiębiorcą, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu, są zgodnie z art. 12 ust. 2 oraz art. 14 ust. 1 i 4 ustawy o recyklingu pojazdów, obowiązani do wniesienia opłaty w wysokości 500 zł od każdego pojazdu wprowadzonego na terytorium kraju. W 2010 r. na konto bankowe NFOŚiGW wpłynęło 245 opłat (w niewłaściwej wysokości) z tytułu wprowadzenia pojazdu na terytorium kraju w łącznej wysokości 154 300,07 zł 22, natomiast w 2011 r. z tego tytułu wpłynęły 223 opłaty na łączną kwotę 101 335,72 zł23. W stosunku do wszystkich podmiotów, które wniosły niewłaściwą opłatę Fundusz wysyłał wnioski o jej uzupełnienie. Na dzień 30 listopada 2012 r. spośród 39324 podmiotów 338 uzupełniło brakujące opłaty (86,0%), w związku z tym wysokość niedopłaty zmniejszyła się do kwoty 23 575,99 zł. W latach 2010-2011 na konto bankowe NFOŚiGW z tytułu opłat za wprowadzenie pojazdów na terytorium kraju oraz za brak sieci zbierania pojazdów (art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów), wpłynęło łącznie 709 689,9 tys. zł. W tym okresie na dopłaty przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów oraz dofinansowanie gmin w zakresie zbierania porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji NFOŚiGW wykorzystał 162 107,2 tys. zł (22,8% wpływu opłat recyklingowych). W 2010 r. z 346 884,9 tys. zł NFOŚiGW przeznaczył: - 72 426,6 tys. zł na dopłaty dla przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów (20,9%). Wnioski o dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji złożyło 533 przedsiębiorców, natomiast dopłaty otrzymało 522 przedsiębiorców (97,9% ubiegających się o dopłaty), - 3 932,0 tys. zł (0,01% wpływu opłat recyklingowych) na dofinansowanie dla gmin za zbieranie porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji. O dofinansowanie z tego tytułu ubiegało się 46 gmin, a otrzymały je 43 gminy (93,5%). W 2011 r. z 362 804,9 tys. zł NFOŚiGW przeznaczył: - 80 728,6 tys. zł na dopłaty dla przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów (22,3%). Wnioski o dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji złożyło 594 przedsiębiorców, natomiast dopłatę otrzymało 568 przedsiębiorców (95,6%), - 5 020,0 tys. zł (0,01% wpływu opłat recyklingowych) na dofinansowanie dla gmin za zbieranie porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji. Wnioski złożyło 55 gmin, dofinansowanie otrzymało 51 gmin (92,7%). Analiza sześciu wniosków przedsiębiorców (złożonych do 31 marca), którzy uzyskali dopłaty w latach 2010-2011 (cztery o najwyższej kwocie dopłaty oraz po jednym z każdego roku wybranych losowo) wykazała, że wszyscy przedsiębiorcy uzyskali wymagane poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w art. 28 ust. 1 i 2 (ust. 2 z dniem 1 stycznia 2011 r. został uchylony) oraz w art. 60 ustawy o recyklingu pojazdów, posiadali wymagane decyzje na prowadzenie stacji demontażu oraz złożyli w terminie do 15 marca roczne sprawozdanie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 (zmieniony z dniem 1 stycznia 2011 r. oraz z dniem 23 stycznia 2013 r.) ustawy o recyklingu pojazdów. W wyniku analizy 11 wniosków (100%) przedsiębiorców, którzy w 2010 r. nie otrzymali dopłaty stwierdzono, że przyczyną tego było: - nieuzyskanie wymaganych poziomów odzysku i recyklingu (pięciu przedsiębiorców); - nieterminowe złożenie rocznego sprawozdania (dwóch przedsiębiorców); - wykorzystanie dopuszczalnego limitu pomocy de minimis^ (dwóch przedsiębiorców); - rezygnacja z dopłaty z powodu niespełnienia wymagań dotyczących wniosku (jeden przedsiębiorca); - nieterminowe złożenie wniosku o dopłatę (jeden przedsiębiorca). W wyniku analizy 10 z 26 wniosków przedsiębiorców, którzy w 2011 r. nie otrzymali dopłaty stwierdzono, że przyczyną tego było: - nieuzyskanie wymaganych poziomów odzysku i recyklingu (trzech przedsiębiorców); - nieterminowe złożenie rocznego sprawozdania (trzech przedsiębiorców); - nieterminowe złożenie wniosku o dopłatę (dwóch przedsiębiorców); - prowadzenie stacji demontażu przez osobę nieposiadającą statusu przedsiębiorcy (dwa wnioski). Fundusz stosował jednakowe kryteria ocen przedsiębiorców (objętych analizą) ubiegających się o dopłaty do stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. W latach 2010-2011 wnioski o dofinansowanie za zbieranie porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji złożyło 101 gmin62, natomiast dofinansowanie z tego tytułu otrzymały 94 gminy. Analiza sześciu wniosków złożonych przez gminy, które uzyskały dofinansowanie w tym okresie (dwa o najwyższej kwocie dofinansowania oraz po jednym z każdego roku wybranych losowo) wykazała, że wnioski te zostały złożone do Funduszu zgodnie z zasadami określonymi w programie priorytetowym pn. „Dofinansowanie systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji", przyjętym przez Zarząd NFOŚiGW Uchwałą Nr 40/16/2009 z dnia 14 grudnia 2009 r.63. W wyniku analizy siedmiu wniosków (100%) gmin, które w latach 2010-2011 nie otrzymały dofinansowania stwierdzono, że: - cztery wnioski dotyczyły pojazdów nienależących do kategorii M1 i N1 określonych w przepisach o ruchu drogowym; - do jednego wniosku Gmina nie dołączyła uchwały, że jest ona właścicielem pojazdu przekazanego do stacji demontażu (w wyjaśnieniu Gmina stwierdziła, że będzie się ubiegać o dotację w następnym roku); - jeden wniosek z 2011 r. dotyczył pojazdów przekazanych do stacji demontażu w 2011 r.; - jeden wniosek został złożony po terminie. W latach 2010-2011 NFOŚiGW udzielił dopłat 1 090 przedsiębiorcom^ w łącznej wysokości 153 155,2 tys. zł oraz dofinansowania 94 gminoi^ w łącznej wysokości 8 952,0 tys. zł. W 2010 r. spośród 522 przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu, którzy otrzymali dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, 465 otrzymało dopłaty w terminie do 31 lipca 2010 r., natomiast w 2011 r. z 568 przedsiębiorców 477 otrzymało dopłaty w terminie do 31 lipca 2011 r., zgodnie z art. 410a ust. 3a ustawy Prawo ochrony środowiska. Ze szczegółowego badania 20 spośród 148 dokumentacji66 przedsiębiorców, którzy w latach 2010-2011 otrzymali dopłaty w okresie od 1 sierpnia do 31 grudnia wynika, że na podstawie wezwania Funduszu wszyscy przedsiębiorcy przed otrzymaniem dopłaty usunęli błędy lub uzupełnili wniosek o dopłatę lub sprawozdanie roczne z działalności stacji demontażu. Tym samym spełnili przesłanki określone w art. 410a ust. 3c ustawy Prawo ochrony środowiska, co pozwoliło Funduszowi przekazać dopłaty w terminie do 31 grudnia roku, w którym został złożony wniosek. 3.2.5. Weryfikacja sprawozdań składanych przez przedsiębiorców 3.2.5.1. Weryfikacja sprawozdań przez GIOŚ Zgodnie z art. 15 ust. 167 Ustawy o recyklingu pojazdów, wprowadzający pojazd jest obowiązany do złożenia Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty za brak sieci w terminie do 15 marca roku następującego po roku, którego opłata dotyczy. W latach 2006-2012 do GIOŚ wpłynęło 628 rocznych sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci68. W GIOŚ dokonano weryfikacji wszystkich sprawozdań za 2006 r. oraz 66 spośród 157 sprawozdań (42%) za 2007 r. Do dnia zakończenia kontroli NIK, w GIOŚ nie przeprowadzono weryfikacji 520 rocznych sprawozdań o wysokości należnej opłaty6® za brak sieci złożonych w latach 2008-2012. • Zastępca Głównego Inspektora poinformował, że GIOŚ weryfikuje roczne sprawozdania o wysokości opłaty za brak sieci sukcesywnie, mając przede wszystkim na uwadze termin przedawnienia zobowiązania za poszczególne lata. W ocenie NIK, dokonanie sprawdzenia czy kwota wynikająca ze sprawozdania wpłynęła na konto NFOŚiGW trudno nazwać weryfikacją, ponieważ z takiego stwierdzenia nie wynika czy sprawozdanie zostało sporządzone rzetelnie i czy określona kwota została obliczona prawidłowo. W 2010 r. na terenie kraju działało ośmiu przedsiębiorców prowadzących instalację do rozdrabniania odpadów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, a w 2011 r. 11 podmiotów. Za 2011 r/° przedsiębiorcy prowadzący strzępiarkę, mieli obowiązek przekazania do GIOŚ zbiorczego zestawienia danych zgromadzonych w wykazie masy odpadów przeznaczonych do recyklingu, odzysku energii oraz unieszkodliwiania, pochodzących ze strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz wyników próby strzępienia. Zbiorczą informację za 2011 r. 10 przedsiębiorców (spośród 11) przekazało po terminie określonym w art. 38a ust. 371 ustawy o recyklingu pojazdów. Główny Inspektor podjął działania wobec przedsiębiorcy, który nie przekazał informacji za 2011 r. Dane zawarte w zbiorczych informacjach dotyczące masy odpadów przeznaczonych do recyklingu, odzysku energii oraz unieszkodliwiania, pochodzących ze strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji za 2011 r. nie zostały zweryfikowane przez GIOŚ72. • Niedokonywanie weryfikacji rocznych zbiorczych informacji dotyczących masy odpadów przeznaczonych do recyklingu GIOŚ uzasadnił tym, że Główny Inspektor nie jest ustawowo wskazany do weryfikacji tych informacji, zaś informacje te nie są dalej wykorzystywane w postępowaniu administracyjnym prowadzonym przez GIOŚ. 3.2.5.2. Weryfikacja sprawozdań przez NFOŚiGW W 2011 r. do NFOŚiGW wpłynęło 656 rocznych sprawozdań za 2010 r., a w 2012 r. - 704 sprawozdania za 2011 r. od przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów. Na podstawie tych sprawozdań, Fundusz sporządził dla Ministra Środowiska informacje zbiorcze o pojazdach wycofanych z eksploatacji w terminie określonym w art. 400k ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo ochrony środowiska. Informacja za 2010 r. została sporządzona zgodnie ze wzorem określonym w załączniku nr 2 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 27 października 2005 r. w sprawie sposobu przekazywania informacji o pojazdach wycofanych z eksploatacji oraz wzorów tych informacjT^ Natomiast informacja za 2011 r. została sporządzona zgodnie ze wzorem określonym w załączniku nr 2 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 27 grudnia 2010 r. w sprawie sposobu przekazywania i wzorów informacji o pojazdach wycofanych z eksploatacji oraz zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznymi. Analiza 35 sprawozdań spośród 656 (5,3%) złożonych przez przedsiębiorców w 2011 r. za 2010 r. wykazała, że dla pojazdów wyprodukowanych do 31 grudnia 1979 r. poziom odzysku wynosił od 76,1% do 99,0%, a poziom recyklingu od 72,0% do 96,6%, natomiast dla pojazdów wyprodukowanych po 1 stycznia 1980 r. poziom odzysku wynosił od 86,5% do 98,0%, a poziom recyklingu od 81,5% do 97,6%. Dwa spośród 35 sprawozdań zostały ocenione przez Fundusz, jako sporządzone niepoprawnie (zawierały błędne dane). W stosunku do tych przedsiębiorców zostały wysłane pisma w celu złożenia na tę okoliczność wyjaśnień bądź usunięcia wskazanych błędów. Obydwaj przedsiębiorcy złożyli skorygowane sprawozdania, z których jedno zostało uznane za sporządzone prawidłowo, natomiast drugie zostało ocenione, jako niepoprawne z uwagi na nieprzesłanie wersji elektronicznej poprawionego sprawozdania (błędne dane w sprawozdaniu sporządzonym na piśmie zostały poprawione). Zgodnie z art. 38a ust. 3 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Art. 38a ust. 3 został uchylony z dniem 23 stycznia 2013 r. - przywołane w Informacji brzmienie art. 38a ust. 3 jest przywołaniem jego treści sprzed wskazaną zmianą. Zgodnie z art. 76 ust. 1 ustawy o odpadach, adresatem rocznej zbiorczej informacji dotyczącej masy odpadów przeznaczonych do recyklingu, odzysku energii oraz unieszkodliwiania jest marszałek województwa. Art. 38 ust. 3 ustawy o recyklingu pojazdów został zmieniony z dniem 23 stycznia 2013 r. przez art. 213 pkt 9 ustawy o odpadach (Dz.U. 2013. 21). Dz.U. Nr 225, poz. 1935 - uchylone z dniem 31 grudnia 2010 r. Dz.U. Nr 257, poz. 1746. Analiza 37 sprawozdań spośród 704 (5,3%) złożonych przez przedsiębiorców w 2012 r. za 2011 r. wykazała, że jeden przedsiębiorca nie uzyskał wymaganych poziomów odzysku i recyklingu (był on jednakowy i wyniósł 61,6%). W pozostałych przypadkach przedsiębiorcy osiągali poziom odzysku od 85,4% do 99,9%, a poziom recyklingu od 81,4% do 99,1%. Roczne sprawozdania za 2010 r. i za 2011 r. wpłynęły do Funduszu w terminie (do 15 lutego) i zostały sporządzone zgodnie ze wzorem określonym w załączniku do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 10 listopada 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania o pojazdach wycofanych z eksploatacjF^ W latach 2010-2012 na wniosek NFOŚiGW (za pośrednictwem GIOŚ), wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska przeprowadzały kontrole przedsiębiorców, którzy ubiegali się o dopłatę do stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Na podstawie przeprowadzonych kontroli, inspektoraty ochrony środowiska przesyłały do NFOŚiGW „ankiety w sprawie rzetelności wypełniania rocznego sprawdzenia z działalności stacji demontażu". 3.2.6. Kontrole stacji demontażu pojazdów przez wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska W latach 2010-2012 inspektorzy z sześciu skontrolowanych przez NIK wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska przeprowadzili łącznie 1 086 kontro^ 6 stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Kontrolami objęto wszystkie stacje demontażu pojazdów, w poszczególnych latach objętych kontrolą, ujęte w wykazie stacji prowadzonych przez marszałków województw. Procedury kontroli przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu zostały określone w „Wytycznych do przeprowadzania przez Inspekcję Ochrony Środowiska kontroli podmiotów zajmujących się zbieraniem i przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji"" oraz w „Wytycznych do przeprowadzania przez Inspekcję Ochrony Środowiska kontroli podmiotów prowadzących zbieranie i demontaż pojazdów bez wymaganych decyzji w tym zakresie"7®. Z Wytycznych tych wynika, iż celem kontroli jest nadzorowanie działań związanych z recyklingiem pojazdów, jego zgodności z prawem oraz eliminowanie podmiotów prowadzących nielegalną działalność w zakresie gospodarki odpadami. Podczas prowadzonych przez WIOŚ w latach 2010-2012 kontroli stacji demontażu pojazdów uwzględniano takie aspekty jak: techniczny, fiskalny i handlowy. W trakcie wizji lokalnych oceniano sposób eksploatacji instalacji i urządzeń technologicznych oraz instalacji i urządzeń chroniących środowisko w zakresie: - emisji hałasu, substancji i energii w ściekach - oboru wody, - wytwarzania odpadów, ich odzysku i unieszkodliwiania oraz zbierania i transportu. Dz.U. Nr 225, poz. 1471 - obowiązywało od 1 stycznia 2011 r. - uchylone z dniem 23 stycznia 2013 r. W 2010 r. skontrolowano 345 stacji demontażu, w 2011 r. 356 stacji, a w 2012 r. skontrolowano 385 stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Wytyczne do przeprowadzania przez Inspekcję Ochrony Środowiska kontroli podmiotów zajmujących się zbieraniem i przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji zostały zatwierdzone 23 stycznia 2006 r. przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. Wytyczne do przeprowadzania przez Inspekcję Ochrony Środowiska kontroli podmiotów prowadzących zbieranie i demontaż pojazdów bez wymaganych decyzji w tym zakresie zostały zatwierdzone 20 maja 2010 r. przez Zastępcę Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. W wyniku kontroli przeprowadzonych w latach 2010-2012 przez wioś w 279 (25,7%) przypadkach wystosowano zarządzenia pokontrolne. Do najczęstszych nieprawidłowości należały: a) w stacjach demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji: - wytwarzanie i zbieranie odpadów nieujętych w decyzji marszałka województwa, - sporządzanie zbiorczych zestawień danych o rodzajach i ilościach odpadów w sposób niezgodny ze stanem rzeczywistym, - niewykonywanie przeglądów i konserwacji separatora substancji ropopochodnych, - naruszenie warunków pozwoleń, zezwoleń lub zgłoszeń określających warunki korzystania ze środowiska, - nieposiadanie uregulowań formalno-prawnych korzystania ze środowiska, - nieosiąganie wymaganych poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, - przekraczanie ilości odpadów dopuszczonych do odzysku, - magazynowanie odpadów poza wyznaczonymi miejscami, - nieterminowe przekazywanie do organu rejestrującego zaświadczenia o demontażu pojazdów, - nierzetelne sporządzanie sprawozdań o pojazdach wycofanych z eksploatacji; b) u przedsiębiorców prowadzących działalność w zakresie rozdrabiania odpadów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji 9: - nieprawidłowe klasyfikowanie wytwarzanych odpadów sztucznych, - nieterminowe przekazywanie do wioś wyników pomiarów w zakresie emisji gazów i pyłów do powietrza, - wytwarzanie odpadu bez zezwolenia, - naruszenie warunków decyzji pozwalającej na wytwarzanie odpadów, - nierzetelne prowadzenie ewidencji odpadów. Najczęściej formułowane wnioski w zarządzaniach pokontrolnych skierowanych do przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów dotyczyły: - sporządzenia korekty sprawozdań o pojazdach wycofanych z eksploatacji przyjętych do stacji demontażu, - wystąpienia do marszałka województwa w celu uaktualnienia strony formalno-prawnej w zakresie zbierania i wytwarzania odpadów, - sporządzenia korekty zbiorczego zestawienia danych o rodzajach i ilości odpadów oraz sposobach gospodarowania nimi oraz o instalacji i urządzeniach służących do odzysku i unieszkodliwiania odpadów, - eksploatowania instalacji zgodnie z wydanymi zezwoleniami, - wykonania badań ścieków odprowadzanych z terenu stacji demontażu pojazdów. Realizacja zarządzeń pokontrolnych z wcześniejszych kontroli była jednym z elementów podlegających weryfikacji podczas kolejnej kontroli. W związku z nieprawidłowościami stwierdzonymi podczas kontroli stacji demontażu pojazdów, skontrolowane wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska skierowały 18 wystąpień do urzędów marszałkowskich, nałożyły 9 kar pieniężnych, wymierzyły 86 mandatów i udzieliły 229 pouczeń oraz skierowały 132 wystąpienia pokontrolne do innych organów (prokuratura, nadzór budowlany). Spośród 262 kontroli podmiotów, podejrzewanych o nielegalny demontaż pojazdów wycofanych z eksploatacji, przeprowadzonych przez pięć wojewódzkich inspekcji ochrony środowiska®°, wobec 114 (43,5%) przypuszczenia te się potwierdziły. Wobec podmiotów, które prowadziły nielegalny demontaż pojazdów między innymi: wydano zarządzenia pokontrolne, skierowano zawiadomienia do prokuratury, w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa z art. 183 § 4 i 5 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny®! skierowano wystąpienia pokontrolne do innych organów, nałożono mandaty karne, wymierzono kary pieniężne oraz udzielono pouczenia. Analiza 157 protokołów kontroli stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji (14,5%) wykazała, że sposób dokumentowania czynności kontrolnych był zgodny z obowiązującą procedurą. Wyjątek stanowił Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Katowicach, gdzie pracownicy Działów Inspekcji w Bielsku-Białej i Częstochowie nie przestrzegali procedur kontroli z 17 lipca 2008 r. zatwierdzonych przez Wojewódzkiego Inspektora do stosowania przez Wydział Inspekcji. W ocenie NIK, kierownicy delegatur WIOŚ w Bielsku-Białej i Częstochowie nie zapewnili rzetelnego przeprowadzania kontroli w stacjach demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. W dwóch przypadkach, pomimo zalecenia w protokole kontroli korekty sprawozdania o pojazdach wycofanych z eksploatacji 82, delegatura w Bielsku-Białej nie wystosowała zarządzenia pokontrolnego. Zaniechanie to było sprzeczne z praktyką obowiązującą w WIOŚ, gdyż zarządzenia pokontrolne sporządzone w Wydziale Inspekcji w Katowicach83 oraz w Dziale Inspekcji w Częstochowie84, a także niektóre z zarządzeń wystawionych przez delegaturę w Bielsku-Białej85 zawierały zapisy wskazujące na konieczność dokonania korekty takich sprawozdań. Analiza protokołów kontroli wykazała również, że dokonywane w nich zapisy ograniczały się przede wszystkim do wyszczególnienia zidentyfikowanych nieprawidłowości, co zdaniem NIK, utrudnia dokonanie jednoznacznej oceny stanu faktycznego. NIK pozytywnie ocenia systematyczne monitorowanie wykonania przez skontrolowane podmioty wniosków pokontrolnych w przypadku pięciu wojewódzkich inspekcji ochrony środowiska. W zarządzeniach pokontrolnych wyznaczano termin poinformowania o sposobie wykonania wniosków. W trakcie kolejnych kontroli sprawdzano realizację wniosków z poprzednich kontroli. Wyjątek stanowił WIOŚ w Warszawie, który nie prowadził systematycznego monitoringu realizacji zarządzeń pokontrolnych. W pięciu na 20 analizowanych zarządzeniach pokontrolnych nie monitorowano terminu udzielenia przez przedsiębiorcę informacji o ich realizacji, w tym dwóch na 10 przedsiębiorców udzieliło odpowiedzi po wyznaczonym terminie w dwóch kolejnych latach. Opóźnienia w udzieleniu informacji o realizacji zarządzeń pokontrolnych wynosiły od 40 do 205 dni od upływu terminu wyznaczonego na odpowiedź. Do jednego przedsiębiorcy, który nie poinformował w wyznaczonym terminie o zakresie wykonania zarządzenia wysłano dwukrotnie monit, natomiast drugiemu wymierzono karę grzywny. • Brak monitorowania realizacji zarządzeń pokontrolnych WIOŚ uzasadnił zbyt dużym obciążeniem. Spośród sześciu wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska objętych kontrolą NIK, tylko WIOŚ w Szczecinie przeprowadził w latach 2010-2012 kontrole krzyżowe, które polegały na sprawdzeniu wzajemnych relacji pomiędzy poszczególnymi uczestnikami zbierania i przetwarzania pojazdów wycofanych z eksploatacji. Kontrole zostały przeprowadzone w trzech przypadkach, ponieważ zachodziła konieczność potwierdzenia zgodności stanów faktycznych stwierdzonych w wyniku kontroli na terenie punktów przyjmowania pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz stacji demontażu, na rzecz której przedmiotowe pojazdy były zbierane. 3.2.7. Minimalne wymagania dla stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji Oględziny 12 stacji demontażu, przeprowadzonych przez NIK w obecności inspektorów wojewódzkich inspekcji ochrony środowiska wykazały, że przedsiębiorcy przestrzegali warunki, jakie powinna spełniać stacja demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 28 lipca 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań dla stacji demontażu oraz sposobu demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Wyjątek stanowił jeden przedsiębiorca, u którego na stacji demontażu pojazdów stwierdzono brak oznakowanych pojemników na usunięte z układów klimatyzacyjnych substancje zubażające warstwę ozonową i wymontowane z pojazdów układy klimatyzacyjne, a w pomieszczeniu do przechowywania zużytych opon wymaganych przepisami urządzeń gaśniczych. Wszyscy przedsiębiorcy, objęci kontrolą NIK, uzyskali wymagane poziomy odzysku i recyklingu określone w art. 60 ustawy o recyklingu pojazdów. Spośród 12 przedsiębiorców u siedmiu (58,3%) kontrola NIK lub kontrole inspekcji wojewódzkiej ochrony środowiska przeprowadzone w latach 2010-2012 stwierdziły nieprawidłowości, które dotyczyły między innymi: - niezalegalizowania wagi służącej do ważenia przyjmowanych do demontażu pojazdów jak i przekazywanych odpadów, - nierzetelne prowadzenie wymaganych ewidencji, - nierzetelne sporządzanie sprawozdań, - nieprzestrzeganie wymogów pozwoleń na wytwarzanie odpadów, - brak urządzeń gaśniczych w pomieszczeniu do przechowywania opon, - nieterminowe przekazywanie do właściwych urzędów kopii wydanych zaświadczeń o demontażu pojazdów, - niezachowanie częstotliwości wykonywania analiz ścieków. Wszyscy skontrolowani przez NIK przedsiębiorcy, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów, przekazywali zużyte baterie samochodowe kwasowo-ołowiowe i zużyte akumulatory do specjalistycznych zakładów ich przetwarzania. Unieważnień dowodów rejestracyjnych, kart pojazdów oraz tablic rejestracyjnych przedsiębiorcy dokonywali zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2005 r. w sprawie sposobu unieważniania dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, wzorów zaświadczeń wydawanych dla tych pojazdów, sposobu przechowywania zaświadczeń oraz prowadzenia ich ewidencji 25 oraz z § 2 rozporządzenia z dnia 26 kwietnia 2010 r. o tym samym tytule26. Przedsiębiorcy prowadzący stacje demontażu pojazdów, zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów, wydawali zaświadczenia o demontażu pojazdu, a ich kopie przechowywali w zamykanych metalowych szafach. Wyjątek stanowili dwaj przedsiębiorcy z województwa śląskiego. W jednym przypadku w ewidencji wydanych zaświadczeń wpisano błędne numery rejestracyjne, co przedsiębiorca wyjaśnił błędami pisarskimi. W drugim przypadku w ewidencji zaświadczeń pojazdów kompletnych za 2010 r. nie zachowano ciągłości numeracji, wydano dwa zaświadczenia o tym samym numerze, do ewidencji zaświadczeń pojazdów kompletnych błędnie wpisano pojazd niekompletny, a ewidencja zaświadczeń pojazdów kompletnych i niekompletnych za lata 2010-2012 nie zawierała wszystkich elementów określonych w § 6 ust. 2 pkt 1 lit a i b, pkt 8 i 9 rozporządzeń w sprawie dokumentów, tj. wyróżnika województwa, w którym przedsiębiorca prowadzi stację demontażu pojazdów lub punkt zbierania pojazdów, numeru VIN albo numeru nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu oraz w przypadku ewidencji za 2011 r., masy pojazdu wycofanego z eksploatacji. Nieprawidłowości te przedsiębiorca uzasadnił oczywistymi omyłkami, które zostały naprawione, a ewidencjonowanie pojazdów dostosował do obowiązujących uregulowań prawnych. U53 Pozostałe ustalenia kontroli 3.3.1. Przekazywanie kwartalnych informacji o podmiotach dokonujących opłat za wprowadzenie pojazdów na terytorium kraju Za okres od 1 stycznia 2010 r. do 30 września 2012 r. NFOŚiGW w terminie, tj. do końca miesiąca po zakończeniu kwartału, przekazywał do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska kwartalne informacje o podmiotach dokonujących opłat za wprowadzenie pojazdów na terytorium kraju. Informacje przekazywano w formie pisemnej i elektronicznej (w okresie I kwartał 2010 r. - II kwartał 2012 r.) oraz w postaci dokumentu elektronicznego opatrzonego podpisem elektronicznym (III kwartał 2012 r.). Dane zawarte w kwartalnych informacjach przekazywanych do GIOŚ były niezgodne z ewidencją księgową Funduszu, i tak: - za 2010 r. wysokość opłat za wprowadzenie pojazdu na terytorium kraju według danych księgowych wyniosła 346 881 074 zł, a według sprawozdań kwartalnych 348 455 621 zP (różnica 1 574 546 zł), - za 2011 r. wysokość opłat za wprowadzenie pojazdu na terytorium kraju według danych księgowych wyniosła 358 539 790 zł, a według sprawozdań kwartalnych 359 814 599 zf 9 (różnica wyniosła 1 274 809 zł), - za trzy kwartały 2012 r. wysokość opłat za wprowadzenie pojazdu na terytorium kraju według danych księgowych wyniosła 263 427 955 zł, a według sprawozdań kwartalnych 264 479 074 zP (różnica 1 051 119 zł). Wysokość opłat za brak sieci zbierania pojazdów określona na podstawie decyzji wydanych przez GIOŚ według danych księgowych wyniosła 68 773 945 zł, a według sprawozdań kwartalnych 68 789 387 zł (różnica 15 442 zF). • Główna Księgowa Funduszu wskazała, że w kwartalnej informacji do GIOŚ wykazywane są te wpływy, które poprzez weryfikację uznane zostały, jako wniesione opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o recyklingu pojazdów. Z kolei w ramach systemu finansowo-księgowego ewidencjonowane są przychody stanowiące zgromadzone wpływy z tytułu opłat: za wprowadzanie pojazdów na terytorium kraju, za brak sieci zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, za brak sieci zbierania pojazdów na podstawie decyzji wydanych przez GIOŚ. Dane księgowe są podstawą dla wskazanej w rozporządzeniach zbiorczej informacji o zgromadzonych wpływach z tytułu tych opłat (§ 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia). Zakres kwartalnej informacji do GIOŚ i rocznej informacji do MŚ nie jest tożsamy. Różnice między danymi prezentowanymi w tych informacjach są uzasadnione i wynikają z innego zakresu i kategorii wymaganych danych. W szczególności, gdy zwrot z tytułu błędnie wniesionej opłaty następuje w późniejszym kwartale niż nastąpił wpływ, to wpływ ten wcześniej został pokazany w Informacji kwartalnej do GIOŚ. Natomiast w systemie finansowo--księgowym zwrot taki pomniejsza przychód i ten pomniejszony przychód prezentowany jest w rocznej informacji do MŚ. Departament Księgowości i Rozliczeń sporządza kwartalną informację do GIOŚ oraz roczną informację do MŚ według wymagań określonych w rozporządzeniu MŚ, przeprowadza uzgodnienia między danymi dla kwartalnej informacji do GIOŚ i rocznej informacji do MŚ, identyfikuje przywołane wyżej „różnice". W ocenie NIK, nieprzekazywanie Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska korekt informacji kwartalnych o podmiotach wnoszących opłaty za wprowadzenie pojazdów na terytorium kraju oraz za brak sieci zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, może utrudniać bieżącą weryfikację podmiotów, które nie dokonały opłat albo dokonały wpłaty w wysokości niższej od należnej oraz może przyczynić się do opóźnień w wydaniu przez GIOŚ decyzji ustalającej wysokość zobowiązania z tytułu opłat recyklingowych, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o recyklingu pojazdów. 3.3.2. Nadzór Ministra Środowiska nad Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska W okresie objętym kontrolą Minister Środowiska nie w pełni wywiązywał się z obowiązku nadzoru nad Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska, wynikającego z art. 28 ust. 3 ustawy o działach administracji rządowej. Dopiero w lipcu 2012 r. Ministerstwo przyjęło „Wytyczne w sprawie zasad i trybu sprawowania nadzoru przez komórki organizacyjne Ministerstwa Środowiska nad jednostkami organizacyjnymi, podległymi lub nadzorowanymi przez Ministra Środowiska." W wytycznych przedstawiono zbiór ogólnych zasad i standardów nadzoru, stanowiących podstawę do stworzenia przez właściwe komórki organizacyjne MŚ kompleksowych i systemowych wytycznych w poszczególnych obszarach działalności według właściwości. Dokument pn. „Działania nadzorcze Ministra Środowiska wobec Głównego Inspektora Ochrony Środowiska" został zaakceptowany w dniu 10 grudnia 2012 r. przez Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Środowiska. Projekt dokumentu pn. „Działania nadzorcze Ministra Środowiska wobec Zarządu NFOŚiGW", na dzień zakończenia kontroli, był w trakcie uzgodnień pomiędzy Departamentem Funduszy Europejskich, a właściwym Podsekretarzem Stanu w Ministerstwie Środowiska. W okresie objętym kontrolą NIK, Ministerstwo Środowiska nie przeprowadzało w GIOŚ kontroli w obszarze recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Działalność Departamentu Informacji o Środowisku, który w imieniu Ministra sprawował nadzór nad GIOŚ, sprowadzał się jedynie do przekazywania dokumentów do poszczególnych komórek Ministerstwa z GIOŚ oraz weryfikowania sprawozdań z realizacji planów pracy i powierzonych przez Ministra działań. 3.3.4. Rozpatrywanie skarg i wniosków kierowanych w sprawach recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji Zgodnie z art. 237 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego92 (zwany dalej kpa) organ właściwy do załatwienia skargi powinien załatwić ją bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca. W przypadku niezałatwienia sprawy bez zbędnej zwłoki, organ administracji publicznej jest obowiązany zawiadomić strony, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy (art. 36 § 1). W ocenie NIK ewidencje skarg i wniosków znajdujące się we wszystkich kontrolowanych podmiotach, prowadzone były zgodnie z art. 254 kpa, tj. w sposób umożliwiający kontrolę przebiegu i terminów załatwiania poszczególnych spraw. Zawierały one informacje pozwalające na udokumentowanie m.in. daty wpływu skargi do jednostki, jej przedmiotu oraz sposobu rozpatrzenia. W trzech (spośród dziewięciu) urzędach do których wpływały skargi dotyczące recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji nie przestrzegano procedur ich rozpatrywania. Stwierdzone nieprawidłowości dotyczyły głównie nieterminowego ich rozpatrywania. I tak: - w centralnym rejestrze skarg i wniosków Ministerstwa Środowiska nie zaewidencjonowano 14 skarg/wniosków (39,4% skarg/wniosków objętych badaniem), które wpłynęły do Departamentu Gospodarki Odpadami (DGO). W przypadku siedmiu spraw DGO udzielił skarżącym pisemnych odpowiedzi dopiero po kolejnych monitach zainteresowanych, natomiast w 13 sprawach 27 odpowiedzi zostały udzielone po upływie od 32 do 256 dni od daty ich wpływu. Było to niezgodne z art. 12 § 1 i 2 oraz art. 35 § 1-3 kpa. W żadnym z tych przypadków nie zawiadomiono zainteresowanych o niezałatwieniu sprawy w ustawowym terminie i nie wskazano nowego terminu jej załatwienia, co naruszało art. 36 § 1 kpa. Dwie osoby złożyły do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów skargi na bezczynność Ministra Środowiska, w związku z nieotrzymaniem odpowiedzi na pisma wcześniej skierowane do Ministerstwa. Dyrektor DGO wskazała, że Departament stara się w miarę możliwości udzielać odpowiedzi na pisma w sprawie interpretacji przepisów prawnych, jednak w wielu przypadkach nie jest możliwe odpowiadanie na takie pisma w krótkim terminie. Wynika to między innymi z dużej liczby tego typu zapytań wpływających do Departamentu, intensywności prac legislacyjnych, a dodatkowo braków kadrowych. Stąd odpowiedzi na wskazane pisma zostały przekazane dopiero po monitach zainteresowanych, a w przypadku pisma FORS nie udzielono odpowiedzi. Poinformowała również, że osiem pism (spośród 13) w opinii Departamentu Gospodarki Odpadami dotyczyło interpretacji obowiązujących przepisów prawa. Z treści wskazanych ośmiu pism jednoznacznie wynika, że miały one charakter wniosku (dotyczyły zwrotu opłat recyklingowych) i w ocenie NIK, Ministerstwo Środowiska było zobowiązane do niezwłocznego ich załatwienia, - w Wojewódzkim Inspektoracie Ochrony Środowiska w Warszawie, spośród dwóch skarg dotyczących recyklingu pojazdów, jedna nie została rozpatrzona w przedłużonym terminie załatwienia sprawy i nie zawiadomiono skarżącego o nierozpatrzeniu jej w terminie przedłużonym oraz nie wyznaczono nowego terminu jej załatwienia. Stanowiło to naruszenie art. 36 § 1 kpa. Inspektor Wojewódzki wskazał, że z przyczyn leżących po stronie kontrolowanego przedsiębiorcy kontrola w jego zakładzie nie mogła odbyć się wcześniej. Skarżący zostali poinformowani o czynnościach podjętych przez WIOŚ w celu spełnienia zawartego w skardze żądania, nie zostali jednak poinformowani o przewidywanym terminie jego załatwienia z uwagi na problemy z podjęciem kontroli w zaplanowanym terminie oraz występujące trudności z nawiązaniem bezpośredniego kontaktu z prowadzącym kontrolowany zakład. Siedem wniosków interwencyjnych, spośród 97, nie zostało rozpatrzonych w terminie oraz nie zawiadomiono wnioskodawcy o czynnościach podjętych w celu rozpatrzenia wniosku oraz o przewidywanym terminie jego załatwienia. Stanowiło to naruszenie art. 244 w związku z art. 245 kpa. Inspektor Wojewódzki wskazał, że większość opisywanych spraw była rozpoznawana na wniosek innych organów (Policji, Urzędu Skarbowego, Urzędu Miasta), niejednokrotnie z udziałem tych organów, przy czym kontrole podejmowano najszybciej, jak było to możliwe, zawsze w terminie krótszym, niż 30 dni. Ponadto, w przypadku organów, niebędących stroną w sprawie, nie ma obowiązku udzielenia odpowiedzi w terminie ustawowym, bądź informowania o wyznaczeniu nowego terminu załatwienia sprawy, - w Wojewódzkim Inspektoracie Ochrony Środowiska w Poznaniu informację o załatwieniu wniosku dotyczącego interwencji w związku z nielegalnym demontażem pojazdów przekazano wnioskodawcy po upływie 46 dni od jego wpływu, co stanowiło naruszenie art. 245 kpa. W celu wyeliminowania przypadków nieterminowego załatwiania spraw, pracownicy Inspektoratu zostali przeszkoleni w tym zakresie. Naczelnik Wydziału wskazała, że nieterminowe załatwienie wniosku spowodowane było zaniedbaniem pracownika prowadzącego sprawę. Najwyższa Izba Kontroli oceniła pozytywnie prawidłowość rozpatrywania skarg w siedmiu urzędach, w Wojewódzkim Inspektoracie Ochrony Środowiska w Warszawie, działania te zostały ocenione pozytywnie, mimo stwierdzonych nieprawidłowości, a w Ministerstwie Środowiska negatywnie. W wystąpieniach pokontrolnych, NIK wnioskowała między innymi o terminowe załatwianie skarg oraz rzetelne prowadzenie rejestru skarg i wniosków. 3.3.5. Kontrola zarządcza Zgodnie z art. 68 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych94 kontrolę zarządczą stanowi ogół działań podejmowanych dla zapewnienia realizacji celów i zadań w sposób zgodny z prawem, efektywny, oszczędny i terminowy. Kontrola zarządcza powinna funkcjonować adekwatnie, skutecznie i efektywnie (art. 69 ust. 1). Obowiązek jej wdrożenia obejmuje wszystkie jednostki sektora finansów publicznych, niezależnie od ich przynależności do sektora rządowego lub samorządowego. Za funkcjonowanie kontroli zarządczej w jednostce odpowiedzialny jest jej kierownik. W ocenie NIK, przyjęte mechanizmy kontroli zarządczej oraz procesy jej realizacji, w siedmiu spośród dziewięciu skontrolowanych jednostek administracji publicznej, umożliwiają prawidłowy nadzór nad realizacją zadań. Spośród dziewięciu skontrolowanych jednostek administracji publicznej, tylko WIOŚ w Katowicach (za wyjątkiem delegatur w Bielsku Białej i Częstochowie) przeprowadził kontrolę wewnętrzną związaną z recyklingiem pojazdów wycofanych z eksploatacji. W pozostałych ośmiu jednostkach w latach 2010-2012 nie ujęto w planach kontroli wewnętrznej zagadnień związanych z recyklingiem pojazdów wycofanych z eksploatacji. W dwóch jednostkach^ nie opracowano ogólnych procedur kontroli wewnętrznej: - w Wojewódzkim Inspektoracie Ochrony Środowiska w Warszawie opracowany system kontroli wewnętrznej dotyczył zapobiegania zagrożeniom wystąpienia poważnej awarii^. Inspektor Wojewódzki wskazał, że przyjęty system kontroli wewnętrznej stanowi zbyt duże obciążenie dla realizujących go inspektorów, którzy muszą równocześnie realizować swoje zadania planowe, w tym obowiązek ustawowo określonej częstotliwości kontroli zakładów dużego i zwiększonego ryzyka poważnej awarii. W związku z tym, po zakończeniu zaplanowanych już kontroli wewnętrznych w tym obszarze, zostanie dokonana ocena skuteczności i efektywności przyjętego systemu i podjęte zostaną niezbędne działania korygujące. Jeżeli będzie to uzasadnione w oparciu o ocenę rezultatów dotychczasowych działań, kontrole wewnętrzne, w tym z zakresu nadzoru nad recyklingiem pojazdów wycofanych z eksploatacji, zostaną ujęte w planie kontroli na rok 2013, - w Wojewódzkim Inspektoracie Ochrony Środowiska w Katowicach nie opracowano procedur kontroli wewnętrznej w odniesieniu do kontroli przeprowadzonych przez Wydział Inspekcji w 2010 r. i działy Inspekcji w delegaturach w latach 2010-2012, co było niezgodne z art. 69 ustawy o finansach publicznych. • Wojewódzki Inspektor wskazał, że kontrolę wewnętrzną sprawują kierownicy działów inspekcji na etapie przygotowywania planów kontroli, na każdym etapie prowadzenia kontroli i postępowania administracyjnego oraz kierownicy delegatur, którzy kontrolują dokumenty między innymi na etapie podpisywania zarządzeń pokontrolnych. Zdaniem NIK, działania podejmowane przez WIOŚ w ramach kontroli wewnętrznej były niewystarczające, gdyż nie zapewniły stosowania jednolitych procedur kontroli przez wszystkie działające w jej strukturach jednostki inspekcji. Najwyższa Izba Kontroli pozytywnie oceniła funkcjonowanie systemu kontroli zarządczej w czterech skontrolowanych jednostkach administracji publicznej, w pięciu jednostkach^ obszar ten został oceniony pozytywnie, mimo stwierdzonych nieprawidłowości. W wystąpieniach pokontrolnych, NIK wnioskowała między innymi o rozważenie przeprowadzenia kontroli wewnętrznej w obszarach, w których stwierdzono nieprawidłowości oraz opracowanie procedur funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej. Q Przygotowanie kontroli Kontrola poprzedzona została analizą: stanu prawnego, wyników dotychczasowych kontroli NIK oraz dostępnych dokumentów i opracowań. Mając na uwadze cel kontroli - ocenę funkcjonowania systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji - kontrolą objęto Ministerstwo Środowiska, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, Główny Inspektorat Ochrony Środowiska oraz sześć wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska. Ponadto kontrolą objęto 12 przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Kontrole w poszczególnych jednostkach kontrolowanych przeprowadzone zostały metodą bezpośrednich badań. Doboru jednostek kontrolowanych dokonano w sposób celowy. Podstawowym czynnikiem determinującym wybór wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska była liczba działających na ich terenie stacji demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji i punktów zbierania pojazdów. Przy wyborze do kontroli podmiotów prowadzących stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji kierowano się wysokością ich dofinansowania przez NFOŚiGW w latach 2010-2011. Kontrola zrealizowana została zgodnie z obowiązującymi w NIK standardami kontroli. ĘJ3 Postępowanie kontrolne i działania podjęte po zakończeniu kontroli 4.2.1. W kontroli udział wzięło sześć delegatur NIK w: Katowicach, Lublinie, Łodzi, Poznaniu, Szczecinie, Warszawie. Wykaz podmiotów objętych kontrolą oraz jednostek organizacyjnych NIK przeprowadzających czynności kontrolne zawiera Załącznik 5.3 niniejszej Informacji. 4.2.2. W trybie art. 29 pkt 2 lit. f ustawy o NIK, wystąpiono do: 1) Ministerstwa Spraw Wewnętrznych o informacje dotyczące liczby pojazdów zarejestrowanych, wyrejestrowanych i polis OC; 2) Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego o informacje dotyczące liczby aktywnych polis ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz liczby wszczętych postępowań windykacyjnych wobec posiadaczy pojazdów mechanicznych, którzy nie dopełnili obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia OC; 3) Starostów o informacje odnośnie liczby wniosków o wydanie zezwolenia na prowadzenie punktu zbierania pojazdów (z powiatów na terenie, których przedsiębiorca prowadził stację demontażu pojazdów, a objętą kontrolą NIK); 4) organów skarbowych (urząd kontroli skarbowej, urząd skarbowy) o informacje dotyczące przeprowadzania kontroli u przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, objętego kontrolą NIK, zlokalizowaną na terenie funkcjonowania tych organów, 5) Wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) o informacje dotyczące kontroli u przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, objętych kontrolą NIK, w zakresie wywiązywania się z obowiązku uiszczania podatków w związku z prowadzoną działalnością. Wykaz jednostek, z których uzyskano dodatkowe informacje, zawiera Załącznik 5.4. niniejszej Informacji. Z informacji otrzymanej z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wynika, że na dzień 31 grudnia 2012 r. w centralnej ewidencji pojazdów było zrejestrowanych 18 744 039 samochodów osobowych o statusie „zarejestrowany", natomiast w okresie od 1 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. liczba polis OC posiadaczy samochodów, którzy zawarli umowy wynosiła 12 370 797. W okresie od 1 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. liczba samochodów osobowych zarejestrowanych po raz pierwszy na terenie Polski wynosiła 926 934, natomiast w okresie tym wyrejestrowano 373 278 samochodów osobowych (40,2% pojazdów zarejestrowanych po raz pierwszy). Z informacji otrzymanej z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wynika, że na dzień 31 grudnia 2012 r. ogólnie zostało zawartych 19 409 536 polis, w tym 161 204 polis krótkoterminowych (do roku). Na koniec roku 2012 UFG wszczął 40 051 postępowań windykacyjnych (wysłanych po raz pierwszy wezwań do zapłaty), wobec posiadaczy pojazdów mechanicznych, którzy nie dopełnili obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia OC. Z informacji otrzymanych od dyrektorów z siedmiu Urzędów Kontroli Skarbowej^ wynika, że w latach 2010-2012 dwa podmioty zostały objęte kontrolą. Postępowania kontrolne99 dotyczyły rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania podatku od towarów i usług. W wyniku przeprowadzonych kontroli stwierdzono w jednym przypadku zaniżenie dochodu spółki o kwotę 22 356,75 zł, a w drugim przypadku nie stwierdzono nieprawidłowości. Na podstawie informacji otrzymanych od naczelników z 11 Urzędów Skarbowych™° wynika, że w latach 2010-2012 u dziewięciu podmiotów prowadzących stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji zostały przeprowadzone kontrole, dotyczące rzetelności rozliczeń z budżetem państwa podatku od towarów i usług. Nieprawidłowości stwierdzone u dwóch podmiotów polegały na: obniżeniu kwot podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur niemających związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz niedokonaniu w terminie zgłoszenia aktualizacyjnego rachunku bankowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności; niedokonaniu aktualizacji danych dotyczących posiadanych rachunków bankowych. Z informacji przekazanych przez 10 starostów^ wynika, że w latach 2010-2012 z wnioskiem o wydanie zezwolenia na prowadzenie punktu zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji zwrócił się tylko jeden podmiot™ 2. Na podstawie informacji otrzymanych od wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) z 11 gmin wynika, że w latach 2010-2012 tylko dwa podmioty zostały skontrolowane przez Urząd Miasta™ 3. Dotyczyły one wywiązywania się podatników z obowiązków opłacania podatku od nieruchomości. Czynności kontrolne przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego nieruchomości, znajdujących się na niej obiektów i ich przeznaczenia. 4.2.3. W wyniku przeprowadzonych czynności kontrolnych do 9 kierowników skontrolowanych jednostek oraz do 12 podmiotów prowadzących działalność gospodarczą skierowano łącznie 21 wystąpień pokontrolnych. Do uwag, ocen i wniosków zawartych w wystąpieniu pokontrolnym Główny Inspektor Ochrony Środowiska złożył sześć zastrzeżeń. Kolegium NIK uwzględniło w części jedno z nich, które dotyczyło wskazania niewłaściwej liczby podmiotów, dla których nie ustalono dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów. Uchwałą Kolegium NIK w wystąpieniu pokontrolnym dokonano stosownej zmiany. 4.2.4. W wystąpieniach pokontrolnych sformułowano łącznie 32 wnioski. Z otrzymanych odpowiedzi wynika, że adresaci tych wystąpień zrealizowali 12 wniosków, 18 pozostawało w fazie realizacji1°4, natomiast dwa wnioski nie zostały zrealizowane. 1. W wystąpieniu do Ministra Środowiska wnioskowano o: zintensyfikowanie działań w celu likwidacji szarej strefy występującej w obszarze recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji; wzmożenie nadzoru nad działalnością Głównego Inspektora Ochrony Środowiska w sprawach związanych z recyklingiem pojazdów wycofanych z eksploatacji; rzetelne prowadzenie centralnego rejestru skarg; przestrzeganie terminów przy rozpatrywaniu skarg i wniosków wpływających do Ministerstwa Środowiska, dotyczących recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji; rozważenie przeprowadzenia kontroli wewnętrznej w Departamencie Gospodarki Odpadami w zakresie terminowości i sposobu załatwiania skarg i wniosków. W odpowiedzi Minister Środowiska poinformował, że: zintensyfikuje działania zmierzające do ograniczenia szarej strefy w zakresie recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji; planuje prowadzenie regularnej korespondencji z GIOŚ dotyczącej informacji o przeprowadzonych kontrolach i prowadzonych postępowaniach dotyczących nielegalnego demontażu pojazdów, a także rozważenie możliwości przeprowadzenia kontroli GIOŚ w zakresie zadań związanych z recyklingiem pojazdów; dołoży starań, aby skargi i wnioski dotyczące recyklingu pojazdów były rozpatrywane w terminie. 2. W wystąpieniu do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska wnioskowano o: niezwłoczne podjęcie czynności zmierzających do wyegzekwowania należności od przedsiębiorców niezapewniających sieci zbierania pojazdów; ustalenie dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów wobec podmiotów, które nie wykonały decyzji określającej wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za jej brak; bieżącą weryfikację rocznych sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów; wszczynanie, bez zbędnej zwłoki, postępowań administracyjnych wobec podmiotów, które nie wniosły opłaty za brak sieci zbierania pojazdów lub nie zadeklarowały opłaty z tego tytułu w rocznym sprawozdaniu; prowadzenie systematycznej kontroli terminowości regulowania zobowiązań pieniężnych z tytułu opłat recyklingowych. W odpowiedzi Główny Inspektor poinformował, że: podjął czynności zmierzające do wyegzekwowania należności wynikających z wydanych decyzji określających wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci za lata 2006-2007, a za kolejne lata będzie podejmował działania do wyegzekwowania tych należności; wszczął postępowania w zakresie ustalenia opłaty dodatkowej we wszystkich przypadkach, kiedy decyzja o wysokości należnej opłaty stała się ostateczna, a przedsiębiorca nie dokonał wpłaty; na bieżąco prowadzi weryfikację sprawozdań 0 wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów; podejmie działania w celu wszczynania, bez zbędnej zwłoki, postępowań administracyjnych wobec podmiotów, które nie wniosły opłaty za brak sieci lub nie zadeklarowały opłaty z tego tytułu w rocznym sprawozdaniu; prowadzi systematyczną kontrolę terminowości regulowania zobowiązań pieniężnych z tytułu opłat za brak sieci. 3. W wystąpieniu do Prezesa Zarządu NFOŚiGW wnioskowano o sporządzanie kwartalnych informacji dla Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, zgodnych z ewidencją księgową. W odpowiedzi Prezes Zarządu NFOŚiGW poinformowała, że począwszy od sprawozdań za 2013 r. Fundusz będzie przekazywać do GIOŚ dodatkową informację o tych wpłatach, które wcześniej były prezentowane w Informacji Kwartalnej, a następnie w kolejnych kwartałach zostały zwrócone. W ten sposób dodatkowa informacja będzie skutkowała uzgodnieniem prezentowanych danych w Kwartalnych Informacjach do GIOŚ i Rocznej Informacji do Ministerstwa Środowiska. 4. W wystąpieniach pokontrolnych do trzech spośród sześciu 28 Wojewódzkich Inspektorów Ochrony Środowiska wnioskowano między innymi o: bieżące monitorowanie realizacji zarządzeń pokontrolnych, a w przypadku braku odpowiedzi w terminie podejmowanie działań w celu ich wyegzekwowania; wymierzanie przedsiębiorcom popełniających wykroczenia sankcji określonych w taryfikatorze mandatów; terminowe rozpatrywanie skarg i wniosków; egzekwowanie stosowania jednolitych procedur kontroli stacji demontażu pojazdów przez wszystkie komórki WIOŚ; opracowanie procedur funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej. W odpowiedzi Inspektorzy Wojewódzcy poinformowali między innymi, że kierownicy delegatur 1 naczelnicy wydziału inspekcji zostali zobowiązani do stałego nadzoru nad monitorowaniem informacji o wykonaniu zarządzeń pokontrolnych; osoby odpowiedzialne zostały zobowiązane do rozpatrywania skarg i wniosków zgodnie z wymogami prawa; podjęto działania w celu opracowania procedur funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej. 4.2.5. Finansowe rezultaty kontroli W wyniku kontroli stwierdzono, że Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie ustalił, w drodze decyzji, dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów w wysokości 50% kwoty wynikającej z niewykonanej decyzji określającej wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci. Szacunkowa łączna wysokość dodatkowej opłaty w 10 sprawach wyniosłaby 353 257 zł™6 5.1. Stan prawny dotyczący kontrolowanej działalności Po zakończeniu kontroli niektóre z przepisów ustawy o recyklingu pojazdów zostały zmienione przez przepisy nowej ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach^, która weszła w życie 23 stycznia 2013 r. Zasadnicze zmiany dotyczyły: - zastąpienia zawiadomienia o podjęciu działalności przez wprowadzającego pojazd na „wprowadzający pojazd podlega wpisowi do rejestru" (art. 13), - zastąpienia Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na marszałka województwa, jako adresata rocznych sprawozdań sporządzanych przez wprowadzającego pojazd (art. 15), - zakresu informacji zawartych w rocznych sprawozdaniach składanych przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów (art. 30), - zakresu informacji zawartych w rocznych sprawozdaniach sporządzanych przez przedsiębiorcę prowadzącego strzępiarkę (art. 38 ust. 3), - zastąpienia Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na marszałka województwa, jako adresata zbiorczej informacji dotyczącej danych zgromadzonych w wykazie prowadzonym przez przedsiębiorcę zajmującym się strzępieniem pojazdów oraz wyników próby ich strzępienia (art. 38a), - danych zamieszczanych w wykazie przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu i punkty zbierania pojazdów, prowadzonym przez marszałka województwa (art. 42). W niniejszej analizie stanu prawnego odniesiono się do przepisów obowiązujących w okresie objętym kontrolą. Przepisy ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji™ 8 określają zasady postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju. W sprawach dotyczących postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji w zakresie nieuregulowanym w ustawie o recyklingu stosuje się przepisy ustawy o odpadach oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów wprowadzający pojazd jest obowiązany zapewnić sieć zbierania pojazdów, obejmującą terytorium kraju w taki sposób, aby zapewnić właścicielowi możliwość oddania pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów lub stacji demontażu, położonych w odległości nie większej niż 50 km w linii prostej od miejsca zamieszkania albo siedziby właściciela pojazdu. Wprowadzający pojazd, który nie zapewnia sieci oraz podmiot niebędący przedsiębiorcą, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu, są obowiązani do wniesienia, na rachunek bankowy NFOŚiGW, opłaty w wysokości 500 zł od każdego wprowadzonego pojazdu (art. 12 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów). Zgodnie z art. 13 ust. 1 i 3 ustawy o recyklingu pojazdów, wprowadzający pojazd był obowiązany złożyć GIOŚ zawiadomienie o podjęciu działalności w zakresie produkcji, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów, w terminie 30 dni od dnia podjęcia tej działalności oraz zawiadomienie o zakończeniu działalności w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania jej wykonywania. Zawiadomienia te powinny zawierać: nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres wprowadzającego pojazd; datę podjęcia albo zakończenia działalności; określenie rodzaju działalności; adresy stacji demontażu oraz punktów zbierania pojazdów, które działają w ramach jego sieci. W przypadku zmiany danych należało poinformować o tym GIOŚ nie później niż do końca miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła zmiana (art. 13 ust. 5). Wprowadzający pojazd, który jest obowiązany do zapewnienia sieci lub który złożył oświadczenie o podleganiu obowiązkowi zapewnienia sieci i nie spełnia tego obowiązku, jest obowiązany do naliczenia i wpłacenia opłaty za brak sieci (art. 14 ust. 1). Sposób obliczania opłaty za brak sieci określa art. 14 ust. 2 i 3. Stawka opłaty za brak sieci wynosi 500 zł za pojazd (art. 14 ust. 4). Wprowadzający pojazd był obowiązany do złożenia GIOŚ rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty za brak sieci w terminie do 15 marca roku następującego po roku, którego opłata dotyczy (art. 15 ust. 1). W razie stwierdzenia, że wprowadzający pojazd nie dokonał wpłaty opłaty za brak sieci albo dokonał wpłaty w wysokości niższej od należnej, GIOŚ wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci (art. 17 ust. 1). W przypadku jej niewykonania GIOŚ ustala w drodze decyzji, dodatkową opłatę za brak sieci w wysokości odpowiadającej 50% niewpłaconej opłaty za brak sieci (art. 17 ust. 2). Do należności z tytułu opłat za brak sieci stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa 29, a uprawnienia organów podatkowych przysługują Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska. Zgodnie z art. 18 ustawy o recyklingu pojazdów właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji przekazuje go wyłącznie do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów. W stacji demontażu może być prowadzony również demontaż pojazdów zaliczanych do kategorii innych niż M1 i N1. Jednakże pojazdy te nie podlegają przepisom ustawy o recyklingu pojazdów, z wyjątkiem wydawania zaświadczeń o demontażu pojazdu (art. 79 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym 30). Do demontażu pojazdów innych niż należące do kategorii M1 lub N1 stosuje się przepisy ochrony środowiska, w tym ustawy o odpadach. Przepisów ustawy o recyklingu nie stosuje się do pojazdów historycznych. Przedmioty wyposażenia i części pojazdów, które mogą być powtórnie wykorzystane, w momencie wymontowania ich z odpadu, jakim jest pojazd wycofany z eksploatacji stają się przedmiotami i częściami do ponownego użycia. Decyzję 0 tym, czy dany element pojazdu będzie mógł być ponownie wykorzystany, czy pozostanie odpadem, podejmuje prowadzący stację demontażu. Jednakże nie wszystkie przedmioty i części mogą zostać ponownie użyte w pojazdach zarejestrowanych w Polsce. Zgodnie z art. 66 ust. 4 pkt 1a ustawy Prawo o ruchu drogowym, zakazane jest stosowanie w pojeździe przedmiotów wyposażenia 1 części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko. Sposób unieważniania dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji został określony w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 kwietnia 2010 r. w sprawie sposobu unieważniania dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, wzorów zaświadczeń wydawanych dla tych pojazdów, sposobu przechowywania zaświadczeń oraz prowadzenia ich ewidencji 31. Do dnia 12 maja 2010 r. w tym zakresie obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2005 r.32. Organem właściwym do wydawania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji dotyczącej gospodarki odpadami, wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu, jest marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska 33 (art. 40 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów). Pozwolenie na wytwarzanie odpadów może być wydane po uzyskaniu wymaganego pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego oraz po sprawdzeniu przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska funkcjonowania instalacji i urządzeń służących do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji (art. 40 ust. 2). Jeżeli przedsiębiorca prowadzący stację demontażu poświadcza nieprawdę w zaświadczeniu o demontażu pojazdu lub zaświadczeniu o przyjęciu niekompletnego pojazdu, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, w drodze decyzji bez odszkodowania (art. 40 ust. 3)34. Sposób prowadzenia demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji został określony w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 28 lipca 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań dla stacji demontażu oraz sposobu demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji 35. Obowiązki przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu dotyczące przyjęcia pojazdu wycofanego z eksploatacji określa art. 24 ustawy o recyklingu pojazdów. Zgodnie z art. 26 ustawy na przedsiębiorcy prowadzącym stację demontażu spoczywa obowiązek prowadzenia ewidencji zaświadczeń o demontażu pojazdów oraz o przyjęciu niekompletnego pojazdu, wydanych przez niego i przez przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów, z którymi zawarł umowę. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do 31 grudnia 2014 r. osiągać poziom odzysku i recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji w wysokości odpowiednio 85% i 80% masy pojazdów przyjętych do jego stacji demontażu rocznie (art. 60), a dla pojazdów wyprodukowanych przed 1 stycznia 1980 r. poziomy odzysku i recyklingu wynosiły odpowiednio 75% i 70% 36. W art. 30 ust. 137 ustawy określono zakres informacji zawartych w rocznym sprawozdaniu sporządzanym przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu. Sprawozdanie to przekazywane było do NFOŚiGW oraz marszałka województwa w terminie do 15 marca następnego roku (art. 30 ust. 2), a dokumenty, na podstawie których zostało sporządzone sprawozdanie, przechowywane są przez okres 5 lat. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany w terminie 14 dni złożyć marszałkowi województwa lub regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska właściwemu miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji dotyczącej gospodarki odpadami, wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu, zawiadomienie o zakończeniu działalności w zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji lub o rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy z przedsiębiorcą prowadzącym punkt zbierania pojazdów (art. 31 ust. 1). Zgodnie z art. 39 ust. 1 38 ustawy o recyklingu pojazdów, zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów wydaje starosta po uzgodnieniu z marszałkiem województwa lub regionalnym dyrektorem ochrony środowiska właściwym miejscowo do wydawania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji odnoszącej się do gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu przedsiębiorcy, z którym prowadzący punkt zbierania pojazdów zawarł umowę. Obowiązki przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów zostały określone w rozdziale 5 (art. 32-36 ustawy o recyklingu pojazdów). Organem właściwym do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem strzępiarki jest marszałek województwa, a w przypadku gdy strzępiarka położona jest na terenie zamkniętym organem właściwym jest regionalny dyrektor ochrony środowiska (art. 41 ust.1) 39. Jeżeli przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę poświadcza nieprawdę w informacji dotyczącej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych, marszałek lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, w drodze decyzji bez odszkodowania (art. 41 ust. 2 ustawy). Zgodnie z art. 38 ust. 2 przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę jest obowiązany w ciągu miesiąca od wykonania próby strzępienia do przekazania przedsiębiorcom prowadzącym stację demontażu, od których przyjmuje odpady do strzępienia, informacji dotyczącej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych określonej w wyniku przeprowadzenia próby. Ww. informacja wraz ze zbiorczym zestawieniem danych, o którym mowa w art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach40przekazywana jest przez przedsiębiorcę prowadzącego strzępiarkę marszałkowi województwa (art. 38 ust. 3 ustawy o recyklingu). Marszałek województwa prowadzi wykaz przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu i punkty zbierania pojazdów, który zamieszczany jest na stronie internetowej urzędu marszałkowskiego. Informacja o umieszczeniu lub usunięciu z wykazu przekazywana jest do Centralnej Ewidencji Pojazdów (art. 42 ustawy). Inspekcja Ochrony Środowiska działa na podstawie ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska 41. Do zadań Inspekcji należy m.in. kontrola podmiotów korzystających ze środowiska w rozumieniu ustawy Prawo ochrony środowiska. Uprawnienia inspektora przy wykonywaniu kontroli przestrzegania wymagań ochrony środowiska zostały określone w art. 9 ust. 2 ww. ustawy. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska, co najmniej raz w roku, kontroluje każdą stację demontażu (art. 43 ustawy o recyklingu pojazdów) 42. W rozdziale 8 ustawy o recyklingu pojazdów określone zostały przepisy karne, a w rozdziale 8a kary pieniężne. Redystrybucja środków finansowych i obowiązki sprawozdawcze funduszy 43 ochrony środowiska Wzór rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów został określony w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 8 czerwca 2005 r. w sprawie wzoru rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów 44. Dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji są objęte ograniczeniami dotyczącymi pomocy publicznej de minimis. Zgodnie z art. 401c ust. 9 pkt 4-6 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska 45środki NFOŚiGW przeznacza się na: finansowanie dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji; dofinansowanie działań inwestycyjnych związanych z: demontażem pojazdów wycofanych z eksploatacji, gospodarowaniem odpadami powstałymi w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz zbieraniem pojazdów wycofanych z eksploatacji; dofinansowanie gmin za zbieranie porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji. Finansowanie dopłat do demontażu pojazdów następuje w formie dopłaty na podstawie wniosku o udzielenie dopłaty. NFOŚiGW przeznacza środki na dopłaty wyłącznie przedsiębiorcom prowadzącym stacje demontażu, którzy spełnili łącznie warunki określone w art. 410a ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska w roku poprzedzającym złożenie wniosku o dopłatę oraz złożyli wniosek o dopłatę: uzyskali wymagane poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w art. 28 ustawy o recyklingu pojazdów; posiadają decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji demontażu; złożyli w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów. Sposób obliczania poziomów odzysku i recyklingu określa rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 14 października 2010 r. w sprawie obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji46 (weszło w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.) - poprzednio obowiązywało rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 24 października 2005 r.47. Środki przeznaczone na dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji są dzielone w stosunku do ich masy przyjętych do stacji demontażu, wykazanych w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów. Wysokość dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji wynosi 500 zł za każdą tonę pojazdów wycofanych, a przyjętych do stacji demontażu (art. 410a ust. 2a ustawy Prawo ochrony środowiska). Podstawą przyznania dofinansowania dla przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu jest prawidłowo wypełniony i przekazany do NFOŚiGW, w terminie do 31 marca danego roku za rok poprzedni, wniosek w formie pisemnej. Prowadzący stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji obowiązany jest do sporządzania rocznych sprawozdań (dla każdej stacji oddzielnie) o pojazdach wycofanych z eksploatacji. Wzór ww. sprawozdania został określony w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 10 listopada 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania o pojazdach wycofanych z eksploatacji 48 (weszło w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.). Poprzednio obowiązywał wzór sprawozdania określony w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 29 września 2005 r.49. Sposób przekazywania przez Zarząd NFOŚiGW do GIOŚ (w terminie do końca miesiąca po zakończeniu kwartału) kwartalnej informacji o podmiotach wpłacających opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o recyklingu pojazdów, oraz przekazywania Ministrowi Środowiska (w terminie do 30 czerwca następnego roku za rok poprzedni) zbiorczej informacji o: zgromadzonych wpływach z tytułu opłat; liczbie, markach, masie i roku produkcji pojazdów; masie odpadów poddanych odzyskowi; uzyskanych w skali kraju poziomach odzysku i recyklingu; stacjach demontażu, które otrzymały dofinansowanie jak również wzory tych informacji zostały określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 27 grudnia 2010 r. w sprawie sposobu przekazywania i wzorów informacji o pojazdach wycofanych z eksploatacji oraz zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym 50 (weszło w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.) - poprzednio obowiązywało rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 października 2005 r. w sprawie sposobu przekazywania informacji o pojazdach wycofanych z eksploatacji oraz wzorów tych informacji51. 5.2. Wykaz aktów prawnych dotyczących kontrolowanej tematyki 1. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. UE. L. 00. 269. 34 ze zm.) 2. Ustawa z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202 ze zm.) 3. Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 ze zm.) 4. Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.) 5. Ustawa z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz.U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 ze zm.) 6. Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) 7. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) 8. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 28 lipca 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań dla stacji demontażu oraz sposobu demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 143, poz. 1206 ze zm.) 9. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 kwietnia 2010 r. w sprawie sposobu unieważniania dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, wzorów zaświadczeń wydawanych dla tych pojazdów, sposobu przechowywania zaświadczeń oraz prowadzenia ich ewidencji (Dz.U. Nr 75, poz. 476) 10. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 10 listopada 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania o pojazdach wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 225, poz. 1471) 11. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 29 września 2005 r. w sprawie rocznego sprawozdania o pojazdach wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 201, poz. 1672) - uchylone z dniem 1 stycznia 2011 r. 12. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 grudnia 2010 r. w sprawie sposobu przekazywania i wzorów informacji o pojazdach wycofanych z eksploatacji oraz zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz.U. Nr 257, poz. 1746) 13. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 8 czerwca 2005 r. w sprawie wzoru rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów (Dz.U. Nr 109, poz. 917 ze zm.) - rozporządzenie uchylono z dniem 23 stycznia 2013 r. 5.3. Wykaz skontrolowanych podmiotów i jednostek organizacyjnych NIK, które przeprowadziły w nich kontrole oraz oceny kontrolowanej działalności Nazwa uczestnika kontroli Nazwa skontrolowanych podmiotów Ocena kontrolowanej działalności* Delegatura NIK w Warszawie Ministerstwo Środowiska (PN) Główny Inspektorat Ochrony Środowiska (PN) Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (PN) Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska (PN) Auto-Złom Jolanta Łątkiewicz w Płońsku (P) LOBECO Spółka z o. o. w Zwoleniu (P) Delegatura NIK w Katowicach Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Katowicach (PN) (N) Auto-Złom Budzikur Spółka Jawna w Częstochowie (PN) Firma Handlowo - Usługowa AUTORECYKLING w Łaziskach Górnych (PN) Delegatura NIK w Lublinie Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Lublinie (P) Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe „KOT&W" s.c. w Werbkowicach (P) Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe „Złom-Stal" w Rykach (P) Delegatura NIK w Łodzi Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Łodzi (PN) ENERGO-RECYKLING Gospodarka Odpadami w Woli Krzysztoporskiej (P) Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „WTÓRMEX" Spółka jawna w Radomsku (PN) Delegatura NIK w Poznaniu Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Poznaniu (P) Firma Usługowo - Handlowa KRUPA - Stanisław Krupa w Drzonku (N) Przedsiębiorstwo Handlowe - Marian Czajka w Jarocinie (P) Delegatura NIK w Szczecinie Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Szczecinie (P) „U Jana" Auto Komis Warsztat Sprzedaż Części Zamiennych w Dobinie (PN) ZŁOMOSTAL Renata i Zbigniew Puzio Spółka Jawna w Koszalinie (PN) f użyty skrót oznacza: (P) - ocena pozytywna; (PN) - ocena pozytywna, mimo stwierdzonych nieprawidłowości; (N) - ocena negatywna. 5.4. Wykaz jednostek organizacyjnych, w których zasięgano informacji w trybie art. 29 pkt 2 lit. f ustawy o NIK Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny Starostwo Powiatowe w Hrubieszowie Urząd Kontroli Skarbowej w Częstochowie Starostwo Powiatowe w Jarocinie Urząd Kontroli Skarbowej w Kielcach Starostwo Powiatowe w Piotrkowie Trybunalskim Urząd Kontroli Skarbowej w Lublinie Starostwo Powiatowe w Płońsku Urząd Kontroli Skarbowej w Łodzi Starostwo Powiatowe w Radomsku Urząd Kontroli Skarbowej w Poznaniu Starostwo Powiatowe w Rykach Urząd Kontroli Skarbowej w Szczecinie Starostwo Powiatowe w Śremie Urząd Kontroli Skarbowej w Warszawie Starostwo Powiatowe w Wałczu Urząd Skarbowy w Bełchatowie Starostwo Powiatowe w Zwoleniu Urząd Skarbowy w Częstochowie Urząd Miasta w Częstochowie Urząd Skarbowy w Hrubieszowie Urząd Miasta w Koszalinie Urząd Skarbowy w Jarocinie Urząd Miasta w Radomsku Urząd Skarbowy w Koszalinie Urząd Miasta w Jarocinie Urząd Skarbowy w Płońsku Urząd Miasta w Płońsku Urząd Skarbowy w Radomsku Urząd Miasta w Rykach Urząd Skarbowy w Rykach Urząd Miasta w Zwoleniu Urząd Skarbowy w Śremie Urząd Miasta i Gminy w Dolsku Urząd Skarbowy w Wałczu Urząd Gminy w Wałczu Urząd Skarbowy w Zwoleniu Urząd Gminy w Werbkowicach Starostwo Powiatowe w Częstochowie Urząd Gminy w Woli Krzysztoporskiej 5.5. Lista osób, którym przekazano wystąpienie pokontrolne Jednostka Stanowisko Imię i nazwisko Ministerstwo Środowiska Minister Środowiska Marcin Korolec Główny Inspektorat Ochrony Środowiska Główny Inspektor Ochrony Środowiska Andrzej Jagusiewicz Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej Prezes Zarządu Małgorzata Skucha Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Katowicach Śląski Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska Anna wrześniak Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Lublinie Lubelski Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska Leszek Żelazny Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Łodzi Łódzki Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska Piotr Maks Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Poznaniu Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska Zdzisław Krajewski Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Szczecinie Zachodniopomorski Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska Andrzej Miluch Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Warszawie Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska Adam Ludwikowski Auto-Złom Budzikur Spółka Jawna w Częstochowie Współwłaściciele firmy Grzegorz Budzikur i Zbigniew Budzikur Firma Handlowo - Usługowa AUTORECYKLING w Łaziskach Górnych Przedsiębiorca/właściciel Rafał Lokwenc Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe „KOT&W" s.c. w Werbkowicach " Współwłaściciele przedsiębiorstwa Piotr Kot i Andrzej Kot Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe „Złom-Stal" Jerzy Flak w Rykach Przedsiębiorca/właściciel firmy Jerzy Flak ENERGO-RECYKLING Gospodarka Odpadami w Woli Krzysztoporskiej Właściciel firmy Krzysztof Jarzecki Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „WTÓRMEX" Spółka jawna w Radomsku Wspólnicy przedsiębiorstwa Elżbieta Rochowska i Marek Rochowski Firma Usługowo-Handlowa KRUPA Stanisław Krupa w Drzonku Przedsiębiorca/właściciel Stanisław Krupa Przedsiębiorstwo Handlowe - Marian Czajka w Jarocinie Przedsiębiorca/właściciel Marian Czajka ZŁOMSTAL Renata i Zbigniew Puzio Spółka jawna w Koszalinie Współwłaściciele firmy Renata Puzio i Zbigniew Puzio „U Jana" Auto Komis Warsztat Sprzedaż Części Zamiennych w Dobinie Właściciel firmy Jan Kurowski Auto-Złom Jolanta Łątkiewicz w Płońsku Przedsiębiorca Jolanta Łątkiewicz LOBECO Spółka z o. o. w Zwoleniu Prezes Zarządu Paweł Chołuj 5.6. Schemat przebiegu recyklingu poszczególnych części samochodowych 5.7. Wykaz organów, którym przekazano informację o wynikach kontroli 1. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej 2. Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej 3. Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 4. Prezes Rady Ministrów 5. Sejmowa Komisja do Spraw Kontroli Państwowej 6. Sejmowa Komisja Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa 7. Senacka Komisja Środowiska 8. Minister Środowiska 9. Minister Spraw Wewnętrznych 10. Główny Inspektor Ochrony Środowiska 11. Prezes Zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej 12. Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego 13. Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego 14. Marszałkowie województw Warszawa, dnia /t^ lipca 2013 Minister Środowiska DGOop-0911 -1 / X0p /12/AŁ Pan Wojciech Misiąg Wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli t&iJUJL Odnosząc się do Informacji o wynikach kontroli recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedstawiam, zgodnie z art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2012 r. poz. 82 z późn. zm.) swoje stanowisko. Na wstępie pragnę zwrócić uwagę Pana Prezesa na fakt, że zagadnienia związane z recyklingiem pojazdów, w szczególności związane z ograniczeniem tzw. „szarej strefy" wykraczają poza zakres zagadnień znajdujących się w wyłącznych kompetencjach Ministra Środowiska i wymagają nie tylko aktywnego współdziałania Ministra Środowiska z organami jednostek samorządu terytorialnego, administracji rządowej oraz innymi podmiotami, ale również rzetelnego wykonywania przez owe podmioty zadań, które znajdują się w ich kompetencjach i do których owe podmioty są zobowiązane na podstawie odpowiednich przepisów. Ponadto, chciałbym zwrócić uwagę na niespójność między ocenami poszczególnych kontrolowanych instytucji i podmiotów, a ogólną oceną systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. W rozdziale 5.3 informacji przedstawiono wykaz skontrolowanych podmiotów, wraz z oceną kontrolowanej działalności. Z wykazu wynika, że spośród 21 skontrolowanych instytucji i podmiotów, jedynie dwa otrzymały ocenę negatywną. Pozostałe instytucje i podmioty otrzymały ocenę pozytywna, mimo stwierdzonych nieprawidłowości (11 podmiotów) lub ocenę pozytywną. Natomiast w Informacji o wynikach kontroli recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji Najwyższa Izba Kontroli ocenia negatywnie funkcjonowanie systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji. W świetle powyższej różnicy w ocenach poszczególnych instytucji a systemu jako całości uprawniony wydaje się być wniosek, że przyczyn złego funkcjonowania systemu recyklingu należy upatrywać poza kompetencjami i możliwościami działania instytucji, które były kontrolowane. W szczególności chciałbym zwrócić uwagę na kontrolę odnoszącą się do działań Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. Spośród sześciu obszarów, pod względem których organ kontrolowany przez Najwyższą Izbę Kontroli otrzymywał ocenę cząstkową, jedynie w jednym obszarze, dotyczącym weryfikacji sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów oraz niedochodzenia należności z tego tytułu Główny Inspektor Ochrony Środowiska uzyskał negatywną ocenę cząstkową. W pozostałych obszarach ocena działalności Głównego Inspektora Ochrony Środowiska była pozytywna lub pozytywna ze stwierdzonymi nieprawidłowościami. To stwierdzenie nie znalazło się w Informacji o wynikach kontroli recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, gdzie został omówiony jedynie obszar oceniony negatywnie, podczas gdy w stosunku do innych kontrolowanych organów wskazano również na ich pozytywne działania. Odnosząc się do umieszczonej na str. 15 Informacji o wynikach kontroli recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji uwagi, dotyczącej art. 3a ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202 z późn. zm.) pragnę poinformować, że art. 3a ww. ustawy nie zawiera definicji pojazdu wycofanego z eksploatacji. Definicja ta jest zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o recyklingu pojazdów i odsyła do ogólnej definicji odpadów zawartej w art. 3 pkt. 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21), zgodnie z którą przez odpad rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest zobowiązany. Taka definicja pojazdu wycofanego z eksploatacji, podobnie jak ogólna definicja odpadów, pochodzi z prawa Unii Europejskiej i stanowi jego transpozycję. Takie sformułowanie, jakkolwiek ogólne, umożliwia wydanie przez odpowiednie organy decyzji o tym, czy dany pojazd stanowi odpad, czy nie. Stopniowo wykształca się odpowiednie orzecznictwo w tym zakresie, warto tu przywołać np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2012 r. II OSK 157/11 lub wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 października 2012 r. II OSK 1071/11. Dodatkowo uprzejmie informuję, że jeśli chodzi o weryfikację sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, GIOS dokonał weryfikacji wszystkich sprawozdań, również pod kątem uiszczenia wykazanej opłaty za brak sieci. Należy jednak podkreślić, iż droga prowadząca do wyegzekwowania należności z tytułu opłaty za brak sieci składa się z kilku etapów, z których najbardziej skomplikowanym i przedłużającym się jest etap prowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie określenia wysokości zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci, mającego na celu wydanie decyzji określającej wysokość tego zobowiązania. Dopiero po wydaniu takiej decyzji można przystąpić do czynności mających na celu wyegzekwowanie należności wynikających z tej decyzji, ponieważ Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie ma możliwości egzekucji należności bezpośrednio na podstawie sprawozdania. PREZES NAJWYŻSZEJ IZBY KONTROLI JACEK JEZIERSKI 51/2013/P/12/180/LWA Warszawa, dnia (■ lipca 2013 r. Opinia do stanowiska Ministra Środowiska w sprawie Informacji o wynikach kontroli recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji Na podstawie art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli 52, przedstawiam niniejszą opinię. Najwyższa Izba Kontroli podtrzymuje ogólną negatywną ocenę funkcjonowania systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji. Podstawą sformułowania oceny były ustalenia kontroli wskazujące, że system nie gwarantował przekazywania wszystkich pojazdów wycofanych z eksploatacji do profesjonalnych stacji demontażu lub punktów zbierania pojazdów. NIK wskazała, że działania Ministra Środowiska zmierzające do uszczelnienia systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji nie doprowadziły do wyeliminowania szarej strefy w tym obszarze. Poprawa systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji wymaga podjęcia skutecznych działań przez Ministra Środowiska odnośnie kreowania polityki zapewniającej prawidłowe jego funkcjonowanie, w tym usprawnienie nadzoru nad rynkiem pojazdów, kontroli i egzekucji przepisów prawa dotyczących tego obszaru, skuteczniejszego dochodzenia od właścicieli pojazdów obowiązkowych ubezpieczeń od odpowiedzialności cywilnej. Natomiast zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej 53, to na Ministrze Środowiska, jako organie odpowiedzialnym za ochronę i kształtowanie środowiska oraz racjonalne wykorzystanie jego zasobów, ciąży obowiązek kreowania polityki i działań zapewniających prawidłowe funkcjonowanie systemu odzysku i recyklingu. NIK podziela stanowisko Ministra Środowiska, co do konieczności rzetelnego wykonywania ustawowych zadań przez wszystkie podmioty uczestniczące w systemie gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji. Odnosząc się do kwestii braku opisu w Informacji pozytywnych działań Głównego Inspektora Ochrony Środowiska należy stwierdzić, że ustalenia kontroli dotyczące sposobu załatwiania skarg i wniosków oraz funkcjonowania kontroli zarządczej zostały przedstawione odpowiednio w pkt. 3.3.4 i 3.3.5. Natomiast obszar dotyczący realizacji wniosków z poprzedniej kontroli w tym zakresie wynika z obecnych ustaleń, co odzwierciedlają wyniki przedstawione w niniejszej Informacji. NIK nie kwestionuje faktu niedokonywania przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska weryfikacji sprawozdań o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, pod kątem uiszczania wykazanej w nich opłaty za brak tej sieci. Natomiast ustalenia kontroli NIK, jednoznacznie wykazały, że sposób weryfikacji tych sprawozdań nie pozwalał na stwierdzenie ich rzetelności odnośnie wysokości i prawidłowości wyliczania należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów. Również Kolegium NIK, Uchwalą nr 17/2013 z dnia 10 kwietnia 2013 r. oddaliło w tym zakresie zastrzeżenie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, jako bezzasadne. Dziękując Panu Ministrowi za wskazanie omyłki dotyczącej definicji pojazdu wycofanego z eksploatacji, informuję, że została ona skorygowana. 1  Art. 3 ust. 1, pkt 9 ustawy o odpadach z dnia 27 kwietnia 2011 r. 2  Art. 3 pkt 4 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 3  Art. 3 pkt 6 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 4  Art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r. 5  Art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 6  Industry as a Partner for Sustainable Development, Automative Report, ACEA, JAMA and AAA - raport opublikowany w Wielkiej Brytani w 2002 roku. 7  Dz.U. Nr 25, poz. 202 ze zm. - dalej także ustawa o recyklingu pojazdów. 8  Dz.U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437 ze zm. 9  „Informacja o wynikach kontroli działania służb publicznych w zakresie recyklingu sprzętu technicznego", Warszawa marzec 2009 r., nr ewid. 159/2008/P/08/156/LWA. Kontrola ta obejmowała szerszy zakres odpadów, oprócz pojazdów wycofanych z eksploatacji, także zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny. 10 pozytywna, pozytywna mimo stwierdzonych nieprawidłowości, negatywna. 11 Szara strefa jest to nielegalny demontaż pojazdów wycofanych z eksploatacji. Punkty nielegalnego złomowania samochodów nie muszą prowadzić oficjalnej dokumentacji, ani spełniać wymaganych prawem norm ekologicznych, często prowadzone są przez przypadkowe osoby, a skutki jej działalności są szkodliwe dla środowiska oraz dla zdrowia 12 ludzi i zwierząt. 13 Inspekcje ochrony środowiska, administracja celna, kontrola skarbowa, Policja. Marszałkowie województw, starostowie powiatów, wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast). 14  Przedsiębiorca obowiązany jest uzyskać poziom odzysku i recyklingu w wysokości odpowiednio 85% i 80% masy pojazdów przyjętych rocznie do stacji demontażu pojazdów. 15  Dane o uzyskanych poziomach odzysku i recyklingu oraz odnośnie liczby przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji uzyskano w NFOŚiGW. 16  W GIOŚ nie podjęto czynności zmierzających do wyegzekwowania należności w stosunku do 132 podmiotów, które nie wniosły opłaty za brak sieci za 2007 r., 118 za 2008 r., 168 za 2009 r., 94 za 2010 r. i 49 podmiotów za 2011 r. 17  Kwota zobowiązania za brak sieci zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, zweryfikowana przez GIOŚ, dotyczyła 2006 r. i wynosiła 211 381 zł. 18  Dz.U. z 2013 r., poz. 392. 19  Pismo z dnia 25 marca 2010 r. 20  W GIOŚ nie podjęto czynności zmierzających do wyegzekwowania należności w stosunku do 132 podmiotów, które nie wniosły opłaty za brak sieci za 2007 , 118 za 2008 r., 168 podmiotów za 2009 r., 94 podmioty za 2010 r. i 49 podmiotów za 2011 r. 21  Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. 22  W tym 204 wpłaty na kwotę 38 045,51 zł w niepełnej wysokości (poniżej 500 zł) - niedopłata wyniosła 63 954,49 zł (204x500--38 045,51) oraz 41 na kwotę 116 254,56 zł w wyższej wysokości (powyżej 500 zł) - nadpłata wyniosła 95 754,56 zł (116 254,56-41x500). 23  W tym 189 wpłat na kwotę 34 401,16 zł w niepełnej wysokości (poniżej 500 zł) - niedopłata wyniosła 60 098,84 zł (189x500--34 401,16) oraz 34 wpłaty na kwotę 66 934,56 zł w wyższej wysokości (powyżej 500 zł) - nadpłata wyniosła 49 934,56 zł (66 934,56-34x500). 24  W tym 204 podmioty, które nie wniosły pełnej opłaty w 2010 r. i 189 podmiotów w 2011 r. 25 ®6 Dz.U. Nr 62, poz. 554 uchylone z dniem 12 marca 2010 r. ® 7 Dz.U. Nr 75, poz. 476 - weszło z życie z dniem 13 maja 2010 r. 26 8® W tym: za I kwartał wysokość opłat wyniosła odpowiednio 50 065 093,87 zł i 50 170 631,06 zł (różnica 105 537,19 zł); za II kwartał odpowiednio 99 390 159,92 zł i 99 541 470,30 zł (różnica 151 310,38 zł); za III kwartał odpowiednio 105 736 936,79 zł i 106 338 498,60 zł (różnica 601 561,81 zł); za IV kwartał odpowiednio 91 688 883,99 zł i 92 405 021,60 zł (różnica 716 137,61 zł). W tym: za I kwartał wysokość opłat wyniosła odpowiednio 83 734 346,26 zł i 83 966 066,00 zł (różnica 231 719,74 zł); za II kwartał odpowiednio 97 197 999,25 zł i 97 515 870,50 zł (różnica 317 871,25 zł); za III kwartał odpowiednio 98 750 732,88 zł i 99 193 500,00 zł (różnica 442 767,12 zł); za IV kwartał odpowiednio 78 856 712,04 zł i 79 139 163 zł (różnica 282 450,96 zł). 27  Do czasu ich rozpatrzenia nie podejmowano dodatkowych czynności wyjaśniających. 28  W wystąpieniach pokontrolnych do Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w: Lublinie, Poznaniu i Szczecinie nie sformułowano wniosków pokontrolnych. 29  Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. 30  Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm. 31  Dz.U. Nr 75, poz. 476. 32  Dz.U. Nr 62, poz. 554. 33 Art. 40 ust. 1 został zmieniony z dniem 12 marca 2010 r. - przed jego zmianą, organem właściwym do wydawania pozwolenia 34 zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami był tylko marszałek województwa. 35 Art. 40 ust.3 został zmieniony z dniem 12 marca 2010 r. - przed jego zmianą, organem właściwym do cofnięcia pozwolenia 36 lub decyzji w zakresie gospodarki odpadami był tylko marszałek województwa. 37 Dz.U. Nr 143, poz. 1206 ze zm. Wymagany poziom odzysku w wysokości 75% i recyklingu w wysokości 70% dla pojazdów wyprodukowanych przed 1 stycznia 1980 r. określał art. 28 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów - uchylony z dniem 1 stycznia 2011 r. Art. 31 ust. 1 został zmieniony z dniem 12 marca 2010 r. - przed jego zmianą, przedsiębiorca był zobowiązany do złożenia tylko marszałkowi województwa, zawiadomienia o zakończeniu prowadzenia stacji demontażu pojazdów lub rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy z przedsiębiorcą prowadzącym punkt zbierania pojazdów. 38  Art. 39 ust. 1 został zmieniony z dniem 12 marca 2010 r. - przed jego zmianą, zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów wydawał starosta po uzgodnieniu tylko z marszałkiem województwa. 39  Art. 41 ust. 1 i 2 został zmieniony z dniem 12 marca 2010 r. - przed jego zmianą,organem właściwym do wydania pozwolenia zintegrowanego lub inną decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem strzępiarki był tylko marszałkiem województwa. 40 12° Dz.U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 ze zm. - uchylona z dniem 23 stycznia 2013 r. 41  Dz.U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 ze zm. 42  Kontrola przestrzegania przepisów o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, to obowiązek Inspekcji Ochrony Środowiska wynikający także z art. 2 ust. 1 pkt. 1 lit. i ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska. 43  Ilekroć mowa o „funduszach ", rozumie się przez to NFOŚiGW i wojewódzki fundusz ochrony środowiska. 44  Dz.U. Nr 109, poz. 917 ze zm. 45  Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm. 46  Dz.U. Nr 202, poz. 1340. 47  Dz.U. Nr 212, poz. 1774 ze zm. 48  Dz.U. Nr 225, poz. 1471. 49  Dz.U. Nr 201, poz. 1672. 50  Dz.U. Nr 257, poz. 1746. 51  Dz.U. Nr 225, poz. 1935. 52  Dz.U. z 2012 r,, poz 82zezm. 53 ; Dz.U. z 2007 r Nr 65, poz. 437 ze zm.


TOP

 

 




 

DZIENNIK USTAW

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 8 stycznia 2013 r. Poz. 21

USTAWA
z dnia 14 grudnia 2012 r.

o odpadach1^ 2) 3)

DZIAŁ I
Przepisy ogólne

Rozdział 1

Zakres ustawy

Art. 1. Ustawa określa środki służące ochronie środowiska, życia i zdrowia ludzi zapobiegające i zmniejszające negatywny wpływ na środowisko oraz zdrowie ludzi wynikający z wytwarzania odpadów i gospodarowania nimi oraz ograniczające ogólne skutki użytkowania zasobów i poprawiające efektywność takiego użytkowania.

Art. 2. Przepisów ustawy nie stosuje się do:

1) gazów i pyłów wprowadzanych do atmosfery;

2) gruntu w pierwotnym położeniu (w miejscu), w tym niewydobytej zanieczyszczonej gleby, i budynków trwale związanych z gruntem;

3) niezanieczyszczonej gleby i innych materiałów występujących w stanie naturalnym, wydobytych w trakcie robót budowlanych, pod warunkiem, że materiał ten zostanie wykorzystany do celów budowlanych w stanie naturalnym na terenie, na którym został wydobyty;

4) odpadów promieniotwórczych;

5) wycofanych z użytku materiałów wybuchowych;

6) biomasy w postaci:

a) odchodów podlegających przepisom rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009",

b) słomy,

c) innych, niebędących niebezpiecznymi, naturalnych substancji pochodzących z produkcji rolniczej lub leśnej

- wykorzystywanej w rolnictwie, leśnictwie lub do produkcji energii z takiej biomasy za pomocą procesów lub metod, które nie są szkodliwe dla środowiska ani nie stanowią zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi;

7) osadów przemieszczanych w obrębie wód powierzchniowych w celu związanym z gospodarowaniem wodami lub drogami wodnymi, zarządzaniem wodami lub urządzeniami wodnymi lub ochroną przed powodzią bądź ograniczaniem skutków powodzi i susz, rekultywacją, refulacją, pozyskiwaniem lub uzdatnianiem terenu, jeżeli osady te nie są niebezpieczne;

8) ścieków;

9) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w tym produktów przetworzonych, objętych rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009, z wyjątkiem tych, które są odpadami przewidzianymi do składowania na składowisku odpadów albo do przekształcania termicznego lub do wykorzystania w zakładzie produkującym biogaz lub w kompostowni, zgodnie z tym rozporządzeniem;

10) zwłok zwierząt, które poniosły śmierć w inny sposób niż przez ubój, w tym zwierząt uśmierconych w celu wyeliminowania chorób epizootycznych, i które są unieszkodliwiane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1069/2009;

11) mas ziemnych lub skalnych przemieszczanych w związku z wydobywaniem kopalin ze złóż, jeżeli koncesja na wydobywanie kopalin ze złóż lub plan ruchu zakładu górniczego zatwierdzony decyzją, o których mowa w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 163, poz. 981), lub miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenu górniczego określają warunki i sposób ich zagospodarowania.

Rozdział 2 Objaśnienia określeń ustawowych

Art. 3. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) bioodpadach - rozumie się przez to ulegające biodegradacji odpady z ogrodów i parków, odpady spożywcze i kuchenne z gospodarstw domowych, gastronomii, zakładów zbiorowego żywienia, jednostek handlu detalicznego, a także porównywalne odpady z zakładów produkujących lub wprowadzających do obrotu żywność;

2) gospodarowaniu odpadami - rozumie się przez to zbieranie, transport, przetwarzanie odpadów, łącznie z nadzorem nad tego rodzaju działaniami, jak również późniejsze postępowanie z miejscami unieszkodliwiania odpadów oraz działania wykonywane w charakterze sprzedawcy odpadów lub pośrednika w obrocie odpadami;

3) gospodarce odpadami - rozumie się przez to wytwarzanie odpadów i gospodarowanie odpadami;

4) komunalnych osadach ściekowych - rozumie się przez to pochodzący z oczyszczalni ścieków osad z komór fermentacyjnych oraz innych instalacji służących do oczyszczania ścieków komunalnych oraz innych ścieków o składzie zbliżonym do składu ścieków komunalnych;

5) magazynowaniu odpadów - rozumie się przez to czasowe przechowywanie odpadów obejmujące:

a) wstępne magazynowanie odpadów przez ich wytwórcę,

b) tymczasowe magazynowanie odpadów przez prowadzącego zbieranie odpadów,

c) magazynowanie odpadów przez prowadzącego przetwarzanie odpadów;

6) odpadach - rozumie się przez to każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany;

7) odpadach komunalnych - rozumie się przez to odpady powstające w gospodarstwach domowych, z wyłączeniem pojazdów wycofanych z eksploatacji, a także odpady niezawierające odpadów niebezpiecznych pochodzące od innych wytwórców odpadów, które ze względu na swój charakter lub skład są podobne do odpadów powstających w gospodarstwach domowych; zmieszane odpady komunalne pozostają zmieszanymi odpadami komunalnymi, nawet jeżeli zostały poddane czynności przetwarzania odpadów, która nie zmieniła w sposób znaczący ich właściwości;

8) odpadach medycznych - rozumie się przez to odpady powstające w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych oraz prowadzeniem badań i doświadczeń naukowych w zakresie medycyny;

9) odpadach obojętnych - rozumie się przez to odpady, które nie ulegają istotnym przemianom fizycznym, chemicznym lub biologicznym; są nierozpuszczalne, nie wchodzą w reakcje fizyczne ani chemiczne, nie powodują zanieczyszczenia środowiska lub zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi, nie ulegają biodegradacji i nie wpływają niekorzystnie na materię, z którą się kontaktują; ogólna zawartość zanieczyszczeń w tych odpadach oraz zdolność do ich wymywania, a także negatywne oddziaływanie na środowisko odcieku są nieznaczne, a w szczególności nie stanowią zagrożenia dla jakości wód powierzchniowych, wód podziemnych, gleby i ziemi;

10) odpadach ulegających biodegradacji - rozumie się przez to odpady, które ulegają rozkładowi tlenowemu lub beztlenowemu przy udziale mikroorganizmów;

11) odpadach weterynaryjnych - rozumie się przez to odpady powstające w związku z badaniem, leczeniem zwierząt lub świadczeniem usług weterynaryjnych, a także w związku z prowadzeniem badań naukowych i doświadczeń na zwierzętach;

12) odpadach zielonych - rozumie się przez to odpady komunalne stanowiące części roślin pochodzących z pielęgnacji terenów zielonych, ogrodów, parków i cmentarzy, a także z targowisk, z wyłączeniem odpadów z czyszczenia ulic i placów;

13) odpadach z wypadków - rozumie się przez to odpady powstające podczas prowadzenia akcji ratowniczej lub gaśniczej, z wyłączeniem:

a) odpadów powstałych w wyniku poważnej awarii lub poważnej awarii przemysłowej, w rozumieniu art. 3 pkt 23 i 24 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.2),

b) odpadów powstałych w wyniku szkody w środowisku, o której mowa w art. 6 pkt 11 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz. U. Nr 75, poz. 493, z późn. zm.3);

14) odzysku - rozumie się przez to jakikolwiek proces, którego głównym wynikiem jest to, aby odpady służyły użytecznemu zastosowaniu przez zastąpienie innych materiałów, które w przeciwnym przypadku zostałyby użyte do spełnienia danej funkcji, lub w wyniku którego odpady są przygotowywane do spełnienia takiej funkcji w danym zakładzie lub ogólnie w gospodarce;

15) odzysku energii - rozumie się przez to termiczne przekształcanie odpadów w celu odzyskania energii;

16) olejach odpadowych - rozumie się przez to wszelkie mineralne lub syntetyczne oleje smarowe lub przemysłowe, które przestały się nadawać do użytku, do jakiego były pierwotnie przeznaczone, w szczególności zużyte oleje z silników spalinowych i oleje przekładniowe, oleje smarowe, oleje turbinowe oraz oleje hydrauliczne;

17) PCB - rozumie się przez to polichlorowane bifenyle, polichlorowane trifenyle, monometylotetrachlorodifenylometan, monometylodichlorodifenylometan, monometylodibromodifenylometan oraz mieszaniny zawierające jakąkolwiek z tych substancji w ilości powyżej 0,005% wagowo łącznie;

18) ponownym użyciu - rozumie się przez to działanie polegające na wykorzystywaniu produktów lub części produktów niebędących odpadami ponownie do tego samego celu, do którego były przeznaczone;

19) posiadaczu odpadów - rozumie się przez to wytwórcę odpadów lub osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej będące w posiadaniu odpadów; domniemywa się, że władający powierzchnią ziemi jest posiadaczem odpadów znajdujących się na nieruchomości;

20) pośredniku w obrocie odpadami - rozumie się przez to każdego, kto organizuje przetwarzanie odpadów w imieniu innych podmiotów, w tym również podmiot, który nie obejmuje odpadów fizycznie w posiadanie;

21) przetwarzaniu - rozumie się przez to procesy odzysku lub unieszkodliwiania, w tym przygotowanie poprzedzające odzysk lub unieszkodliwianie;

22) przygotowaniu do ponownego użycia - rozumie się przez to odzysk polegający na sprawdzeniu, czyszczeniu lub naprawie, w ramach którego produkty lub części produktów, które wcześniej stały się odpadami, są przygotowywane do tego, aby mogły być ponownie wykorzystywane bez jakichkolwiek innych czynności wstępnego przetwarzania;

23) recyklingu - rozumie się przez to odzysk, w ramach którego odpady są ponownie przetwarzane na produkty, materiały lub substancje wykorzystywane w pierwotnym celu lub innych celach; obejmuje to ponowne przetwarzanie materiału organicznego (recykling organiczny), ale nie obejmuje odzysku energii i ponownego przetwarzania na materiały, które mają być wykorzystane jako paliwa lub do celów wypełniania wyrobisk;

24) selektywnym zbieraniu - rozumie się przez to zbieranie, w ramach którego dany strumień odpadów, w celu ułatwienia specyficznego przetwarzania, obejmuje jedynie odpady charakteryzujące się takimi samymi właściwościami i takimi samymi cechami;

25) składowisku odpadów - rozumie się przez to obiekt budowlany przeznaczony do składowania odpadów;

26) spalarni odpadów - rozumie się przez to zakład lub jego część przeznaczone do termicznego przekształcania odpadów z odzyskiem lub bez odzysku wytwarzanej energii cieplnej, obejmujące instalacje i urządzenia służące do prowadzenia procesu termicznego przekształcania odpadów wraz z oczyszczaniem gazów odlotowych i wprowadzaniem ich do atmosfery, kontrolą, sterowaniem i monitorowaniem procesów oraz instalacjami związanymi z przyjmowaniem, wstępnym przetwarzaniem i magazynowaniem odpadów dostarczonych do termicznego przekształcania oraz instalacjami związanymi z magazynowaniem i przetwarzaniem substancji otrzymanych w wyniku spalania i oczyszczania gazów odlotowych;

27) sprzedawcy odpadów - rozumie się przez to podmiot, który nabywa, a następnie zbywa odpady, we własnym imieniu, w tym również podmiot, który nie obejmuje odpadów fizycznie w posiadanie;

28) stosowaniu komunalnych osadów ściekowych - rozumie się przez to rozprowadzanie komunalnych osadów ściekowych na powierzchni ziemi lub wprowadzanie ich do gleby;

29) termicznym przekształcaniu odpadów - rozumie się przez to:

a) spalanie odpadów przez ich utlenianie,

b) inne niż wskazane w lit. a procesy termicznego przetwarzania odpadów, w tym pirolizę, zgazowanie i proces plazmowy, o ile substancje powstające podczas tych procesów są następnie spalane;

30) unieszkodliwianiu odpadów - rozumie się przez to proces niebędący odzyskiem, nawet jeżeli wtórnym skutkiem takiego procesu jest odzysk substancji lub energii;

31) współspalarni odpadów - rozumie się przez to zakład lub jego część, których głównym przedmiotem działalności jest wytwarzanie energii lub produktów, w których wraz z paliwami są przekształcane termicznie odpady w celu odzyskania zawartej w nich energii lub w celu ich unieszkodliwiania, obejmujące instalacje i urządzenia służące do prowadzenia procesu termicznego przekształcania wraz z oczyszczaniem gazów odlotowych i wprowadzaniem ich do atmosfery, kontrolą, sterowaniem i monitorowaniem procesów, instalacjami związanymi z przyjmowaniem, wstępnym przetwarzaniem i magazynowaniem odpadów dostarczonych do termicznego przekształcania oraz instalacjami związanymi z magazynowaniem i przetwarzaniem substancji otrzymanych w wyniku spalania i oczyszczania gazów odlotowych;

32) wytwórcy odpadów - rozumie się przez to każdego, którego działalność lub bytowanie powoduje powstawanie odpadów (pierwotny wytwórca odpadów), oraz każdego, kto przeprowadza wstępną obróbkę, mieszanie lub inne działania powodujące zmianę charakteru lub składu tych odpadów; wytwórcą odpadów powstających w wyniku świadczenia usług w zakresie budowy, rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, konserwacji i napraw jest podmiot, który świadczy usługę, chyba że umowa o świadczenie usługi stanowi inaczej;

33) zapobieganiu powstawaniu odpadów - rozumie się przez to środki zastosowane w odniesieniu do produktu, materiału lub substancji, zanim staną się one odpadami, zmniejszające:

a) ilość odpadów, w tym również przez ponowne użycie lub wydłużenie okresu dalszego używania produktu,

b) negatywne oddziaływanie wytworzonych odpadów na środowisko i zdrowie ludzi,

c) zawartość substancji szkodliwych w produkcie i materiale;

34) zbieraniu odpadów - rozumie się przez to gromadzenie odpadów przed ich transportem do miejsc przetwarzania, w tym wstępne sortowanie nieprowadzące do zasadniczej zmiany charakteru i składu odpadów i niepowodujące zmiany klasyfikacji odpadów oraz tymczasowe magazynowanie odpadów, o którym mowa w pkt 5 lit. b.

2. Niewyczerpujący wykaz procesów odzysku określa załącznik nr 1 do ustawy.

3. Niewyczerpujący wykaz procesów unieszkodliwiania określa załącznik nr 2 do ustawy.

4. Odpady niebezpieczne oznaczają odpady wykazujące co najmniej jedną spośród właściwości niebezpiecznych. Właściwości powodujące, że odpady są odpadami niebezpiecznymi, określa załącznik nr 3 do ustawy.

Rozdział 3

Katalog odpadów i zmiana statusu odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne

Art. 4. 1. Odpady klasyfikuje się przez ich zaliczenie do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju odpadów, uwzględniając:

1) źródło ich powstawania;

2) właściwości powodujące, że odpady są odpadami niebezpiecznymi, określone w załączniku nr 3 do ustawy;

3) składniki odpadów, dla których przekroczenie wartości granicznych stężeń substancji niebezpiecznych może powodować, że odpady są odpadami niebezpiecznymi.

2. Składniki odpadów, o których mowa w ust. 1 pkt 3, określa załącznik nr 4 do ustawy.

3. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, katalog odpadów z podziałem na grupy, podgrupy i rodzaje ze wskazaniem odpadów niebezpiecznych, kierując się źródłem powstawania odpadów oraz właściwościami odpadów określonymi w załączniku nr 3 do ustawy.

4. Minister właściwy do spraw środowiska, wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 3, uwzględnia wartości graniczne stężeń substancji niebezpiecznych dla składników odpadów, o których mowa w załączniku nr 4 do ustawy -w przypadku ich ustalenia na podstawie przepisów Unii Europejskiej, poniżej których odpadów nie uznaje się za odpady niebezpieczne.

Art. 5. Zakazuje się zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne przez ich rozcieńczanie lub mieszanie ze sobą, lub z innymi odpadami, substancjami lub materiałami, prowadzące do obniżenia początkowego stężenia substancji niebezpiecznych do poziomu niższego niż poziom określony dla odpadów niebezpiecznych.

Art. 6. Odpadami niebezpiecznymi są odpady wskazane w katalogu odpadów, określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 3, jako odpady niebezpieczne, z zastrzeżeniem art. 7.

Art. 7. 1. Posiadacz odpadów może dokonać zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne, jeżeli wykaże, że nie posiadają one właściwości odpadów niebezpiecznych określonych w załączniku nr 3 do ustawy.

2. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe warunki uznania odpadów niebezpiecznych za odpady inne niż niebezpieczne,

2) sposób ustalenia spełnienia warunków, o których mowa w pkt 1

- kierując się wymaganiami ochrony środowiska oraz zagrożeniami dla życia lub zdrowia ludzi.

3. Minister właściwy do spraw środowiska może określić w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, rodzaje odpadów i źródła ich powstawania, dla których przy zmianie klasyfikacji z odpadów niebezpiecznych na inne niż niebezpieczne nie stosuje się warunków określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 2 oraz zgłoszenia, o którym mowa w art. 8.

Art. 8. 1. Posiadacz odpadów jest obowiązany do przedłożenia marszałkowi województwa, właściwemu odpowiednio ze względu na miejsce wytwarzania lub gospodarowania odpadami, zgłoszenia zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne.

2. Zgłoszenie zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne zawiera:

1) imię i nazwisko lub nazwę posiadacza odpadów oraz adres zamieszkania lub siedziby;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer REGON, o ile został nadany;

3) określenie miejsca wytwarzania lub gospodarowania odpadami przewidzianymi do zmiany klasyfikacji;

4) wskazanie odpadów przewidzianych do zmiany klasyfikacji oraz proponowaną klasyfikację tych odpadów;

5) opis procesu technologicznego, w którym powstają odpady przewidziane do zmiany klasyfikacji, oraz jeżeli jest to zasadne, inne okoliczności, które mogły mieć wpływ na właściwości tych odpadów.

3. Do zgłoszenia zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne dołącza się wyniki badań właściwości odpadów przewidzianych do zmiany klasyfikacji, przeprowadzonych zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 7 ust. 2.

4. Badania właściwości odpadów, o których mowa w ust. 3, wykonują wyłącznie laboratoria, o których mowa w art. 147a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska. W celu przeprowadzenia badania laboratoria pobierają próbki odpadów objętych zgłoszeniem.

5. Marszałek województwa wydaje decyzję zatwierdzającą zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne albo decyzję o wyrażeniu sprzeciwu.

Art. 9. 1. Marszałek województwa przekazuje ministrowi właściwemu do spraw środowiska:

1) kopie zgłoszeń zmiany kwalifikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne wraz z kopiami wyników badań właściwości odpadów - w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji;

2) zbiorczą informację za dany rok o liczbie zgłoszeń, decyzji zatwierdzających zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne oraz decyzji o wyrażeniu sprzeciwu - w terminie do dnia 31 marca następnego roku.

2. Wymóg przekazania dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy przypadku, gdy od decyzji marszałka województwa zatwierdzającej zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne albo od decyzji o wyrażeniu sprzeciwu wniesiono odwołanie, które przekazano ministrowi właściwemu do spraw środowiska.

3. Minister właściwy do spraw środowiska weryfikuje, zamieszczone w Bazie danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami, ostateczne decyzje zatwierdzające zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne oraz ostateczne decyzje o wyrażeniu sprzeciwu.

Rozdział 4

Uznanie przedmiotu lub substancji za produkt uboczny

Art. 10. Przedmiot lub substancja, powstające w wyniku procesu produkcyjnego, którego podstawowym celem nie jest ich produkcja, mogą być uznane za produkt uboczny, niebędący odpadem, jeżeli są łącznie spełnione następujące warunki:

1) dalsze wykorzystywanie przedmiotu lub substancji jest pewne;

2) przedmiot lub substancja mogą być wykorzystywane bezpośrednio bez dalszego przetwarzania, innego niż normalna

praktyka przemysłowa;

3) dany przedmiot lub substancja są produkowane jako integralna część procesu produkcyjnego;

4) dana substancja lub przedmiot spełniają wszystkie istotne wymagania, w tym prawne, w zakresie produktu, ochrony

środowiska oraz życia i zdrowia ludzi, dla określonego wykorzystania tych substancji lub przedmiotów i wykorzystanie

takie nie doprowadzi do ogólnych negatywnych oddziaływań na środowisko, życie lub zdrowie ludzi.

Art. 11. 1. Wytwórca przedmiotu lub substancji, o których mowa w art. 10, jest obowiązany do przedłożenia marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce ich wytwarzania zgłoszenia uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny.

2. Zgłoszenie uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny zawiera:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer REGON, o ile został nadany;

3) określenie miejsca wytwarzania przedmiotu lub substancji przewidzianych do uznania za produkt uboczny;

4) wskazanie przedmiotu lub substancji przewidzianych do uznania za produkt uboczny oraz ich masy;

5) opis procesu produkcyjnego, w którym powstaje przedmiot lub substancja, i procesu, w którym zostaną one wykorzystane.

3. Do zgłoszenia uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny dołącza się dowody potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w art. 10, oraz szczegółowych wymagań, o ile zostały określone. Dowodami mogą być w szczególności umowy potwierdzające wykorzystanie przedmiotu lub substancji do określonych celów lub potwierdzające właściwości przedmiotu lub substancji wyniki badań, wykonanych przez laboratoria, o których mowa w art. 147a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska.

4. Uznanie przedmiotu lub substancji za produkt uboczny następuje, jeżeli marszałek województwa w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania zgłoszenia uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny nie wyrazi sprzeciwu, w drodze decyzji.

5. Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się do materiałów paszowych określonych w przepisach Unii Europejskiej wydanych na podstawie art. 24 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) 767/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie wprowadzania na rynek i stosowania pasz, zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady i uchylającego dyrektywę Rady 79/373/EWG, dyrektywę Komisji 80/511/EWG, dyrektywy Rady 82/471/EWG, 83/228/EWG, 93/74/EWG, 93/113/WE i 96/25/WE oraz decyzję Komisji 2004/217/WE (Dz. Urz. UE L 229 z 01.09.2009, str. 1, z późn. zm.).

6. Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe kryteria dotyczące uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny, kierując się względami ochrony środowiska, życia lub zdrowia ludzi.

Art. 12. 1. Marszałek województwa przekazuje ministrowi właściwemu do spraw środowiska, w terminie do dnia 31 marca następnego roku, zbiorczą informację za dany rok o liczbie otrzymanych zgłoszeń uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny, wyrażonych sprzeciwów oraz o przypadkach uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny oraz ich masie.

2. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzór zbiorczej informacji, o której mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ujednolicenia zawartych w niej danych.

Art. 13. 1. Zakazuje się łącznego magazynowania produktów ubocznych i odpadów, a także magazynowania produktów ubocznych w miejscach przeznaczonych do magazynowania odpadów lub składowania odpadów.

Rozdział 5 Utrata statusu odpadów

Art. 14. 1. Określone rodzaje odpadów przestają być odpadami, jeżeli na skutek poddania ich odzyskowi, w tym recyklingowi, spełniają:

1) łącznie następujące warunki:

a) przedmiot lub substancja są powszechnie stosowane do konkretnych celów,

b) istnieje rynek takich przedmiotów lub substancji lub popyt na nie,

c) dany przedmiot lub substancja spełniają wymagania techniczne dla zastosowania do konkretnych celów oraz wymagania określone w przepisach i w normach mających zastosowanie do produktu,

d) zastosowanie przedmiotu lub substancji nie prowadzi do negatywnych skutków dla życia, zdrowia ludzi lub środowiska;

2) wymagania określone przez przepisy Unii Europejskiej.

2. Przedmiot lub substancja, które przestały spełniać warunki, o których mowa w ust. 1, są odpadami.

Art. 15. Zakazuje się łącznego magazynowania odpadów i przedmiotu lub substancji, które utraciły status odpadów, a także magazynowania przedmiotu lub substancji, które utraciły status odpadów w miejscach przeznaczonych do magazynowania odpadów lub składowania odpadów.

DZIAŁ II

Zasady ogólne gospodarki odpadami

Rozdział 1

Ochrona życia i zdrowia ludzi oraz środowiska

Art. 16. Gospodarkę odpadami należy prowadzić w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności gospodarka odpadami nie może:

1) powodować zagrożenia dla wody, powietrza, gleby, roślin lub zwierząt;

2) powodować uciążliwości przez hałas lub zapach;

3) wywoływać niekorzystnych skutków dla terenów wiejskich lub miejsc o szczególnym znaczeniu, w tym kulturowym i przyrodniczym.

Rozdział 2

Hierarchia sposobów postępowania z odpadami

Art. 17. Wprowadza się następującą hierarchię sposobów postępowania z odpadami:

1) zapobieganie powstawaniu odpadów;

2) przygotowywanie do ponownego użycia;

3) recykling;

4) inne procesy odzysku;

5) unieszkodliwianie.

Art. 18. 1. Każdy, kto podejmuje działania powodujące lub mogące powodować powstanie odpadów, powinien takie działania planować, projektować i prowadzić przy użyciu takich sposobów produkcji lub form usług oraz surowców i materiałów, aby w pierwszej kolejności zapobiegać powstawaniu odpadów lub ograniczać ilość odpadów i ich negatywne oddziaływanie na życie i zdrowie ludzi oraz na środowisko, w tym przy wytwarzaniu produktów, podczas i po zakończeniu ich użycia.

2. Odpady, których powstaniu nie udało się zapobiec, posiadacz odpadów w pierwszej kolejności jest obowiązany poddać odzyskowi.

3. Odzysk, o którym mowa w ust. 2, polega w pierwszej kolejności na przygotowaniu odpadów przez ich posiadacza do ponownego użycia lub poddaniu recyklingowi, a jeżeli nie jest to możliwe z przyczyn technologicznych lub nie jest uzasadnione z przyczyn ekologicznych lub ekonomicznych - poddaniu innym procesom odzysku.

4. Przez recykling rozumie się także recykling organiczny polegający na obróbce tlenowej, w tym kompostowaniu, lub obróbce beztlenowej odpadów, które ulegają rozkładowi biologicznemu w kontrolowanych warunkach przy wykorzystaniu mikroorganizmów, w wyniku której powstaje materia organiczna lub metan; składowanie na składowisku odpadów nie jest traktowane jako recykling organiczny.

5. Odpady, których poddanie odzyskowi nie było możliwe z przyczyn, o których mowa w ust. 3, posiadacz odpadów jest obowiązany unieszkodliwiać.

6. Składowane powinny być wyłącznie te odpady, których unieszkodliwienie w inny sposób było niemożliwe z przyczyn, o których mowa w ust. 3.

7. Unieszkodliwianiu poddaje się te odpady, z których uprzednio wysegregowano odpady nadające się do odzysku.

Art. 19. 1. Organy administracji publicznej, w zakresie swojej właściwości, podejmują działania wspierające ponowne użycie i przygotowanie do ponownego użycia odpadów, w szczególności:

1) zachęcając do tworzenia i wspierając sieci ponownego wykorzystania i napraw;

2) stwarzając zachęty ekonomiczne.

2. Jednostki sektora finansów publicznych stosują kryteria ponownego użycia lub przygotowania do ponownego użycia odpadów przy udzielaniu zamówień publicznych, o ile ponowne użycie lub przygotowanie do ponownego użycia odpadów jest możliwe.

Rozdział 3 Zasada bliskości

Art. 20. 1. Odpady, z uwzględnieniem hierarchii sposobów postępowania z odpadami, w pierwszej kolejności poddaje się przetwarzaniu w miejscu ich powstania.

2. Odpady, które nie mogą być przetworzone w miejscu ich powstania, przekazuje się, uwzględniając hierarchię sposobów postępowania z odpadami oraz najlepszą dostępną technikę lub technologię, o której mowa w art. 143 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, do najbliżej położonych miejsc, w których mogą być przetworzone.

3. Zakazuje się:

1) stosowania komunalnych osadów ściekowych,

2) unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych

- poza obszarem województwa, na którym zostały wytworzone.

4. Zakazuje się przywozu na obszar województwa odpadów, o których mowa w ust. 3, wytworzonych poza obszarem tego województwa, do celów, o których mowa w ust. 3.

5. Komunalne osady ściekowe mogą być stosowane na obszarze województwa innego niż to, na którym zostały wytworzone, jeżeli odległość od miejsca wytwarzania odpadów do miejsca stosowania położonego na obszarze innego województwa jest mniejsza niż odległość do miejsca stosowania położonego na obszarze tego samego województwa.

7. Zakazuje się przetwarzania:

1) zmieszanych odpadów komunalnych,

2) pozostałości z sortowania odpadów komunalnych oraz pozostałości z procesu mechaniczno-biologicznego przetwarzania odpadów komunalnych, o ile są przeznaczone do składowania,

3) odpadów zielonych

- poza obszarem regionu gospodarki odpadami komunalnymi, na którym zostały wytworzone.

8. Zakazuje się przywozu na obszar regionu gospodarki odpadami komunalnymi odpadów, o których mowa w ust. 7, wytworzonych poza obszarem tego regionu.

9. W przypadku wyznaczenia instalacji przewidzianej do zastępczej obsługi regionu gospodarki odpadami komunalnymi, o której mowa w art. 38 ust. 2 pkt 2, poza obszarem regionu gospodarki odpadami komunalnymi, na którym odpady te zostały wytworzone, nie stosuje się ust. 7 i 8.

Rozdział 4

Postępowanie z odpadami niebezpiecznymi

Art. 21. 1. Zakazuje się mieszania odpadów niebezpiecznych różnych rodzajów, mieszania odpadów niebezpiecznych z odpadami innymi niż niebezpieczne, a także mieszania odpadów niebezpiecznych z substancjami, materiałami lub przedmiotami, w tym rozcieńczania substancji niebezpiecznych.

2. Dopuszcza się mieszanie odpadów niebezpiecznych różnych rodzajów, mieszanie odpadów niebezpiecznych z odpadami innymi niż niebezpieczne, a także mieszanie odpadów niebezpiecznych z substancjami, materiałami lub przedmiotami, jeżeli ich zmieszanie służy poprawie bezpieczeństwa procesów przetwarzania odpadów powstałych po zmieszaniu i jeżeli w wyniku prowadzenia tych procesów nie nastąpi wzrost zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub środowiska.

3. W przypadku gdy odpady niebezpieczne uległy zmieszaniu z innymi odpadami, substancjami, materiałami lub przedmiotami, rozdziela się je, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

3. Zakazuje się zbierania:

1) zmieszanych odpadów komunalnych,

2) odpadów zielonych

- poza obszarem regionu gospodarki odpadami komunalnymi, na którym zostały wytworzone.

4. Jeżeli ze względów bezpieczeństwa lub w celu zapewnienia ciągłości odbioru zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych, zbieranie tych odpadów jest konieczne, marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce zbierania odpadów może zezwolić, w drodze decyzji, na ich zbieranie.

5. W przypadku zbierania zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych na terenach zamkniętych zezwolenie, o którym mowa w ust. 4, wydaje regionalny dyrektor ochrony środowiska właściwy ze względu na miejsce zbierania tych odpadów.

6. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 4 i 5, może być wydane na okres nie dłuższy niż rok.

7. W przypadku, o którym mowa w ust. 4 i 5, przepisy art. 42 ust. 1 i art. 43 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

8. Zakaz zbierania zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych nie dotyczy zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych powstałych w wyniku świadczenia usług medycznych lub weterynaryjnych na wezwanie.

9. Wytwórca zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych powstałych w wyniku świadczenia usług na wezwanie jest obowiązany do bezzwłocznego dostarczenia wytworzonych odpadów do przystosowanych do tego celu pomieszczeń spełniających wymagania w zakresie magazynowania takich odpadów.

Art. 24. 1. Transport odpadów odbywa się zgodnie z wymaganiami w zakresie ochrony środowiska oraz bezpieczeństwa życia i zdrowia ludzi, w szczególności w sposób uwzględniający właściwości chemiczne i fizyczne odpadów, w tym stan skupienia, oraz zagrożenia, które mogą powodować odpady, w tym zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 7.

2. Transport odpadów niebezpiecznych odbywa się z zachowaniem przepisów obowiązujących przy transporcie towarów niebezpiecznych.

3. Zlecający usługę transportu odpadów jest obowiązany wskazać transportującemu odpady wykonującemu usługę transportu odpadów miejsce przeznaczenia odpadów oraz posiadacza odpadów, do którego należy dostarczyć odpady.

4. Transportujący odpady wykonujący usługę transportu odpadów jest obowiązany dostarczyć odpady do miejsca przeznaczenia odpadów i przekazać je posiadaczowi odpadów, o którym mowa w ust. 3.

4. Odpady, z wyjątkiem przeznaczonych do składowania, mogą być magazynowane, jeżeli konieczność magazynowania wynika z procesów technologicznych lub organizacyjnych i nie przekracza terminów uzasadnionych zastosowaniem tych procesów, nie dłużej jednak niż przez 3 lata.

5. Odpady przeznaczone do składowania mogą być magazynowane wyłącznie w celu zebrania odpowiedniej ilości tych odpadów do transportu na składowisko odpadów, nie dłużej jednak niż przez rok.

6. Okresy magazynowania odpadów, o którym mowa w ust. 4 i 5, są liczone łącznie dla wszystkich kolejnych posiadaczy tych odpadów.

7. Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania dla magazynowania odpadów, obejmującego wstępne magazynowanie odpadów przez wytwórcę odpadów, tymczasowe magazynowanie odpadów przez prowadzącego zbieranie odpadów oraz magazynowanie odpadów przez prowadzącego przetwarzanie odpadów, kierując się właściwościami odpadów, wymaganiami ochrony środowiska, życia i zdrowia ludzi oraz ograniczeniem uciążliwości związanych z magazynowaniem odpadów.

8. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 7, minister właściwy do spraw środowiska może określić czas magazynowania, kierując się rodzajem magazynowania i właściwościami odpadów.

Rozdział 8

Usuwanie odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania

Art. 26. 1. Posiadacz odpadów jest obowiązany do niezwłocznego usunięcia odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania.

2. W przypadku nieusunięcia odpadów zgodnie z ust. 1, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji wydawanej z urzędu, nakazuje posiadaczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania, z wyjątkiem gdy obowiązek usunięcia odpadów jest skutkiem wydania decyzji o cofnięciu decyzji związanej z gospodarką odpadami.

3. Nakaz usunięcia odpadów, o którym mowa w ust. 2, z terenów zamkniętych oraz z nieruchomości, którymi gmina włada jako władający powierzchnią ziemi, a niebędących w posiadaniu innego podmiotu - wydaje właściwy regionalny dyrektor ochrony środowiska.

3. Jeżeli wytwórca odpadów lub inny posiadacz odpadów przekazuje odpady następnemu posiadaczowi odpadów, który posiada decyzję wymienioną w ust. 2 pkt 1 lub 2 albo posiada wpis do rejestru w zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 5 lit. a, odpowiedzialność za gospodarowanie odpadami, z chwilą ich przekazania, przechodzi na tego następnego posiadacza odpadów.

4. Posiadacza odpadów, który przekazał odpady transportującemu odpady, nie zwalnia się z odpowiedzialności za zbieranie lub przetwarzanie odpadów, do czasu przejęcia odpowiedzialności przez następnego posiadacza odpadów, który posiada decyzję wymienioną w ust. 2 pkt 1 lub 2 albo posiada wpis do rejestru w zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 5 lit. a.

5. Wytwórca zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych jest zwolniony z odpowiedzialności za zbieranie lub przetwarzanie tych odpadów, z chwilą dokonania unieszkodliwienia tych odpadów przez następnego posiadacza odpadów przez termiczne przekształcenie zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych w spalarni odpadów niebezpiecznych.

6. Potwierdzeniem przejścia odpowiedzialności za gospodarowanie odpadami na następnego posiadacza odpadów w przypadku, o którym mowa w ust. 5, jest dokument potwierdzający unieszkodliwienie.

7. Sprzedawca odpadów oraz pośrednik w obrocie odpadami nie przejmują odpowiedzialności za gospodarowanie odpadami, jeżeli nie są posiadaczami tych odpadów.

8. Osoba fizyczna i jednostka organizacyjna niebędące przedsiębiorcami mogą poddawać odzyskowi tylko takie rodzaje odpadów, za pomocą takich metod odzysku, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 10, i w takich ilościach, które mogą bezpiecznie wykorzystać na potrzeby własne.

9. Posiadacz odpadów może przekazywać osobie fizycznej lub jednostce organizacyjnej niebędącym przedsiębiorcami określone rodzaje odpadów, do wykorzystania na potrzeby własne za pomocą dopuszczalnych metod odzysku, zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 10.

10. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze rozporządzenia:

1) określi listę rodzajów odpadów, które osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna niebędące przedsiębiorcami mogą poddawać odzyskowi na potrzeby własne, oraz dopuszczalne metody odzysku,

2) może określić dla niektórych rodzajów odpadów, o których mowa w pkt 1, warunki magazynowania odpadów przeznaczonych do wykorzystania na potrzeby własne oraz dopuszczalne ilości, które te podmioty mogą przyjąć i magazynować w ciągu roku, lub sposób określenia tych ilości

- kierując się właściwościami odpadów oraz możliwościami ich bezpiecznego wykorzystania.

Art. 28. 1. W przypadku korzystania przez wytwórców odpadów ze wspólnego lokalu dopuszcza się przeniesienie odpowiedzialności za wytworzone odpady na rzecz jednego z nich lub na rzecz wynajmującego lokal, jeżeli podmiot ten zapewni postępowanie z przyjętymi odpadami w sposób zgodny z niniejszą ustawą.

2. Przeniesienie odpowiedzialności, o którym mowa w ust. 1, oznacza przeniesienie praw i obowiązków ciążących na wytwórcy odpadów i następuje pod warunkiem zawarcia umowy w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Rozdział 10

Przetwarzanie odpadów w instalacjach i urządzeniach Art. 29. 1. Odpady są przetwarzane w instalacjach lub urządzeniach. 2. Instalacje oraz urządzenia do przetwarzania odpadów eksploatuje się tylko wówczas, gdy:

1) spełniają wymagania ochrony środowiska, w tym nie powodują przekroczenia standardów emisyjnych, o których mowa w przepisach o ochronie środowiska, oraz

Art. 30. 1. Zakazuje się przetwarzania odpadów poza instalacjami lub urządzeniami.

2. Dopuszcza się odzysk poza instalacjami lub urządzeniami w przypadku:

1) odzysku w procesie odzysku R10, o którym mowa w załączniku nr 1 do ustawy, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 4;

2) rodzajów odpadów wymienionych w przepisach wydanych na podstawie ust. 5, poddawanych odzyskowi, zgodnie z warunkami określonymi w tych przepisach, w procesach odzysku R3, R5, R11 i R12, o których mowa w załączniku nr 1 do ustawy;

3) osób fizycznych prowadzących kompostowanie na potrzeby własne.

3. Odzysk poza instalacjami lub urządzeniami, o którym mowa w ust. 2, może być prowadzony, jeżeli nie stwarza zagrożenia dla środowiska, życia lub zdrowia ludzi oraz jest prowadzony zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych odpowiednio na podstawie ust. 4 lub 5.

4. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki odzysku w procesie odzysku R10, wymienionego w załączniku nr 1 do ustawy, i rodzaje odpadów dopuszczonych do takiego procesu odzysku, uwzględniając potrzebę ochrony życia i zdrowia ludzi oraz środowiska.

5. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów oraz warunki ich odzysku w procesach odzysku R3, R5, R11 i R12 wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy, poza instalacjami i urządzeniami, uwzględniając właściwości tych odpadów oraz możliwość bezpiecznego dla środowiska i zdrowia ludzi wykorzystania tych odpadów.

Art. 31. 1. Jeżeli spalanie odpadów w instalacjach lub urządzeniach przeznaczonych do tego celu jest niemożliwe ze względów bezpieczeństwa, marszałek województwa może zezwolić, w drodze decyzji, na spalanie odpadów poza instalacjami lub urządzeniami.

2. Zezwolenie na spalanie odpadów poza instalacjami i urządzeniami dla terenów zamkniętych wydaje regionalny dyrektor ochrony środowiska.

Rozdział 11

Wstrzymywanie działalności posiadacza odpadów

Art. 32. 1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska może, w drodze decyzji, kierując się stopniem zagrożenia dla środowiska, życia lub zdrowia ludzi, wstrzymać działalność posiadacza odpadów w przypadku naruszenia:

1) hierarchii sposobów postępowania z odpadami, polegającego na niewysegregowaniu odpadów nadających się do odzysku

spośród odpadów przeznaczonych do unieszkodliwiania, wbrew art. 18 ust. 7;

2) zakazu dotyczącego postępowania z odpadami niebezpiecznymi, o którym mowa w art. 21;

3) zakazów określonych w art. 23 ust. 2 i 3;

4) obowiązku określonego w art. 27 ust. 2;

5) wymagań dotyczących eksploatacji instalacji lub urządzeń do przetwarzania odpadów, o których mowa w art. 29 ust. 2;

6) zakazu przetwarzania odpadów poza instalacjami lub urządzeniami, o którym mowa w art. 30 ust. 1.

2. Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, wszczyna się z urzędu.

3. W przypadkach określonych w ust. 1, na wniosek posiadacza odpadów, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może, w drodze postanowienia, określić termin usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, zawieszając na ten czas postępowanie. Termin nie może być dłuższy niż rok od dnia doręczenia postanowienia.

4. W razie nieusunięcia nieprawidłowości w terminie określonym na podstawie ust. 3, wojewódzki inspektor ochrony środowiska wstrzyma, w drodze decyzji, działalność posiadacza odpadów w zakresie, o którym mowa w ust. 1, związaną z gospodarowaniem odpadami.

5. W decyzji o wstrzymaniu działalności określa się termin wstrzymania działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zaprzestania wykonywania działalności w sposób, o którym mowa w ust. 1. Termin wstrzymania działalności nie może być dłuższy niż rok od dnia doręczenia decyzji o wstrzymaniu działalności.

6. Po stwierdzeniu, że ustały przyczyny wstrzymania działalności, wojewódzki inspektor ochrony środowiska, na wniosek zainteresowanego, wyraża, w drodze decyzji, zgodę na podjęcie wstrzymanej działalności.

Rozdział 12 Postępowanie z odpadami

Art. 33. 1. Posiadacz odpadów jest obowiązany do postępowania z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarki odpadami, o których mowa w art. 16-31, w tym do prowadzenia procesów przetwarzania odpadów w taki sposób, aby procesy te oraz powstające w ich wyniku odpady nie stwarzały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, a także w sposób zgodny z przepisami o ochronie środowiska i planami gospodarki odpadami.

2. Ministrowie właściwi do spraw: budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, gospodarki, gospodarki morskiej, łączności, rolnictwa, transportu, wewnętrznych, zdrowia oraz Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, każdy w zakresie swojego działania, mogą określić, w drodze rozporządzeń, szczegółowy sposób postępowania z niektórymi rodzajami odpadów, z wyłączeniem wymagań dla prowadzenia procesów przetwarzania, kierując się potrzebą zapewniania prawidłowego postępowania z odpadami.

2. Plany gospodarki odpadami są zgodne z polityką ekologiczną państwa.

3. Plany gospodarki odpadami są opracowywane na poziomie krajowym i wojewódzkim.

4. Plany gospodarki odpadami dotyczą odpadów wytworzonych na obszarze, dla którego jest sporządzany plan, oraz przywożonych na ten obszar, w tym odpadów komunalnych, odpadów ulegających biodegradacji, odpadów opakowaniowych i odpadów niebezpiecznych.

5. Plany gospodarki odpadami obejmują również środki służące zapobieganiu powstawaniu odpadów, przykładowo wskazane w załączniku nr 5 do ustawy.

Art. 35. 1. Plany gospodarki odpadami zawierają:

1) analizę aktualnego stanu gospodarki odpadami na obszarze, dla którego jest sporządzany plan, w tym informacje na temat:

a) istniejących środków służących zapobieganiu powstawaniu odpadów i oceny ich użyteczności,

b) rodzajów, ilości i źródeł powstawania odpadów,

c) rodzajów i ilości odpadów poddawanych poszczególnym procesom odzysku, również w instalacjach położonych poza terytorium kraju,

d) rodzajów i ilości odpadów poddawanych poszczególnym procesom unieszkodliwiania, również w instalacjach położonych poza terytorium kraju,

e) istniejących systemów gospodarowania odpadami, w tym również zbierania odpadów,

f) rodzajów, rozmieszczenia i mocy przerobowych instalacji do przetwarzania odpadów komunalnych, w tym olejów odpadowych i innych odpadów niebezpiecznych, oraz odpadów objętych szczegółowymi przepisami,

g) identyfikacji problemów w zakresie gospodarki odpadami, w tym oceny potrzeby tworzenia nowych lub zmiany systemów zbierania odpadów oraz budowy dodatkowej infrastruktury służącej gospodarowaniu odpadami, zgodnie z zasadą bliskości, oraz, w razie potrzeby, realizacji inwestycji w celu zaspokojenia istniejących potrzeb, a także zamknięcia istniejących obiektów przeznaczonych do gospodarowania odpadami, uwzględniające, w razie potrzeby, podstawowe informacje charakteryzujące z punktu widzenia gospodarki odpadami obszar, dla którego jest sporządzany plan gospodarki odpadami, a w szczególności położenie geograficzne, sytuację demograficzną, sytuację gospodarczą oraz warunki glebowe, hydrogeologiczne i hydrologiczne, mogące mieć wpływ na lokalizację istniejących instalacji gospodarowania odpadami;

2) prognozowane zmiany w zakresie gospodarki odpadami, w tym wynikające ze zmian demograficznych i gospodarczych;

3) przyjęte cele w zakresie gospodarki odpadami z podaniem terminów ich osiągnięcia, w tym cele dotyczące zapobiegania powstawaniu odpadów i ograniczania ilości odpadów komunalnych ulegających biodegradacji kierowanych na składowisko odpadów;

4) kierunki działań w zakresie zapobiegania powstawaniu odpadów oraz kształtowania systemu gospodarki odpadami, podejmowanych dla osiągnięcia celów, o których mowa w pkt 3, w tym:

a) rozwiązania dotyczące olejów odpadowych i innych odpadów niebezpiecznych oraz odpadów objętych szczegółowymi przepisami w zakresie gospodarki odpadami,

b) określenie polityki w zakresie gospodarki odpadami, wraz z planowanymi technologiami i metodami, lub polityki w zakresie postępowania z odpadami powodującymi problemy w gospodarowaniu odpadami, w tym środków zachęcających do selektywnego zbierania bioodpadów w celu ich kompostowania i uzyskiwania z nich sfermentowanej biomasy, przetwarzania bioodpadów w sposób, który zapewnia wysoki poziom ochrony środowiska, stosowania bezpiecznych dla środowiska materiałów wyprodukowanych z bioodpadów przy zachowaniu wysokiego poziomu ochrony życia i zdrowia ludzi oraz środowiska,

c) w razie potrzeby określenie kryteriów lokalizacji obiektów przeznaczonych do gospodarowania odpadami oraz mocy przerobowych przyszłych instalacji do przetwarzania odpadów;

5) harmonogram, określenie wykonawców i sposobu finansowania zadań wynikających z przyjętych kierunków działań, o których mowa w pkt 4;

6) informację o strategicznej ocenie oddziaływania planu na środowisko;

7) określenie sposobu monitoringu i oceny wdrażania planu pozwalającego na określenie sposobu oraz stopnia realizacji celów i zadań zdefiniowanych w planie;

2. W przypadku przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania planu gospodarki odpadami na środowisko podsumowanie, o którym mowa w art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.6)), a w przypadku odstąpienia od jej przeprowadzenia - uzasadnienie, o którym mowa w art. 42 pkt 2 tej ustawy, stanowi załącznik do planu.

3. Plany gospodarki odpadami mogą zawierać, z uwzględnieniem uwarunkowań geograficznych i obszaru objętego planem, następujące informacje:

1) opis aspektów organizacyjnych związanych z gospodarowaniem odpadami, w tym opis podziału odpowiedzialności pomiędzy podmioty publiczne i prywatne zajmujące się gospodarowaniem odpadami;

2) ocenę użyteczności i przydatności stosowania instrumentów ekonomicznych i innych instrumentów do rozwiązywania problemów związanych z gospodarką odpadami, z uwzględnieniem potrzeby utrzymywania niezakłóconego funkcjonowania rynku wewnętrznego;

3) dane dotyczące kampanii informacyjnych i informowania społeczeństwa lub określonej grupy osób w zakresie gospodarki odpadami;

4) informacje dotyczące skażonych miejsc unieszkodliwiania odpadów i środków podjętych dla ich przywrócenia do stanu pozwalającego na ich gospodarcze wykorzystanie;

5) kwestie specyficzne związane z gospodarką odpadami, wynikające z uwarunkowań dotyczących obszaru, dla którego jest sporządzany plan.

4. Wojewódzkie plany gospodarki odpadami, oprócz elementów określonych w ust. 1-3, zawierają:

1) podział na regiony gospodarki odpadami komunalnymi wraz ze wskazaniem gmin wchodzących w skład regionu;

2) wskazanie regionalnych instalacji do przetwarzania odpadów komunalnych w poszczególnych regionach gospodarki odpadami komunalnymi oraz instalacji przewidzianych do zastępczej obsługi tych regionów, w przypadku gdy znajdująca się w nich instalacja uległa awarii lub nie może przyjmować odpadów z innych przyczyn oraz do czasu uruchomienia regionalnych instalacji do przetwarzania odpadów komunalnych;

3) plan zamykania instalacji niespełniających wymagań ochrony środowiska, których modernizacja nie jest możliwa z przyczyn technicznych lub nie jest uzasadniona z przyczyn ekonomicznych.

5. Region gospodarki odpadami komunalnymi stanowi obszar sąsiadujących ze sobą gmin liczących łącznie co najmniej 150 tys. mieszkańców i obsługiwany przez instalacje, o których mowa w ust. 6; regionem gospodarki odpadami komunalnymi może być również obszar gminy liczącej powyżej 500 tys. mieszkańców.

6. Regionalną instalacją do przetwarzania odpadów komunalnych jest zakład zagospodarowania odpadów o mocy przerobowej wystarczającej do przyjmowania i przetwarzania odpadów z obszaru zamieszkałego przez co najmniej 120 tys. mieszkańców, spełniający wymagania najlepszej dostępnej techniki lub technologii, o której mowa w art. 143 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska oraz zapewniający termiczne przekształcanie odpadów lub:

1) mechaniczno-biologiczne przetwarzanie zmieszanych odpadów komunalnych i wydzielanie ze zmieszanych odpadów komunalnych frakcji nadających się w całości lub w części do odzysku, lub

2) przetwarzanie selektywnie zebranych odpadów zielonych i innych bioodpadów oraz wytwarzanie z nich produktu o właściwościach nawozowych lub środków wspomagających uprawę roślin, spełniających wymagania określone w przepisach odrębnych, lub materiału po procesie kompostowania lub fermentacji dopuszczonego do odzysku w procesie odzysku R10, spełniającego wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 30 ust. 4, lub

3) składowanie odpadów powstających w procesie mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych oraz pozostałości z sortowania odpadów komunalnych o pojemności pozwalającej na przyjmowanie przez okres nie krótszy niż 15 lat odpadów w ilości nie mniejszej niż powstająca w instalacji do mechaniczno-biologicznego przetwarzania zmieszanych odpadów komunalnych.

7. Wojewódzki plan gospodarki odpadami powinien być zgodny z krajowym planem gospodarki odpadami i służyć realizacji zawartych w nim celów.

Art. 36. 1. Rada Ministrów uchwala krajowy plan gospodarki odpadami opracowany przez ministra właściwego do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej.

2. Sejmik województwa uchwala wojewódzki plan gospodarki odpadami opracowany przez zarząd województwa.

3. Zarząd województwa przekazuje ministrowi właściwemu do spraw środowiska uchwalony wojewódzki plan gospodarki odpadami, w postaci papierowej, w terminie miesiąca od dnia uchwalenia planu.

4. Projekt wojewódzkiego planu gospodarki odpadami podlega zaopiniowaniu przez organy wykonawcze gmin z obszaru województwa, niebędących członkami związków międzygminnych, oraz organy wykonawcze związków międzygminnych, a w zakresie związanym z ochroną wód - przez właściwego dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej.

5. Po zaopiniowaniu projektu wojewódzkiego planu gospodarki odpadami przez organy, o których mowa w ust. 4, zarząd województwa jest obowiązany przekazać projekt planu do zaopiniowania ministrowi właściwemu do spraw środowiska.

6. Organy, o których mowa w ust. 4 i 5, wyrażają opinie w terminie nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia otrzymania projektu. Nieudzielenie opinii w tym terminie uznaje się za opinię pozytywną.

7. Przy opracowywaniu projektów planów gospodarki odpadami stosuje się przepisy ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, dotyczące udziału społeczeństwa w ochronie środowiska oraz strategicznej oceny oddziaływania na środowisko.

8. W przypadku nieprzeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na środowisko, organ przygotowujący projekt planu gospodarki odpadami jest obowiązany zapewnić udział społeczeństwa, o którym mowa w dziale III w rozdziale 3, ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Art. 37. 1. Plany gospodarki odpadami podlegają aktualizacji nie rzadziej niż co 6 lat.

2. Zarząd województwa przedkłada projekt zaktualizowanego wojewódzkiego planu gospodarki odpadami, w celu uchwalenia, sejmikowi województwa, nie później niż na miesiąc przed upływem terminu jego aktualizacji.

3. Przepisy art. 36 stosuje się odpowiednio do aktualizacji planów gospodarki odpadami.

Art. 38. 1. Wraz z uchwaleniem wojewódzkiego planu gospodarki odpadami sejmik województwa podejmuje uchwałę w sprawie jego wykonania.

2. Uchwała w sprawie wykonania wojewódzkiego planu gospodarki odpadami określa:

1) regiony gospodarki odpadami komunalnymi;

2) regionalne instalacje do przetwarzania odpadów w poszczególnych regionach gospodarki odpadami komunalnymi oraz instalacje przewidziane do zastępczej obsługi tych regionów, w przypadku gdy znajdująca się w nich instalacja uległa awarii lub nie może przyjmować odpadów z innych przyczyn oraz do czasu uruchomienia regionalnych instalacji do przetwarzania odpadów komunalnych.

3. Uchwała w sprawie wykonania wojewódzkiego planu gospodarki odpadami podlega obligatoryjnej zmianie w przypadku:

1) zmiany podziału na regiony gospodarki odpadami komunalnymi lub

2) zakończenia budowy regionalnej instalacji do przetwarzania odpadów komunalnych określonej w wojewódzkim planie gospodarki odpadami.

4. Uchwała w sprawie wykonania wojewódzkiego planu gospodarki odpadami jest aktem prawa miejscowego.

Art. 39. 1. Z realizacji planów gospodarki odpadami są sporządzane sprawozdania, obejmujące okres 3 lat kalendarzowych, według stanu na dzień 31 grudnia roku kończącego ten okres, zwany dalej „okresem sprawozdawczym".

3. Sprawozdanie z realizacji:

1) krajowego planu gospodarki odpadami - przygotowuje i przedkłada Radzie Ministrów minister właściwy do spraw środowiska, w terminie 18 miesięcy po upływie okresu sprawozdawczego;

2) wojewódzkiego planu gospodarki odpadami - przygotowuje i przedkłada sejmikowi województwa oraz ministrowi właściwemu do spraw środowiska zarząd województwa, w terminie 12 miesięcy po upływie okresu sprawozdawczego.

Art. 40. Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia:

1) sposób i formę sporządzania wojewódzkiego planu gospodarki odpadami,

2) szczegółowy zakres, sposób i formę sporządzania sprawozdania z realizacji wojewódzkiego planu gospodarki odpadami

- kierując się potrzebą ujednolicenia sposobu przygotowywania wojewódzkich planów gospodarki odpadami oraz sprawozdań z realizacji tych planów, a także przepisami prawa Unii Europejskiej.

DZIAŁ IV

Uprawnienia wymagane do gospodarowania odpadami oraz prowadzenie rejestru

Rozdział 1

Zezwolenie na zbieranie odpadów i zezwolenie na przetwarzanie odpadów

Art. 41. 1. Prowadzenie zbierania odpadów i prowadzenie przetwarzania odpadów wymaga uzyskania zezwolenia.

2. Zezwolenie na zbieranie odpadów i zezwolenie na przetwarzanie odpadów wydaje, w drodze decyzji, organ właściwy odpowiednio ze względu na miejsce zbierania lub przetwarzania odpadów.

3. Organem właściwym jest:

1) marszałek województwa:

a) dla przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko,

b) dla odpadów innych niż niebezpieczne poddawanych odzyskowi w procesie odzysku polegającym na wypełnianiu terenów niekorzystnie przekształconych, jeżeli ilość umieszczanych w wyrobisku lub zapadlisku odpadów jest nie mniejsza niż 10 Mg na dobę lub całkowita pojemność wyrobiska lub zapadliska jest nie mniejsza niż 25 000 Mg,

c) dla regionalnych instalacji do przetwarzania odpadów komunalnych;

2) starosta - w pozostałych przypadkach.

4. Organem właściwym do wydania zezwolenia na zbieranie odpadów i zezwolenia na przetwarzanie odpadów na terenach zamkniętych jest regionalny dyrektor ochrony środowiska.

5. Działalność wymagająca uzyskania zezwolenia na zbieranie odpadów i zezwolenia na przetwarzanie odpadów może być, na wniosek posiadacza odpadów, objęta jednym zezwoleniem na zbieranie i przetwarzanie odpadów.

6. W przypadku prowadzenia w tym samym miejscu przedsięwzięć, o których mowa w ust. 3, organem właściwym do wydania zezwolenia na zbieranie i przetwarzanie odpadów jest marszałek województwa.

7. Wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów polegającego na unieszkodliwianiu zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych wymaga zgody Głównego Inspektora Sanitarnego, o której mowa w art. 95 ust. 7.

9. Ilekroć w ustawie jest mowa o zezwoleniu na zbieranie odpadów lub zezwoleniu na przetwarzanie odpadów rozumie się przez to również zezwolenie na zbieranie i przetwarzanie odpadów.

10. Do zezwolenia na zbieranie odpadów i zezwolenia na przetwarzanie odpadów nie stosuje się przepisu art. 11 ust. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.7)).

Art. 42. 1. Zezwolenie na zbieranie odpadów wydaje się na wniosek posiadacza odpadów. Wniosek zawiera:

1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer REGON posiadacza odpadów, o ile został nadany;

2) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do zbierania;

3) oznaczenie miejsca zbierania odpadów;

4) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania oraz rodzaju magazynowanych odpadów;

5) szczegółowy opis stosowanej metody lub metod zbierania odpadów;

6) przedstawienie możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających należycie wykonywać działalność w zakresie zbierania odpadów, ze szczególnym uwzględnieniem kwalifikacji zawodowych lub przeszkolenia pracowników oraz liczby i jakości posiadanych instalacji i urządzeń odpowiadających wymaganiom ochrony środowiska;

7) oznaczenie przewidywanego okresu wykonywania działalności w zakresie zbierania odpadów;

8) opis czynności podejmowanych w ramach monitorowania i kontroli działalności objętej zezwoleniem;

9) opis czynności, które zostaną podjęte w przypadku zakończenia działalności objętej zezwoleniem i związanej z tym ochrony terenu, na którym działalność ta była prowadzona;

10) informacje wymagane na podstawie odrębnych przepisów.

2. Zezwolenie na przetwarzanie odpadów wydaje się na wniosek posiadacza odpadów. Wniosek zawiera:

1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer REGON posiadacza odpadów, o ile został nadany;

2) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do przetwarzania;

3) określenie masy odpadów poszczególnych rodzajów poddawanych przetwarzaniu i powstających w wyniku przetwarzania w okresie roku;

4) oznaczenie miejsca przetwarzania odpadów;

5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania oraz rodzaju magazynowanych odpadów;

6) szczegółowy opis stosowanej metody lub metod przetwarzania odpadów, w tym wskazanie procesu przetwarzania, zgodnie z załącznikami nr 1 i 2 do ustawy, oraz opis procesu technologicznego z podaniem rocznej mocy przerobowej instalacji lub urządzenia, a w uzasadnionych przypadkach - także godzinowej mocy przerobowej;

7) przedstawienie możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających należycie wykonywać działalność w zakresie przetwarzania odpadów, ze szczególnym uwzględnieniem kwalifikacji zawodowych lub przeszkolenia pracowników oraz liczby i jakości posiadanych instalacji i urządzeń odpowiadających wymaganiom ochrony środowiska;

8) oznaczenie przewidywanego okresu wykonywania działalności w zakresie przetwarzania odpadów;

9) opis czynności podejmowanych w ramach monitorowania i kontroli działalności objętej zezwoleniem;

10) opis czynności, które zostaną podjęte w przypadku zakończenia działalności objętej zezwoleniem i związanej z tym ochrony terenu, na którym działalność ta była prowadzona;

11) określenie minimalnej i maksymalnej ilości odpadów niebezpiecznych, ich najniższej i najwyższej wartości kalorycznej oraz maksymalnej zawartości zanieczyszczeń, w szczególności PCB, pentachlorofenolu (PCP), chloru, fluoru, siarki i metali ciężkich - w przypadku zezwoleń dotyczących instalacji do termicznego przekształcania odpadów;

12) informacje, o których mowa w art. 95 ust. 9 - w przypadku zezwoleń na przetwarzanie zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych dotyczących unieszkodliwiania tych odpadów;

13) informacje, o których mowa w art. 98 ust. 1 - w przypadku zezwoleń na przetwarzanie dotyczących unieszkodliwiania odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów, przez ich składowanie - do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska;

14) informacje wymagane na podstawie odrębnych przepisów.

3. W przypadku gdy określenie rodzajów odpadów jest niewystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów.

4. Do wniosków, o których mowa w ust. 1 i 2, dołącza się decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, o ile jest wymagana.

5. Do wniosku o zezwolenie na przetwarzanie odpadów przez termiczne przekształcanie odpadów lub składowanie odpadów dołącza się świadectwo stwierdzające kwalifikacje kierownika odpowiednio spalarni lub współspalarni albo składowiska odpadów w zakresie gospodarowania odpadami, odpowiednie do prowadzonych procesów przetwarzania odpadów.

6. Do wniosku o zezwolenie na przetwarzanie zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych dotyczących unieszkodliwiania tych odpadów dołącza się dokumenty, o których mowa w art. 95 ust. 10.

Art. 43. 1. W zezwoleniu na zbieranie odpadów określa się:

1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer REGON posiadacza odpadów, o ile został nadany;

2) rodzaje odpadów przewidywanych do zbierania;

3) oznaczenie miejsca zbierania odpadów;

4) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania oraz rodzaju magazynowanych odpadów;

5) opis metody lub metod zbierania odpadów;

6) dodatkowe warunki zbierania odpadów, jeżeli wymaga tego specyfika odpadów, w szczególności niebezpiecznych, lub potrzeba zachowania wymagań ochrony życia lub zdrowia ludzi lub środowiska;

7) wymagania wynikające z przepisów odrębnych;

8) czas obowiązywania zezwolenia.

2. W zezwoleniu na przetwarzanie odpadów określa się:

1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer REGON posiadacza odpadów, o ile został nadany;

2) rodzaj i masę odpadów przewidywanych do przetworzenia i powstających w wyniku przetwarzania w okresie roku;

3) miejsce i dopuszczoną metodę lub metody przetwarzania odpadów, ze wskazaniem procesu przetwarzania, zgodnie z załącznikami nr 1 i 2 do ustawy, oraz opis procesu technologicznego z podaniem rocznej mocy przerobowej instalacji lub urządzenia, a w uzasadnionych przypadkach - także godzinnej mocy przerobowej;

4) dodatkowe warunki przetwarzania odpadów, jeżeli wymaga tego rodzaj odpadów, w szczególności niebezpiecznych, lub potrzeba zachowania wymagań ochrony życia, zdrowia ludzi lub środowiska;

5) miejsce i sposób magazynowania odpadów oraz rodzaj magazynowanych odpadów;

6) minimalną i maksymalną ilość odpadów niebezpiecznych, ich najniższą i najwyższą wartość kaloryczną oraz maksymalną zawartość zanieczyszczeń, w szczególności PCB, pentachlorofenolu (PCP), chloru, fluoru, siarki i metali ciężkich - w przypadku zezwoleń dotyczących instalacji do termicznego przekształcania odpadów;

3. Jeżeli zezwolenie na przetwarzanie odpadów jest wydawane na okres krótszy niż rok, w zezwoleniu określa się ilość odpadów przewidywanych do przetworzenia w okresie obowiązywania tego zezwolenia.

4. W zezwoleniu na przetwarzanie odpadów można dodatkowo określić uzasadnione technologicznie warunki eksploatacyjne odbiegające od normalnych oraz czas ich utrzymywania, uzasadniony względami technologicznymi.

5. W przypadku nowej instalacji do przetwarzania odpadów, zezwolenie na przetwarzanie odpadów może dodatkowo określać warunki eksploatacyjne odbiegające od normalnych na czas potrzebny do rozruchu tej instalacji i osiągnięcia przez nią mocy przerobowej, nie dłuższy niż rok.

6. Przepisu ust. 4 i 5 nie stosuje się do składowiska odpadów.

Art. 44. Zezwolenie na zbieranie odpadów i zezwolenie na przetwarzanie odpadów wydaje się na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat.

Art. 45. 1. Z obowiązku uzyskania odpowiednio zezwolenia na zbieranie odpadów lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów zwalnia się:

1) podmiot prowadzący działalność inną niż działalność gospodarcza w zakresie gospodarowania odpadami, który zbiera odpady opakowaniowe i odpady w postaci zużytych artykułów konsumpcyjnych, w tym zbieranie leków i opakowań po lekach przez apteki, przyjmowanie zużytych artykułów konsumpcyjnych w sklepach, systemy zbierania odpadów w szkołach, placówkach oświatowo-wychowawczych, urzędach i instytucjach (nieprofesjonalna działalność w zakresie zbierania odpadów);

2) osobę fizyczną i jednostkę organizacyjną niebędące przedsiębiorcami, wykorzystujące odpady na potrzeby własne, zgodnie z art. 27 ust. 8;

3) osobę władającą powierzchnią ziemi, na której są stosowane komunalne osady ściekowe w celach, o których mowa w art. 96 ust. 1 pkt 1-3;

4) podmiot obowiązany do uzyskania pozwolenia zintegrowanego, o którym mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska;

5) posiadacza odpadów prowadzącego działalność w zakresie unieszkodliwiania odpadów przez ich składowanie w składowiskach podziemnych, który jest obowiązany do uzyskania koncesji na prowadzenie takiej działalności na podstawie ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze;

6) posiadacza odpadów obowiązanego do uzyskania decyzji zatwierdzającej program gospodarowania odpadami wydobywczymi lub zezwolenia na prowadzenie obiektu unieszkodliwiania odpadów wydobywczych, o których mowa w ustawie z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych (Dz. U. Nr 138, poz. 865, z późn. zm.8));

7) wytwórcę odpadów, który wytwarzane przez siebie odpady, niebędące odpadami niebezpiecznymi, unieszkodliwia w miejscu ich wytworzenia zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 3;

8) posiadacza odpadów, który poddaje odzyskowi odpady zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 3;

9) władającego nieruchomością, który zbiera odpady komunalne, wytwarzane na terenie tej nieruchomości; 10) wytwórcę odpadów, który wytwarzane przez siebie odpady zbiera w miejscu ich wytworzenia.

2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jest obowiązany posiadać umowę zawartą w formie pisemnej pod rygorem nieważności, z posiadaczem odpadów posiadającym zezwolenie na zbieranie odpadów lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów wymienionych w ust. 1 pkt 1, dotyczącą co najmniej nieodpłatnego przyjmowania odpadów.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje i ilość odpadów, jakie mogą być objęte zwolnieniem, o którym mowa w ust. 1 pkt 7 i 8, oraz metodę przetwarzania odpadów, która ma być zastosowana, a w przypadku odpadów niebezpiecznych - także szczegółowe warunki zwolnień w zakresie odzysku odpadów, kierując się właściwościami odpadów oraz potencjalnym zagrożeniem dla środowiska w trakcie przetwarzania odpadów.

4. Wytwórca odpadów, który prowadzi zbieranie odpadów lub przetwarzanie odpadów, może być zwolniony z obowiązku uzyskania odrębnego zezwolenia na prowadzenie tej działalności, jeżeli posiada pozwolenie na wytwarzanie odpadów.

5. Wytwórca odpadów, o którym mowa w ust. 4, we wniosku o wydanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów jest obowiązany uwzględnić odpowiednio wymagania przewidziane dla wniosku o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów lub wniosku o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów.

6. Właściwy organ, wydając pozwolenie na wytwarzanie odpadów, uwzględnia odpowiednio wymagania przewidziane dla zezwolenia na zbieranie odpadów lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów.

7. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w ust. 6, wydaje organ właściwy do wydania zezwolenia na przetwarzanie odpadów.

8. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w ust. 6, jest jednocześnie odpowiednio zezwoleniem na zbieranie odpadów lub zezwoleniem na przetwarzanie odpadów.

9. Jeżeli pozwolenie zintegrowane obejmuje zbieranie odpadów lub ich przetwarzanie, przepis ust. 8 stosuje się odpowiednio.

Art. 46. 1. Właściwy organ odmawia wydania zezwolenia na zbieranie odpadów lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów, w przypadku gdy zamierzony sposób gospodarowania odpadami:

1) mógłby powodować zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi lub dla środowiska;

2) jest niezgodny z planami gospodarki odpadami;

3) jest niezgodny z przepisami prawa miejscowego.

2. Właściwy organ odmawia wydania zezwolenia na przetwarzanie odpadów przez termiczne przekształcenie odpadów lub składowanie odpadów, w przypadku gdy kierownik spalarni odpadów lub współspalarni odpadów albo kierownik składowiska odpadów nie posiadają świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami odpowiednie do prowadzonych procesów przetwarzania odpadów.

Art. 47. 1. Jeżeli posiadacz odpadów, który uzyskał zezwolenie na zbieranie odpadów lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów, narusza przepisy ustawy w zakresie działalności objętej zezwoleniem lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń, wyznaczając termin usunięcia nieprawidłowości.

2. W przypadku gdy posiadacz odpadów, o którym mowa w ust. 1, mimo wezwania, nadal narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ cofa to zezwolenie, w drodze decyzji, bez odszkodowania.

3. Cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powoduje zakończenie działalności objętej tym zezwoleniem.

4. Decyzji, o której mowa w ust. 2, właściwy organ może nadać rygor natychmiastowej wykonalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności.

5. Posiadacz odpadów, któremu cofnięto zezwolenie, jest obowiązany do usunięcia odpadów i skutków prowadzonej działalności, objętej tym zezwoleniem, na własny koszt. Przepisy art. 26 ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

6. Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2, wszczyna się z urzędu.

7. Nie wydaje się zezwolenia na zbieranie odpadów lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów, jeżeli wniosek dotyczy uprawnień wnioskodawcy objętych decyzją o cofnięciu zezwolenia, o której mowa w ust. 2, a nie minęły 2 lata od dnia, gdy decyzja o cofnięciu zezwolenia stała się ostateczna.

Art. 48. Zezwolenie na zbieranie odpadów i zezwolenie na przetwarzanie odpadów wygasa:

1) po upływie czasu, na jaki zostało wydane;

2) jeżeli podmiot objęty zezwoleniem zaprzestał działalności objętej zezwoleniem lub z innych powodów zezwolenie stało

się bezprzedmiotowe;

3) na wniosek podmiotu objętego zezwoleniem;

4) jeżeli podmiot objęty zezwoleniem nie rozpoczął działalności objętej zezwoleniem w terminie 2 lat od dnia, w którym

zezwolenie stało się ostateczne;

Rozdział 2

Rejestr

Art. 49. 1. Marszałek województwa prowadzi rejestr podmiotów wprowadzających produkty, produkty w opakowaniach i gospodarujących odpadami, zwany dalej „rejestrem".

2. Marszałek województwa dokonuje wpisu do rejestru na wniosek lub z urzędu.

3. Wpisu do rejestru na wniosek oraz wpisu do rejestru z urzędu w przypadku, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 6, dokonuje marszałek województwa, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę podmiotu.

4. Wpisu do rejestru z urzędu, w przypadkach, o których mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1-5, dokonuje marszałek województwa, właściwy ze względu na miejsce wykonywania działalności.

5. Rejestr jest prowadzony w systemie teleinformatycznym w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565, z późn. zm.9)).

6. Rejestr stanowi integralną część Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami.

7. Rejestr jest publicznie dostępny, z wyłączeniem informacji o:

1) warunkach umowy, jaką wprowadzający sprzęt elektryczny i elektroniczny zawarł z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego;

2) wysokości wnoszonych opłat rejestrowych i rocznych;

3) rodzaju i wysokości zabezpieczenia finansowego, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.10)).

Art. 50. 1. Marszałek województwa dokonuje wpisu do rejestru na wniosek:

1) z zakresu ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 90, poz. 607, z późn. zm.11') oraz ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych (Dz. U. Nr 63, poz. 638, z późn. zm.12'):

a) producentów, importerów, dokonujących wewnątrzwspólnotowego nabycia, eksporterów i dokonujących wewnątrz-wspólnotowej dostawy opakowań, a także eksporterów i dokonujących wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach,

b) wprowadzających na terytorium kraju:

- produkty w opakowaniach,

- opony,

- oleje smarowe,

c) prowadzących odzysk lub recykling odpadów opakowaniowych i poużytkowych,

d) organizacji odzysku,

e) dokonujących eksportu odpadów opakowaniowych lub poużytkowych oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy odpadów opakowaniowych lub poużytkowych w celu poddania ich odzyskowi lub recyklingowi;

2) z zakresu ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.4):

a) wprowadzających pojazdy,

b) prowadzących punkty zbierania pojazdów,

c) prowadzących stacje demontażu,

d) prowadzących strzępiarki;

3) z zakresu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym:

a) wprowadzających sprzęt i przedsiębiorców dokonujących wewnątrzwspólnotowego nabycia sprzętu, o którym mowa w art. 3a ust. 1 tej ustawy,

b) zbierających zużyty sprzęt,

c) prowadzących zakład przetwarzania,

d) organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

e) prowadzących działalność w zakresie recyklingu,

f) prowadzących działalność w zakresie innych niż recykling procesów odzysku;

4) z zakresu ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach (Dz. U. Nr 79, poz. 666, z późn. zm.14)):

a) wprowadzających baterie lub akumulatory,

b) prowadzących zakłady przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów;

5) z zakresu niniejszej ustawy:

a) posiadaczy odpadów prowadzących przetwarzanie odpadów zwolnionych z obowiązku uzyskania zezwolenia na przetwarzanie odpadów, z wyjątkiem wymienionych w art. 45 ust. 1 pkt 2 i 3,

b) transportujących odpady,

c) sprzedawców odpadów i pośredników w obrocie odpadami, o ile nie podlegają wpisowi do rejestru na podstawie pkt 1 i 3 lub z urzędu.

2. Przed rozpoczęciem działalności w zakresie, o którym mowa w ust. 1, podmiot jest obowiązany uzyskać wpis do rejestru.

3. Działalność w zakresie, o którym mowa w ust. 1, może prowadzić wyłącznie podmiot wpisany do rejestru. Art. 51. 1. Marszałek województwa dokonuje wpisu do rejestru z urzędu:

1) posiadacza odpadów, który uzyskał pozwolenie zintegrowane,

2) posiadacza odpadów, który uzyskał pozwolenie na wytwarzanie odpadów,

3) posiadacza odpadów, który uzyskał zezwolenie na zbieranie odpadów lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów,

4) podmiotu, który uzyskał decyzję zatwierdzającą program gospodarowania odpadami wydobywczymi lub zezwolenie na prowadzenie obiektu unieszkodliwiania odpadów wydobywczych,

5) podmiotu, który uzyskał koncesję na podziemne składowanie odpadów na podstawie ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze,

6) podmiotu, który uzyskał wpis do rejestru działalności regulowanej w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości - na podstawie ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2012 r. poz. 391 i 951)

- jeżeli nie uzyskali wpisu do rejestru na podstawie art. 50 ust. 2.

2. Nie podlegają wpisowi do rejestru:

1) osoba fizyczna oraz jednostka organizacyjna niebędące przedsiębiorcami wykorzystujące odpady na potrzeby własne, zgodnie z art. 27 ust. 8;

2) podmiot władający powierzchnią ziemi, na której są stosowane komunalne osady ściekowe w celach, o których mowa w art. 96 ust. 1 pkt 1-3, zwolniony z obowiązku uzyskania zezwolenia na przetwarzanie odpadów;

3) podmiot prowadzący działalność inną niż działalność gospodarcza w zakresie gospodarowania odpadami, który zbiera odpady opakowaniowe i odpady w postaci zużytych artykułów konsumpcyjnych, w tym zbieranie leków i opakowań po lekach przez apteki, przyjmowanie zużytych artykułów konsumpcyjnych w sklepach, systemy zbierania odpadów w szkołach, placówkach oświatowo-wychowawczych, urzędach i instytucjach (nieprofesjonalna działalność w zakresie zbierania odpadów);

4) transportujący wytworzone przez siebie odpady.

Art. 52. 1. W przypadku podmiotów wpisywanych do rejestru na wniosek, rejestr zawiera następujące informacje:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile został nadany, a w przypadku wprowadzających baterie lub akumulatory -także europejski numer identyfikacji podatkowej, o ile został nadany;

3) numer REGON, o ile został nadany;

4) z zakresu ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej oraz ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych w odniesieniu do:

a) producenta, importera, dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia, eksportera i dokonującego wewnątrzwspól-notowej dostawy opakowań oraz eksportera i dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach:

- informację o rodzaju prowadzonej działalności,

- informację o rodzaju wytwarzanych, przywożonych z zagranicy oraz wywożonych za granicę opakowań,

b) przedsiębiorcy wprowadzającego na terytorium kraju produkty w opakowaniach:

- informację o sposobie wykonania obowiązku zapewnienia odzysku, a w szczególności recyklingu, odpadów opakowaniowych powstałych z opakowań, o których mowa w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej,

- dane organizacji odzysku, która przejęła obowiązek zapewnienia odzysku, a w szczególności recyklingu, odpadów opakowaniowych powstałych z opakowań, o których mowa w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, o ile została zawarta umowa z organizacją odzysku,

c) przedsiębiorcy wprowadzającego na terytorium kraju opony lub przedsiębiorcy wprowadzającego na terytorium kraju oleje smarowe:

- informację o sposobie wykonania obowiązku zapewnienia odzysku, a w szczególności recyklingu, odpadów po-użytkowych powstałych z produktów, o których mowa w załączniku nr 3 do ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej,

- dane organizacji odzysku, która przejęła obowiązek zapewnienia odzysku, a w szczególności recyklingu, odpadów poużytkowych powstałych z produktów, o których mowa w załączniku nr 3 do ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, o ile została zawarta umowa z organizacją odzysku,

d) prowadzącego recykling odpadów opakowaniowych lub poużytkowych:

- kod i nazwę rodzaju odpadów przyjmowanych do recyklingu,

- informację o stosowanym procesie recyklingu,

- adres miejsca prowadzenia działalności w zakresie recyklingu,

- informację o decyzjach związanych z recyklingiem odpadów,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku,

- informację o rocznej mocy przerobowej instalacji do recyklingu,

e) prowadzącego odzysk odpadów opakowaniowych lub poużytkowych:

- kod i nazwę rodzaju odpadów przyjmowanych do odzysku,

- informację o stosowanym procesie odzysku,

- adres miejsca prowadzenia działalności w zakresie odzysku,

- informację o decyzjach związanych z odzyskiem,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku,

f) dokonującego eksportu odpadów opakowaniowych lub poużytkowych oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy odpadów opakowaniowych lub poużytkowych w celu poddania ich odzyskowi i recyklingowi:

- kod i nazwę rodzajów odpadów opakowaniowych lub poużytkowych przyjmowanych w celu eksportu lub wewnątrz-wspólnotowej dostawy,

- informację o decyzjach związanych z gospodarką odpadami,

g) organizacji odzysku:

- informację o rodzaju opakowań lub produktów, w stosunku do których organizacja odzysku zamierza przejmować obowiązki zapewnienia odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku;

5) z zakresu ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji w odniesieniu do:

a) wprowadzającego pojazdy:

- informację o rodzaju prowadzonej działalności,

- informację o stacjach demontażu i punktach zbierania pojazdów działających w ramach sieci,

b) prowadzącego punkt zbierania pojazdów:

- adres punktu zbierania pojazdów,

- informację o decyzjach związanych z gospodarką odpadami,

c) prowadzącego stację demontażu:

- adres stacji demontażu,

- informację o stosowanych procesach przetwarzania,

- informację o decyzjach związanych z gospodarką odpadami,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku,

d) prowadzącego strzępiarkę:

- adres strzępiarki,

- informację o decyzjach związanych z gospodarką odpadami,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku;

6) z zakresu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym w odniesieniu do:

a) wprowadzającego sprzęt albo przedsiębiorcy dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia sprzętu, o którym mowa w art. 3a ust. 1 tej ustawy:

- informację o rodzaju prowadzonej działalności,

- numer i nazwę grupy oraz numer i nazwę rodzaju sprzętu, określone w załączniku nr 1 do tej ustawy,

- informację o umowie z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, o której mowa w art. 57 ust. 1 tej ustawy, o ile została zawarta, a w przypadku wprowadzającego sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych, który nie zawarł umowy z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego - informację o masie poszczególnych rodzajów sprzętu, określonych w załączniku nr 1 do tej ustawy, który zamierza wprowadzić w danym roku, oraz o formie i wysokości zabezpieczenia finansowego, o którym mowa w art. 18 ust. 1 tej ustawy,

b) zbierającego zużyty sprzęt:

- numer i nazwę grupy oraz numer i nazwę rodzaju sprzętu, określone w załączniku nr 1 do tej ustawy, z którego powstał zebrany przez niego zużyty sprzęt,

- adresy miejsc, w których jest zbierany zużyty sprzęt,

- informację o decyzjach związanych z gospodarką odpadami,

c) prowadzącego zakład przetwarzania:

- numer i nazwę grupy oraz numer i nazwę rodzaju sprzętu, określone w załączniku nr 1 do tej ustawy, z którego powstał przyjmowany przez niego zużyty sprzęt,

- adres zakładu przetwarzania,

- informację o rocznej mocy przerobowej zakładu przetwarzania,

- informację o zbieranym zużytym sprzęcie, w tym adresy miejsc, w których jest zbierany zużyty sprzęt,

- informację o decyzjach związanych z gospodarką odpadami,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku,

d) prowadzącego działalność w zakresie recyklingu:

- kod i nazwę rodzaju przyjmowanych odpadów,

- informację o stosowanym procesie recyklingu,

- informację o rocznej mocy przerobowej instalacji służącej do recyklingu,

- adres miejsca prowadzenia działalności w zakresie recyklingu,

- informację o decyzjach związanych z recyklingiem odpadów,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku,

e) prowadzącego działalność w zakresie innych niż recykling procesów odzysku:

- kod i nazwę rodzajów przyjmowanych odpadów,

- informację o stosowanym procesie odzysku,

- informację o rocznej mocy przerobowej instalacji służącej do odzysku,

- adres miejsca prowadzenia działalności w zakresie odzysku,

- informację o decyzjach związanych z odzyskiem odpadów,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku,

f) organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego:

- wykaz wprowadzających sprzęt, z którymi organizacja zawarła umowy, o których mowa w art. 57 ust. 1 tej ustawy, zawierający firmy przedsiębiorców oraz oznaczenia ich siedzib i numery rejestrowe,

- zaświadczenie wydane przez bank prowadzący rachunek organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego o wpłacie kwoty równej wysokości kapitału zakładowego organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego na pokrycie tego kapitału;

7) z zakresu ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach w odniesieniu do:

a) wprowadzającego baterie lub akumulatory:

- informację o rodzaju i marce wprowadzanych baterii i akumulatorów,

- informację o sposobie realizowania obowiązków wynikających z ustawy, a w przypadku realizacji obowiązków za pośrednictwem innego podmiotu - dane tego podmiotu,

b) prowadzącego zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów:

- informację o rodzajach przetwarzanych baterii i akumulatorów oraz o prowadzonych procesach przetwarzania i recyklingu,

- informację o decyzjach związanych z gospodarką odpadami,

- informację o rocznej mocy przerobowej zakładu przetwarzania,

- informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku;

8) z zakresu niniejszej ustawy w odniesieniu do:

a) transportującego odpady - kod i nazwę rodzajów transportowanych odpadów,

b) sprzedawcy odpadów - kod i nazwę rodzajów nabywanych i zbywanych odpadów,

c) pośrednika w obrocie odpadami - kod i nazwę rodzajów odpadów będących przedmiotem obrotu,

d) posiadacza odpadów, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 5 lit. a:

- kod i nazwę rodzajów przetwarzanych odpadów,

- informację o przyczynie zwolnienia z obowiązku uzyskania zezwolenia na przetwarzanie odpadów.

2. W przypadku podmiotów wpisanych do rejestru z urzędu, rejestr zawiera następujące informacje:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile został nadany;

3) numer REGON, o ile został nadany;

4) odpowiednio informację o decyzjach związanych z gospodarką odpadami, a także o decyzji zatwierdzającej program gospodarowania odpadami wydobywczymi, zezwoleniu na prowadzenie obiektu unieszkodliwiania odpadów wydobywczych, o których mowa w ustawie z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych, koncesji na podziemne składowanie odpadów, o której mowa w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze lub o wpisie do rejestru działalności regulowanej w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości - na podstawie ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach;

5) informację o rocznej mocy przerobowej instalacji lub urządzenia;

6) informację o wdrożonym systemie jakości, systemie zarządzania środowiskowego albo o ich braku;

7) informację o gminach, w których podmiot odbiera odpady komunalne - w przypadku działalności objętej obowiązkiem uzyskania wpisu do rejestru działalności regulowanej w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości;

8) wskazanie czy jest prowadzona regeneracja olejów odpadowych - w przypadku przetwarzania olejów odpadowych.

3. W przypadku gdy marszałek województwa nie dysponuje informacjami, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3, wzywa podmiot do przekazania tych informacji.

4. Podmiot, o którym mowa w ust. 2, który wdrożył system jakości lub system zarządzania środowiskowego, niezwłocznie informuje o tym fakcie marszałka województwa.

5. Przez decyzje związane z gospodarką odpadami w rozumieniu niniejszego rozdziału rozumie się:

1) zezwolenie na zbieranie odpadów;

2) zezwolenie na przetwarzanie odpadów;

3) pozwolenie na wytwarzanie odpadów;

4) pozwolenie zintegrowane.

Art. 53. 1. Marszałek województwa dokonuje wpisu do rejestru na wniosek podmiotu, po stwierdzeniu, że wniosek o wpis do rejestru nie zawiera braków formalnych, niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku w formie pisemnej.

2. Wniosek o wpis do rejestru składa się przez wypełnienie formularza rejestrowego zamieszczonego na stronie internetowej, określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 84, oraz w formie pisemnej.

3. Przedsiębiorca zagraniczny wykonujący działalność w zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 1, składa wniosek o wpis do rejestru:

1) za pośrednictwem osoby upoważnionej do jego reprezentowania, zgodnie z art. 87 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, do marszałka województwa właściwego ze względu na siedzibę oddziału - jeżeli ustanowił oddział w Polsce;

2) bezpośrednio do Marszałka Województwa Mazowieckiego - jeżeli nie ustanowił oddziału w Polsce.

4. Przedsiębiorca zagraniczny, będący wprowadzającym sprzęt w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, składa wniosek o wpis do rejestru:

1) za pośrednictwem osoby upoważnionej do jego reprezentowania, zgodnie z art. 87 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, do marszałka województwa właściwego ze względu na siedzibę oddziału - jeżeli ustanowił oddział w Polsce;

2) za pośrednictwem organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, z którą zawarł umowę, o której mowa w art. 57 ust. 1 tej ustawy, wpisanej do rejestru, do marszałka województwa właściwego ze względu na siedzibę organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego - jeżeli nie ustanowił oddziału w Polsce.

5. Wniosek o wpis do rejestru zawiera w szczególności:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby,

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile posiada, a w przypadku wprowadzających baterie lub akumulatory - także europejski numer identyfikacji podatkowej, o ile został nadany,

3) numer REGON, o ile został nadany,

4) imię i nazwisko osoby wypełniającej formularz rejestrowy

- oraz odpowiednio informacje, o których mowa w art. 52 ust. 1, stosownie do zakresu działalności.

6. Podmiot wykonujący działalność w więcej niż jednym zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 1, składa jeden wniosek o wpis do rejestru. Wniosek zawiera odpowiednio wszystkie wymagane informacje, o których mowa w art. 52 ust. 1, stosownie do zakresów działalności, którą podmiot zamierza wykonywać.

7. Do wniosku o wpis do rejestru, składanego w formie pisemnej, dołącza się:

1) w przypadku wszystkich podmiotów:

a) uwierzytelnioną kopię dowodu uiszczenia opłaty rejestrowej, o ile przedsiębiorca podlega obowiązkowi jej uiszczenia,

b) oświadczenie o spełnieniu wymagań niezbędnych do wpisu do rejestru lub oświadczenie o braku okoliczności skutkujących wykreśleniem z rejestru oraz oświadczenie potwierdzające, że dane zawarte w tych wnioskach są zgodne ze stanem faktycznym;

2) w przypadku wprowadzającego sprzęt elektryczny i elektroniczny w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym:

a) uwierzytelnioną kopię umowy z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, o ile została zawarta,

b) dokument potwierdzający wniesienie zabezpieczenia finansowego, o którym mowa w art. 18 ust. 1 tej ustawy, o ile zabezpieczenie finansowe jest wymagane;

3) w przypadku organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego w rozumieniu ustawy, o której mowa w pkt 2 - zaświadczenie wydane przez bank prowadzący rachunek organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego o wpłacie kwoty równej wysokości kapitału zakładowego organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego na pokrycie tego kapitału albo oświadczenie o wpłacie tej kwoty;

4) w przypadku organizacji odzysku, o której mowa w ustawie z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej - zaświadczenie wydane przez bank prowadzący rachunek organizacji odzysku o wpłacie kwoty równej wysokości kapitału zakładowego organizacji odzysku na pokrycie tego kapitału albo oświadczenie o wpłacie tej kwoty;

5) w przypadku wprowadzających baterie lub akumulatory - informację potwierdzającą dobrowolny udział w systemie ekozarządzania i audytu (EMAS), o ile uczestniczą w systemie ekozarządzania i audytu (EMAS).

8. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 7 pkt 1 lit. b, pkt 3 i 4, składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia". Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Art. 54. 1. Marszałek województwa, dokonując wpisu do rejestru, nadaje podmiotowi indywidualny numer rejestrowy.

2. Marszałek województwa zawiadamia podmiot o nadanym numerze rejestrowym.

3. Po zakończeniu działalności przez dany podmiot, jego numer rejestrowy nie może być nadany innemu podmiotowi.

4. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, sposób nadawania numeru rejestrowego, kierując się potrzebą zidentyfikowania przedsiębiorców wpisanych do rejestru oraz ustalenia jednego numeru rejestrowego uwzględniającego wszystkie zakresy prowadzonej działalności.

Art. 55. 1. Marszałek województwa, dokonując wpisu do rejestru, tworzy indywidualne konto w Bazie danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami.

2. Marszałek województwa zawiadamia podmiot o aktywacji konta, o którym mowa w ust. 1, oraz o identyfikatorze (loginie) i haśle dostępu do tego konta.

Art. 56. Marszałek województwa:

1) wprowadza do rejestru wymagane informacje, o których mowa w art. 52 ust. 1 i 2;

2) zabezpiecza przed utratą, przechowuje i przetwarza informacje wpisane do rejestru.

Art. 57. 1. Wpis do rejestru dla:

1) wprowadzających sprzęt elektryczny i elektroniczny,

2) wprowadzających baterie lub akumulatory,

3) wprowadzających pojazdy,

4) producentów, importerów i wewnątrzwspólnotowych nabywców opakowań,

5) wprowadzających na terytorium kraju produkty w opakowaniach,

6) wprowadzających na terytorium kraju opony,

7) wprowadzających na terytorium kraju oleje smarowe

- podlega opłacie rejestrowej.

2. Opłaty rejestrowej nie uiszcza przedsiębiorca wpisany do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 15 lipca 2011 r. o krajowym systemie ekozarządzania i audytu (EMAS) (Dz. U. Nr 178, poz. 1060), który składając wniosek o wpis do rejestru przedłoży informację potwierdzającą dobrowolny udział w systemie ekozarządzania i audytu (EMAS).

3. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, wpisany do rejestru uiszcza w terminie do końca lutego każdego roku opłatę roczną za dany rok.

4. Opłaty rocznej nie uiszcza się w roku, w którym została uiszczona opłata rejestrowa.

5. Opłaty rocznej nie uiszcza także przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 2, w roku, w którym uzyskał wpis do rejestru.

6. Wysokość opłaty rejestrowej i wysokość opłaty rocznej wynosi od 50 do 2000 zł.

7. W przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności, o której mowa w art. 50 ust. 1, w więcej niż jednym zakresie, przedsiębiorca ten uiszcza jedną opłatę rejestrową, najwyższą.

8. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wysokość stawek:

1) opłaty rejestrowej,

2) opłaty rocznej

- biorąc pod uwagę koszty prowadzenia rejestru oraz że opłaty te nie powinny stanowić przeszkody w uzyskaniu wpisu do

rejestru albo w wykonywaniu działalności gospodarczej, zwłaszcza dla mikroprzedsiębiorców oraz małych i średnich

przedsiębiorców.

Art. 58. 1. Opłatę rejestrową i opłatę roczną wnosi się na odrębny rachunek bankowy właściwego urzędu marszałkowskiego.

2. Wpływy z opłat rejestrowych i opłat rocznych stanowią w:

1) 50% dochód budżetu województwa;

2) 50% dochód budżetu państwa.

3. Dochód, o którym mowa w ust. 2, przeznacza się na prowadzenie rejestru oraz administrowanie i serwisowanie Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami.

4. Wpływy z tytułu opłat rejestrowych i opłat rocznych, powiększone o przychody z oprocentowania rachunków bankowych i pomniejszone o dochody budżetu województwa, o których mowa w ust. 2 pkt 1, marszałek województwa przekazuje w terminie do dnia 30 czerwca roku kalendarzowego następującego po roku, w którym zostały wniesione, na rachunek dochodów budżetu państwa.

Art. 59. 1. Podmiot wpisany do rejestru jest obowiązany do złożenia marszałkowi województwa wniosku o zmianę wpisu w rejestrze przez wypełnienie formularza aktualizacyjnego zamieszczonego na stronie internetowej, określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 84, oraz w formie pisemnej, w przypadku zmiany:

1) informacji zawartych w rejestrze,

2) zakresu prowadzonej działalności wymagającej wpisu do rejestru - w terminie 30 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana.

2. Przepisy art. 53 ust. 1, 3, 4 i 7 stosuje się odpowiednio.

Art. 60. 1. W przypadku trwałego zaprzestania wykonywania działalności wymagającej wpisu do rejestru, podmiot jest obowiązany, w terminie 14 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania tej działalności, do złożenia marszałkowi województwa wniosku o wykreślenie z rejestru.

2. Marszałek województwa wykreśla podmiot z rejestru, w drodze decyzji.

3. Przepisy art. 53 ust. 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

4. Marszałek województwa trwale zabezpiecza przed utratą i nieuprawnionym dostępem informacje zawarte w rejestrze dotyczące podmiotu wykreślonego z rejestru oraz informacje, które uległy zmianie.

Art. 61. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularza rejestrowego, formularza aktualizacyjnego i formularza o wykreśleniu z rejestru, kierując się potrzebą ujednolicenia wniosków, ułatwienia ich przekazywania oraz zidentyfikowania podmiotu podlegającego wpisaniu do rejestru.

Art. 62. Marszałek województwa odmawia, w drodze decyzji, wpisu do rejestru w przypadku gdy podmiot:

1) nie uiścił opłaty rejestrowej w wymaganej wysokości;

2) będący wprowadzającym sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych nie wniósł w wymaganej wysokości zabezpieczenia finansowego, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym;

3) będący organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego nie wpłacił na rachunek bankowy w banku prowadzącym rachunek tej organizacji kapitału zakładowego w wymaganej wysokości, o której mowa w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym;

4) będący organizacją odzysku, o której mowa w ustawie z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, nie wpłacił na rachunek bankowy w banku prowadzącym rachunek bankowy organizacji odzysku kapitału zakładowego w wymaganej wysokości, o której mowa w art. 6 ust. 1 tej ustawy.

Art. 63. Podmiot, o którym mowa w art. 57 ust. 1, jest obowiązany umieszczać numer rejestrowy na dokumentach sporządzanych w związku z prowadzoną działalnością.

Art. 64. 1. Marszałek województwa dokonuje z urzędu, w drodze decyzji, wykreślenia podmiotu z rejestru w przypadku:

1) nieuiszczenia opłaty rocznej, w przypadkach gdy jest wymagana;

2) cofnięcia lub wygaśnięcia decyzji związanych z gospodarką odpadami;

3) stwierdzenia rażących nieprawidłowości w wykonywaniu obowiązków określonych w przepisach ustawy;

4) stwierdzenia rażących nieprawidłowości w wykonywaniu obowiązków określonych w przepisach ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych, ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r.

0 recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym

1 elektronicznym oraz ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach;

5) stwierdzenia trwałego zaprzestania wykonywania przez podmiot działalności wymagającej wpisu do rejestru;

6) niewniesienia w wymaganej wysokości zabezpieczenia finansowego, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym - w przypadku wprowadzającego sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych;

7) niezłożenia zaświadczenia, o którym mowa w art. 59 ust. 4a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym;

8) niezłożenia zaświadczenia, o którym mowa w art. 6 ust. 4a ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej.

2. Jeżeli podmiot prowadzi działalność objętą obowiązkiem wpisu do rejestru w więcej niż jednym zakresie, a przesłanki, o których mowa w ust. 1, dotyczą tylko niektórych zakresów działalności, a podmiot nie wystąpił z wnioskiem, o którym mowa w art. 59 lub art. 60, marszałek województwa dokonuje z urzędu, w drodze decyzji, zmiany wpisu do rejestru w odpowiednim zakresie.

Art. 65. 1. Do wniosku o wpis do rejestru oraz wniosku o zmianę wpisu w rejestrze stosuje się art. 64 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.15)).

2. Formę pisemną wniosku o wpis do rejestru, wniosku o zmianę wpisu w rejestrze oraz wniosku o wykreślenie z rejestru stanowi wydruk wypełnionego formularza opatrzony podpisem wnioskodawcy albo wypełniony formularz w postaci elektronicznej podpisany bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy kwalifikowanego certyfikatu w rozumieniu art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.5) albo podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP w rozumieniu art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

DZIAŁ V

Ewidencja odpadów i sprawozdawczość Rozdział 1 Ewidencja odpadów

Art. 66. 1. Posiadacz odpadów jest obowiązany do prowadzenia na bieżąco ich ilościowej i jakościowej ewidencji zgodnie z katalogiem odpadów określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 3, zwanej dalej „ewidencją odpadów".

2. W przypadku, o którym mowa w art. 28 ust. 1, do prowadzenia ewidencji w zakresie wytwarzanych odpadów obowiązany jest podmiot na rzecz którego przeniesiono odpowiedzialność za wytwarzane odpady.

3. Sprzedawca odpadów i pośrednik w obrocie odpadami niebędący posiadaczami odpadów są obowiązani do prowadzenia na bieżąco ilościowej i jakościowej ewidencji odpadów niebezpiecznych.

4. Obowiązek prowadzenia ewidencji odpadów nie dotyczy:

1) wytwórców:

a) odpadów komunalnych,

b) odpadów w postaci pojazdów wycofanych z eksploatacji, jeżeli pojazdy te zostały przekazane do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów;

2) osób fizycznych i jednostek organizacyjnych niebędących przedsiębiorcami, które wykorzystują odpady na potrzeby własne, zgodnie z art. 27 ust. 8;

3) podmiotów, o których mowa w art. 45 ust. 1 pkt 1;

4) rodzajów odpadów lub ilości odpadów określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 5.

5. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów lub ilości odpadów, dla których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów, kierując się ich szkodliwością oraz potrzebą wprowadzenia ułatwień w przypadku wytwarzania niewielkich ilości odpadów.

Art. 67. 1. Ewidencję odpadów prowadzi się z zastosowaniem następujących dokumentów:

1) w przypadku posiadaczy odpadów:

a) karty przekazania odpadów,

b) karty ewidencji odpadów,

c) karty ewidencji komunalnych osadów ściekowych,

d) karty ewidencji zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

e) karty ewidencji pojazdów wycofanych z eksploatacji;

2) w przypadku sprzedawcy odpadów i pośrednika w obrocie odpadami, niebędących posiadaczami odpadów - karty ewidencji odpadów niebezpiecznych.

2. W przypadku posiadacza odpadów przekazującego odpady do składowania oraz zarządzającego składowiskiem odpadów ewidencja odpadów obejmuje dodatkowo dokumenty, o których mowa w dziale VIII w rozdziale 1:

1) podstawową charakterystykę odpadów;

2) wyniki testów zgodności.

3. Dokumenty ewidencji odpadów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, zawierają następujące informacje:

1) imię i nazwisko lub nazwę posiadacza odpadów oraz adres zamieszkania lub siedziby;

2) miejsce przeznaczenia odpadów - w przypadku wytwórcy odpadów;

3) sposoby gospodarowania odpadami, a także dane o ich pochodzeniu - w przypadku posiadacza odpadów prowadzącego przetwarzanie odpadów;

4) miejsce pochodzenia odpadów oraz odpowiednio: miejsce przeznaczenia, częstotliwość zbierania odpadów, sposób transportu oraz przewidywaną metodę przetwarzania odpadów.

4. Karta ewidencji odpadów niebezpiecznych zawiera następujące informacje:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, o którym mowa w art. 66 ust. 3, oraz adres zamieszkania lub siedziby;

2) imię i nazwisko lub nazwę posiadacza odpadów przekazującego odpady oraz adres zamieszkania lub siedziby;

3) imię i nazwisko lub nazwę posiadacza odpadów przyjmującego odpady oraz adres jego zamieszkania lub siedziby;

4) oznaczenie rodzaju i ilości odpadów.

5. Ewidencję odpadów można prowadzić w systemie teleinformatycznym, umożliwiającym poświadczenie dokumentów ewidencji odpadów za pomocą podpisu elektronicznego.

Art. 68. 1. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów ewidencji odpadów, o których mowa w art. 67 ust. 1.

2. Minister właściwy do spraw środowiska wydaje rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ujednolicenia dokumentów ewidencji odpadów oraz potrzebą zapewnienia ilościowej i jakościowej kontroli:

1) odpadów wytwarzanych, zbieranych i poddawanych przetwarzaniu;

2) obrotu odpadami ze szczególnym uwzględnieniem wymagań określonych w art. 67 ust. 3 pkt 4 oraz art. 89.

Art. 69. 1. Kartę przekazania odpadów sporządza posiadacz odpadów, który przekazuje odpady.

2. Kartę przekazania odpadów sporządza się w odpowiedniej liczbie egzemplarzy - po jednym dla każdego z posiadaczy odpadów, który przejmuje odpady.

3. Posiadacz odpadów, który przejmuje odpady od innego posiadacza, jest obowiązany potwierdzić przejęcie odpadów na karcie przekazania odpadów wypełnionej przez posiadacza, który przekazuje te odpady, niezwłocznie po jej otrzymaniu.

4. Dopuszcza się niesporządzanie karty przekazania odpadów, jeżeli jeden z posiadaczy odpadów nie jest objęty obowiązkiem prowadzenia ewidencji odpadów.

5. Dopuszcza się sporządzanie zbiorczej karty przekazania odpadów, obejmującej odpady danego rodzaju przekazywane łącznie w okresie miesiąca kalendarzowego, za pośrednictwem tego samego transportującego odpady wykonującego usługę transportu odpadów temu samemu posiadaczowi odpadów. Zbiorczą kartę przekazania odpadów sporządza się niezwłocznie po zakończeniu miesiąca, którego dotyczy.

Art. 70. 1. Posiadacz odpadów prowadzi kartę ewidencji odpadów dla każdego rodzaju odpadów odrębnie, z tym że:

1) dla komunalnych osadów ściekowych stosowanych w celach, o których mowa w art. 96 ust. 1 - wytwórca tych osadów prowadzi kartę ewidencji komunalnych osadów ściekowych;

2) dla zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego - przedsiębiorca prowadzący zakład przetwarzania, o którym mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, prowadzi kartę ewidencji zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego;

3) dla pojazdów wycofanych z eksploatacji - przedsiębiorca prowadzący stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów, o których mowa w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, prowadzi kartę ewidencji pojazdów wycofanych z eksploatacji.

2. Wpisów do kart ewidencji odpadów, o których mowa w art. 67 ust. 1, dokonuje się niezwłocznie po zakończeniu miesiąca, którego dotyczą.

Art. 71. Uproszczoną ewidencję odpadów z zastosowaniem jedynie karty przekazania odpadów prowadzą:

1) podmioty, które:

a) wytwarzają odpady niebezpieczne w ilości do 100 kilogramów rocznie,

b) wytwarzają odpady inne niż niebezpieczne, niebędące odpadami komunalnymi, w ilości do 5 ton rocznie;

2) transportujący odpady wykonujący wyłącznie usługę transportu odpadów;

3) władający powierzchnią ziemi, na której komunalne osady ściekowe są stosowane w celach, o których mowa w art. 96 ust. 1 pkt 1-3.

Art. 72. 1. Posiadacz odpadów jest obowiązany do przechowywania dokumentów ewidencji odpadów, o których mowa w art. 67 ust. 1, przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzono te dokumenty, z zastrzeżeniem art. 116.

2. Posiadacz odpadów jest obowiązany do udostępniania dokumentów ewidencji odpadów na żądanie organów uprawnionych do przeprowadzania kontroli.

3. Marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce odbierania odpadów komunalnych, wytwarzania, przetwarzania odpadów albo miejsce zamieszkania lub siedzibę transportującego odpady wykonującego usługę transportu odpadów, w drodze decyzji, zobowiązuje posiadacza odpadów do przedłożenia dokumentów ewidencji odpadów, w przypadku gdy sprawozdanie, o którym mowa w art. 73 i art. 75, budzi wątpliwości co do prawidłowości wypełnienia lub gdy jest to niezbędne do prowadzenia innych postępowań z zakresu ochrony środowiska należących do jego właściwości.

Rozdział 2

Sprawozdawczość w zakresie produktów, opakowań oraz gospodarki odpadami

Art. 73. 1. Roczne sprawozdania o produktach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami z nich powstającymi sporządzają:

1) producent, importer, dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia, eksporter i dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy opakowań, o którym mowa w ustawie z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych;

2) eksporter i dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach;

3) wprowadzający na terytorium kraju produkty w opakowaniach i produkty wymienione odpowiednio w załącznikach nr 1 i 3 do ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej;

4) wprowadzający pojazdy, o którym mowa w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji;

5) wprowadzający sprzęt, o którym mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym;

6) wprowadzający baterie lub akumulatory, o którym mowa w ustawie z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach. 2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) dane identyfikujące podmiot:

a) numer rejestrowy,

b) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby,

c) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile został nadany, a w przypadku wprowadzającego baterie lub akumulatory

- także europejski numer identyfikacji podatkowej, o ile został nadany,

d) numer REGON, o ile został nadany;

2) w zakresie opakowań i odpadów opakowaniowych informacje o:

a) masie wytworzonych i przywiezionych z zagranicy opakowań według rodzajów materiałów, z jakich zostały wykonane, w tym:

- o opakowaniach wielokrotnego użytku,

- o przestrzeganiu ograniczeń wynikających z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych,

b) masie opakowań, wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, w których zostały wprowadzone do obrotu produkty, z podziałem na poszczególne ich rodzaje,

c) masie poddanych odzyskowi i recyklingowi odpadów opakowaniowych, z podziałem na poszczególne ich rodzaje oraz z uwzględnieniem podziału na odpady pochodzące z gospodarstw domowych i z innych źródeł niż gospodarstwa domowe, a także według sposobu ich odzysku i recyklingu,

d) osiągniętych poziomach odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych, z podziałem na poszczególne ich rodzaje,

e) wysokości należnej opłaty produktowej, obliczonej oddzielnie, z podziałem na poszczególne rodzaje opakowań -w przypadku nieosiągnięcia wymaganego poziomu odzysku lub recyklingu,

f) masie wywiezionych za granicę opakowań, według rodzajów materiałów, z jakich zostały wykonane, z wyszczególnieniem opakowań wielokrotnego użytku - w przypadku przedsiębiorcy, który eksportuje lub dokonuje wewnątrz-wspólnotowej dostawy opakowań lub produktów w opakowaniach;

3) w zakresie produktów wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, z podziałem na określone w tym załączniku rodzaje i symbole, informacje o:

a) masie produktów wprowadzonych na terytorium kraju,

b) masie poddanych odzyskowi i recyklingowi odpadów poużytkowych,

c) osiągniętych poziomach odzysku i recyklingu odpadów poużytkowych,

d) wysokości należnej opłaty produktowej, obliczonej oddzielnie dla poszczególnych produktów wymienionych w załączniku nr 3 do tej ustawy - w przypadku nieosiągnięcia wymaganego poziomu odzysku i recyklingu;

4) w zakresie pojazdów - informacje o wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów;

5) w zakresie sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego:

a) informacje o:

- ilości i masie sprzętu elektrycznego i elektronicznego wprowadzonego do obrotu na terytorium kraju, z podziałem na grupy i rodzaje sprzętu, określone w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym,

- masie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego zebranego, poddanego przetwarzaniu w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, odzyskowi, w tym recyklingowi, oraz unieszkodliwianiu,

- osiągniętych poziomach zbierania, odzysku i recyklingu zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

- wysokości należnej opłaty produktowej, obliczonej oddzielnie, dla poszczególnych grup sprzętu określonych w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym - w przypadku nieosiągnięcia wymaganego poziomu zbierania, odzysku lub recyklingu,

b) wykaz zakładów przetwarzania, z których prowadzącymi wprowadzający sprzęt ma zawartą umowę, o której mowa

w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, zawierający:

- imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby,

- numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile został nadany,

- numer REGON, o ile został nadany,

- adresy zakładów przetwarzania,

- numer i nazwę grupy oraz numer i nazwę rodzaju sprzętu, określone w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, z którego powstał przyjmowany przez prowadzącego zakład przetwarzania zużyty sprzęt,

- informację o zdolnościach przetwórczych zakładów przetwarzania,

- wskazanie, na jaki okres zawarto umowy z prowadzącymi zakłady przetwarzania,

c) informacje o wysokości środków przeznaczonych na publiczne kampanie edukacyjne;

6) w zakresie baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i zużytych akumulatorów:

a) informacje o rodzaju, ilości i masie wprowadzonych do obrotu baterii i akumulatorów,

b) wykaz zakładów przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, z których prowadzącymi wprowadzający

baterie lub akumulatory ma zawartą umowę, o której mowa w art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach

i akumulatorach, zawierający:

- numer rejestrowy prowadzącego zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów,

- imię i nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedziby prowadzącego zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów,

- numer identyfikacji podatkowej (NIP) prowadzącego zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, o ile został nadany,

- numer REGON prowadzącego zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, o ile został nadany,

- informacje o masie i rodzajach przetworzonych zużytych baterii i zużytych akumulatorów, w rozumieniu ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach,

c) informacje o wysokości środków przeznaczonych na publiczne kampanie edukacyjne,

d) w przypadku zużytych baterii przenośnych i zużytych akumulatorów przenośnych:

- informacje o osiągniętych poziomach zbierania zużytych baterii przenośnych i zużytych akumulatorów przenośnych,

- informacje o wysokości należnej opłaty produktowej - w przypadku nieosiągnięcia wymaganych poziomów zbierania zużytych baterii przenośnych i zużytych akumulatorów przenośnych.

Art. 74. 1. W przypadku gdy:

1) obowiązek określony w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej,

2) obowiązek określony w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym

- wykonuje odpowiednio organizacja odzysku albo organizacja odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, roczne

sprawozdanie, o którym mowa w art. 73 ust. 1, w zakresie realizacji tych obowiązków sporządza ta organizacja.

2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, zawiera informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1, a także informacje określone w:

1) art. 73 ust. 2 pkt 2 i 3 - w przypadku organizacji odzysku, o której mowa w ustawie z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej;

2) art. 73 ust. 2 pkt 5 - w przypadku organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, o której mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym.

3. W przypadku otwarcia likwidacji albo ogłoszenia upadłości organizacji odzysku opakowań, przyjęty przez nią obowiązek ponownie staje się, z dniem otwarcia likwidacji albo ogłoszenia upadłości, obowiązkiem wprowadzającego produkty w opakowaniach, od którego został on przejęty, w odniesieniu do masy opakowań wprowadzonych przez niego do obrotu od dnia 1 stycznia roku kalendarzowego, w którym nastąpiło otwarcie likwidacji lub ogłoszenie upadłości organizacji odzysku opakowań.

4. W przypadku otwarcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, o której mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, wprowadzający sprzęt jest obowiązany do złożenia sprawozdań w zakresie określonym w ust. 2 pkt 2 za okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu otwarcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości do końca roku kalendarzowego lub do dnia przejęcia obowiązków przez inną organizację odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego.

5. Sprawozdania składane przez organizację odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, o której mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, mogą zawierać zbiorcze dane dotyczące wszystkich wprowadzających sprzęt, od których obowiązki te zostały przejęte.

6. Organizacja odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego przedkłada sprawozdanie obejmujące informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 5 lit. a tiret pierwsze, oddzielnie dla każdego wprowadzającego sprzęt, od którego przejęła obowiązki.

7. Organizacja odzysku, o której mowa w ustawie z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, do rocznego sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, dołącza wykaz przedsiębiorców, w imieniu których działa.

Art. 75. 1. Roczne sprawozdanie o wytwarzanych odpadach i o gospodarowaniu odpadami sporządza:

1) wytwórca obowiązany do prowadzenia ewidencji odpadów;

2) prowadzący działalność polegającą na gospodarowaniu odpadami, z wyłączeniem prowadzącego odbieranie odpadów komunalnych, w zakresie:

a) zbierania odpadów,

b) przetwarzania odpadów

- obowiązany do prowadzenia ewidencji odpadów;

3) podmiot prowadzący działalność polegającą na wydobywaniu odpadów ze składowiska odpadów lub ze zwałowiska odpadów, na podstawie zgody na wydobywanie odpadów lub decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów w fazie poeksploatacyjnej.

2. Roczne sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) dane identyfikujące podmiot, o którym mowa w ust. 1:

a) numer rejestrowy,

b) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby,

c) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile został nadany,

d) numer REGON, o ile został nadany;

2) w przypadku podmiotu, o którym mowa w ust. 1 - informacje o:

a) masie i rodzajach odpadów,

b) sposobie gospodarowania odpadami, o ile podmiot gospodaruje odpadami,

c) instalacjach i urządzeniach służących do przetwarzania tych odpadów, o ile podmiot przetwarza odpady,

d) informacje, o których mowa w art. 99 ust. 1 - w przypadku posiadacza odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów;

3) w przypadku wytwórcy komunalnych osadów ściekowych stosowanych w celach, o których mowa w art. 96 ust. 1 - informacje o:

a) masie komunalnych osadów ściekowych wytworzonych oraz dostarczonych do stosowania,

b) składzie i właściwościach komunalnych osadów ściekowych,

c) rodzaju przeprowadzonej obróbki,

d) władającym powierzchnią ziemi, na której są stosowane komunalne osady ściekowe, z podaniem imienia i nazwiska lub nazwy podmiotu oraz adresu jego zamieszkania lub siedziby,

e) miejscu stosowania komunalnych osadów ściekowych,

f) celu stosowania komunalnych osadów ściekowych;

4) w przypadku przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu pojazdów, o której mowa w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji - informacje o:

a) liczbie, markach, masie i roku produkcji pojazdów oraz masie pojazdów wycofanych z eksploatacji, przyjętych do stacji demontażu,

b) masie odpadów poddanych odzyskowi, w tym recyklingowi, oraz przekazanych do odzysku, w tym recyklingu, a także masie przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji,

c) masie odpadów poddanych unieszkodliwianiu lub przekazanych do unieszkodliwiania,

d) przedsiębiorcach, którym przekazano odpady do odzysku, w tym recyklingu, z podaniem firmy, siedziby i adresu,

e) przedsiębiorcach, którym przekazano odpady do unieszkodliwiania, z podaniem firmy przedsiębiorcy, oznaczenia jego siedziby i adresu,

f) osiągniętym w danej stacji demontażu poziomie odzysku i recyklingu;

5) w przypadku przedsiębiorcy prowadzącego strzępiarkę, o której mowa w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji - informacje o:

a) wynikach próby strzępienia,

b) wykazie masy odpadów przeznaczonych do recyklingu, odzysku energii oraz unieszkodliwiania, pochodzących ze strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji;

6) w przypadku zbierającego zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny, o którym mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym - informacje o:

a) masie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, zebranego i przekazanego do prowadzącego zakład przetwarzania,

b) adresach punktów zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego;

7) w przypadku prowadzącego zakład przetwarzania, o którym mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym - informacje o:

a) masie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego przyjętego przez prowadzącego zakład przetwarzania zużytego sprzętu, wraz z podaniem numeru i nazwy grupy oraz numeru i nazwy rodzaju sprzętu, z którego powstał ten zużyty sprzęt określonych w załączniku nr 1 do tej ustawy,

b) rodzaju i masie odpadów powstałych z przetworzenia zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, przekazanych prowadzącemu działalność w zakresie recyklingu, innych niż recykling procesów odzysku lub unieszkodliwiania oraz masie sprzętu i części składowych sprzętu, przekazanych do ponownego użycia,

c) adresie zakładu przetwarzania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego;

8) w przypadku prowadzącego działalność w zakresie recyklingu oraz prowadzącego działalność w zakresie innych niż recykling procesów odzysku, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym - informacje o masie odpadów pochodzących ze zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego przyjętych oraz poddanych odpowiednio recyklingowi lub innym niż recykling procesom odzysku;

9) w przypadku prowadzącego działalność w zakresie zbierania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów - informacje

0 masie zebranych zużytych baterii przenośnych i zużytych akumulatorów przenośnych, ogółem i z podziałem na poszczególnych wprowadzających baterie lub akumulatory, z którymi ten zbierający ma zawartą umowę, o której mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach;

10) w przypadku prowadzącego zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów - informacje o:

a) rodzaju i masie przyjętych do przetwarzania zużytych baterii i zużytych akumulatorów,

b) rodzaju i masie przetworzonych zużytych baterii i zużytych akumulatorów,

c) osiągniętych poziomach recyklingu.

Art. 76. 1. Podmioty obowiązane do sporządzania sprawozdań, o których mowa w art. 73 i art. 75, składają je w terminie do dnia 15 marca za poprzedni rok kalendarzowy marszałkowi województwa właściwemu ze względu na:

1) siedzibę lub miejsce zamieszkania przedsiębiorcy - w przypadku sprawozdania o produktach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami z nich powstającymi; w przypadku braku siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej właściwy miejscowo jest Marszałek Województwa Mazowieckiego;

2) miejsce wytwarzania, zbierania lub przetwarzania odpadów - w przypadku sprawozdania o wytwarzanych odpadach

1 gospodarowaniu odpadami.

2. Sprawozdania wprowadza się do Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami przez wypełnienie elektronicznego formularza zamieszczonego na stronie internetowej określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 84 za pośrednictwem indywidualnego konta, o którym mowa w art. 55 ust. 1.

3. W przypadku trwałego zaprzestania wykonywania działalności przedsiębiorca sporządza i składa sprawozdania,

0 których mowa w art. 73 i art. 75, w terminie 7 dni od dnia zaprzestania wykonywania tej działalności.

4. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy sprawozdań, o których mowa w art. 73 i art. 75, mając na uwadze potrzebę zróżnicowania treści sprawozdań w zależności od rodzaju działalności prowadzonej przez podmiot, ułatwienia przekazywania danych do marszałka województwa oraz konieczność sprawnego

1 terminowego wprowadzania informacji do Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami.

5. Do terminu złożenia sprawozdań, o którym mowa w art. 76 ust. 1, stosuje się art. 57 § 4 i 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

Art. 77. 1. Marszałek województwa weryfikuje informacje zawarte w sprawozdaniach, o których mowa w art. 73 i art. 75, za poprzedni rok kalendarzowy, w terminie do dnia 30 września następnego roku, z tym że w zakresie sprawozdania, o którym mowa w art. 73 ust. 2 pkt 6 oraz art. 75 ust. 2 pkt 9 i 10 - w terminie do dnia 15 kwietnia następnego roku.

2. Jeżeli z weryfikacji, o której mowa w ust. 1, wynika, że informacje zawarte w sprawozdaniu są niezgodne ze stanem faktycznym, marszałek województwa wzywa na piśmie do korekty sprawozdania, określając termin przekazania korekty nie dłuższy niż 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Przepis art. 76 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

3. W przypadku niedokonania korekty sprawozdania w wyznaczonym terminie, o którym mowa w ust. 2, uznaje się, że posiadacz odpadów nie wykonał obowiązku przekazania sprawozdania.

Art. 78. 1. Dokumenty, na podstawie których są sporządzane sprawozdania, przechowuje się przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którego dotyczą.

2. Zarządzający składowiskiem odpadów, a w przypadku jego braku władający powierzchnią ziemi, przechowuje dokumenty, o których mowa w ust. 1, do czasu zamknięcia składowiska odpadów.

3. Zarządzający składowiskiem odpadów przekazuje dokumenty, na podstawie których sporządzono roczne sprawozdanie o wytwarzanych odpadach i o gospodarowaniu odpadami, następnemu zarządzającemu składowiskiem odpadów lub władającemu powierzchnią ziemi.

4. Obowiązek sporządzenia sprawozdań przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, za który sprawozdania należało sporządzić.

DZIAŁ VI

Baza danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami Art. 79. 1. Tworzy się Bazę danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami, zwaną dalej „BDO".

2. W BDO gromadzi się informacje o:

1) wprowadzanych na terytorium kraju opakowaniach, produktach w opakowaniach, w podziale na poszczególne rodzaje opakowań, oraz odpadach z nich powstających;

2) wprowadzanych na terytorium kraju olejach smarowych, oponach oraz o odpadach z nich powstających;

3) wprowadzanych pojazdach, zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, bateriach i akumulatorach oraz o odpadach z nich powstających;

4) osiągniętych poziomach:

a) odzysku i recyklingu odpadów powstałych z opakowań i produktów, o których mowa w pkt 1 i 2,

b) odzysku i recyklingu pojazdów,

c) zbierania, odzysku i recyklingu zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

d) zbierania zużytych baterii i zużytych akumulatorów;

5) rodzajach i ilości wytwarzanych odpadów oraz ich wytwórcach;

6) ilości i jakości komunalnych osadów ściekowych, ich wytwórcach, miejscach zastosowania i podmiotach władających powierzchnią ziemi, na której te osady zostały zastosowane;

7) rodzaju i ilości odpadów poddanych przetwarzaniu i zastosowanych procesach przetwarzania;

8) decyzjach z zakresu gospodarki odpadami, z uwzględnieniem pozwoleń na wytwarzanie odpadów i pozwoleń zintegrowanych, decyzji zatwierdzających program gospodarowania odpadami wydobywczymi oraz zezwoleń na prowadzenie obiektu unieszkodliwiania odpadów wydobywczych;

9) innych niż wymienione w pkt 8 decyzjach wydawanych na podstawie niniejszej ustawy;

10) transgranicznym przemieszczaniu odpadów, w tym odpadów opakowaniowych, zużytych baterii i zużytych akumulatorów, zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego;

11) wpływach z opłat produktowych wraz z odsetkami, z podziałem na poszczególne rodzaje opakowań i produktów oraz opłat depozytowych i recyklingowych, a także podmiotach, które te opłaty uiściły;

12) przepływie środków finansowych z opłat produktowych, recyklingowych i depozytowych;

13) składowiskach odpadów, z podziałem na składowiska w fazie eksploatacyjnej i poeksploatacyjnej, w tym informacje o zamkniętych składowiskach odpadów w trakcie monitoringu, zamkniętych składowiskach odpadów, dla których został zakończony monitoring, z podaniem współrzędnych położenia granic obszaru składowiska określonych w państwowym systemie odniesień przestrzennych oraz rodzajów składowanych odpadów, ze szczególnym uwzględnieniem składowisk odpadów, na których są składowane odpady zawierające azbest lub wydzielonych części na terenie składowisk zaliczonych do składowisk innych niż niebezpieczne i obojętne, przeznaczonych do składowania wyłącznie odpadów zawierających azbest;

14) poszczególnych rodzajach instalacji do zagospodarowania odpadów wraz z podaniem ich położenia, mocy przerobowych i rodzaju stosowanej technologii oraz ilości i rodzajów odpadów przetwarzanych w tych instalacjach;

15) podmiotach odbierających odpady komunalne od właścicieli nieruchomości wraz z informacjami o ilości odebranych odpadów komunalnych, z podziałem na odbierane selektywnie i zmieszane, z wyodrębnieniem odpadów komunalnych ulegających biodegradacji;

16) gospodarowaniu odpadami komunalnymi w zakresie objętym rocznym sprawozdaniem z realizacji zadań, o których mowa w art. 9q i art. 9s ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

3. BDO zawiera także informacje objęte rejestrem.

4. W BDO gromadzi się również informacje niezbędne do realizacji obowiązków, o których mowa w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2150/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 25 listopada 2002 r. w sprawie statystyk odpadów (Dz. Urz. WE L 332 z 09.12.2002, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 7, str. 257).

Art. 80. 1. Marszałek województwa:

1) prowadzi i aktualizuje BDO, w tym rejestr;

2) zbiera, przetwarza, przechowuje i zabezpiecza przed utratą dane i informacje gromadzone w BDO;

3) zapewnia bezpieczeństwo danych i informacji zbieranych i przetwarzanych oraz dokumentów, które otrzymał w związku

z prowadzeniem BDO, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U.

z 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.6).

2. Marszałek województwa niezwłocznie weryfikuje informacje, o których mowa w art. 79 ust. 2, na podstawie:

1) rocznych sprawozdań, o których mowa w art. 73 i art. 75;

2) decyzji, o których mowa w art. 79 ust. 2 pkt 8 i 9;

3) odrębnych przepisów ustawowych o umieszczaniu informacji w BDO.

3. Marszałek województwa zamieszcza w BDO kopie ostatecznych decyzji w zakresie gospodarki odpadami, o których mowa w art. 79 ust. 2.

4. Organy właściwe do wydawania decyzji w zakresie gospodarki odpadami oraz innych decyzji wydawanych na podstawie niniejszej ustawy przekazują do właściwego marszałka województwa - w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna - kopie ostatecznych decyzji w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne - w celu umieszczenia ich w BDO.

5. Właściwym marszałkiem województwa, o którym mowa w ust. 4, jest marszałek tego województwa, na obszarze którego znajduje się obszar właściwości organu, który wydał decyzję w I instancji.

Art. 81. 1. Administratorem BDO jest minister właściwy do spraw środowiska lub wyznaczony przez niego podmiot.

2. Podmiotem, o którym mowa w ust. 1, jest jednostka sektora finansów publicznych.

3. Administrator koordynuje realizację zadań określonych w art. 80 ust. 1.

4. Zadania administratora BDO są finansowane ze środków budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw środowiska.

Art. 82. 1. BDO jest prowadzona w systemie teleinformatycznym w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

2. BDO jest prowadzona zgodnie z minimalnymi wymaganiami dla systemów teleinformatycznych oraz zgodnie z minimalnymi wymaganiami dla rejestrów publicznych i wymiany informacji w formie elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

Art. 83. 1. Dostęp do BDO posiadają:

1) minister właściwy do spraw środowiska,

2) administrator, jeżeli nie jest nim minister właściwy do spraw środowiska,

3) minister właściwy do spraw gospodarki,

4) minister właściwy do spraw rolnictwa,

5) minister właściwy do spraw transportu,

6) minister właściwy do spraw zdrowia,

7) Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska i regionalni dyrektorzy ochrony środowiska,

8) Prezes Głównego Urzędu Statystycznego i dyrektorzy urzędów statystycznych,

9) Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej oraz dyrektorzy regionalnych zarządów gospodarki wodnej,

10) Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej i wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej,

11) Główny Geodeta Kraju,

12) marszałek województwa,

13) wojewoda,

14) starosta,

15) wójt, burmistrz lub prezydent miasta,

16) organy Inspekcji Ochrony Środowiska,

17) organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej,

18) zarząd związku międzygminnego utworzonego w celu realizacji zadań z zakresu gospodarki odpadami komunalnymi - zwani dalej „użytkownikami", z tym że dostęp do rejestru odbywa się zgodnie z art. 49 ust. 7.

2. Użytkownicy posiadają uprawnienia do nieodpłatnego dostępu do BDO w zakresie związanym z ich kompetencjami i zadaniami.

3. Administrator BDO współpracuje z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnej w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych.

Art. 84. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:

1) adres strony internetowej rejestru umożliwiającej dostęp do indywidualnego konta w BDO,

2) sposób prowadzenia BDO,

3) szczegółowy zakres informacji objęty obowiązkiem gromadzenia w BDO,

4) zakres uprawnień dla poszczególnych użytkowników

- mając na uwadze zapewnienie sprawnego funkcjonowania BDO, ujednolicenia systemu gromadzenia i przetwarzania informacji zgodnie z wymaganiami informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, a także zakres zadań publicznych realizowanych przez użytkowników.

DZIAŁ VII

Szczególne zasady gospodarowania niektórymi rodzajami odpadów

Rozdział 1 PCB oraz odpady zawierające PCB

Art. 85. Zakazuje się odzysku PCB.

Art. 86. 1. Odpady zawierające PCB mogą być przetwarzane tylko po usunięciu z tych odpadów PCB.

2. Jeżeli usunięcie PCB z odpadów jest niemożliwe, do unieszkodliwiania odpadów zawierających PCB stosuje się przepisy dotyczące unieszkodliwiania PCB.

Art. 87. 1. PCB unieszkodliwia się przez spalanie w spalarni odpadów.

2. Dopuszcza się również unieszkodliwianie PCB w procesach unieszkodliwiania D8, D9, D12 i D15, wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy, jeżeli zastosowana w tych procesach technika zapewnia bezpieczne dla środowiska oraz dla życia i zdrowia ludzi unieszkodliwianie PCB.

Art. 88. Zakazuje się spalania PCB na statkach.

Art. 89. W karcie ewidencji odpadów zamieszcza się informacje o zawartości PCB w odpadach.

Rozdział 2

Oleje odpadowe

Art. 90. 1. Oleje odpadowe zbiera się osobno, o ile jest to technicznie wykonalne.

2. W przypadkach gdy jest to technicznie wykonalne i opłacalne ekonomicznie oleje odpadowe o różnych cechach nie powinny być mieszane, jeżeli mieszanie stanowi przeszkodę w ich przetworzeniu. Zakaz ten dotyczy także mieszania olejów odpadowych z innymi odpadami lub substancjami.

Art. 91. 1. Oleje odpadowe powinny być przetwarzane zgodnie z hierarchią sposobów postępowania z odpadami oraz wymaganiami ochrony życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w tym bez niekorzystnych skutków dla terenów wiejskich lub miejsc o szczególnym znaczeniu, w szczególności przyrodniczym lub kulturowym.

2. Oleje odpadowe powinny być w pierwszej kolejności poddawane regeneracji.

3. Jeżeli regeneracja olejów odpadowych jest niemożliwa ze względu na stopień ich zanieczyszczenia, oleje te powinny być poddawane innym procesom odzysku.

4. Jeżeli regeneracja lub inne procesy odzysku olejów odpadowych są niemożliwe, dopuszcza się ich unieszkodliwianie.

5. Przez regenerację, o której mowa w ust. 2-4, rozumie się jakikolwiek proces recyklingu, w którym w wyniku rafinacji olejów odpadowych mogą zostać wyprodukowane oleje bazowe, w szczególności przez usunięcie znajdujących się w olejach odpadowych zanieczyszczeń, produktów reakcji utleniania i dodatków.

6. Szczegółowy sposób postępowania z olejami odpadowymi określają przepisy wydane na podstawie art. 33 ust. 2.

Art. 92. Zakazuje się mieszania olejów odpadowych z innymi odpadami niebezpiecznymi, w tym zawierającymi PCB, w czasie ich zbierania lub magazynowania, jeżeli poziom określonych substancji przekracza dopuszczalne wartości.

Art. 93. Zakazuje się zrzutu olejów odpadowych do wód, gleby lub ziemi.

Rozdział 3

Odpady medyczne i odpady weterynaryjne

Art. 94. 1. Zakazuje się odzysku odpadów medycznych i odpadów weterynaryjnych, z wyjątkiem rodzajów odpadów określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 2.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska oraz właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów medycznych i odpadów weterynaryjnych, których odzysk jest dopuszczalny, kierując się brakiem zagrożeń stwarzanych przez niektóre odpady medyczne i odpady weterynaryjne oraz możliwościami poddania ich odzyskowi.

Art. 95. 1. Posiadacz odpadów medycznych lub odpadów weterynaryjnych unieszkodliwiający te odpady jest obowiązany do prowadzenia procesów unieszkodliwiania oraz do ich monitoringu, z uwzględnieniem właściwości odpadów i charakteru procesu oraz zgodnie z wymaganiami i sposobami prowadzenia unieszkodliwiania odpadów, określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 11.

2. Zakaźne odpady medyczne lub zakaźne odpady weterynaryjne unieszkodliwia się przez termiczne przekształcanie w spalarniach odpadów niebezpiecznych.

3. Zakazuje się unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych we współspalarniach odpadów.

4. Posiadacz odpadów, który unieszkodliwia zakaźne odpady medyczne lub zakaźne odpady weterynaryjne, w sposób określony w ust. 2, na wniosek wytwórcy zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych, potwierdza unieszkodliwienie odpadów przez termiczne przekształcanie, wydając dokument potwierdzający unieszkodliwienie.

5. Posiadacz odpadów wydaje dokument potwierdzający unieszkodliwienie w trzech egzemplarzach, z których jeden jest przekazywany wytwórcy zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych, a drugi wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska właściwemu ze względu na miejsce wytwarzania zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych.

6. Do przechowywania i udostępniania dokumentu potwierdzającego unieszkodliwienie stosuje się odpowiednio art. 72.

7. Przed wydaniem zezwolenia na przetwarzanie zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych polegającego na unieszkodliwianiu tych odpadów właściwy organ wydający zezwolenie występuje do Głównego Inspektora Sanitarnego o zgodę na dopuszczenie funkcjonowania instalacji lub urządzenia do unieszkodliwiania tych odpadów, przedkładając kopię wniosku wraz z załącznikami. Do zgody stosuje się art. 106 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. -Kodeks postępowania administracyjnego.

8. Główny Inspektor Sanitarny w zgodzie na dopuszczenie do funkcjonowania instalacji lub urządzenia do unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych określa:

1) rodzaj i typ (model) instalacji lub urządzenia;

2) dokładne parametry przeprowadzania procesu unieszkodliwiania odpadów dla danego typu instalacji lub urządzenia;

3) wymagania i metody dotyczące okresowej kontroli mikrobiologicznej skuteczności procesu unieszkodliwiania dla danego rodzaju i typu (modelu) instalacji lub urządzenia;

4) wymagania dotyczące pojemników lub worków, w których odpady będą unieszkodliwiane w danym rodzaju i typie (modelu) instalacji lub urządzenia;

5) wymagania dotyczące okresowego przeglądu technicznego danego rodzaju i typu (modelu) instalacji lub urządzenia;

6) masę unieszkodliwianych odpadów w okresie roku.

9. Posiadacz zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych we wniosku o wydanie zezwolenia na przetwarzanie polegającego na unieszkodliwianiu tych odpadów podaje dodatkowo informacje dotyczące:

1) danych technicznych instalacji lub urządzenia, wraz ze wskazaniem rodzaju i typu (modelu) instalacji lub urządzenia, oraz nazwy i adresu lub siedziby producenta;

2) dokładnego opisu procesu unieszkodliwiania z wyszczególnieniem wszystkich jego etapów;

3) wskazania metody okresowej kontroli mikrobiologicznej skuteczności procesu unieszkodliwiania;

4) wymagań dotyczących pojemników lub worków, w których odpady będą unieszkodliwiane w zgłaszanym rodzaju i typie (modelu) instalacji lub urządzenia;

5) masy unieszkodliwianych odpadów w okresie roku.

10. Do wniosku o wydanie zezwolenia na przetwarzanie zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych polegającego na ich unieszkodliwianiu dołącza się:

1) oryginały wyników badań mikrobiologicznych procesu unieszkodliwiania w danej instalacji lub urządzeniu z podaniem dokładnego opisu użytej metody badania lub kopie tych wyników potwierdzone za zgodność z oryginałem;

2) instrukcję obsługi instalacji lub urządzenia uwzględniającą wymagania dotyczące przeglądu technicznego.

11. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wymagania i sposoby unieszkodliwiania odpadów, w tym:

1) dopuszczalne sposoby unieszkodliwiania odpadów medycznych i odpadów weterynaryjnych, nieposiadających właściwości zakaźnych;

2) dopuszczalne sposoby unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych;

3) warunki prowadzenia procesów unieszkodliwiania odpadów medycznych i odpadów weterynaryjnych, nieposiadających właściwości zakaźnych;

4) warunki prowadzenia procesów unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych;

5) sposób i zakres prowadzenia monitoringu procesów, o których mowa w pkt 3 i 4, oraz metodykę i częstotliwość badań odpadów powstałych w wyniku prowadzenia procesów unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych.

12. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 11, minister właściwy do spraw zdrowia kieruje się:

1) potrzebą zapobiegania zagrożeniom stwarzanym przez odpady medyczne i odpady weterynaryjne;

2) potrzebą zapewnienia skuteczności unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych, tak aby odpady te utraciły właściwości zakaźne;

3) koniecznością zapewniania prowadzenia prawidłowego monitoringu procesów unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych;

4) koniecznością pozbawienia właściwości zakaźnych każdej partii zakaźnych odpadów medycznych i zakaźnych odpadów weterynaryjnych.

13. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób wydawania dokumentu potwierdzającego unieszkodliwienie, terminy jego przekazywania oraz wzór tego dokumentu, kierując się potrzebą zapewnienia wiarygodnych dokumentów potwierdzających spełnienie wymagań w zakresie unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych.

Rozdział 4 Komunalne osady ściekowe

Art. 96. 1. Odzysk polegający na stosowaniu komunalnych osadów ściekowych:

1) w rolnictwie, rozumianym jako uprawa wszystkich płodów rolnych wprowadzanych do obrotu handlowego, włączając w to uprawy przeznaczane do produkcji pasz,

2) do uprawy roślin przeznaczonych do produkcji kompostu,

3) do uprawy roślin nieprzeznaczonych do spożycia i do produkcji pasz,

4) do rekultywacji terenów, w tym gruntów na cele rolne,

5) przy dostosowaniu gruntów do określonych potrzeb wynikających z planów gospodarki odpadami, planów zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu

- odbywa się z zachowaniem warunków określonych w ust. 2-13.

2. Komunalne osady ściekowe mogą być przekazywane do stosowania władającemu powierzchnią ziemi wyłącznie przez wytwórcę tych osadów.

3. Odpowiedzialność za prawidłowe stosowanie komunalnych osadów ściekowych w celach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, spoczywa na wytwórcy tych osadów.

4. Stosowanie komunalnych osadów ściekowych jest możliwe, jeżeli są one ustabilizowane oraz przygotowane odpowiednio do celu i sposobu ich stosowania, w szczególności przez poddanie ich obróbce biologicznej, chemicznej, termicznej lub innemu procesowi, który obniża podatność komunalnych osadów ściekowych na zagniwanie i eliminuje zagrożenie dla środowiska lub życia i zdrowia ludzi.

5. Zakazuje się nawadniania komunalnych osadów ściekowych poddanych uprzednio procesowi osuszania.

6. Przed stosowaniem komunalne osady ściekowe oraz grunty, na których osady te mają być stosowane, poddaje się badaniom, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 13, przez wytwórcę komunalnych osadów ściekowych.

7. Wytwórca komunalnych osadów ściekowych jest obowiązany do przekazywania, wraz z tymi osadami, władającemu powierzchnią ziemi, na której komunalne osady ściekowe mają być stosowane, informacji o dawkach tego osadu, które mogą być stosowane na poszczególnych gruntach, oraz wyników badań, o których mowa w ust. 6.

8. Wytwórca komunalnych osadów ściekowych stosowanych w celach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, powiadamia wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o zamiarze przekazania tych osadów władającemu powierzchnią ziemi, na której te osady mają być stosowane, na co najmniej 7 dni przed przekazaniem.

9. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 8, jest dokonywane w formie pisemnej i zawiera informacje wskazujące władającego powierzchnią ziemi oraz numery ewidencyjne działek, na których komunalne osady ściekowe mają być stosowane.

10. Władający powierzchnią ziemi, na której mają być stosowane komunalne osady ściekowe, jest obowiązany przechowywać wyniki badań, o których mowa w ust. 6, oraz informacje, o których mowa w ust. 7, przez okres 5 lat od dnia zastosowania komunalnych osadów ściekowych.

11. Władający powierzchnią ziemi, na której komunalne osady ściekowe mają być stosowane w celach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, jest zwolniony z obowiązku uzyskania zezwolenia na przetwarzanie odpadów lub obowiązku wpisu do rejestru.

12. Zakazuje się stosowania komunalnych osadów ściekowych:

1) na obszarach parków narodowych i rezerwatów przyrody;

2) na terenach ochrony pośredniej stref ochronnych ujęć wody, w przypadku ich ustanowienia w akcie prawa miejscowego wydanym na podstawie art. 58 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r. poz. 145, 951 i 1513);

3) w pasie gruntu o szerokości 50 m bezpośrednio przylegającego do brzegów jezior i cieków;

4) na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią oraz na terenach czasowo podtopionych i bagiennych;

5) na terenach czasowo zamarzniętych i pokrytych śniegiem;

6) na gruntach o dużej przepuszczalności, stanowiących w szczególności piaski luźne i słabogliniaste oraz piaski gliniaste lekkie, jeżeli poziom wód gruntowych znajduje się na głębokości mniejszej niż 1,5 m poniżej powierzchni gruntu;

7) na gruntach rolnych o spadku przekraczającym 10%;

8) na obszarach ochronnych zbiorników wód śródlądowych, w przypadku ich ustanowienia w akcie prawa miejscowego wydanym na podstawie art. 60 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne;

9) na terenach objętych pozostałymi formami ochrony przyrody niewymienionymi w pkt 1, jeżeli osady ściekowe zostały wytworzone poza tymi terenami;

10) na terenach położonych w odległości mniejszej niż 100 m od ujęcia wody, domu mieszkalnego lub zakładu produkcji żywności;

11) na gruntach, na których rosną rośliny sadownicze i warzywa, z wyjątkiem drzew owocowych;

12) na gruntach przeznaczonych pod uprawę roślin jagodowych i warzyw, których części jadalne bezpośrednio stykają się z ziemią i są spożywane w stanie surowym - w ciągu 18 miesięcy poprzedzających zbiory i w czasie zbiorów;

13) na gruntach wykorzystywanych na pastwiska i łąki;

14) na gruntach wykorzystywanych do upraw pod osłonami.

13. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki stosowania komunalnych osadów ściekowych, w tym dawki tych osadów, które można stosować na gruntach, a także zakres, częstotliwość i metody referencyjne badań komunalnych osadów ściekowych i gruntów, na których osady te mają być stosowane, kierując się zasadami ochrony środowiska oraz ochrony gruntów rolnych.

Rozdział 5

Odpady pochodzące z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów

Art. 97. Zakazuje się unieszkodliwiania, polegającego na odprowadzaniu do morza, w tym lokowania na dnie morza, odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów.

Art. 98. 1. Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów, ubiegający się o zezwolenie na przetwarzanie odpadów polegające na unieszkodliwianiu tych odpadów przez ich składowanie, jest obowiązany do podania we wniosku o wydanie tego zezwolenia informacji dotyczących:

1) właściwości fizycznych łącznie z określeniem postaci (stała, szlam, płynna lub gazowa) oraz właściwości chemicznych,

biochemicznych i biologicznych odpadów;

2) toksyczności, trwałości fizycznej, chemicznej i biologicznej odpadów;

3) akumulowania i biotransformacji składników odpadów w organizmach żywych lub osadach;

4) podatności odpadów na zmiany fizyczne, chemiczne i biochemiczne oraz wzajemnego oddziaływania w danym środowisku z innymi substancjami organicznymi i nieorganicznymi;

5) położenia geograficznego składowiska odpadów wraz z charakterystyką przyległych obszarów;

6) sposobu opakowania oraz stosowanych sposobów ograniczania rozprzestrzeniania się odpadów;

7) środków ostrożności podjętych w celu uniknięcia zanieczyszczenia środowiska.

2. Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów jest obowiązany do prowadzenia monitoringu składowisk oraz miejsc magazynowania tych odpadów.

3. Marszałek województwa, biorąc pod uwagę stan środowiska oraz zagrożenia dla środowiska, życia lub zdrowia ludzi, może, w drodze decyzji, zobowiązać posiadacza odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów do prowadzenia dodatkowych badań wpływu tych odpadów na jakość wód oraz zwiększyć częstotliwość prowadzenia wszystkich badań.

4. Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 3, wszczyna się z urzędu.

Art. 99. 1. Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów jest obowiązany w sprawozdaniu o wytwarzanych odpadach i o gospodarowaniu odpadami, o którym mowa w art. 75, zamieścić informację o ilości siarczanów lub chlorków w odpadach przypadających na Mg wyprodukowanego dwutlenku tytanu.

2. W procesie siarczanowym wytwarzania dwutlenku tytanu ilość wytwarzanych odpadów w przeliczeniu na tonę wyprodukowanego dwutlenku tytanu nie może przekraczać 5,0 Mg siarczanów.

Art. 100. 1. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, odpady pochodzące z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów, które nie mogą być unieszkodliwiane przez ich składowanie, kierując się właściwościami odpadów oraz ich oddziaływaniem na środowisko w trakcie długotrwałego składowania.

2. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zakres, obowiązkowe i dodatkowe badania wpływu odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów na jakość wód, sposoby, metody referencyjne badań i warunki prowadzenia monitoringu składowisk tych odpadów oraz miejsc ich magazynowania, kierując się właściwościami odpadów oraz ich oddziaływaniem na środowisko w trakcie długotrwałego składowania.

Rozdział 6

Odpady z wypadków

Art. 101. 1. Jeżeli wymagają tego względy ochrony życia, zdrowia ludzi lub środowiska, starosta właściwy ze względu na miejsce powstania odpadów z wypadków, w drodze decyzji, wydanej z urzędu, może nałożyć na sprawcę wypadku obowiązki dotyczące gospodarowania odpadami z wypadków, w tym obowiązek przekazania ich wskazanemu posiadaczowi odpadów.

2. W przypadku odpadów z wypadków powodujących zanieczyszczenie morza za sprawcę wypadku uważa się armatora statku, który spowodował powstanie odpadu, o ile statek jest znany.

3. Decyzję, o której mowa w ust. 1, wydaje w przypadku:

1) przedsięwzięć i zdarzeń na terenach zamkniętych regionalny dyrektor ochrony środowiska;

2) odpadów z wypadków powodujących zanieczyszczenie morza dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na miejsce powstania odpadów.

4. Decyzji, o której mowa w ust. 1, może być nadany rygor natychmiastowej wykonalności.

5. Organ właściwy do wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, dokonuje gospodarowania odpadami z wypadków, jeżeli:

1) nie można wszcząć postępowania egzekucyjnego dotyczącego obowiązku zagospodarowania odpadów z wypadków albo egzekucja okazała się bezskuteczna lub

2) konieczne jest natychmiastowe zagospodarowanie tych odpadów ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, lub możliwość zaistnienia nieodwracalnych szkód w środowisku.

6. W przypadku braku możliwości ustalenia sprawcy wypadku albo bezskuteczności egzekucji wobec sprawcy wypadku koszty gospodarowania odpadami z wypadków, z wyjątkiem kosztów gospodarowania odpadami z wypadków powodujących zanieczyszczenie morza, są pokrywane, na wniosek odpowiednio starosty lub regionalnego dyrektora ochrony środowiska, ze środków finansowych wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

Rozdział 7

Odpady metali

Art. 102. 1. Posiadacz odpadów prowadzący punkt zbierania odpadów metali jest obowiązany, przy przyjmowaniu tych odpadów od osób fizycznych niebędących przedsiębiorcami, do wypełniania formularza przyjęcia odpadów metali w dwóch egzemplarzach, po jednym egzemplarzu dla przekazującego i dla przyjmującego odpady.

2. Formularz, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać w szczególności:

1) określenie rodzaju odpadów, rodzaju produktu, z którego powstał odpad, oraz źródło pochodzenia;

2) imię i nazwisko, adres zamieszkania oraz numer dowodu osobistego lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość osoby przekazującej odpady.

3. Osoba przekazująca odpady metali jest obowiązana do okazania dokumentu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, w celu potwierdzenia jej tożsamości.

4. Posiadacz odpadów prowadzący punkt zbierania odpadów metali jest obowiązany odmówić przyjęcia odpadów metali w przypadku, gdy osoba przekazująca te odpady odmawia okazania dokumentu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.

5. Posiadacz odpadów prowadzący punkt zbierania odpadów metali jest obowiązany przechowywać wypełnione formularze przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym je sporządzono.

6. Posiadacz odpadów prowadzący punkt zbierania odpadów metali jest obowiązany przedstawić przechowywane formularze na żądanie organów przeprowadzających kontrolę, Policji, straży miejskiej i służb ochrony kolei.

7. Przepisy ust. 1-6 nie dotyczą metalowych odpadów opakowaniowych po produktach żywnościowych.

8. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzór formularza, o którym mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ujednolicenia tego dokumentu, zapewnienia właściwej kontroli obrotu odpadami metali oraz zapobiegania kradzieży i dewastacji w szczególności urządzeń telekomunikacyjnych, elektroenergetycznych, kolejowych i wodno-kanalizacyjnych.

DZIAŁ VIII

Wymagania dotyczące prowadzenia procesów przetwarzania odpadów

Rozdział 1 Składowanie odpadów

Art. 103. 1. Odpady składuje się:

1) na składowisku odpadów;

2) w podziemnym składowisku odpadów, o którym mowa w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze;

3) w obiekcie unieszkodliwiania odpadów wydobywczych, o którym mowa w ustawie z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych.

2. Wyróżnia się następujące typy składowisk odpadów:

1) składowisko odpadów niebezpiecznych;

2) składowisko odpadów obojętnych;

3) składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne.

Art. 104. 1. Zakazuje się magazynowania odpadów na składowisku odpadów.

2. Zakazuje się zbierania lub przetwarzania odpadów na składowisku odpadów w inny sposób niż składowanie odpadów, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 124 ust. 6.

Art. 105. 1. Odpady przed umieszczeniem na składowisku odpadów poddaje się procesowi przekształcenia fizycznego, chemicznego, termicznego lub biologicznego, włącznie z segregacją, w celu ograniczenia zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub dla środowiska oraz ograniczenia ilości lub objętości składowanych odpadów, a także ułatwienia postępowania z nimi lub prowadzenia odzysku.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do odpadów obojętnych oraz odpadów, w stosunku do których proces przekształcenia fizycznego, chemicznego, termicznego lub biologicznego, włącznie z segregacją, nie doprowadzi do osiągnięcia celów, o których mowa w ust. 1.

Art. 106. 1. Na składowisku odpadów niebezpiecznych nie mogą być składowane odpady inne niż niebezpieczne.

2. Stałe odpady niebezpieczne mogą być składowane na wydzielonych częściach składowiska odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne.

3. Wydzielone części składowiska odpadów, o których mowa w ust. 2, muszą spełniać wymagania określone dla składowiska odpadów niebezpiecznych.

4. Na wydzielonych częściach składowisk odpadów, o których mowa w ust. 2, nie mogą być składowane odpady inne niż niebezpieczne.

Art. 107. 1. Na składowisku odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne, mogą być składowane:

1) odpady komunalne;

2) odpady inne niż niebezpieczne i obojętne;

3) stałe odpady niebezpieczne lub odpady powstałe w wyniku przekształcenia odpadów niebezpiecznych, spełniające kryteria dopuszczenia do składowania na składowisku odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 118.

2. Odpady, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie mogą być składowane na wydzielonych częściach składowiska odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne przeznaczonych do składowania odpadów innych niż niebezpieczne, które ulegają biodegradacji.

Art. 108. Na składowisku odpadów obojętnych mogą być składowane tylko odpady obojętne.

Art. 109. Do składowania na składowisku odpadów mogą być dopuszczone wyłącznie odpady:

1) w stosunku do których została sporządzona podstawowa charakterystyka odpadów, przeprowadzono testy zgodności, o ile są wymagane zgodnie z art. 113, i dokonano weryfikacji, o której mowa w art. 114 ust. 2;

2) spełniają kryteria dopuszczenia odpadów do składowania na składowisku odpadów, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 118.

Art. 110. 1. Podstawową charakterystykę odpadów sporządza wytwórca lub posiadacz odpadów odpowiedzialny za gospodarowanie odpadami, kierujący odpady do składowania na składowisko odpadów, a w przypadku odpadów komunalnych - podmiot odbierający odpady komunalne od właścicieli nieruchomości, o którym mowa w ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

2. Podstawowa charakterystyka odpadów zawiera:

1) informacje podstawowe:

a) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby,

b) rodzaj odpadów,

c) syntetyczny opis procesu wytwarzania odpadów uwzględniający podstawowe użyte surowce i wytworzone produkty,

d) oświadczenie o braku wśród odpadów kierowanych na składowisko odpadów, odpadów objętych zakazem składowania wymienionych w art. 122 ust. 1,

e) opis zastosowanego procesu przetwarzania odpadów, a także opis sposobu segregowania odpadów lub oświadczenie o przyczynie, dla której wymienione działania nie zostały wykonane,

f) opis odpadów podający kolor, postać fizyczną oraz jego zapach,

g) wykaz właściwości, o których mowa w załączniku nr 3 do ustawy, w odniesieniu do odpadów, które mogą zostać przekwalifikowane na odpady inne niż niebezpieczne zgodnie z art. 7 i art. 8,

h) wskazanie typu składowiska odpadów, na którym odpady mogą być składowane po przeprowadzeniu badań, o których mowa w art. 117, zgodnie z kryteriami dopuszczenia odpadów do składowania na składowisku odpadów określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 118,

i) oświadczenie o braku możliwości odzysku, w tym recyklingu odpadów, j) podanie częstotliwości przeprowadzania testów zgodności;

2) informacje dodatkowe, o ile są istotne dla eksploatacji danego typu składowiska odpadów, dotyczące:

a) fizykochemicznego składu oraz podatności odpadów na wymywanie,

b) zachowania środków ostrożności na składowisku odpadów.

3. W przypadku gdy wydano pozwolenie zintegrowane albo pozwolenie na wytwarzanie odpadów, które zawiera wszystkie informacje, o których mowa w ust. 2, nie sporządza się podstawowej charakterystyki odpadów.

4. W przypadku gdy wydano pozwolenie zintegrowane albo pozwolenie na wytwarzanie odpadów, które nie zawiera wszystkich informacji, o których mowa w ust. 2, sporządza się podstawową charakterystykę odpadów, która zawiera brakujące informacje.

5. Podstawową charakterystykę odpadów bez przeprowadzenia badań, o których mowa w ust. 2 pkt 1 lit. h, sporządza się dla odpadów:

1) obojętnych, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 118,

2) dla których wszelkie informacje niezbędne do sporządzenia podstawowej charakterystyki są znane i uzasadnione, zgodnie z wymaganiami dotyczącymi składowania odpadów, określonymi w decyzjach właściwych organów,

3) dla których wykonywanie badań jest niepraktyczne lub dla których testy zgodności nie mogą zostać wykonane ze względów technicznych lub właściwe metody badań poszczególnych kryteriów dopuszczania, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 118, są niedostępne,

4) komunalnych

- o ile pochodzą od jednego wytwórcy odpadów i stanowią jeden strumień odpadów.

6. W przypadku odpadów komunalnych, za jeden strumień odpadów uznaje się odpady pochodzące z jednego regionu gospodarki odpadami komunalnymi.

7. W przypadku, o którym mowa w ust. 5 pkt 3, odpady mogą być dopuszczone do składowania na składowisku odpadów danego typu, jeżeli wytwórca lub posiadacz odpadów odpowiedzialny za ich zagospodarowanie przekaże uzasadnienie w tym zakresie zarządzającemu składowiskiem odpadów, odpowiednio je dokumentując.

Art. 111. 1. Podstawowa charakterystyka odpadów dla odpadów wytwarzanych regularnie zawiera informacje, o których mowa w art. 110 ust. 2, oraz wskazuje:

1) zmiany mogące wystąpić w składzie odpadów;

2) zmiany cech charakterystycznych odpadów;

3) podatność odpadów na wymywanie ustalane podczas testu wymywania przeprowadzonego dodatkowo na partii odpadów, o ile test jest uzasadniony;

4) główne zmieniające się właściwości odpadów.

2. Przez odpady wytwarzane regularnie rozumie się odpady powstające w instalacjach jednego rodzaju pod względem technologicznym, przy zastosowaniu surowców charakterystycznych dla tego procesu technologicznego.

3. Jeżeli w instalacji wprowadzono zmiany związane z zastosowaniem innych surowców, materiałów lub zmiany powodujące zmniejszenie albo zwiększenie negatywnego oddziaływania na środowisko, sporządza się nową podstawową charakterystykę odpadów.

Art. 112. 1. Dla każdej partii odpadów wytwarzanych nieregularnie przed ich skierowaniem na składowisko odpadów sporządza się odrębną podstawową charakterystykę odpadów.

2. Przez odpady wytwarzane nieregularnie rozumie się odpady powstające w instalacjach i procesach różnego rodzaju lub odpady, których skład nie może zostać jednoznacznie scharakteryzowany, w szczególności odpady powstające wskutek wstępnego przetwarzania, mieszania lub innych działań powodujących zmianę charakteru lub składu tych odpadów.

Art. 113. 1. Odpady wytwarzane regularnie, kierowane na składowisko odpadów danego typu, poddaje się testowi zgodności, podczas którego sprawdza się dopuszczalne graniczne wartości wymywania oraz wybrane parametry charakterystyczne dla danego rodzaju odpadów.

2. Test zgodności przeprowadza posiadacz odpadów, o którym mowa w art. 110 ust. 1.

3. Test zgodności przeprowadza się:

1) co najmniej raz na 12 miesięcy lub częściej, jeżeli wynika to z podstawowej charakterystyki odpadów;

2) w przypadku zmian w procesie produkcji, w szczególności dotyczących zmiany użytych surowców lub materiałów.

4. W przypadku braku zgodności wyniku testu zgodności z informacjami zawartymi w podstawowej charakterystyce odpadów sporządza się nową podstawową charakterystykę odpadów.

5. Testu zgodności nie przeprowadza się dla odpadów, o których mowa w art. 110 ust. 5.

Art. 114. 1. Podstawową charakterystykę odpadów oraz testy zgodności wytwórca lub posiadacz odpadów odpowiedzialny za gospodarowanie odpadami przekazuje zarządzającemu składowiskiem odpadów, przed przekazaniem odpadów na składowisko odpadów.

2. Zarządzający składowiskiem odpadów dokonuje weryfikacji odpadów, która polega na:

1) oględzinach przed i po rozładunku odpadów;

2) sprawdzeniu zgodności przyjmowanych odpadów z informacjami zawartymi w podstawowej charakterystyce odpadów.

3. Weryfikacja odpadów może być przeprowadzana w miejscu ich wytwarzania, jeżeli są one składowane na składowisku odpadów zarządzanym przez ich wytwórcę.

Art. 115. 1. Zarządzający składowiskiem odpadów pobiera próbki odpadów dostarczonych do składowania na składowisku odpadów co najmniej raz w miesiącu i przechowuje je przez okres co najmniej miesiąca.

2. Próbek nie pobiera się w przypadku odpadów, o których mowa w art. 110 ust. 5.

Art. 116. 1. Zarządzający składowiskiem odpadów, a w przypadku jego braku władający powierzchnią ziemi, przechowuje do czasu zamknięcia składowiska odpadów podstawową charakterystykę odpadów oraz wyniki testów zgodności.

2. Zarządzający składowiskiem odpadów przekazuje podstawową charakterystykę odpadów i wyniki testów zgodności następnemu zarządzającemu składowiskiem odpadów lub władającemu powierzchnią ziemi.

Art. 117. 1. Kryteria dopuszczania odpadów do składowania na składowisku odpadów danego typu uważa się za spełnione, jeżeli są potwierdzone badaniami laboratoryjnymi wykonanymi przez laboratorium, o którym mowa w art. 147a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska.

2. Kryteria dopuszczania odpadów do składowania na składowisku odpadów danego typu obejmują:

1) dopuszczalne graniczne wartości wymywania;

2) parametry charakterystyczne dla danego rodzaju odpadów.

Art. 118. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:

1) odpady obojętne, dla których podstawową charakterystykę odpadów sporządza się bez przeprowadzania badań, o których mowa w art. 110 ust. 2 pkt 1 lit. h,

2) kryteria dopuszczenia odpadów do składowania na składowisku odpadów danego typu,

3) zakres badań, o których mowa w art. 117 ust. 1

- kierując się właściwościami odpadów i potrzebą zapewnienia właściwego postępowania z odpadami na składowisku

odpadów oraz uwzględniając rodzaje odpadów i zawartość w nich substancji organicznych.

Art. 119. Zarządzający składowiskiem odpadów, przed przyjęciem odpadów do składowania na składowisku odpadów, jest obowiązany także:

1) ustalić masę przyjmowanych odpadów;

2) sprawdzić zgodność przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadów lub dokumentach wymaganych przy międzynarodowym przemieszczaniu odpadów;

3) w przypadku odpadów rtęci metalicznej - sprawdzić pojemniki i certyfikat wymagane dla składowania tych odpadów.

Art. 120. 1. Zarządzający składowiskiem odpadów odmawia przyjęcia odpadów do składowania na składowisku odpadów w przypadku stwierdzenia:

1) niezgodności przyjmowanych odpadów z informacjami zawartymi w podstawowej charakterystyce odpadów lub niedostarczenia testów zgodności, o ile są wymagane, niezwłocznie po ich przeprowadzeniu;

2) niezgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadów lub dokumentami wymaganymi przy międzynarodowym przemieszczaniu odpadów;

3) niezgodności przyjmowanych odpadów z decyzją zatwierdzającą instrukcję prowadzenia składowiska odpadów, instrukcją prowadzenia składowiska odpadów, pozwoleniem zintegrowanym lub zezwoleniem na przetwarzanie odpadów.

2. W przypadku przekazywania do składowania na składowisku odpadów, odpadów niezgodnych z dokumentami, o których mowa w ust. 1, zarządzający składowiskiem odpadów zawiadamia o tym niezwłocznie wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.

Art. 121. 1. Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany do składowania odpadów na składowisku odpadów w sposób selektywny, mając na uwadze uniknięcie szkodliwych dla środowiska reakcji pomiędzy składnikami tych odpadów, możliwość dalszego ich wykorzystania oraz rekultywację i ponowne zagospodarowanie terenu składowiska odpadów.

2. Dopuszcza się składowanie odpadów, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 3, na składowisku odpadów w sposób nieselektywny, jeżeli w wyniku takiego składowania nie nastąpi zwiększenie negatywnego oddziaływania tych odpadów na środowisko.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów, które mogą być składowane na składowisku odpadów w sposób nieselektywny, kierując się właściwościami odpadów oraz mając na uwadze, aby w wyniku reakcji pomiędzy wspólnie składowanymi odpadami nie nastąpiło zwiększenie zagrożenia dla środowiska.

Art. 122. 1. Zakazuje się składowania na składowisku odpadów następujących odpadów:

1) występujących w postaci ciekłej, w tym odpadów zawierających wodę w ilości powyżej 95% masy całkowitej, z wyłączeniem szlamów;

2) o właściwościach wybuchowych, żrących, utleniających, wysoce łatwopalnych lub łatwopalnych;

3) zakaźnych medycznych i zakaźnych weterynaryjnych;

4) powstających w wyniku badań naukowych i prac rozwojowych lub działalności dydaktycznej, które nie są zidentyfikowane lub są nowe i których oddziaływanie na środowisko jest nieznane;

5) opon i ich części, z wyłączeniem opon rowerowych i opon o średnicy zewnętrznej większej niż 1400 mm;

6) ulegających biodegradacji selektywnie zebranych;

7) określonych w przepisach odrębnych.

2. Zakazuje się składowania odpadów w śródlądowych wodach powierzchniowych i podziemnych, w polskich obszarach morskich oraz w przypadkach określonych w przepisach odrębnych.

3. Zakazuje się rozcieńczania lub sporządzania mieszanin odpadów ze sobą lub z innymi substancjami lub przedmiotami w celu spełnienia kryteriów dopuszczenia odpadów do składowania na składowisku odpadów danego typu, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 118.

Art. 123. 1. Okres przygotowania do budowy, budowy oraz prowadzenia składowiska odpadów obejmuje fazy:

1) przedeksploatacyjną - okres poprzedzający uzyskanie pierwszej ostatecznej decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów;

2) eksploatacyjną - okres od dnia uzyskania pierwszej ostatecznej decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów do dnia zakończenia rekultywacji składowiska odpadów;

3) poeksploatacyjną - okres 30 lat liczony od dnia zakończenia rekultywacji składowiska odpadów.

2. Dzień zakończenia rekultywacji składowiska odpadów jest równocześnie dniem zamknięcia tego składowiska.

Art. 124. 1. Zarządzający składowiskiem odpadów posiada tytuł prawny do całej nieruchomości, na której znajduje się składowisko odpadów, wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami związanymi z prowadzeniem tego składowiska, w okresie obejmującym fazę eksploatacyjną i poeksploatacyjną.

2. Lokalizacja, budowa oraz prowadzenie składowiska odpadów musi spełniać wymagania zapewniające bezpieczne dla życia i zdrowia ludzi oraz dla środowiska składowanie odpadów, w szczególności wymagania zapobiegające zanieczyszczeniu wód powierzchniowych i podziemnych, gleby i ziemi oraz powietrza.

3. Prowadzenie składowiska odpadów obejmuje wszystkie działania podejmowane w fazie eksploatacyjnej i poeksploatacyjnej dotyczące funkcjonowania składowiska odpadów, w tym monitoring składowiska odpadów. Składowisko odpadów prowadzi zarządzający składowiskiem odpadów.

4. Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany prowadzić monitoring składowiska odpadów w fazie przed-eksploatacyjnej, eksploatacyjnej i poeksploatacyjnej.

5. Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany przekazywać wyniki monitoringu składowiska odpadów wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska w terminie do końca pierwszego kwartału następnego roku kalendarzowego po zakończeniu roku, którego te wyniki dotyczą.

6. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe wymagania dotyczące lokalizacji, budowy i prowadzenia składowiska odpadów, jakim odpowiadają

poszczególne typy składowisk odpadów,

2) zakres, czas i częstotliwość oraz sposób i warunki prowadzenia monitoringu składowisk odpadów

- kierując się zależnościami między możliwością występowania zagrożeń dla życia i zdrowia ludzi oraz dla środowiska

a lokalizacją, technicznymi parametrami i sposobem prowadzenia składowiska odpadów oraz uwzględniając zjawiska

przyrodnicze i uwarunkowania geologiczne, a także systemy kontroli poszczególnych elementów środowiska, oraz kierując się specyficznymi wymaganiami dotyczącymi składowania niektórych rodzajów odpadów.

Art. 125. 1. Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany do ustanowienia zabezpieczenia roszczeń z tytułu wystąpienia negatywnych skutków w środowisku oraz szkód w środowisku w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie, w związku z prowadzeniem składowiska odpadów.

2. Zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 1, może mieć formę depozytu, gwarancji bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub polisy ubezpieczeniowej.

3. Zabezpieczenie w formie depozytu jest wpłacane na odrębny rachunek bankowy wskazany przez organ wydający decyzję zatwierdzającą instrukcję prowadzenia składowiska odpadów, a zabezpieczenie w formie gwarancji bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej lub polisy ubezpieczeniowej jest składane do organu wydającego tę decyzję.

4. Gwarancja bankowa, gwarancja ubezpieczeniowa lub polisa ubezpieczeniowa powinna stwierdzać, że w razie wystąpienia negatywnych skutków w środowisku lub szkód w środowisku, bank lub firma ubezpieczeniowa ureguluje zobowiązania w przypadku, o którym mowa w art. 131 ust. 4, na rzecz organu, o którym mowa w art. 129 ust. 1.

Art. 126. 1. Wyznaczenie lokalizacji składowiska odpadów wymaga zgody dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej w zakresie związanym z ochroną wód.

2. Wyznaczenie lokalizacji składowiska odpadów:

1) w pobliżu lotnisk - wymaga zgody organów administracji lotniczej;

2) w pobliżu obiektów zabytkowych lub na terenie, na którym znajdują się zabytki archeologiczne - wymaga zgody wojewódzkiego konserwatora zabytków;

3) w obszarze pasa nadbrzeżnego oraz portów i przystani morskich - wymaga zgody dyrektora urzędu morskiego.

3. Organ właściwy do wydania dla składowiska odpadów decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu odmawia wydania decyzji w przypadku:

1) braku zgody, o której mowa w ust. 1 lub 2;

2) określonym w przepisach odrębnych.

Art. 127. 1. Wniosek o wydanie pozwolenia na budowę składowiska odpadów, z zastrzeżeniem przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.18)), dodatkowo zawiera:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby oraz adres składowiska odpadów;

2) określenie rodzajów odpadów przewidzianych do składowania na składowisku odpadów;

3) określenie przewidywanej rocznej i całkowitej masy składowanych odpadów oraz pojemności składowiska odpadów

i jego docelowej rzędnej (maksymalnej wysokości składowania);

4) opis terenu składowiska odpadów, w szczególności jego charakterystykę geologiczną i hydrogeologiczną;

5) opis sposobu zapobiegania zanieczyszczeniu środowiska lub ograniczenia ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko;

6) plan dotyczący prowadzenia, w tym zarządzania i monitoringu składowiska odpadów;

7) wytyczne technicznego zamknięcia składowiska odpadów i kierunek jego rekultywacji;

8) określenie sposobów zapobiegania awariom i sposobów postępowania w przypadku ich wystąpienia.

2. Do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę składowiska odpadów dołącza się oświadczenie o posiadanym tytule prawnym do dysponowania całą nieruchomością, na której będzie zlokalizowane składowisko odpadów wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami, związanymi z prowadzeniem tego składowiska odpadów, w okresie obejmującym fazę eksploatacyjną i poeksploatacyjną.

3. Organ właściwy do wydania pozwolenia na budowę składowiska odpadów określa w tym pozwoleniu wymagania zapewniające ochronę życia i zdrowia ludzi, ochronę środowiska oraz ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich.

4. Wymagania, o których mowa w ust. 3, dotyczą:

1) typu składowiska odpadów;

2) warunków technicznych składowiska odpadów;

3) rodzaju odpadów przeznaczonych do składowania na składowisku odpadów;

4) rodzaju odpadów niebezpiecznych dopuszczonych do składowania na wydzielonej części składowiska odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne, jeżeli część tego składowiska wydzielono do składowania odpadów niebezpiecznych;

5) rocznej i całkowitej masy odpadów dopuszczonych do składowania oraz pojemności składowiska odpadów i docelowej rzędnej (maksymalnej wysokości składowania);

6) sposobu prowadzenia składowiska odpadów;

7) sposobu gromadzenia, oczyszczania i odprowadzania odcieków;

8) sposobu gromadzenia, oczyszczania i wykorzystywania lub unieszkodliwiania gazu składowiskowego;

9) sposobu, częstotliwości i czasu prowadzenia monitoringu składowiska odpadów;

10) sposobu postępowania w przypadku wystąpienia awarii;

11) wytycznych technicznego zamknięcia składowiska odpadów i kierunku jego rekultywacji.

5. W przypadku gdy budowa składowiska odpadów nie jest określona w wojewódzkim planie gospodarki odpadami, organ właściwy do wydania pozwolenia na budowę składowiska odpadów odmawia wydania tego pozwolenia.

Art. 128. Zarządzający składowiskiem odpadów może rozpocząć działalność polegającą na prowadzeniu składowiska odpadów po uzyskaniu kolejno:

1) pozwolenia zintegrowanego albo zezwolenia na przetwarzanie odpadów;

2) pozwolenia na użytkowanie składowiska odpadów;

3) decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów.

Art. 129. 1. Decyzję zatwierdzającą instrukcję prowadzenia składowiska odpadów wydaje, na wniosek zarządzającego składowiskiem, marszałek województwa, a w przypadku przedsięwzięć i zdarzeń na terenach zamkniętych - regionalny dyrektor ochrony środowiska. Właściwość miejscową organu określa się według miejsca lokalizacji składowiska odpadów.

2. Wniosek o wydanie decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów zawiera:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby oraz adres składowiska odpadów;

2) informację o uzyskanym pozwoleniu na użytkowanie składowiska odpadów;

3) informację o proponowanej formie i wysokości zabezpieczenia roszczeń, o którym mowa w art. 125.

3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:

1) instrukcję prowadzenia składowiska odpadów;

2) dokumenty potwierdzające posiadanie tytułu prawnego do dysponowania całą nieruchomością, na której będzie zlokalizowane składowisko wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami, związanymi z prowadzeniem tego składowiska, w okresie obejmującym fazę eksploatacyjną i poeksploatacyjną;

3) kopię świadectwa stwierdzającego kwalifikacje kierownika składowiska odpadów w zakresie gospodarowania odpadami, odpowiednie do prowadzonych procesów przetwarzania odpadów.

4. Instrukcja prowadzenia składowiska odpadów obejmuje fazę eksploatacyjną oraz fazę poeksploatacyjną i zawiera:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby oraz adres składowiska odpadów;

2) określenie typu składowiska odpadów;

3) określenie, czy na składowisku odpadów, którego dotyczy instrukcja, jeżeli jest to składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne, zostały wydzielone części, na których mają być składowane określone rodzaje odpadów niebezpiecznych;

4) rodzaje odpadów przeznaczonych do składowania na składowisku odpadów;

5) roczną i całkowitą masę odpadów dopuszczonych do składowania;

6) docelową rzędną (maksymalną wysokość składowania) i pojemność składowiska odpadów;

7) rodzaje odpadów, które mogą zostać użyte na tym składowisku odpadów, zamiast innych materiałów, w fazie eksploatacyjnej i poeksploatacyjnej, oraz sposób ich użycia;

8) wyszczególnienie urządzeń technicznych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania składowiska odpadów;

9) wyszczególnienie aparatury kontrolno-pomiarowej wraz ze schematem rozmieszczenia punktów pomiarowych;

10) określenie sposobu składowania poszczególnych rodzajów odpadów;

11) określenie rodzaju i grubości stosowanej warstwy izolacyjnej;

12) określenie godzin otwarcia składowiska odpadów;

13) określenie sposobu zabezpieczenia składowiska odpadów przed dostępem osób nieuprawnionych;

14) określenie procedury przyjęcia odpadów na składowisko odpadów;

15) określenie sposobów i częstotliwości prowadzonych badań, o których mowa w art. 117;

16) określenie planu awaryjnego, w szczególności na wypadek wykrycia zmian w jakości wód gruntowych z powodu emisji substancji ze składowiska odpadów;

17) sposób technicznego zamknięcia składowiska odpadów i kierunek jego rekultywacji;

18) inne działania prowadzone na składowisku odpadów dotyczące prowadzenia i nadzoru nad składowiskiem odpadów w celu zapewnienia jego prawidłowego funkcjonowania.

5. Instrukcja prowadzenia składowiska odpadów stanowi załącznik do decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów.

6. Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany posiadać instrukcję prowadzenia składowiska odpadów do czasu zakończenia fazy poeksploatacyjnej składowiska.

7. Na wniosek zarządzającego składowiskiem odpadów, organ o którym mowa w ust. 1, po zakończeniu fazy poeksploatacyjnej, wydaje decyzję o wygaśnięciu decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów.

Art. 130. 1. Właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, w decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów może określić dodatkowe wymagania związane ze specyfiką składowania odpadów.

2. W decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów, właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, zatwierdza również wysokość i formę zabezpieczenia roszczeń, o którym mowa w art. 125.

Art. 131. 1. Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany do ustanowienia zabezpieczenia roszczeń nie później niż 3 miesiące od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca instrukcję prowadzenia składowiska odpadów stała się ostateczna.

2. Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany utrzymywać ustanowione zabezpieczenie roszczeń przez okres zarządzania przez niego składowiskiem odpadów.

3. Zarządzający składowiskiem odpadów, po uzyskaniu decyzji o wygaśnięciu decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów, o której mowa w art. 129 ust. 7, może złożyć wniosek o zwrot ustanowionego zabezpieczenia roszczeń.

4. W przypadku wystąpienia negatywnych skutków w środowisku lub szkód w środowisku w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie, właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, orzeka, w drodze decyzji, o przeznaczeniu środków z zabezpieczenia roszczeń na usunięcie tych skutków, o ile działań tych nie wykonał na własny koszt zarządzający składowiskiem odpadów.

Art. 132. Na stanowisku kierownika składowiska odpadów zarządzający składowiskiem odpadów zatrudnia osobę posiadającą świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami, odpowiednie do prowadzonych procesów przetwarzania odpadów.

Art. 133. W przypadku gdy z przeglądu ekologicznego lub dokumentacji hydrogeologicznej wynika brak możliwości monitorowania wód powierzchniowych, podziemnych lub gazu składowiskowego, właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, w decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów, może określić odrębny zakres prowadzenia monitoringu danego składowiska odpadów, odstępując od wymogów określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 124 ust. 6 pkt 2.

Art. 134. Właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, odmawia, w drodze decyzji, zatwierdzenia instrukcji prowadzenia składowiska odpadów, w przypadku gdy:

1) zarządzający składowiskiem odpadów nie posiada tytułu prawnego do dysponowania całą nieruchomością, na której

jest zlokalizowane składowisko odpadów wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami, związanymi z prowadzeniem

tego składowiska, w okresie obejmującym fazę eksploatacyjną i poeksploatacyjną;

2) sposób prowadzenia składowiska odpadów jest sprzeczny z pozwoleniem na budowę;

3) sposób prowadzenia składowiska odpadów mógłby powodować zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska;

4) kierownik składowiska odpadów nie posiada świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania

odpadami, odpowiednie do prowadzonych procesów przetwarzania odpadów.

Art. 135. 1. Zarządzający składowiskiem odpadów ponosi odpowiedzialność za całokształt działalności składowiska odpadów i jest obowiązany do realizacji wszystkich obowiązków wynikających z obowiązujących przepisów i decyzji, o których mowa w art. 128.

2. Zarządzający składowiskiem odpadów utrzymuje i prowadzi składowisko odpadów w sposób zapewniający właściwe funkcjonowanie urządzeń technicznych stanowiących wyposażenie składowiska odpadów oraz zachowanie wymagań sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowych, a także wymagań ochrony środowiska, zgodnie z instrukcją prowadzenia składowiska odpadów i decyzją zatwierdzającą tę instrukcję.

3. Zmiany na składowisku odpadów, o których mowa w art. 129 ust. 4 pkt 2-7, 9-11 i 17, wymagają wydania decyzji zatwierdzającej nową instrukcję prowadzenia składowiska odpadów.

4. W decyzji zatwierdzającej nową instrukcję prowadzenia składowiska odpadów organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, orzeka o wygaśnięciu dotychczasowej decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów.

Art. 136. Zarządzającym gminnym składowiskiem odpadów nie może być jednostka sektora finansów publicznych. Gmina może utworzyć podmiot niebędący taką jednostką w celu prowadzenia gminnego składowiska odpadów lub powierzyć wykonywanie praw i obowiązków zarządzającego gminnym składowiskiem odpadów podmiotowi niebędącemu jednostką sektora finansów publicznych na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 45, poz. 236).

Art. 137. 1. Cena za przyjęcie odpadów do składowania na składowisku odpadów uwzględnia w szczególności koszty budowy, prowadzenia, w tym zamknięcia i rekultywacji, oraz nadzoru, w tym monitoringu składowiska odpadów.

2. Z dniem rozpoczęcia przyjmowania odpadów na składowisko odpadów, zarządzający składowiskiem odpadów tworzy fundusz rekultywacyjny, na którym gromadzi środki pieniężne na realizację obowiązków związanych z zamknięciem, rekultywacją, nadzorem, w tym monitoringiem. Środki są odprowadzane na fundusz w wysokości wystarczającej do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 1, z wyłączeniem kosztów budowy.

3. Fundusz rekultywacyjny może mieć formę odrębnego rachunku bankowego, rezerwy lub gwarancji bankowej.

4. Z dniem, gdy decyzja o wyrażeniu zgody na zamknięcie składowiska odpadów albo decyzja o zamknięciu składowiska odpadów stała się ostateczna, zarządzający składowiskiem odpadów może przeznaczyć środki zgromadzone na funduszu rekultywacyjnym na realizację obowiązków, o których mowa w ust. 2.

5. Funduszem rekultywacyjnym zarządza zarządzający składowiskiem odpadów.

6. Zarządzający składowiskiem odpadów podaje do publicznej wiadomości, w tym zamieszcza na stronie internetowej,

0 ile ją posiada, udział w cenie za przyjęcie odpadów do składowania na składowisku odpadów środków odprowadzanych na fundusz rekultywacyjny, o którym mowa w ust. 2.

7. Przepisy ust. 1-6 stosuje się do podmiotu zarządzającego gminnym składowiskiem odpadów, o którym mowa w art. 136.

Art. 138. Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany powiadomić niezwłocznie wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska lub państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego o stwierdzonych na składowisku odpadów zmianach obserwowanych parametrów, wskazujących na możliwość wystąpienia lub powstanie zagrożeń dla środowiska lub dla życia lub zdrowia ludzi.

Art. 139. 1. W przypadku stwierdzenia na składowisku odpadów zmian obserwowanych parametrów, wskazujących na możliwość wystąpienia lub powstanie zagrożeń dla środowiska, wojewódzki inspektor ochrony środowiska określa, w drodze decyzji, zakres i harmonogram działań niezbędnych do ustalenia przyczyn zmian obserwowanych parametrów oraz możliwych zagrożeń dla środowiska.

2. Po ustaleniu przyczyn zmian obserwowanych parametrów oraz możliwych zagrożeń dla środowiska wojewódzki inspektor ochrony środowiska określa, w drodze decyzji, zakres i harmonogram działań niezbędnych do usunięcia przyczyn

1 skutków stwierdzonych zagrożeń dla środowiska.

3. W decyzji, o której mowa w ust. 2, wojewódzki inspektor ochrony środowiska uwzględnia w szczególności plan awaryjny, o którym mowa w art. 129 ust. 4 pkt 16.

4. W przypadku zmian obserwowanych parametrów wskazujących na możliwość wystąpienia lub powstanie zagrożeń dla życia lub zdrowia ludzi decyzje, o których mowa w ust. 1 i 2, wydaje państwowy wojewódzki inspektor sanitarny.

Art. 140. 1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska wydaje decyzję o wstrzymaniu użytkowania składowiska odpadów w przypadku stwierdzenia:

1) niedopełnienia przez zarządzającego składowiskiem odpadów obowiązków, o których mowa w art. 138, lub

2) niewykonania obowiązków wynikających z decyzji, o której mowa w art. 139 ust. 2.

2. W przypadku stwierdzenia niewykonania obowiązków wynikających z decyzji, o której mowa w art. 139 ust. 2, decyzję o wstrzymaniu użytkowania składowiska wydaje państwowy wojewódzki inspektor sanitarny.

3. W decyzjach, o których mowa w ust. 1 i 2, określa się termin wstrzymania użytkowania składowiska odpadów. Termin ten nie może być późniejszy niż rok od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna.

4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, na wniosek zarządzającego składowiskiem odpadów, odpowiednio wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub państwowy wojewódzki inspektor sanitarny, kierując się stopniem niewykonania obowiązków oraz zagrożeniem dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, może ustalić, w drodze postanowienia, termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, zawieszając na ten czas postępowanie. Ustalony termin nie może być dłuższy niż rok od dnia doręczenia postanowienia.

5. W przypadku nieusunięcia nieprawidłowości w ustalonym terminie odpowiednio wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub państwowy wojewódzki inspektor sanitarny wstrzyma, w drodze decyzji, użytkowanie składowiska odpadów.

6. Odpowiednio wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub państwowy wojewódzki inspektor sanitarny, na wniosek zarządzającego składowiskiem odpadów, po stwierdzeniu, że ustały przyczyny wstrzymania użytkowania składowiska odpadów, wyraża, w drodze decyzji, zgodę na wznowienie użytkowania składowiska odpadów. Zarządzający składowiskiem odpadów może wznowić użytkowanie składowiska odpadów z dniem, w którym decyzja stała się ostateczna.

7. Decyzje, o których mowa w ust. 1 i 2 oraz w art. 139 ust. 1 i 2, są wydawane z urzędu.

8. Odpowiednio wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub państwowy wojewódzki inspektor sanitarny decyzjom, o których mowa w ust. 1 i 2 oraz art. 139 ust. 1 i 2, może nadać rygor natychmiastowej wykonalności, kierując się stopniem niewykonania obowiązków oraz zagrożeniem dla życia lub zdrowia ludzi lub dla środowiska.

Art. 141. 1. Decyzja o wstrzymaniu użytkowania składowiska odpadów nie wyłącza odpowiedzialności zarządzającego składowiskiem odpadów za skutki zagrożeń dla środowiska oraz dla życia i zdrowia ludzi spowodowane niedopełnieniem obowiązków nałożonych na niego niniejszą ustawą lub określonych w decyzjach, o których mowa w art. 139 ust. 1 i 2.

2. Usunięcie przyczyn i skutków stwierdzonych zagrożeń dla środowiska oraz dla życia i zdrowia ludzi odbywa się na koszt zarządzającego składowiskiem odpadów.

3. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub państwowy wojewódzki inspektor sanitarny przekazuje kopie wydanych decyzji, o których mowa w art. 139 ust. 1 i 2, art. 140 ust. 1, 2 i 6, właściwemu organowi, o którym mowa w art. 129 ust. 1, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna.

Art. 142. W przypadku wstrzymania użytkowania składowiska odpadów na okres dłuższy niż rok cofa się zezwolenie na przetwarzanie odpadów.

Art. 143. 1. Dopuszcza się wydobywanie odpadów składowanych na składowisku odpadów.

2. Wydobywanie odpadów ze składowiska odpadów posiadającego instrukcję prowadzenia składowiska odpadów odbywa się na zasadach ustalonych w tej instrukcji.

3. W przypadku wydobywania odpadów ze składowiska odpadów instrukcja prowadzenia składowiska odpadów dodatkowo określa:

1) rodzaj i ilość odpadów przewidzianych do wydobycia;

2) techniczny sposób wydobywania odpadów;

3) sposób zapobiegania negatywnemu oddziaływaniu wydobywania odpadów na życie lub zdrowie ludzi oraz na środowisko;

4) opis oddziaływania planowanego wydobywania odpadów na środowisko;

5) opis technicznego zabezpieczenia miejsca po wydobyciu odpadów, a w przypadku zamkniętego składowiska odpadów

lub jego części także opis działań rekultywacyjnych.

Art. 144. 1. Wydobywanie odpadów:

1) z zamkniętego składowiska odpadów nieposiadającego instrukcji prowadzenia składowiska odpadów,

2) ze zwałowiska odpadów

- wymaga uzyskania zgody na wydobywanie odpadów.

2. Przez zwałowisko odpadów rozumie się miejsce składowania odpadów przemysłowych, dla którego nie było wymagane uzyskanie decyzji dotyczącej lokalizacji lub decyzji o pozwoleniu na budowę.

3. Zgoda na wydobywanie odpadów jest wydawana, w drodze decyzji, przez właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1.

4. Wniosek o wydanie zgody na wydobywanie odpadów zawiera:

1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby;

2) adres składowiska odpadów albo lokalizację zwałowiska odpadów, którego wniosek dotyczy.

5. Do wniosku zainteresowany wydobyciem odpadów dołącza ekspertyzę dotyczącą wydobywania odpadów, która obejmuje w szczególności:

1) rodzaj i szacunkową masę odpadów przewidzianych do wydobycia;

2) techniczny sposób wydobywania odpadów;

3) sposób zapobiegania negatywnemu oddziaływaniu wydobywania odpadów na życie lub zdrowie ludzi oraz na środowisko;

4) opis oddziaływania planowanego wydobywania odpadów na środowisko;

5) opis technicznego zabezpieczenia miejsca po wydobyciu odpadów, a w przypadku zamkniętego składowiska odpadów lub jego części także opis działań rekultywacyjnych.

6. Zgoda na wydobywanie odpadów określa:

1) rodzaj i masę odpadów dopuszczonych do wydobycia;

2) techniczny sposób wydobywania odpadów;

3) sposób zapobiegania negatywnemu oddziaływaniu wydobywania odpadów na życie lub zdrowie ludzi oraz na środowisko;

4) opis oddziaływania planowanego wydobywania odpadów na środowisko;

5) opis technicznego zabezpieczenia miejsca po wydobyciu odpadów, a w przypadku zamkniętego składowiska odpadów lub jego części także opis działań rekultywacyjnych.

Art. 145. 1. Zakazane jest wydobywanie odpadów ze składowiska odpadów, na którym są składowane zmieszane odpady komunalne lub zmieszane odpady komunalne z innymi rodzajami odpadów.

2. Dopuszcza się wydobywanie odpadów, o których mowa w ust. 1, w przypadku rozbiórki składowiska odpadów, w tym zrekultywowanego składowiska odpadów, jeżeli:

1) w inny sposób nie można usunąć negatywnego oddziaływania składowiska odpadów na środowisko;

2) jest to konieczne w związku z realizacją planowanego przedsięwzięcia w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Art. 146. 1. Zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wymaga uzyskania zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części.

2. Zgoda jest wydawana, w drodze decyzji, przez właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, na wniosek złożony przez zarządzającego składowiskiem odpadów.

3. Wniosek o wyrażenie zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części zawiera:

1) datę zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów lub jego wydzielonej części;

2) określenie technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tym zamknięciem;

3) określenie sposobu rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tą rekultywacją;

4) termin zakończenia rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części.

4. Jeżeli określenie technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, lub określenie sposobu rekultywacji składowiska odpadów wraz z harmonogramem prac związanych z tym zamknięciem lub tą rekultywacją wymaga zmiany instrukcji prowadzenia składowiska odpadów, zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany równocześnie z wnioskiem o wydanie zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części złożyć wniosek o zatwierdzenie nowej instrukcji prowadzenia składowiska odpadów.

5. Przed wydaniem zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wojewódzki inspektor ochrony środowiska, na wniosek właściwego organu, o którym mowa w art. 129 ust. 1, oraz z udziałem przedstawiciela tego organu przeprowadza kontrolę składowiska odpadów.

6. Kontroli, o której mowa w ust. 5, nie przeprowadza się, jeżeli konieczność zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wynika z zarządzenia pokontrolnego wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.

Art. 147. 1. Decyzja o wyrażeniu zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części zawiera:

1) datę zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów lub jego wydzielonej części, przy czym data ta nie może być późniejsza niż 3 miesiące od dnia doręczenia tej decyzji;

2) określenie technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tym zamknięciem;

3) określenie sposobu rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tą rekultywacją;

4) termin zakończenia rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części;

5) określenie sposobu sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów lub jego wydzieloną częścią, w tym monitoringu, oraz warunki wykonywania tego nadzoru.

2. Zarządzający składowiskiem odpadów zawiadamia właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, oraz wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o wykonaniu prac rekultywacyjnych określonych w decyzji o wyrażeniu zgody na zamknięcie składowiska odpadów.

Art. 148. 1. W przypadku gdy zarządzający składowiskiem odpadów nie wystąpił z wnioskiem o wyrażenie zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, a zachodzą następujące okoliczności:

1) składowisko odpadów lub jego wydzielona część nie spełnia wymogów technicznych lub formalnych określonych w przepisach prawa lub

2) w wyniku przeprowadzonej kontroli wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdzi, że na składowisku odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne, na którym są składowane odpady komunalne, co najmniej od roku nie są przyjmowane odpady, lub

3) pojemność składowiska odpadów, określona w zatwierdzonej instrukcji prowadzenia składowiska odpadów, została zapełniona

- właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, sporządza ekspertyzę dotyczącą zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części oraz nową instrukcję prowadzenia składowiska odpadów.

2. Ekspertyza dotycząca zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części określa w szczególności:

1) techniczny sposób zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tym zamknięciem;

2) sposób rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tą rekultywacją;

3) sposób sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów lub jego wydzieloną częścią, w tym monitoringu, oraz warunki wykonywania tego nadzoru.

3. Na podstawie ekspertyzy dotyczącej zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, z urzędu, wydaje decyzję o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części.

4. Wydając decyzję o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części właściwy organ, o którym mowa w art. 129 ust. 1, jednocześnie wydaje, z urzędu, decyzję zatwierdzającą nową instrukcję prowadzenia składowiska odpadów.

Art. 149. 1. Decyzję o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części i instrukcję prowadzenia składowiska odpadów wraz z decyzją zatwierdzającą tę instrukcję jest obowiązany wykonać zarządzający składowiskiem odpadów.

2. W przypadku gdy zarządzającego składowiskiem odpadów nie można zidentyfikować lub egzekucja okazała się bezskuteczna, obowiązanym do wykonania decyzji, o których mowa w ust. 1, jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na lokalizację składowiska odpadów.

3. Władający powierzchnią ziemi jest obowiązany umożliwić wykonanie decyzji, o których mowa w ust. 1.

4. Decyzja o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części zawiera:

1) datę zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów lub jego wydzielonej części;

2) określenie technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tym zamknięciem;

3) określenie sposobu rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tą rekultywacją;

4) termin zakończenia rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części;

5) sposób sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów lub jego wydzieloną częścią, w tym monitoringu, oraz warunki wykonywania tego nadzoru.

5. Decyzję o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wydaje się nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia wykonania ekspertyzy dotyczącej zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części.

6. Przepis art. 147 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 150. 1. Koszty sporządzenia ekspertyzy dotyczącej zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części oraz nowej instrukcji prowadzenia składowiska odpadów, o których mowa w art. 148 ust. 1, ponosi zarządzający składowiskiem odpadów.

2. Na pokrycie kosztów związanych:

1) ze sporządzeniem ekspertyzy dotyczącej zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części oraz nowej instrukcji prowadzenia składowiska odpadów,

2) z zamknięciem składowiska odpadów lub jego wydzielonej części w przypadkach, o których mowa w art. 149 ust. 2 - mogą być przeznaczone środki finansowe z ustanowionego zabezpieczenia roszczeń.

Art. 151. 1. Zmiana zarządzającego składowiskiem odpadów wymaga:

1) przeniesienia na podmiot zainteresowany przejęciem składowiska odpadów praw i obowiązków wynikających z decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów oraz odpowiednio z:

a) pozwolenia zintegrowanego albo zezwolenia na przetwarzanie odpadów,

b) zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części lub decyzji o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części;

2) uzyskania przez podmiot zainteresowany przejęciem składowiska odpadów tytułu prawnego do dysponowania całą nieruchomością, na której jest zlokalizowane składowisko odpadów, wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami związanymi z prowadzeniem tego składowiska odpadów.

2. Warunkiem przejęcia składowiska odpadów jest ustanowienie zabezpieczenia roszczeń przez podmiot zainteresowany przejęciem składowiska odpadów oraz wyrażenie zgody przez:

1) podmiot zainteresowany przejęciem składowiska odpadów - na przyjęcie wszystkich praw i obowiązków zawartych w decyzjach, o których mowa w ust. 1 pkt 1;

2) zarządzającego dotychczas składowiskiem odpadów - na przejęcie składowiska odpadów przez podmiot, o którym mowa w pkt 1.

3. Podmioty, o których mowa w ust. 2, wyrażają zgodę, składając pisemne oświadczenia.

4. Przeniesienie praw i obowiązków może nastąpić w przypadku, gdy podmiot zainteresowany przejęciem składowiska odpadów daje rękojmię prawidłowego wykonania obowiązków wynikających z decyzji, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

5. Przeniesienie praw i obowiązków z pozwolenia zintegrowanego następuje na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska.

6. Przeniesienie praw i obowiązków następuje na wniosek podmiotu zainteresowanego przejęciem składowiska odpadów.

7. Do wniosku, o którym mowa w ust. 6, dołącza się oświadczenia, o których mowa w ust. 3, oraz dokumenty i oświadczenia potwierdzające możliwość prawidłowego wykonywania obowiązków wynikających z decyzji, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

8. Przeniesienie praw i obowiązków lub odmowa przeniesienia praw i obowiązków następuje w drodze decyzji właściwego organu, o którym mowa w art. 129 ust. 1.

Art. 152. 1. Podmiot, który uzyskał decyzję o przeniesieniu praw i obowiązków oraz tytuł prawny do dysponowania całą nieruchomością, na której jest zlokalizowane składowisko odpadów, wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami związanymi z prowadzeniem tego składowiska, przejmuje wszystkie prawa i obowiązki wynikające z decyzji, o których mowa w art. 151 ust. 1 pkt 1.

2. Z dniem uzyskania przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, tytułu prawnego, środki zgromadzone na funduszu rekultywacyjnym przechodzą, z mocy prawa, na podmiot, który uzyskał decyzję o przeniesieniu praw i obowiązków.

3. W decyzji o przeniesieniu praw i obowiązków zatwierdza się wysokość i formę ustanowionego zabezpieczenia roszczeń.

Art. 153. Zarządzający dotychczas składowiskiem odpadów może złożyć wniosek o zwrot ustanowionego zabezpieczenia roszczeń po uzyskaniu przez nowego zarządzającego składowiskiem tytułu prawnego do dysponowania całą nieruchomością, na której jest zlokalizowane składowisko odpadów, wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami związanymi z prowadzeniem tego składowiska.

Art. 154. 1. Decyzja o przeniesieniu praw i obowiązków wywołuje skutki prawne po uzyskaniu przez wnioskodawcę tytułu prawnego do dysponowania całą nieruchomością, na której jest zlokalizowane składowisko odpadów, wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami związanymi z prowadzeniem tego składowiska.

2. Decyzja o przeniesieniu praw i obowiązków wygasa po upływie roku od dnia jej doręczenia, jeżeli wnioskodawca nie uzyskał tytułu prawnego do dysponowania całą nieruchomością, na której jest zlokalizowane składowisko odpadów, wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami związanymi z prowadzeniem tego składowiska.

Rozdział 2 Termiczne przekształcanie odpadów

Art. 155. Termiczne przekształcanie odpadów prowadzi się wyłącznie w spalarniach odpadów lub we współspalarniach odpadów, z zastrzeżeniem art. 31.

Art. 156. 1. Zarządzającym spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów jest podmiot prowadzący termiczne przekształcanie odpadów odpowiednio w spalarni odpadów lub współspalarni odpadów.

2. Zarządzający spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów jest obowiązany zatrudniać na stanowisku kierownika spalarni odpadów lub współspalarni odpadów wyłącznie osobę posiadającą świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami, odpowiednie do prowadzonych procesów przetwarzania odpadów.

Art. 157. Spalarnie odpadów oraz współspalarnie odpadów są projektowane, budowane, wyposażane i użytkowane w sposób zapewniający osiągnięcie poziomu termicznego przekształcania odpadów, przy którym ilość i szkodliwość dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, odpadów i innych emisji powstających wskutek termicznego przekształcania odpadów będzie jak najmniejsza.

Art. 158. 1. Termiczne przekształcanie:

1) odpadów niebezpiecznych,

2) stałych odpadów komunalnych w spalarniach odpadów lub we współspalarniach odpadów

- stanowi proces unieszkodliwiania D10, wymieniony w załączniku nr 2 do ustawy.

2. Termiczne przekształcanie, w celu odzysku energii:

1) odpadów opakowaniowych,

2) odpadów innych niż niebezpieczne,

3) stałych odpadów komunalnych w spalarniach odpadów przeznaczonych wyłącznie do przetwarzania stałych odpadów komunalnych, których efektywność energetyczna jest co najmniej równa wartościom określonym w załączniku nr 1 do ustawy,

4) odpadów, o których mowa w art. 163

- stanowi proces odzysku R1, wymieniony w załączniku nr 1 do ustawy.

Art. 159. 1. Część energii odzyskanej z termicznego przekształcania odpadów zawierających frakcje biodegradowalne może stanowić energię z odnawialnego źródła energii, jeżeli są spełnione warunki techniczne zakwalifikowania części energii odzyskanej z termicznego przekształcenia odpadów jako energii z odnawialnego źródła energii, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 2.

2. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, warunki techniczne kwalifikowania części energii odzyskanej z termicznego przekształcania odpadów jako energii z odnawialnego źródła energii, kierując się możliwościami technicznymi, frakcjami biodegradowalnymi zawartymi w określonych rodzajach odpadów oraz ochroną środowiska.

Art. 160. 1. Zarządzający spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów jest obowiązany, w czasie przyjmowania i termicznego przekształcania odpadów, do podejmowania niezbędnych środków ostrożności mających na celu zapobieżenie lub ograniczenie negatywnych skutków dla środowiska, w szczególności w odniesieniu do zanieczyszczeń powietrza, gleby, wód powierzchniowych i gruntowych oraz zapachów i hałasu, a także bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia ludzi, oraz przestrzegania wymagań w zakresie termicznego przekształcania odpadów.

2. Zarządzający spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów, przyjmując odpady do ich termicznego przekształcenia, jest obowiązany również do:

1) ustalenia masy odpadów;

2) sprawdzenia zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w:

a) karcie przekazania odpadów,

b) dokumentach wymaganych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz. UE L 190 z 12.07.2006, str. 1, z późn. zm.) - w przypadku przywozu odpadów z zagranicy,

c) dokumentach wymaganych przepisami o transporcie towarów niebezpiecznych - w przypadku transportu odpadów stanowiących towary niebezpieczne.

3. Zarządzający spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów, przyjmując odpady niebezpieczne do ich termicznego przekształcenia, jest obowiązany również do:

1) zapoznania się z przekazywanym przez posiadacza odpadów opisem odpadów, który powinien obejmować:

a) stan fizyczny i skład chemiczny odpadów niebezpiecznych oraz informacje niezbędne do dokonania oceny przydatności tych odpadów do procesu termicznego przekształcenia odpadów,

b) właściwości odpadów,

c) wskazanie substancji, z którymi te odpady nie mogą być łączone w celu ich łącznego termicznego przekształcenia,

d) niezbędne środki ostrożności związane z postępowaniem z tymi odpadami;

2) pobrania próbek, przed rozładowaniem odpadów, w celu zweryfikowania zgodności stanu fizycznego i składu chemicznego oraz właściwości odpadów z opisem, o którym mowa w pkt 1;

3) przechowywania próbek, o których mowa w pkt 2, przez okres co najmniej jednego miesiąca po termicznym przekształceniu odpadów.

4. Przepisu ust. 3 pkt 2 nie stosuje się do odpadów medycznych i odpadów weterynaryjnych.

5. Zarządzający spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów, termicznie przekształcając odpady, jest obowiązany do:

1) badania fizycznych i chemicznych właściwości odpadów powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, w tym w szczególności rozpuszczalnych frakcji metali ciężkich;

2) transportu i magazynowania odpadów w postaci pylistej, powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, w zamkniętych pojemnikach;

3) określenia bezpiecznej trasy transportu odpadów niebezpiecznych powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, jeżeli odpadów tych nie udało się poddać odzyskowi lub unieszkodliwić w miejscu ich powstania.

6. Przepisów ust. 3 nie stosuje się do wytwórcy odpadów, który termicznie przekształca wyłącznie własne odpady w miejscu ich powstania, pod warunkiem dotrzymywania wymagań dla spalarni odpadów lub współspalarni odpadów.

7. Spalanie lub współspalanie odpadów z odzyskiem energii odbywa się przy zachowaniu wysokiego poziomu efektywności energetycznej.

8. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące prowadzenia procesu termicznego przekształcania odpadów, z wyjątkiem odpadów medycznych i weterynaryjnych, oraz sposoby postępowania z odpadami powstałymi w wyniku termicznego przekształcania odpadów, kierując się właściwościami odpadów i ochroną środowiska.

Art. 161. 1. W przypadku niewykonania przez zarządzającego spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów obowiązków, o których mowa w art. 155-160, wojewódzki inspektor ochrony środowiska, kierując się stopniem niewykonania obowiązków oraz zagrożeniem dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, może wydać decyzję o wstrzymaniu termicznego przekształcania odpadów w tej spalarni lub współspalarni.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, na wniosek zarządzającego spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów, wojewódzki inspektor ochrony środowiska, kierując się stopniem niewykonania obowiązków oraz zagrożeniem dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, może, w drodze postanowienia, ustalić termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, zawieszając na ten czas postępowanie. Termin ten nie może być dłuższy niż rok od dnia doręczenia postanowienia.

3. W przypadku nieusunięcia nieprawidłowości w ustalonym terminie, wojewódzki inspektor ochrony środowiska wstrzyma, w drodze decyzji, termiczne przekształcanie odpadów w spalarni odpadów lub współspalarni odpadów.

4. W decyzjach, o których mowa w ust. 1 i 3, określa się również termin wstrzymania termicznego przekształcania odpadów, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla życia lub zdrowia ludzi, lub dla środowiska wstrzymania termicznego przekształcania odpadów. Termin ten nie może być dłuższy niż rok od dnia doręczenia decyzji.

5. Postępowanie w sprawie wydania decyzji o wstrzymaniu termicznego przekształcania odpadów wszczyna się z urzędu.

6. Decyzjom, o których mowa w ust. 1 i 3, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może nadać rygor natychmiastowej wykonalności, kierując się stopniem niewykonania obowiązków oraz zagrożeniem dla życia lub zdrowia ludzi, lub dla środowiska.

Art. 162. 1. Wstrzymanie termicznego przekształcania odpadów nie wyłącza obowiązku usunięcia skutków termicznego przekształcenia odpadów na koszt zarządzającego spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów.

2. Po stwierdzeniu, że ustały przyczyny wstrzymania działalności, wojewódzki inspektor ochrony środowiska, na wniosek zarządzającego spalarnią lub współspalarnią odpadów, wyraża, w drodze decyzji, zgodę na podjęcie termicznego przekształcania odpadów.

3. W przypadku wstrzymania termicznego przekształcania odpadów na okres dłuższy niż rok cofa się zezwolenie na przetwarzanie odpadów.

Art. 163. 1. Przepisów art. 155-162 nie stosuje się do instalacji termicznie przekształcających wyłącznie odpady:

1) roślinne z rolnictwa i leśnictwa;

2) roślinne z przemysłu przetwórstwa spożywczego, jeżeli odzyskuje się wytwarzaną energię cieplną;

3) włókniste, roślinne z procesu produkcji pierwotnej masy celulozowej i z procesu produkcji papieru z masy, jeżeli odpady te są spalane w miejscu produkcji, a wytwarzana energia cieplna jest odzyskiwana;

4) korka;

5) drewna, z wyjątkiem drewna zanieczyszczonego impregnatami i powłokami ochronnymi, które mogą zawierać związki chlorowcoorganiczne lub metale ciężkie, w skład których wchodzą w szczególności odpady drewna pochodzącego z budowy, remontów i rozbiórki obiektów budowlanych oraz infrastruktury drogowej;

6) pochodzące z poszukiwań i eksploatacji zasobów ropy i gazu ziemnego na platformach wydobywczych na morzu oraz spalanych na tych platformach.

2. Przepisów art. 155-162 nie stosuje się również do eksperymentalnych instalacji wykorzystywanych do badań, rozwoju i testowania prowadzonych w celu poprawy procesu spalania, w których jest przetwarzane mniej niż 50 Mg odpadów rocznie, pod warunkiem że instalacje te są eksploatowane w okresie nie dłuższym niż rok.

3. Wymagania dotyczące termicznego przekształcania odpadów niebezpiecznych nie mają zastosowania w odniesieniu do następujących odpadów niebezpiecznych:

1) ciekłych odpadów palnych, w tym olejów odpadowych spełniających łącznie następujące warunki:

a) zawartość PCB i pentachlorofenolu (PCP) nie przekracza wartości, które powodowałyby, że odpady te są niebezpieczne,

b) zawartość składników wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy nie przekracza stężeń powodujących, że odpady te są niebezpieczne,

c) ich wartość kaloryczna netto wynosi co najmniej 30 MJ na kilogram;

2) ciekłych odpadów palnych, które nie powodują w gazach odlotowych powstających bezpośrednio z ich spalania innych

emisji niż emisje powstające w wyniku spalania oleju napędowego, o których mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia

2001 r. - Prawo ochrony środowiska.

Rozdział 3

Kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami

Art. 164. Kierownikiem spalarni odpadów, współspalarni odpadów, składowiska odpadów, a także osobą zarządzającą obiektem unieszkodliwiania odpadów wydobywczych może być wyłącznie osoba posiadająca świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami, odpowiednie do prowadzonych procesów przetwarzania odpadów.

Art. 165. 1. Świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami wydaje marszałek województwa, po złożeniu przez zainteresowanego, z wynikiem pozytywnym, egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami.

2. Za wydanie świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami pobiera się opłatę w wysokości 1% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw za ostatni kwartał, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski".

Art. 166. 1. Wniosek o przeprowadzenie egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami zawiera imię i nazwisko wnioskodawcy, datę i miejsce urodzenia oraz miejsce zamieszkania wnioskodawcy, a także wskazanie zakresu kwalifikacji, o jakie ubiega się wnioskodawca.

2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się dowód uiszczenia opłaty za przeprowadzenie egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami.

3. Za przeprowadzenie egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami pobiera się opłatę w wysokości 34% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 165 ust. 2.

Art. 167. 1. Egzamin w zakresie gospodarowania odpadami przeprowadza się i świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami wydaje się w następujących zakresach:

1) termiczne przekształcanie odpadów;

2) składowanie odpadów;

3) prowadzenie obiektu unieszkodliwiania odpadów wydobywczych.

2. Egzamin w zakresie gospodarowania odpadami przeprowadza komisja egzaminacyjna powołana przez marszałka województwa.

3. W skład komisji egzaminacyjnej mogą być powołane osoby posiadające wyższe wykształcenie z zakresu nauk biologicznych, chemicznych, prawa, ochrony środowiska, inżynierii środowiska, inżynierii chemicznej lub technologii chemicznej oraz spełniające szczegółowe wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 7.

4. Członkom komisji egzaminacyjnej za udział w pracach komisji przysługuje wynagrodzenie, w wysokości określonej w przepisach wydanych na podstawie ust. 7.

5. W przypadku uzyskania negatywnego wyniku z egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami zainteresowany może ponownie przystąpić do egzaminu nie wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od dnia przeprowadzenia egzaminu, z którego uzyskał wynik negatywny.

6. Opłaty, o których mowa w art. 165 ust. 2 i art. 166 ust. 3, ponosi zainteresowany. Wpływy z tych opłat stanowią dochód budżetu państwa.

7. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:

1) tryb powoływania komisji egzaminacyjnej, o której mowa w ust. 2, jej skład oraz szczegółowe wymagania wobec członków komisji,

2) szczegółowy zakres wiadomości podlegających sprawdzeniu na egzaminie w zakresie gospodarowania odpadami,

3) tryb przeprowadzania egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami,

4) sposób uiszczenia opłaty związanej z przeprowadzeniem egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami i wydaniem świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami,

5) wysokość wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnej,

6) wzór świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami

- mając na uwadze konieczność sprawnego przeprowadzenia egzaminu i zapewnienia należytego sprawdzenia wiadomości zainteresowanych oraz kierując się potrzebą zapewnienia prawidłowego unieszkodliwiania odpadów oraz potrzebami

ochrony środowiska.

DZIAŁ IX

Zadania z zakresu administracji rządowej realizowane przez samorząd województwa i przepisy szczególne w postępowaniu o wydanie decyzji z zakresu gospodarki odpadami

Art. 168. Zadania samorządu województwa, o których mowa w art. 8 ust. 5, art. 23 ust. 4, art. 31 ust. 1, art. 41 ust. 3 pkt 1 i ust. 6, art. 46, art. 47 ust. 1, 2, 4 i 7, art. 129 ust. 1, art. 130, art. 131 ust. 4, art. 133, art. 134, art. 135 ust. 3 i 4, art. 144 ust. 3, art. 146 ust. 2 i 5, art. 148 ust. 1, 3 i 4, art. 151 ust. 8, art. 165 ust. 1 i art. 167 ust. 2 są zadaniami zleconymi z zakresu administracji rządowej.

Art. 169. Minister właściwy do spraw środowiska jest organem wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa w art. 168, z wyjątkiem spraw określonych w art. 165 ust. 1 i art. 167 ust. 2.

Art. 170. 1. Do postępowań w sprawach zezwolenia na zbieranie odpadów, zezwolenia na przetwarzanie odpadów, zezwolenia na zbieranie i przetwarzanie odpadów, decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów, zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części oraz zgody na wydobywanie odpadów ze składowiska odpadów nie stosuje się art. 31 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

2. Stronami postępowań, o których mowa w ust. 1, nie są właściciele nieruchomości sąsiadujących z instalacją lub nieruchomością, na której będzie prowadzone zbieranie odpadów, przetwarzanie odpadów lub wydobywanie odpadów ze składowiska odpadów.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w postępowaniu o wydanie pozwolenia zintegrowanego lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów dla spalarni lub współspalarni odpadów.

DZIAŁ X

Przepisy karne i administracyjne kary pieniężne

Rozdział 1 Przepisy karne

Art. 171. Kto prowadzi gospodarkę odpadami niezgodnie z nakazem określonym w art. 16 podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 172. 1. Kto wbrew przepisowi art. 20 ust. 3, poza obszarem województwa, na którym zostały wytworzone:

1) stosuje komunalne osady ściekowe albo

2) unieszkodliwia zakaźne odpady medyczne albo zakaźne odpady weterynaryjne

podlega karze aresztu albo grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisowi art. 20 ust. 4 przywozi na obszar województwa odpady, o których mowa w ust. 1, wytworzone poza obszarem tego województwa, do celów, o których mowa w ust. 1.

Art. 173. 1. Kto wbrew przepisowi art. 20 ust. 7 przetwarza, poza obszarem regionu gospodarki odpadami komunalnymi, na którym zostały wytworzone:

1) zmieszane odpady komunalne,

2) pozostałości z sortowania odpadów komunalnych lub pozostałości z procesu mechaniczno-biologicznego przetwarzania

odpadów komunalnych, przeznaczone do składowania,

3) odpady zielone

podlega karze aresztu albo grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisowi art. 20 ust. 8 przywozi na obszar regionu gospodarki odpadami komunalnymi odpady, o których mowa w ust. 1, wytworzone poza obszarem tego regionu.

Art. 174. 1. Kto, transportując odpady, narusza wymagania, o których mowa w art. 24 ust. 1, podlega karze aresztu albo grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto, wykonując usługę transportu odpadów, wbrew przepisowi art. 24 ust. 4 nie dostarcza odpadów:

1) do posiadacza odpadów, który został mu wskazany przez zlecającego tę usługę albo

2) do miejsca przeznaczenia odpadów, które zostało mu wskazane przez zlecającego tę usługę.

3. Tej samej karze podlega, kto, magazynując odpady, narusza wymagania, o których mowa w art. 25.

Art. 175. Kto, będąc posiadaczem odpadów, zleca, wbrew przepisowi art. 27 ust. 2, gospodarowanie odpadami podmiotom, które nie uzyskały wymaganych decyzji lub wymaganego wpisu do rejestru

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 176. 1. Kto wbrew przepisowi art. 33 ust. 1 prowadzi procesy przetwarzania odpadów w sposób niezapewniający, aby procesy te nie stwarzały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska

podlega karze aresztu albo grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisowi art. 33 ust. 1 prowadzi procesy przetwarzania odpadów w sposób niezapewniający, aby odpady powstające z tych procesów nie stwarzały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska.

Art. 177. 1. Kto, nie mając zawartej umowy, o której mowa w art. 45 ust. 2, zbiera odpady

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 178. Kto gospodaruje odpadami niezgodnie z informacjami zgłoszonymi do rejestru, o których mowa w art. 52

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 179. Kto wbrew przepisom art. 50 ust. 1, art. 59 ust. 1 i art. 60 ust. 1 nie składa wniosku o wpis do rejestru, o zmianę wpisu w rejestrze albo wniosku o wykreślenie z rejestru albo składa wniosek niezgodny ze stanem faktycznym

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 180. Kto wbrew obowiązkowi nie prowadzi ewidencji odpadów albo prowadzi tę ewidencję w sposób nieterminowy lub niezgodnie ze stanem rzeczywistym,

podlega karze grzywny.

Art. 181. Kto wbrew przepisom art. 85 i art. 88, PCB:

1) poddaje odzyskowi lub

2) spala na statkach

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 182. Kto wbrew przepisowi art. 92 miesza oleje odpadowe z innymi odpadami niebezpiecznymi, w tym zawierającymi PCB, w czasie ich zbierania lub magazynowania, jeżeli poziom określonych substancji w olejach odpadowych przekracza dopuszczalne wartości,

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 183. 1. Kto:

1) poddaje odzyskowi takie rodzaje odpadów medycznych i odpadów weterynaryjnych, których odzysk jest niedopuszczalny zgodnie z art. 94 ust. 1 lub

2) unieszkodliwia odpady medyczne lub odpady weterynaryjne z naruszeniem art. 95 ust. 1 lub 2

podlega karze aresztu albo grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisowi art. 95 ust. 3 unieszkodliwia zakaźne odpady medyczne lub zakaźne odpady weterynaryjne przez ich współspalanie.

3. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisowi art. 95 ust. 4, 5 lub 6 nie wydaje, nie przekazuje lub nie przechowuje dokumentu potwierdzającego unieszkodliwienie.

Art. 184. 1. Kto, nie będąc wytwórcą komunalnych osadów ściekowych, przekazuje do stosowania władającemu powierzchnią ziemi komunalne osady ściekowe

podlega karze aresztu albo grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisowi art. 96 ust. 8, nie powiadamia wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o zamiarze przekazania komunalnych osadów ściekowych władającemu powierzchnią ziemi, na której te osady mają być stosowane.

Art. 185. 1. Kto niezgodnie z warunkami określonymi w art. 96 ust. 4 lub wbrew zakazom, o których mowa w art. 96 ust. 5 lub 12, stosuje komunalne osady ściekowe

podlega karze aresztu albo grzywny.

2. Tej samej karze podlega wytwórca komunalnych osadów ściekowych, który niezgodnie z art. 96 ust. 6 i 7, przed stosowaniem, nie poddaje badaniom komunalnych osadów ściekowych oraz gruntów, na których osady te mają być stosowane albo nie przekazuje wraz z komunalnymi osadami ściekowymi informacji o dawkach osadów oraz wyników badań.

Art. 186. Kto, będąc władającym powierzchnią ziemi, wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 96 ust. 10, nie przechowuje wyników badań lub informacji, o których mowa w art. 96 ust. 6 i 7

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 187. Kto wbrew przepisowi art. 97, unieszkodliwia poprzez odprowadzanie do morza, w tym lokowanie na dnie morza, odpady pochodzące z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 188. Kto, prowadząc punkt zbierania odpadów metali, przyjmuje odpady metali inne niż metalowe odpady opakowaniowe po produktach żywnościowych:

1) bez potwierdzenia tożsamości osoby przekazującej te odpady, lub

2) bez wypełnienia formularza przyjęcia odpadów metali, lub

3) wypełniając formularz przyjęcia odpadów metali niezgodnie ze stanem rzeczywistym

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 189. 1. Kto, będąc zarządzającym składowiskiem odpadów, przyjmuje do składowania odpady, w stosunku do których:

1) nie została sporządzona podstawowa charakterystyka odpadów, o której mowa w art. 110 ust. 2, lub

2) nie przeprowadzono testu zgodności, o którym mowa w art. 113 ust. 1, o ile jest wymagany

podlega karze aresztu albo grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto, będąc zarządzającym składowiskiem odpadów, nie dopełnia ciążących na nim obowiązków w zakresie:

1) dokonania weryfikacji, o której mowa w art. 114 ust. 2, lub

2) pobierania i przechowywania próbek odpadów dostarczonych do składowania na składowisko odpadów zgodnie z art. 115 ust. 1, lub

3) ustalenia masy odpadów przyjmowanych do składowania, zgodnie z art. 119 pkt 1, lub

4) sprawdzenia zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadów lub dokumentach wymaganych przy międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, zgodnie z art. 119 pkt 2, lub

5) sprawdzenia pojemników i certyfikatu wymaganych dla składowania odpadów rtęci metalicznej, zgodnie z art. 119 pkt 3, lub

6) odmowy przyjęcia odpadów do składowania na składowisku odpadów w przypadkach, o których mowa w art. 120 ust. 1, lub

7) zapewnienia selektywnego składowania odpadów, o którym mowa w art. 121 ust. 1, składowanych na składowisku odpadów, z uwzględnieniem warunku określonego w art. 121 ust. 2, lub

8) prowadzenia monitoringu składowiska odpadów, zgodnie z art. 124 ust. 4, lub

9) przekazywania wyników monitoringu składowiska odpadów wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, zgodnie z art. 124 ust. 5, lub

10) utrzymywania i prowadzenia składowiska odpadów w sposób zapewniający właściwe funkcjonowanie urządzeń technicznych stanowiących wyposażenie składowiska odpadów oraz zachowanie wymagań sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowych, a także wymagań ochrony środowiska, zgodnie z instrukcją prowadzenia składowiska odpadów i decyzją zatwierdzającą tę instrukcję, zgodnie z art. 135 ust. 2, lub

11) powiadamiania wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska lub państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego

0 stwierdzonych na składowisku odpadów zmianach obserwowanych parametrów, zgodnie z art. 138, lub

12) przechowywania dokumentów, na podstawie których jest sporządzane sprawozdanie o wytwarzanych odpadach

1 o gospodarowaniu odpadami do czasu zamknięcia składowiska odpadów oraz przekazania tych dokumentów następnemu zarządzającemu składowiskiem lub władającemu powierzchnią ziemi, zgodnie z art. 78 ust. 2 i 3, lub

13) zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisko odpadów lub jego wydzielonej części w przypadku uzyskania zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, o której mowa w art. 146 ust. 1, albo decyzji o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, o której mowa w art. 148 ust. 3.

Art. 190. Kto zatrudnia, wbrew przepisom art. 132 i art. 156 ust. 2, na stanowisku kierownika składowiska odpadów, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów, osobę nieposiadającą świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami, odpowiednie do prowadzonego procesu unieszkodliwiania odpadów

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 191. Kto, wbrew przepisowi art. 155, termicznie przekształca odpady poza spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 192. Kto będąc zarządzającym spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów:

1) przyjmując odpady do ich termicznego przekształcenia, nie ustala masy odpadów lub nie sprawdza zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w dokumentach, o których mowa w art. 160 ust. 2 pkt 2, lub

2) przyjmując odpady niebezpieczne do ich termicznego przekształcenia, nie zapoznaje się z opisem odpadów lub nie pobiera, lub nie przechowuje próbek tych odpadów, zgodnie z art. 160 ust. 3

podlega karze aresztu albo grzywny.

Art. 193. Orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 171-192 następuje na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848, z późn. zm.19)).

Rozdział 2 Administracyjne kary pieniężne

Art. 194. 1. Administracyjną karę pieniężną wymierza się za:

1) zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne, o której mowa w art. 5, przez ich rozcieńczanie lub mieszanie ze sobą, lub z innymi odpadami, substancjami lub materiałami, prowadzące do obniżenia początkowego stężenia substancji niebezpiecznych do poziomu niższego niż poziom określony dla odpadów niebezpiecznych;

2) mieszanie odpadów niebezpiecznych różnych rodzajów, mieszanie odpadów niebezpiecznych z odpadami innymi niż niebezpieczne lub mieszanie odpadów niebezpiecznych z substancjami, materiałami lub przedmiotami, w tym rozcieńczanie substancji, o którym mowa w art. 21 ust. 1, lub mieszanie tych odpadów, wbrew warunkom, o których mowa w art. 21 ust. 2;

3) zbieranie odpadów wbrew zakazom, o których mowa w art. 23 ust. 2 i 3;

4) zbieranie odpadów lub przetwarzanie odpadów bez wymaganego zezwolenia lub gospodarowanie odpadami niezgodnie z posiadanym zezwoleniem na zbieranie odpadów, zezwoleniem na przetwarzanie odpadów lub zezwoleniem na zbieranie i przetwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 41;

5) prowadzenie działalności w zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 1, bez wymaganego wpisu do rejestru;

6) dokonanie zrzutu olejów odpadowych do wód, gleby lub ziemi, wbrew zakazowi, o którym mowa w art. 93;

7) rozcieńczanie lub sporządzanie mieszanin odpadów ze sobą lub z innymi substancjami lub przedmiotami, o którym mowa w art. 122 ust. 3;

8) wydobywanie odpadów, niezgodnie z przepisami, o których mowa w art. 143 ust. 2 i art. 144.

2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy za naruszenie może być ustalona opłata podwyższona, o której mowa w art. 293 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska.

3. Administracyjna kara pieniężna za naruszenia, o których mowa w ust. 1, wynosi nie mniej niż 1000 zł i nie może przekroczyć 1 000 000 zł.

Art. 195. Kto, wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 233 ust. 2, transportuje odpady bez uzyskania zezwolenia na transport odpadów lub wpisu do rejestru

podlega administracyjnej karze pieniężnej w wysokości od 2000 do 10 000 zł.

Art. 196. Administracyjną karę pieniężną wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska właściwy ze względu na miejsce wytwarzania lub gospodarowania odpadami.

Art. 197. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza naruszenie w szczególności na podstawie:

1) kontroli, w tym dokonanych w ich trakcie pomiarów lub za pomocą innych środków;

2) pomiarów i badań prowadzonych przez podmiot obowiązany do takich pomiarów i badań;

3) zawiadomienia dokonanego odpowiednio przez marszałka województwa, regionalnego dyrektora ochrony środowiska lub ministra właściwego do spraw środowiska.

Art. 198. W decyzji wymierzającej administracyjną karę pieniężną określa się w szczególności:

1) rodzaj naruszenia i dzień stwierdzenia naruszenia;

2) wysokość administracyjnej kary pieniężnej.

Art. 199. Przy ustalaniu wysokości administracyjnej kary pieniężnej wojewódzki inspektor ochrony środowiska uwzględnia rodzaj naruszenia i jego wpływ na życie i zdrowie ludzi oraz środowisko, okres trwania naruszenia i rozmiary prowadzonej działalności oraz bierze pod uwagę skutki tych naruszeń i wielkość zagrożenia.

Art. 200. 1. Jeżeli podmiot, wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 76, nie składa sprawozdania, podlega administracyjnej karze pieniężnej w wysokości 500 zł.

2. Administracyjną karę pieniężną wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska, właściwy ze względu na:

1) siedzibę lub miejsce zamieszkania przedsiębiorcy - w przypadku sprawozdania o produktach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami z nich powstającymi; w przypadku braku siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej właściwy miejscowo jest Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska;

2) miejsce wytwarzania, zbierania lub przetwarzania odpadów - w przypadku sprawozdania o wytwarzanych odpadach i gospodarowaniu odpadami.

3. W decyzji o wymierzeniu administracyjnej kary pieniężnej wojewódzki inspektor ochrony środowiska określa termin przekazania sprawozdania, nie krótszy niż 14 dni, chyba że podmiot złożył sprawozdanie przed dniem wydania decyzji.

4. W przypadku nieprzekazania sprawozdania w terminie określonym w decyzji wydanej na podstawie ust. 3 podmiot podlega administracyjnej karze pieniężnej w wysokości 2000 zł.

5. Administracyjna kara pieniężna, o której mowa w ust. 4, może być wymierzana wielokrotnie, z tym że łączna wysokość kar, o których mowa w ust. 1 i 4, za dany rok kalendarzowy nie może przekroczyć 8500 zł.

Art. 201. 1. Administracyjną karę pieniężną uiszcza się w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o wymierzeniu administracyjnej kary pieniężnej stała się ostateczna, na odrębny rachunek bankowy właściwego odpowiednio wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.

2. Wpływy z administracyjnych kar pieniężnych wojewódzki inspektor ochrony środowiska przekazuje na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w terminie do końca następnego miesiąca po upływie każdego kwartału.

Art. 202. W sprawach dotyczących administracyjnych kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.20)), z tym że uprawnienia organu podatkowego przysługują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.

DZIAŁ XI

Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe, dostosowujące i końcowe

Rozdział 1

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 203. Ilekroć w obowiązujących przepisach jest mowa o ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach - należy przez to rozumieć ustawę z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

Art. 204. W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.21)) w art. 23 w ust. 1 pkt 16c otrzymuje brzmienie:

„16c) dodatkowej opłaty produktowej, o której mowa w art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.22)), z tym że kosztem uzyskania przychodów jest poniesiona opłata, o której mowa w art. 64 tej ustawy;".

Art. 205. W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.23)) w art. 16 w ust. 1 pkt 19c otrzymuje brzmienie:

„19c) dodatkowej opłaty produktowej, o której mowa w art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.7), z tym że kosztem uzyskania przychodów jest poniesiona opłata, o której mowa w art. 64 tej ustawy;".

Art. 206. W ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2012 r. poz. 391 i 951) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 6r po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. W przypadku przejęcia przez związek międzygminny zadań gminy, o których mowa w art. 3 ust. 2 w zakresie gospodarowania odpadami komunalnymi, opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi mogą stanowić w całości lub w części dochód związku międzygminnego.";

2) w art. 9c dodaje się ust. 9 i 10 w brzmieniu:

„9. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta przekazuje marszałkowi województwa wykaz podmiotów wpisanych w danym miesiącu do rejestru działalności regulowanej w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości oraz wykreślonych z tego rejestru, zawierający dane, o których mowa w art. 9b ust. 4.

10. Wykaz, o którym mowa w ust. 9, jest przekazywany do końca miesiąca następującego po okresie objętym wykazem.";

3) art. 9q-9t otrzymują brzmienie:

„Art. 9q. 1. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest obowiązany do sporządzania rocznego sprawozdania z realizacji zadań z zakresu gospodarowania odpadami komunalnymi.

2. Sprawozdanie jest przekazywane marszałkowi województwa w terminie do 31 marca roku następującego po roku, którego dotyczy, za pośrednictwem Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami poprzez indywidualne konto, utworzone przez marszałka województwa. Przepis art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21) stosuje się odpowiednio.

3. Sprawozdanie zawiera:

1) informacje o masie poszczególnych rodzajów odebranych z obszaru danej gminy odpadów komunalnych oraz sposobie ich zagospodarowania, wraz ze wskazaniem instalacji, do której zostały przekazane odebrane od właścicieli nieruchomości zmieszane odpady komunalne, odpady zielone oraz pozostałości z sortowania odpadów komunalnych przeznaczonych do składowania;

2) informacje o masie odpadów komunalnych ulegających biodegradacji:

a) przekazanych do składowania na składowisku odpadów,

b) nieprzekazanych do składowania na składowisku odpadów i sposobie ich zagospodarowania;

3) liczbę właścicieli nieruchomości, od których zostały odebrane odpady komunalne;

4) liczbę właścicieli nieruchomości, którzy zbierają odpady komunalne w sposób niezgodny z regulaminem;

5) informacje o osiągniętych poziomach recyklingu, przygotowania do ponownego użycia i odzysku innymi metodami oraz ograniczenia masy odpadów komunalnych ulegających biodegradacji przekazywanych do składowania.

4. Niezłożenie sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, jest równoznaczne z niewykonaniem obowiązków,

0 których mowa w art. 3b i art. 3c.

5. Wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest obowiązany do sporządzania rocznego sprawozdania o ilości

1 rodzaju nieczystości ciekłych odebranych z obszaru danej gminy.

6. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 5, jest przekazywane marszałkowi województwa i wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska w terminie do 31 marca roku następującego po roku, którego dotyczy.

Art. 9r. 1. Marszałek województwa i wojewódzki inspektor ochrony środowiska weryfikują dane zawarte w sprawozdaniach, o których mowa w art. 9q ust. 1 i 5.

2. W przypadku gdy sprawozdanie, o którym mowa w art. 9q ust. 1 lub 5, jest sporządzone nierzetelnie, marszałek województwa lub wojewódzki inspektor ochrony środowiska wzywa wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, który przekazał sprawozdanie, do jego uzupełnienia lub poprawienia w terminie 30 dni.

Art. 9s. 1. Marszałek województwa jest obowiązany do sporządzania rocznego sprawozdania z realizacji zadań z zakresu gospodarowania odpadami komunalnymi.

2. Sprawozdanie jest przekazywane ministrowi właściwemu do spraw środowiska w terminie do 15 lipca roku następującego po roku, którego dotyczy, za pośrednictwem Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami.

3. Sprawozdanie zawiera:

1) informacje o masie poszczególnych rodzajów odebranych z obszaru danego województwa odpadów komunalnych i sposobie ich zagospodarowania, wraz ze wskazaniem instalacji, do której zostały przekazane odebrane od właścicieli nieruchomości zmieszane odpady komunalne, odpady zielone oraz pozostałości z sortowania odpadów komunalnych przeznaczonych do składowania;

2) informacje o masie odpadów komunalnych ulegających biodegradacji:

a) przekazanych do składowania na składowisku odpadów,

b) nieprzekazanych do składowania na składowisku odpadów i sposobie ich zagospodarowania;

3) liczbę właścicieli nieruchomości, od których zostały odebrane odpady komunalne;

4) informacje o osiągniętych poziomach recyklingu, przygotowania do ponownego użycia i odzysku innymi metodami oraz ograniczenia masy odpadów komunalnych ulegających biodegradacji przekazywanych do składowania.

4. W przypadku gdy sprawozdanie jest sporządzone nierzetelnie, minister właściwy do spraw środowiska wzywa marszałka województwa, który przekazał sprawozdanie, do jego uzupełnienia lub poprawienia w terminie 30 dni.

5. Marszałek województwa jest obowiązany do sporządzania rocznego sprawozdania o ilości i rodzaju nieczystości ciekłych odebranych z obszaru danego województwa.

6. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 5, jest przekazywane ministrowi właściwemu do spraw środowiska w terminie do 15 lipca roku następującego po roku, którego dotyczy.

Art. 9t. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory sprawozdań, o których mowa w art. 9n ust. 1, art. 9o ust. 1, art. 9q ust. 1 i 5 oraz art. 9s ust. 1 i 5, kierując się potrzebą ujednolicenia sprawozdań oraz koniecznością zapewnienia skutecznej kontroli w zakresie utrzymania czystości i porządku w gminach.".

Art. 207. W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.8) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 3:

a) pkt 12 otrzymuje brzmienie:

„12) odpadach - rozumie się przez to odpady w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21);",

b) pkt 17 otrzymuje brzmienie:

„17) PCB - rozumie się przez to substancje, o których mowa w art. 3 pkt 17 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;";

2) w art. 147 po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

„3a. Jeżeli wykonane przez prowadzącego instalację do termicznego przekształcania odpadów pomiary wykażą, że zostały przekroczone dopuszczalne wielkości emisji do wód, ustanowione w odrębnych przepisach, prowadzący instalację jest obowiązany w ciągu 24 godzin od momentu stwierdzenia przekroczenia tych emisji powiadomić o tym organ ochrony środowiska właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego.";

3) po art. 180 dodaje się art. 180a w brzmieniu:

„Art. 180a. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów jest wymagane do wytwarzania odpadów:

1) o masie powyżej 1 Mg rocznie - w przypadku odpadów niebezpiecznych lub

2) o masie powyżej 5000 Mg rocznie - w przypadku odpadów innych niż niebezpieczne.";

4) w art. 181 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:

„4. Do pozwolenia zintegrowanego i pozwolenia na wytwarzanie odpadów nie stosuje się art. 11 ust. 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.26)).";

5) w art. 184:

a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:

„2b. Wniosek o wydanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 4, zawiera dodatkowo:

1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz numer REGON posiadacza odpadów, o ile został nadany;

2) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do wytwarzania, z uwzględnieniem ich podstawowego składu chemicznego i właściwości;

3) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów przewidzianych do wytwarzania w ciągu roku;

4) wskazanie sposobów zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko;

5) opis dalszego sposobu gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem zbierania, transportu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów;

6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzajów magazynowanych odpadów.",

b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Dodatkowe wymagania dotyczące wniosku o wydanie pozwolenia określają art. 208 i art. 221.";

6) w art. 186 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) nie są spełnione wymagania, o których mowa w art. 141 ust. 2, art. 143 i art. 204 ust. 1, a w przypadku pozwolenia na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 4, oraz pozwolenia zintegrowanego - także jeżeli zamierzony sposób gospodarowania odpadami jest niezgodny z planami gospodarki odpadami, o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;";

7) w art. 188:

a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:

„2b. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów określa dodatkowo:

1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz numer REGON posiadacza odpadów, o ile został nadany;

2) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do wytwarzania, z uwzględnieniem ich podstawowego składu chemicznego i właściwości;

3) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów przewidzianych do wytwarzania w ciągu roku;

4) wskazanie sposobów zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko;

5) opis sposobu dalszego gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem zbierania, transportu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów;

6) wskazanie miejsca i sposobu oraz rodzaju magazynowanych odpadów.",

b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Dodatkowe wymagania dotyczące pozwolenia określają przepisy art. 211 i art. 224.";

8) w art. 193 w ust. 1 w pkt 6 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje pkt 7 i 8 w brzmieniu:

„7) w przypadku wstrzymania użytkowania składowiska na czas dłuższy niż rok; 8) w przypadku wstrzymania termicznego przekształcania odpadów na czas dłuższy niż rok.";

9) w art. 293 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Za składowanie odpadów bez uzyskania decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów podmiot korzystający ze środowiska ponosi, z zastrzeżeniem ust. 3-5, opłaty podwyższone w wysokości 0,05 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą dobę składowania.

2. Magazynowanie odpadów bez wymaganej decyzji określającej sposób i miejsce magazynowania traktuje się jako składowanie odpadów bez wymaganej decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska, z zastrzeżeniem ust. 3.";

10) w art. 298 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:

„4) naruszenie warunków decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów albo decyzji określającej miejsce i sposób magazynowania odpadów, wymaganych przepisami ustawy o odpadach, co do rodzaju i sposobów składowania lub magazynowania odpadów;";

11) w art. 309 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Za składowanie odpadów z naruszeniem warunków dotyczących rodzaju i sposobów składowania odpadów, określonych w decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska, lub magazynowanie odpadów z naruszeniem decyzji określającej miejsce i sposób magazynowania odpadów wymierza się karę w wysokości 0,1 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą dobę składowania.";

12) w art. 319 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Jeżeli odroczeniu podlegały opłaty albo kary wymierzone w związku ze składowaniem lub magazynowaniem odpadów bez uzyskania decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów lub bez decyzji określającej miejsce i sposób magazynowania odpadów albo wymierzone za przekroczenie warunków określonych w decyzji, w razie terminowego zrealizowania przedsięwzięcia właściwy organ stwierdza, w drodze decyzji, umorzenie odroczonych opłat albo kar.";

13) w art. 400a w ust. 1:

a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:

„7) koszty gospodarowania odpadami z wypadków, o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

b) po pkt 8 dodaje się pkt 8a w brzmieniu:

„8a) wykonywanie badań i pomiarów związanych z odpadami, prowadzenie postępowań administracyjnych oraz uczestniczenie w postępowaniach przed sądami;";

14) w art. 400k w ust. 2 pkt 4 i 5 otrzymują brzmienie:

„4) sporządzanie i przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw środowiska, w terminie do dnia 30 czerwca następnego roku za poprzedni rok kalendarzowy, zbiorczej informacji o:

a) zgromadzonych wpływach z tytułu opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.27)),

b) stacjach demontażu, które otrzymały dofinansowanie,

c) gminach, które uzyskały dofinansowanie w zakresie zbierania porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji,

d) powiatach, które uzyskały dofinansowanie w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji;

5) sporządzanie i przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw środowiska zbiorczej informacji o zgromadzonych wpływach z tytułu opłat, o których mowa w art. 64 ust. 2 i 3 oraz art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.28)) oraz kar pieniężnych, o których mowa w art. 80 ust. 2-9 tej ustawy, w terminie do dnia 30 czerwca następnego roku za poprzedni rok kalendarzowy.";

15) w art. 401:

a) w ust. 7:

- pkt 8 otrzymuje brzmienie:

„8) wpływy z opłat produktowych pobieranych na podstawie przepisów o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej;",

- pkt 10 otrzymuje brzmienie:

„10) wpływy z opłat, o których mowa w art. 64 ust. 2 i 3 oraz art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, a także wpływy z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 80 ust. 2-9 tej ustawy;",

- pkt 11a otrzymuje brzmienie:

„11a) wpływy z administracyjnych kar pieniężnych wymierzanych na podstawie ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

b) w ust. 8 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) wpływy z opłat, o których mowa w art. 64 ust. 2 i 3 oraz art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, a także wpływy z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 80 ust. 2-9 tej ustawy;";

16) w art. 401c ust. 9 otrzymuje brzmienie:

„9. Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż kwota przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 8-13, po pomniejszeniu o koszty obsługi tych przychodów, przeznacza się na:

1) dofinansowanie przedsięwzięć i zadań związanych z gospodarowaniem odpadami, zapobieganiem powstawaniu odpadów oraz edukację ekologiczną;

2) finansowanie dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji;

3) utworzenie i wdrażanie Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami, o której mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;

4) dofinansowanie działań w zakresie:

a) gospodarowania odpadami w przypadkach, o których mowa w art. 23-25, rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów,

b) szkolenia organów administracji publicznej wykonujących obowiązki Rzeczypospolitej Polskiej związane z kontrolą i nadzorem nad międzynarodowym przemieszczaniem odpadów,

c) zakupu sprzętu i oprogramowania dla organów, o których mowa w lit. b.";

17) w art. 402:

a) ust. 2a otrzymuje brzmienie:

„2a. Zarząd województwa przed przekazaniem na rachunek Narodowego Funduszu oraz wojewódzkich funduszy wpływów z opłat, o których mowa w art. 401 ust. 1, pomniejsza je o:

1) 3% - w przypadku województw, w których wpływy z opłat w poprzednim roku kalendarzowym wyniosły do 100 mln zł,

2) 1,5% - w przypadku województw, w których wpływy z opłat w poprzednim roku kalendarzowym wyniosły powyżej 100 mln zł.",

b) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:

„2b. Kwotę uzyskaną z tytułu pomniejszenia, o którym mowa w ust. 2a, przeznacza się na:

1) tworzenie i modyfikację baz danych zawierających informacje o podmiotach korzystających ze środowiska;

2) zatrudnianie osób zajmujących się kontrolą oraz windykacją opłat za korzystanie ze środowiska.",

c) ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Wpływy z tytułu opłat i kar za składowanie i magazynowanie odpadów stanowią w 50% dochód budżetu gminy, a w 10% dochód budżetu powiatu, na których obszarze są składowane odpady. Jeżeli składowisko odpadów jest zlokalizowane na obszarze więcej niż jednego powiatu lub więcej niż jednej gminy, dochód podlega podziałowi proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych przez składowisko na obszarze tych powiatów i gmin. W przypadku gdy gmina należy do związku międzygminnego, którego zadaniem statutowym jest gospodarka odpadami, wpływy należne gminie stanowią wyłączny dochód budżetu tego związku międzygminnego i są przeznaczone na jego cele statutowe.",

d) ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. Wpływy z opłat, o których mowa w art. 64 ust. 2 i 3 oraz art. 69 ust. 2, a także z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 80 ust. 2-9 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, odpowiednio wojewódzkie fundusze, Główny Inspektor Ochrony Środowiska i wojewódzcy inspektorzy ochrony środowiska przekazują na rachunek bankowy Narodowego Funduszu, w terminie do końca następnego miesiąca po upływie każdego kwartału.",

e) uchyla się ust. 12 i 14; 18) w art. 410a:

a) w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) złożył w terminie sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia

14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Środki przeznaczone na dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji są dzielone w stosunku do masy pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do stacji demontażu, wykazanych w sprawozdaniu zawierającym informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

c) ust. 3a i 3b otrzymują brzmienie:

„3a. W przypadku gdy wniosek, o którym mowa w ust. 3, zawiera błędy lub wymaga uzupełnienia, Narodowy Fundusz wzywa przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu do usunięcia tych błędów lub uzupełnienia wniosku w terminie 14 dni.

3b. Narodowy Fundusz przekazuje dopłatę w terminie do dnia 31 grudnia roku, w którym przedsiębiorca złożył wniosek, o którym mowa w ust. 3.",

d) uchyla się ust. 3c,

e) w ust. 4 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) złożył w terminie sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia

14 grudnia 2012 r. o odpadach.".

Art. 208. W ustawie z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych (Dz. U. Nr 63, poz. 638, z późn. zm.29)) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 5a ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Producent, importer i dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia opakowań, o których mowa w ust. 1, może zlecić działania edukacyjne w zakresie właściwego gospodarowania odpadami opakowaniowymi organizacji odzysku, o której mowa w art. 5 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 90, poz. 607, z późn. zm.30)).";

2) po art. 6 dodaje się art. 6a w brzmieniu:

„Art. 6a. Producent, importer, dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia, eksporter i dokonujący wewnątrz-wspólnotowej dostawy opakowań, eksporter i dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach podlega, w zakresie prowadzonej działalności, wpisowi do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21).";

3) art. 7 otrzymuje brzmienie:

„Art. 7. Producent, importer, dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia, eksporter i dokonujący wewnątrz-wspólnotowej dostawy opakowań oraz eksporter i dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy produktów w opakowaniach są obowiązani do sporządzania rocznych sprawozdań zawierających informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 lit. a-d oraz lit. f ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.";

4) art. 9 otrzymuje brzmienie:

„Art. 9. Obowiązki producenta, importera i dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia produktów w opakowaniach w zakresie osiągania poziomów odzysku i recyklingu określa ustawa z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej.";

5) art. 15 otrzymuje brzmienie:

„Art. 15. Jednostki handlu detalicznego powierzchni handlowej powyżej 2000 m2 są obowiązane do prowadzenia na własny koszt selektywnego zbierania, w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, odpadów opakowaniowych po produktach w opakowaniach, które znajdują się w ich ofercie handlowej.";

6) uchyla się rozdział 5;

7) uchyla się art. 22.

Art. 209. W ustawie z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 90, poz. 607, z późn. zm.31)) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 3:

a) ust. 9a i 9b otrzymują brzmienie:

„9a. Przy obliczaniu osiągniętych poziomów odzysku dla odpadów opakowaniowych i poużytkowych do odzysku zalicza się procesy R1-R9 i R13 wymienione w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21).

9b. Przy obliczaniu osiągniętych poziomów recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych do recyklingu zalicza się procesy R2-R9 wymienione w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

b) ust. 11c otrzymuje brzmienie:

„11c. Przy obliczaniu poziomu recyklingu olejów odpadowych wlicza się wyłącznie masę olejów odpadowych poddanych regeneracji w instalacjach wpisanych do Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami, o której mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

2) w art. 4:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Przedsiębiorca lub organizacja może zlecić wykonanie poszczególnych czynności związanych z odzyskiem i recyklingiem posiadaczowi odpadów spełniającemu wymagania określone w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

b) uchyla się ust. 5;

3) w art. 6 po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:

„4a. Organizacja odzysku jest obowiązana, w terminie do dnia 15 marca każdego roku, przedstawić marszałkowi województwa właściwemu ze względu na siedzibę tej organizacji, zaświadczenie wydane przez bank prowadzący rachunek bankowy tej organizacji stwierdzające, że w ciągu całego poprzedniego roku kalendarzowego utrzymywała na odrębnym rachunku bankowym kapitał własny w wysokości co najmniej połowy minimalnego kapitału zakładowego, o którym mowa w ust. 1.";

4) art. 9 otrzymuje brzmienie:

„Art. 9. 1. Przedsiębiorca prowadzący działalność polegającą na wytwarzaniu, imporcie lub wewnątrzwspólno-towym nabyciu produktów w opakowaniach, o których mowa w załączniku nr 1 do ustawy, lub produktów, o których mowa w załączniku nr 3 do ustawy, przedsiębiorca prowadzący odzysk lub recykling odpadów opakowaniowych lub odpadów poużytkowych, a także przedsiębiorca dokonujący eksportu odpadów opakowaniowych lub poużytkowych oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy odpadów opakowaniowych lub poużytkowych w celu poddania ich odzyskowi lub recyklingowi oraz organizacja odzysku, podlegają, w zakresie tej działalności, wpisowi do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

2. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany umieszczać numer rejestrowy na dokumentach sporządzanych w związku z wykonywaniem działalności w zakresie objętym wpisem do rejestru, o którym mowa w ust. 1.";

5) art. 10 otrzymuje brzmienie:

„Art. 10. Przedsiębiorca, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1, i organizacja odzysku są obowiązani do sporządzania sprawozdań zawierających informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1, pkt 2 lit. a-d i lit. f oraz pkt 3 lit. a-c ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.";

6) w art. 11:

a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Przedsiębiorca i organizacja odzysku są obowiązani do prowadzenia dodatkowej ewidencji, obejmującej informacje o:

1) odpowiednio masie opakowań, wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy, w których przedsiębiorca wprowadził na rynek krajowy produkty, lub wprowadzonych na rynek krajowy produktów, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, z podziałem na poszczególne ich rodzaje - w przypadku przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1;

2) wykazie przedsiębiorców, w imieniu których działa organizacja oraz odpowiednio masie opakowań, wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy, w których przedsiębiorcy wymienieni w wykazie wprowadzili na rynek krajowy produkty, lub wprowadzonych na rynek krajowy przez przedsiębiorców produktów, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, z podziałem na poszczególne ich rodzaje - w przypadku organizacji.

2. Informacje o:

1) odpowiednio masie poddanych odzyskowi i recyklingowi odpadów opakowaniowych z podziałem na poszczególne ich rodzaje i według sposobu ich odzysku i recyklingu, oraz odpadów poużytkowych, z podziałem na poszczególne ich rodzaje - w przypadku przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1,

9) uchyla się art. 24;

10) uchyla się art. 37;

11) art. 40 otrzymuje brzmienie:

„Art. 40. Orzekanie w sprawach o czyny określone w art. 37a i art. 37b następuje w trybie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 133, poz. 848, z późn.

zm.9).".

Art. 210. W ustawie z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r. poz. 145, 951 i 1513) w art. 92 w ust. 3 pkt 15 otrzymuje brzmienie:

„15) opiniowanie projektów wojewódzkich planów gospodarki odpadami, o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21) w zakresie ochrony zasobów wodnych;".

Art. 211. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 87 w ust. 1 w pkt 3 lit. f otrzymuje brzmienie:

„f) dokumenty wymagane przy przewozie odpadów, w tym w odniesieniu do transportującego odpady wydane przez właściwy organ potwierdzenie posiadania numeru rejestrowego, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21), o ile wpis do rejestru jest wymagany,";

2) w załączniku nr 3 do ustawy w tabeli:

a) w lp. 4.2 treść w kolumnie II „Wyszczególnienie naruszeń" otrzymuje brzmienie:

„Wykonywanie przewozu drogowego odpadów innych niż niebezpieczne przez transportującego odpady bez wymaganego wpisu do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

b) w lp. 4.3 treść w kolumnie II „Wyszczególnienie naruszeń" otrzymuje brzmienie:

„Wykonywanie przewozu drogowego odpadów niebezpiecznych przez transportującego odpady bez wymaganego wpisu do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.".

Art. 212. W ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647, 951 i 1445) w art. 52 w ust. 2:

1) w pkt 2 lit. b i c otrzymują brzmienie:

„b) określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych oraz powierzchni terenu podlegającej przekształceniu, przedstawione w formie opisowej i graficznej,

c) określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko;";

2) dodaje się pkt 3 w brzmieniu:

„3) w przypadku lokalizacji składowiska odpadów:

a) docelową rzędną składowiska odpadów,

b) roczną i całkowitą ilość składowanych odpadów oraz rodzaje składowanych odpadów,

c) sposób gromadzenia, oczyszczania i odprowadzania ścieków,

d) sposób gromadzenia, oczyszczania i wykorzystywania lub unieszkodliwiania gazu składowiskowego.".

Art. 213. W ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.10) wprowadza się następujące zmiany:

1) art. 13 otrzymuje brzmienie:

„Art. 13. Wprowadzający pojazd podlega wpisowi do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21).";

2) art. 15 otrzymuje brzmienie:

„Art. 15. Wprowadzający pojazd sporządza roczne sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i trybie określonych w tej ustawie.";

3) po art. 21 dodaje się art. 21a w brzmieniu:

„Art. 21a. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu podlega wpisowi do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

4) w art. 28 ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3. Przy obliczaniu poziomów recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji do recyklingu zalicza się procesy oznaczone jako R2-R9 w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach oraz wymontowanie przedmiotów wyposażenia i części pojazdów przeznaczonych do ponownego użycia.

4. Przy obliczaniu poziomów odzysku odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji do odzysku zalicza się procesy uwzględnione przy obliczaniu poziomu recyklingu oraz procesy oznaczone jako R1 w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

5) art. 30 otrzymuje brzmienie:

„Art. 30. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do sporządzenia rocznego sprawozdania zawierającego informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.";

6) po art. 32 dodaje się art. 32a w brzmieniu:

„Art. 32a. Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów podlega wpisowi do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

7) w art. 35 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Do transportu pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu lub punktu zbierania pojazdów nie stosuje się przepisów art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, chyba że ich stan stwarza zagrożenie dla środowiska.";

8) w art. 37 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę podlega wpisowi do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

9) w art. 38 ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3. Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę sporządza roczne sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.

4. Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia, sposób wykonania próby strzępienia, o której mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ustalenia średniej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych dla poszczególnych stacji demontażu.";

10) uchyla się art. 38a;

11) art. 42 otrzymuje brzmienie:

„Art. 42. 1. Marszałek województwa zamieszcza na stronie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu marszałkowskiego wykaz przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu oraz punkty zbierania pojazdów, wpisanych do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

2. Wykaz, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące informacje:

1) firmę przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów oraz oznaczenie jego siedziby i adres;

2) adresy stacji demontażu lub punktów zbierania pojazdów.";

12) uchyla się art. 52;

13) art. 53 otrzymuje brzmienie:

„Art. 53. Orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 44-51, następuje na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 133, poz. 848, z późn. zm.11).".

Art. 214. W ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.35)) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 2:

a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Przepisy art. 21, art. 23, art. 24, art. 26, art. 27, art. 29 i art. 31 dotyczące wprowadzającego sprzęt stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy prowadzącego sprzedaż sprzętu przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz. U. z 2012 r. poz. 1225), z terytorium kraju do państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska lub do państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.",

b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Do przedsiębiorcy prowadzącego sprzedaż sprzętu przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, o którym mowa w ust. 2, stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21) dotyczące wprowadzającego sprzęt.";

2) w art. 3 w ust. 1:

a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) decyzje związane z gospodarką odpadami - decyzje, o których mowa w art. 41 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach oraz w art. 181 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.36');",

b) pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) odzysk - odzysk w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

c) pkt 6 otrzymuje brzmienie:

„6) recykling - recykling w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

d) po pkt 6 dodaje się pkt 6a w brzmieniu:

„6a) rejestr - rejestr, o którym mowa w art. 49 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

e) pkt 11 otrzymuje brzmienie:

„11) unieszkodliwianiu odpadów - unieszkodliwianie w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 30 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

f) pkt 17 otrzymuje brzmienie:

„17) zużyty sprzęt - sprzęt stanowiący odpady w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

3) w art. 3a ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. W przypadku gdy wprowadzający sprzęt nie jest wpisany do rejestru albo będąc wpisanym do rejestru nie realizuje zgodnie z ustawą obowiązków obciążających wprowadzającego sprzęt, obowiązki, o których mowa w art. 18, art. 19, art. 21, art. 24, art. 25, art. 27-34, art. 64 oraz art. 67 przejmuje przedsiębiorca dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia jego sprzętu.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia podlega wpisowi do rejestru i we wniosku o wpis do rejestru podaje dane określone dla wprowadzającego sprzęt.";

4) uchyla się art. 6-15;

5) uchyla się art. 17;

6) w art. 18:

a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Podstawę obliczenia wysokości zabezpieczenia finansowego, o którym mowa w ust. 1, stanowi w przypadku:

1) wprowadzającego sprzęt, który nie jest wpisany do rejestru - masa sprzętu, który zamierza wprowadzić w danym roku kalendarzowym;

2) wprowadzającego sprzęt wpisanego do rejestru - masa sprzętu wprowadzonego w poprzednim roku kalendarzowym.",

b) ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:

„4. Wprowadzający sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych, wpisany do rejestru, wnosi zabezpieczenie finansowe, o którym mowa w ust. 1, w terminie do dnia 30 czerwca roku, którego dotyczy to zabezpieczenie.

5. Wprowadzający sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych, który nie jest wpisany do rejestru, wnosi zabezpieczenie finansowe, o którym mowa w ust. 1, przed złożeniem wniosku o wpis do rejestru.";

7) w art. 20 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Jeżeli wprowadzający sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych wniósł zabezpieczenie finansowe w wysokości wyższej niż opłata produktowa wskazana w rocznym sprawozdaniu, o którym mowa w art. 67, Główny Inspektor Ochrony Środowiska orzeka, w drodze decyzji, o zwrocie wniesionego przez niego zabezpieczenia finansowego w wysokości wynikającej z różnicy pomiędzy środkami należnymi z zabezpieczenia finansowego a należną opłatą produktową.";

8) art. 21 otrzymuje brzmienie:

„Art. 21. 1. Wprowadzający sprzęt podlega wpisowi do rejestru.

2. Wprowadzający sprzęt jest obowiązany umieszczać numer rejestrowy na fakturach i innych dokumentach w związku z wykonywaniem działalności objętej rejestrem.";

9) art. 24 otrzymuje brzmienie:

„Art. 24. Wprowadzający sprzęt jest obowiązany do sporządzenia sprawozdania zawierającego informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 5 lit. a tiret pierwsze ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.";

10) w art. 27a ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Wprowadzający sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych wpisany do rejestru liczy poziomy zbierania, o których mowa w ust. 1, w stosunku do masy sprzętu wprowadzonego do obrotu na terytorium kraju w poprzednim roku kalendarzowym. Wprowadzający sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych, który rozpoczyna działalność w danym roku kalendarzowym, liczy poziomy zbierania, o których mowa w ust. 1, w stosunku do sprzętu wprowadzonego do obrotu na terytorium kraju w tym roku kalendarzowym.";

11) w art. 29 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Wprowadzający sprzęt inny niż przeznaczony dla gospodarstw domowych i użytkownik tego sprzętu są obowiązani przekazywać zużyty sprzęt do zbierającego zużyty sprzęt lub zakładu przetwarzania, wpisanych do rejestru.";

12) w art. 30 ust. 3-5 otrzymują brzmienie:

„3. Przez masę zużytego sprzętu, o której mowa w ust. 1, należy rozumieć masę zużytego sprzętu zebranego i przekazanego do prowadzącego zakład przetwarzania wpisanego do rejestru.

4. Przy obliczaniu poziomów odzysku zużytego sprzętu do odzysku zalicza się procesy odzysku oznaczone jako R1-R9 w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

5. Przy obliczaniu poziomów recyklingu zużytego sprzętu do recyklingu zalicza się procesy odzysku oznaczone jako R2-R9 w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

13) art. 31 otrzymuje brzmienie:

„Art. 31. Wprowadzający sprzęt jest obowiązany do sporządzenia sprawozdania zawierającego informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 5 lit. a tiret drugie i trzecie ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.";

14) w art. 33:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Wprowadzający sprzęt jest obowiązany do zawarcia umowy z prowadzącym zakład przetwarzania wpisanym do rejestru, o zdolnościach przetwórczych umożliwiających przetworzenie zebranego zużytego sprzętu.",

b) w ust. 4 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:

„Wprowadzający sprzęt jest obowiązany do sporządzenia i przedłożenia marszałkowi województwa, w terminie do dnia 15 marca każdego roku, wykazu zakładów przetwarzania, z których prowadzącymi zawarł umowę, o której mowa w ust. 1, zawierającego:";

15) art. 34 otrzymuje brzmienie:

„Art. 34. Wprowadzający sprzęt określony w grupie 5, rodzaje 2-5, w załączniku nr 1 do ustawy jest obowiązany do przekazania, w drodze umowy, organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego obowiązków określonych w ustawie, z wyłączeniem obowiązków, o których mowa w art. 21-23, art. 25 i art. 26.";

16) w art. 37 w pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje pkt 3 w brzmieniu:

„3) uzyskania wpisu do rejestru.";

17) art. 38 otrzymuje brzmienie:

„Art. 38. Zbierający zużyty sprzęt jest obowiązany przekazać zebrany zużyty sprzęt prowadzącemu zakład przetwarzania wpisanemu do rejestru.";

18) art. 40 otrzymuje brzmienie:

„Art. 40. Zbierający zużyty sprzęt jest obowiązany do sporządzenia sprawozdania zawierającego informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.";

19) w art. 41 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) sprzedaży wyłącznie sprzętu wprowadzanego do obrotu przez wprowadzającego sprzęt wpisanego do rejestru;";

20) po art. 43 dodaje się art. 43a w brzmieniu:

„Art. 43a. Prowadzący zakład przetwarzania jest obowiązany do uzyskania wpisu do rejestru.";

21) w art. 48 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Prowadzący zakład przetwarzania jest obowiązany podać we wniosku o wydanie decyzji w zakresie gospodarki odpadami numer i nazwę grupy oraz numer i nazwę rodzaju sprzętu, określone w załączniku nr 1 do ustawy, z którego powstaje przetwarzany przez niego zużyty sprzęt.";

22) art. 49 otrzymuje brzmienie:

„Art. 49. Prowadzący zakład przetwarzania w dokumentach ewidencji odpadów i w sprawozdaniach, o których mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, jest obowiązany podać numer i nazwę grupy oraz numer i nazwę rodzaju sprzętu, określone w załączniku nr 1 do ustawy, z którego powstał przetwarzany przez niego zużyty sprzęt.";

23) w art. 50:

a) w ust. 1 pkt 15-17 otrzymują brzmienie:

„15) oznaczenie procesu recyklingu, z podaniem typu procesu określonego w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;

16) oznaczenie innego niż recykling procesu odzysku, z podaniem typu procesu określonego w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;

17) oznaczenie procesu unieszkodliwiania, z podaniem typu procesu określonego w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

b) ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Zaświadczenia o zużytym sprzęcie i oświadczenia, o których mowa w ust. 6, mogą być wydawane wyłącznie przez prowadzącego zakład przetwarzania, wpisanego do rejestru.";

24) art. 51 i art. 52 otrzymują brzmienie:

„Art. 51. Prowadzący zakład przetwarzania jest obowiązany do sporządzania sprawozdania zawierającego informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i pkt 7 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.

Art. 52. Prowadzący zakład przetwarzania jest obowiązany przechowywać zaświadczenia o zużytym sprzęcie, zaświadczenia potwierdzające recykling, zaświadczenia potwierdzające inne niż recykling procesy odzysku przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którego dotyczą te zaświadczenia.";

25) w art. 53:

a) w ust. 2 pkt 10 otrzymuje brzmienie:

„10) oznaczenie procesu recyklingu, z podaniem typu procesu określonego w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

b) ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:

„4. Zaświadczenie potwierdzające recykling może być wydawane wyłącznie przez prowadzącego działalność w zakresie recyklingu, wpisanego do rejestru.

5. Prowadzący działalność w zakresie recyklingu jest obowiązany przechowywać zaświadczenia potwierdzające recykling przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którego dotyczą te zaświadczenia.";

26) w art. 54:

a) w ust. 2 pkt 10 otrzymuje brzmienie:

„10) oznaczenie innego niż recykling procesu odzysku z podaniem typu procesu określonego w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

b) ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:

„4. Zaświadczenie stwierdzające inne niż recykling procesy odzysku może być wydawane wyłącznie przez prowadzącego działalność w zakresie innych niż recykling procesów odzysku, wpisanego do rejestru.

5. Prowadzący działalność w zakresie innych niż recykling procesów odzysku jest obowiązany przechowywać zaświadczenia potwierdzające inne niż recykling procesy odzysku oraz sprawozdania, o których mowa w art. 56, przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którego dotyczą te zaświadczenia i sprawozdania.";

27) art. 56 otrzymuje brzmienie:

„Art. 56. Prowadzący działalność w zakresie recyklingu oraz prowadzący działalność w zakresie innych niż recykling procesów odzysku sporządzają sprawozdania zawierające informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 8 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.";

28) w art. 57:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Organizacja odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego nie może przejąć obowiązków, o których mowa w art. 21-23, art. 25, art. 26 i art. 32 ust. 1.",

b) uchyla się ust. 7 i 8;

29) w art. 59 ust. 4a otrzymuje brzmienie:

„4a. Organizacja odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego jest obowiązana, w terminie do dnia 15 marca każdego roku, przedstawić marszałkowi województwa właściwemu ze względu na siedzibę tej organizacji zaświadczenie wydane przez bank prowadzący rachunek bankowy tej organizacji stwierdzające, że w ciągu całego poprzedniego roku kalendarzowego utrzymywała na odrębnym rachunku bankowym kapitał własny w wysokości co najmniej połowy minimalnego kapitału zakładowego, o którym mowa w ust. 1.";

30) w art. 63 uchyla się ust. 2;

31) art. 67 otrzymuje brzmienie:

„Art. 67. Wprowadzający sprzęt jest obowiązany do sporządzenia i przedłożenia sprawozdania zawierającego informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 5 lit. a tiret czwarte ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.";

32) w art. 72:

a) uchyla się pkt 4,

b) uchyla się pkt 7,

c) pkt 9 otrzymuje brzmienie:

„9) wbrew przepisowi art. 33 ust. 4, nie przekazuje marszałkowi województwa wykazu zakładów przetwarzania

albo przekazuje wykaz zawierający nierzetelne informacje";

33) w art. 75 w pkt 2b na końcu skreśla się przecinek i uchyla pkt 3;

34) w art. 77 w pkt 3 na końcu skreśla się przecinek i uchyla pkt 4;

35) w art. 78 w pkt 2 na końcu skreśla się przecinek i uchyla pkt 3;

36) w art. 80:

a) uchyla się ust. 1,

b) ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. Sprzedawca detaliczny i sprzedawca hurtowy, który wbrew przepisowi art. 41 pkt 1 prowadzi sprzedaż sprzętu pochodzącego od wprowadzającego sprzęt niezarejestrowanego w rejestrze, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 500 000 zł.",

c) ust. 10-13 otrzymują brzmienie:

„10. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 2-9, wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska.

11. Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 2-9, uwzględnia się stopień szkodliwości czynu, zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu, a w szczególności masę sprzętu, którą wprowadzający sprzęt wprowadził do obrotu.

12. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 2-9, wnosi się na odrębny rachunek bankowy wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.

13. W sprawach dotyczących kar pieniężnych, o których mowa w ust. 2-9, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.".

Art. 215. W ustawie z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2012 r. poz. 1282, 1448 i 1512) w załączniku wprowadza się następujące zmiany:

1) w części I:

a) w kolumnie 2:

- w ust. 12 w pkt 1 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:

„pozwoleń na wprowadzanie substancji i energii do środowiska wydawanych na podstawie przepisów o ochronie środowiska:",

- ust. 47 otrzymuje brzmienie:

„47. Decyzja zatwierdzająca instrukcję prowadzenia składowiska odpadów",

b) uchyla się ust. 44,

c) uchyla się ust. 48,

d) po ust. 48 dodaje się ust. 48a-48e w brzmieniu:

48a. Zgoda na podjęcie wstrzymanej działalności posiadacza odpadów

100 zł

48b. Zgoda na wznowienie użytkowania składowiska odpadów

100 zł

48c. Zgoda na wydobywanie odpadów:

1) z zamkniętego składowiska odpadów nieposiadającego instrukcji prowadzenia składowiska odpadów

2) ze zwałowiska odpadów

500 zł

48d. Zgoda na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części

500 zł

48e. Decyzja o przeniesieniu praw i obowiązków wynikających z decyzji dotyczących składowiska odpadów na rzecz podmiotu zainteresowanego przejęciem składowiska odpadów

259 zł

2) w części III:

a) w kolumnie 2 w ust. 40 wstęp do wyliczenia otrzymuje brzmienie:

„Pozwolenie na wprowadzenie substancji i energii do środowiska wydawane na podstawie przepisów o ochronie środowiska:",

b) po ust. 43b dodaje się ust. 43c w brzmieniu:

43c. Zezwolenie na:

a) zbieranie odpadów

b) przetwarzanie odpadów

c) zbieranie i przetwarzanie odpadów

616 zł

Art. 216. W ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz. U. Nr 75, poz. 493, z późn. zm.12) w art. 3 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) z zakresu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21):

a) zbieranie lub przetwarzanie odpadów wymagające uzyskania zezwolenia,

b) działalność wymagającą uzyskania wpisu do rejestru w zakresie, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 5 lit. a i b tej ustawy;".

Art. 217. W ustawie z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz. U. Nr 124, poz. 859, z 2010 r. Nr 28, poz. 145 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Przepisy ustawy nie naruszają postanowień ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.13) oraz ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21).";

2) w art. 2 uchyla się ust. 2-4;

3) w art. 6 w ust. 4:

a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) zezwolenie na przetwarzanie odpadów lub zezwolenie na zbieranie i przetwarzanie odpadów lub pozwolenia,

o których mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska;",

b) uchyla się pkt 3 i 5;

4) w art. 7 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Kopie zezwoleń, o których mowa w art. 4, Główny Inspektor Ochrony Środowiska niezwłocznie przekazuje ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych, Komendantowi Głównemu Straży Granicznej, Komendantowi Głównemu Policji oraz odpowiednio Głównemu Inspektorowi Transportu Drogowego, Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego, właściwym organom kraju przeznaczenia, tranzytu lub wywozu odpadów.

2. Kopie zezwolenia na przywóz odpadów z zagranicy na teren kraju Główny Inspektor Ochrony Środowiska niezwłocznie przekazuje także, właściwym ze względu na miejsce prowadzenia procesu przetwarzania odpadów, marszałkowi województwa, wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, a także organowi właściwemu do wydania zezwolenia na przetwarzanie odpadów.";

5) po art. 11 dodaje się art. 11a w brzmieniu:

„Art. 11a. Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów, których przywóz na terytorium kraju podlega ograniczeniu, oraz warunki, na jakich te odpady mogą być przywożone z zagranicy do instalacji termicznego przekształcania odpadów klasyfikowanych jako instalacje odzysku, mając na uwadze potrzebę zapewnienia pierwszeństwa termicznego przekształcania odpadów wytwarzanych na terytorium kraju.".

Art. 218. W ustawie z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych (Dz. U. Nr 138, poz. 865, z późn. zm.14) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. W sprawach dotyczących postępowania z odpadami wydobywczymi w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21), z wyjątkiem działu II rozdziału 7 i działu VIII rozdziału 1.";

2) w art. 18:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Odpady wydobywcze składowane w obiekcie unieszkodliwiania odpadów wydobywczych mogą być z niego pozyskane po uzyskaniu zgody na wydobywanie odpadów, o której mowa w art. 144 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

b) w ust. 3 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:

„Do zgody na wydobywanie odpadów wydobywczych pozyskiwanych z obiektów unieszkodliwiania odpadów wydobywczych stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, z uwzględnieniem:";

3) art. 22 otrzymuje brzmienie:

„Art. 22. Posiadacz odpadów wydobywczych prowadzący obiekt unieszkodliwiania odpadów wydobywczych jest obowiązany do zatrudniania na stanowisku zarządzającego obiektem unieszkodliwiania odpadów wydobywczych osobę posiadającą świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami, odpowiednie do prowadzonych procesów przetwarzania, o którym mowa w art. 164 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

4) w art. 26 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Do odpadów wydobywczych obojętnych, innych niż niebezpieczne i obojętne oraz niezanieczyszczonej gleby, składowanych w obiekcie unieszkodliwiania odpadów wydobywczych, nie stosuje się przepisów tytułu V ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, z wyłączeniem przepisów o opłatach podwyższonych oraz o administracyjnych karach pieniężnych.";

5) w art. 46 w ust. 2 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

„1a) zatrudniania na stanowisku osoby zarządzającej obiektem unieszkodliwiania odpadów wydobywczych osoby posiadającej świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami;".

Art. 219. W ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.15) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 16 w ust. 1 w pkt 10 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje pkt 11 w brzmieniu:

„11) danych zawartych w rejestrze, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21) o:

a) warunkach umowy, jaką wprowadzający sprzęt zawarł z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

b) zabezpieczeniu finansowym, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.16),

c) wysokości wnoszonych opłat rejestrowych i rocznych.";

2) w art. 21 w ust. 2:

a) pkt 25 otrzymuje brzmienie:

„25) z zakresu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach o:

a) zezwoleniach na zbieranie odpadów, zezwoleniach na przetwarzanie odpadów oraz zezwoleniach na zbieranie i przetwarzanie odpadów,

b) zezwoleniach na zbieranie zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych,

c) decyzjach zatwierdzających zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady inne niż niebezpieczne oraz decyzjach o wyrażeniu sprzeciwu,

d) decyzjach o wyrażeniu sprzeciwu wobec uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny,

e) decyzjach nakazujących posiadaczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania,

f) zezwoleniach na spalanie odpadów poza instalacjami i urządzeniami,

g) decyzjach nakładających na sprawcę wypadku obowiązki dotyczące gospodarowania odpadami z wypadków,

h) decyzjach zatwierdzających instrukcję prowadzenia składowiska odpadów,

i) decyzjach określających zakres i harmonogram działań niezbędnych do ustalenia przyczyn zmian obserwowanych parametrów oraz możliwych zagrożeń dla środowiska i decyzjach określających zakres i harmonogram działań niezbędnych do usunięcia przyczyn i skutków stwierdzonych zagrożeń dla środowiska,

j) decyzjach o wstrzymaniu użytkowania składowiska odpadów,

k) decyzjach wstrzymujących działalność posiadacza odpadów,

l) zgodach na wydobywanie odpadów,

m) decyzjach wyrażających zgodę na zamknięcie składowiska odpadów,

n) decyzjach o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części,

o) decyzjach o przeniesienie praw i obowiązków wynikających z decyzji, o których mowa w art. 151 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

b) uchyla się pkt 26;

3) w art. 24 w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) dotyczące produktów, opakowań i gospodarki odpadami, zgromadzone w Bazie danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami, o której mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, nieza-wierające danych jednostkowych,";

4) w art. 25 w ust. 1:

a) w pkt 1 w lit. b wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie: „z zakresu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach:",

b) w pkt 4 w lit. b:

- wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:

„z zakresu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach:",

- tiret pierwsze otrzymuje brzmienie:

„- rejestr, z wyłączeniem informacji, o których mowa w art. 49 ust. 7 tej ustawy,",

c) w pkt 7 uchyla się lit. b;

5) w art. 72:

a) w ust. 1 dodaje się pkt 21 w brzmieniu:

„21) zezwolenia na przetwarzanie odpadów i zezwolenia na zbieranie i przetwarzanie odpadów wydawanego na podstawie ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.",

b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Wymogu uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przed uzyskaniem zezwoleń, o którym mowa w ust. 1 pkt 21, nie stosuje się w przypadku, gdy zezwolenie dotyczy odzysku polegającego na przygotowaniu do ponownego użycia.".

Art. 220. W ustawie z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach (Dz. U. Nr 79, poz. 666, z późn. zm.17) wprowadza się następujące zmiany:

1) art. 5 otrzymuje brzmienie:

„Art. 5. W sprawach dotyczących zużytych baterii i zużytych akumulatorów w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21).";

2) w art. 6:

a) pkt 5 otrzymuje brzmienie:

„5) decyzje związane z gospodarką odpadami - decyzje, o których mowa w art. 41 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r.

o odpadach oraz w art. 181 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska

(Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.18);",

b) pkt 26 otrzymuje brzmienie:

„26) zużyte baterie, zużyte akumulatory - baterie i akumulatory będące odpadami w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

3) uchyla się art. 17;

4) art. 18 otrzymuje brzmienie:

„Art. 18. Przedsiębiorca przed rozpoczęciem działalności w zakresie wprowadzania do obrotu baterii lub akumulatorów na terytorium kraju lub przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, przed dokonaniem pierwszego wprowadzenia do obrotu baterii lub akumulatorów na terytorium kraju lub pierwszego przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, jest obowiązany do uzyskania wpisu do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

5) uchyla się art. 19-26;

6) w art. 34:

a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Wprowadzający baterie lub akumulatory sporządza sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 6 lit. a ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.",

b) uchyla się ust. 6;

7) art. 35 otrzymuje brzmienie:

„Art. 35. Wprowadzający baterie przenośne lub akumulatory przenośne sporządza sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 6 lit. d tiret pierwsze ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie; do sprawozdania dołącza się wykaz punktów zbierania prowadzonych przez zbierającego zużyte baterie lub zużyte akumulatory, z którym wprowadzający zawarł umowę, oraz wykaz miejsc odbioru, z których ten zbierający odbiera zużyte baterie przenośne lub zużyte akumulatory przenośne.";

8) w art. 36:

a) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Wprowadzający baterie lub akumulatory sporządza wykaz, o którym mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 6 lit. b ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.",

b) uchyla się ust. 5;

9) w art. 37:

a) ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Wprowadzający baterie lub akumulatory sporządza sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 6 lit. c ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.",

b) uchyla się ust. 7;

10) w art. 41:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Wprowadzający baterie przenośne lub akumulatory przenośne sporządza sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i pkt 6 lit. d tiret drugie ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadzie i w trybie określonych w tej ustawie.",

b) uchyla się ust. 4;

11) w art. 52:

a) pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1) uzyskania zezwolenia na zbieranie odpadów, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;

2) uzyskania wpisu do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach;",

b) pkt 4 otrzymuje brzmienie:

„4) prowadzenia ewidencji odpadów, o której mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

12) w art. 58 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Zbierający zużyte baterie kwasowo-ołowiowe lub zużyte akumulatory kwasowo-ołowiowe jest obowiązany do przekazania tych baterii i akumulatorów prowadzącemu zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, który spełnia wymagania, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 1 i w przepisach wydanych na podstawie art. 63 ust. 7 oraz jest wpisany do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

13) w art. 59:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Zbierający zużyte baterie przenośne lub zużyte akumulatory przenośne sporządza sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 9 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.",

b) uchyla się ust. 6;

14) w art. 63 ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:

„4. Sortowanie zużytych baterii i zużytych akumulatorów na poszczególne rodzaje stanowi proces odzysku R12 wymieniony w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

5. Przetwarzanie i recykling, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stanowią, w zależności od stosowanej metody, procesy odzysku R3-R6 wymienione w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.";

15) w art. 64:

a) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Prowadzący zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów jest obowiązany do sporządzania sprawozdania zawierającego informacje, o których mowa w art. 75 ust. 2 pkt 1 i 10 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.",

b) uchyla się ust. 7;

16) w art. 69 uchyla się ust. 1-3;

17) w art. 70 po ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:

„2a. Czynności kontrolne są wykonywane przez kontrolującego po okazaniu legitymacji służbowej oraz doręczeniu upoważnienia do przeprowadzenia kontroli.

2b. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 2a, zawiera co najmniej:

1) wskazanie podstawy prawnej;

2) oznaczenie organu kontroli;

3) datę i miejsce wystawienia;

4) imię i nazwisko kontrolującego oraz numer jego legitymacji służbowej;

5) firmę przedsiębiorcy objętego kontrolą;

6) określenie zakresu przedmiotowego kontroli;

7) datę rozpoczęcia i przewidywany termin zakończenia kontroli;

8) podpis osoby udzielającej upoważnienia z podaniem zajmowanego stanowiska lub funkcji;

9) pouczenie o prawach i obowiązkach kontrolowanego przedsiębiorcy.";

18) po art. 71 dodaje się art. 71a w brzmieniu:

„Art. 71a. Do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.19)."

19) w art. 72 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska sporządza i przedkłada Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska, w terminie do dnia 15 lutego każdego roku, zbiorczą informację o wynikach kontroli przedsiębiorców wpisanych do rejestru, o którym mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, skontrolowanych w poprzednim roku kalendarzowym.

2. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, na podstawie wyników kontroli, o których mowa w ust. 1, oraz posiadanych informacji, w tym danych zawartych w Bazie danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami, o której mowa w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, sporządza i przedkłada ministrowi właściwemu do spraw środowiska, w terminie do dnia 15 maja roku następującego po roku, którego dotyczy, roczny raport o funkcjonowaniu gospodarki bateriami i akumulatorami oraz zużytymi bateriami i zużytymi akumulatorami, w tym informacje na temat osiągniętych poziomów zbierania oraz recyklingu.";

20) uchyla się art. 79;

21) w art. 83 uchyla się pkt 2;

22) uchyla się art. 84;

23) w art. 85 uchyla się pkt 2;

24) w art. 92 uchyla się pkt 2;

25) w art. 95 uchyla się pkt 2.

Art. 221. W ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 163, poz. 981) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 125 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie podziemnego składowania odpadów jest obowiązany zatrudnić w ruchu zakładu górniczego osobę posiadającą świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami, o którym mowa w art. 165 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21).";

2) art. 127 otrzymuje brzmienie:

„Art. 127. Do podziemnego składowania odpadów stosuje się odpowiednio przepisy art. 105, art. 106, art. 107 ust. 1 pkt 2 i 3, art. 108, art. 119, art. 120, art. 121 ust. 1, art. 128 pkt 3, art. 129, art. 130 ust. 1, art. 134 pkt 3 i 4, art. 135 ust. 2 i 3 oraz art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.".

Rozdział 2

Przepisy przejściowe, dostosowujące i końcowe

Art. 222. Określone w dotychczasowych przepisach procesy odzysku R14 i R15 stają się odpowiednio procesami odzysku R3, R5, R11 i R12, określonymi w załączniku nr 1 do niniejszej ustawy.

Art. 223. Wytwórcy odpadów, którzy na podstawie przepisów dotychczasowych dokonali zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na inne niż niebezpieczne, są obowiązani do przedłożenia zgłoszenia, o którym mowa w art. 8 ust. 1, w terminie dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 224. Posiadacz odpadów prowadzący zbieranie odpadów, które powstały podczas unieszkodliwiania zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych metodami innymi niż termiczne przekształcanie odpadów, może prowadzić działalność w tym zakresie zgodnie z decyzjami wydanymi na podstawie przepisów dotychczasowych, nie dłużej jednak niż 3 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, o ile wcześniej nie straciły ważności.

Art. 225. Zezwolenia na spalanie odpadów poza instalacjami lub urządzeniami, o których mowa w art. 13 ust. 4 ustawy, o której mowa w art. 252, zachowują ważność na czas, na jaki zostały wydane.

Art. 226. Do czasu wydania przepisów, o których mowa w art. 45 ust. 3, posiadacz odpadów wymieniony w art. 45 ust. 1 pkt 7 i 8 jest obowiązany do uzyskania zezwolenia na przetwarzanie odpadów. Z dniem wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 45 ust. 3, zezwolenie na przetwarzanie odpadów wygasa w zakresie objętym tymi przepisami.

Art. 227. Krajowy plan gospodarki odpadami oraz wojewódzkie plany gospodarki odpadami uchwalone na podstawie przepisów dotychczasowych stają się odpowiednio krajowym planem gospodarki odpadami oraz wojewódzkimi planami gospodarki odpadami w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.

Art. 228. 1. Tracą moc uchwały dotyczące przyjęcia powiatowych i gminnych planów gospodarki odpadami po upływie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Uchwała w sprawie wykonania wojewódzkiego planu gospodarki odpadami podjęta na podstawie ustawy, o której mowa w art. 252, zachowuje moc do czasu aktualizacji wojewódzkiego planu gospodarki odpadami i może być zmieniana na podstawie niniejszej ustawy.

Art. 229. Regiony gospodarki odpadami komunalnymi określone w uchwale w sprawie wykonania wojewódzkiego planu gospodarki odpadami, podjętej na podstawie ustawy, o której mowa w art. 252, stają się regionami gospodarki odpadami komunalnymi w rozumieniu niniejszej ustawy.

Art. 230. Regionalne instalacje do przetwarzania odpadów komunalnych określone w uchwałach w sprawie wykonania wojewódzkich planów gospodarki odpadami stają się regionalnymi instalacjami do przetwarzania odpadów komunalnych w rozumieniu niniejszej ustawy.

Art. 231. 1. Decyzje zatwierdzające program gospodarki odpadami niebezpiecznymi i decyzje zatwierdzające program gospodarki odpadami, wydane na podstawie przepisów dotychczasowych, wygasają z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem art. 232 ust. 3.

2. Informacje o wytwarzanych odpadach i o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, złożone na podstawie przepisów dotychczasowych, tracą ważność z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

3. Pozwolenia na wytwarzanie odpadów, wydane na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują ważność na czas, na jaki zostały wydane.

4. Wytwórca odpadów, który w pozwoleniu, o którym mowa w ust. 3, dokonał zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na inne niż niebezpieczne, jest obowiązany dostosować pozwolenie na wytwarzanie do przepisów niniejszej ustawy w terminie dwóch lat od dnia jej wejścia w życie.

Art. 232. 1. Zezwolenia na zbieranie odpadów oraz zezwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie odpadów wydane na podstawie przepisów dotychczasowych stają się odpowiednio zezwoleniami na zbieranie odpadów i zezwoleniami na przetwarzanie odpadów, w rozumieniu przepisów niniejszej ustawy.

2. Zezwolenia na zbieranie odpadów oraz zezwolenie na odzysk lub unieszkodliwianie odpadów, wydane na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują ważność na czas, na jaki zostały wydane, nie dłużej jednak niż przez dwa lata od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

3. Decyzje wydane na podstawie art. 31 ust. 3 i art. 32 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 252, zachowują ważność w zakresie zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów na czas, na jaki zostały wydane, nie dłużej niż przez dwa lata od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

4. Przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 3, posiadacz odpadów może prowadzić zbieranie lub przetwarzanie odpadów na podstawie decyzji, o której mowa w ust. 3.

5. W okresie nie dłuższym niż dwa lata od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, posiadacz odpadów może zlecić wykonanie obowiązku gospodarowania odpadami podmiotom posiadającym decyzje, o których mowa w ust. 1-3; przekazanie odpadów takiemu posiadaczowi powoduje przejście odpowiedzialności za gospodarowanie odpadami na tego posiadacza.

6. Pozwolenia zintegrowane, wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, obejmujące wytwarzanie i gospodarowanie odpadami, zachowują ważność na czas, na jaki zostały wydane.

7. Wytwórca odpadów, który w pozwoleniu, o którym mowa w ust. 6, dokonał zmiany klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na inne niż niebezpieczne, jest obowiązany dostosować pozwolenie zintegrowane do przepisów niniejszej ustawy w terminie dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 233. 1. Zezwolenia na transport odpadów wydane na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność na czas na jaki zostały wydane, nie dłużej jednak niż do czasu upływu terminu do złożenia wniosku o wpis do rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, lub z dniem uzyskania wpisu do tego rejestru, w przypadku gdy wpis nastąpił w terminie wcześniejszym.

2. Do czasu utworzenia rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, transportujący odpady są obowiązani do uzyskania zezwolenia na transport odpadów lub wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 33 ust. 5 ustawy, o której mowa w art. 252, na podstawie przepisów dotychczasowych.

3. Do wydawania zezwoleń na transport odpadów do czasu utworzenia rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 252.

Art. 234. 1. Rejestr, o którym mowa w art. 49 ust. 1, tworzy się najpóźniej w terminie 36 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Podmioty objęte obowiązkiem złożenia wniosku o wpis do rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, są obowiązane do złożenia tego wniosku w terminie 6 miesięcy od dnia utworzenia rejestru.

3. Podmioty posiadające wpis do rejestru prowadzonego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska na podstawie przepisów dotychczasowych są wpisywane do rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, z urzędu. Marszałek województwa dokonuje wpisu w terminie 6 miesięcy od dnia utworzenia rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1. Dokonując wpisu marszałek województwa przydziela nowy numer rejestrowy.

4. Inne niż wymienione w ust. 3 podmioty, podlegające z urzędu wpisowi do rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, zgodnie z art. 51 ust. 1, spełniające wymagania do uzyskania tego wpisu w dniu utworzenia rejestru, są wpisywane do tego rejestru w terminie 6 miesięcy od dnia jego utworzenia.

5. W przypadku gdy marszałek województwa, dokonując z urzędu wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, stwierdzi brak informacji wymaganych na podstawie niniejszej ustawy, wzywa podmiot, o którym mowa w ust. 3 lub 4, do złożenia brakujących informacji. W przypadku nieuzupełnienia brakujących informacji w wyznaczonym terminie marszałek województwa nie dokonuje wpisu do rejestru z urzędu. Przepis art. 64 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

6. W przypadku nieuzupełnienia brakujących informacji w wyznaczonym terminie, podmiot o którym mowa w ust. 3 lub 4, jest obowiązany do złożenia wniosku o wpis do rejestru.

7. W terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia o nadaniu nowego numeru rejestrowego podmioty, o których mowa w ust. 3, mogą używać numeru rejestrowego nadanego na podstawie przepisów dotychczasowych.

8. Podmioty, które posiadają w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy wpis do dotychczasowych rejestrów, są zwolnione z obowiązku uiszczenia opłaty rejestrowej.

9. Po upływie 42 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy lub z dniem uzyskania wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, przez podmiot, o którym mowa w ust. 2-4, wygasają wpisy do rejestru prowadzonego na podstawie przepisów dotychczasowych odpowiednio przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska lub przez starostę.

10. Przepisy art. 208 pkt 2, art. 209 pkt 10 w zakresie uchylenia art. 37 pkt 1, art. 213 pkt 11, art. 214 pkt 35, art. 219 pkt 1 oraz art. 220 pkt 19 i 20 stosuje się od dnia utworzenia rejestru.

11. Do czasu utworzenia rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, nie dłużej jednak niż w terminie 36 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się art. 13 ustawy, o której mowa w art. 213, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 235. 1. Starosta prowadzący rejestr na podstawie przepisów dotychczasowych zakończy prowadzenie tego rejestru z dniem utworzenia rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1.

2. Główny Inspektor Ochrony Środowiska prowadzący rejestr na podstawie przepisów dotychczasowych zakończy prowadzenie tego rejestru z dniem utworzenia rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1.

3. Do czasu utworzenia rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1, do rejestrów stosuje się przepisy dotychczasowe. Art. 236. 1. Do dnia 31 grudnia 2014 r. do ewidencji odpadów stosuje się przepisy dotychczasowe.

2. Ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie prowadzą podmioty, wymienione w art. 66 ust. 4.

3. Do czasu wydania przepisów, o których mowa w art. 68 ust. 1, sprzedawca odpadów oraz pośrednik w obrocie odpadami, niebędący posiadaczami odpadów, nie prowadzą ewidencji odpadów niebezpiecznych.

Art. 237. 1. Podmioty, o których mowa w art. 73 i art. 75, obowiązane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy do sporządzania i składania:

1) zbiorczych zestawień danych o rodzajach i ilości odpadów, o sposobach gospodarowania nimi oraz o instalacjach i urządzeniach służących do odzysku i unieszkodliwiania tych odpadów - na podstawie art. 37 ust. 1 i 2 ustawy, o której mowa w art. 252,

2) sprawozdań - na podstawie art. 4 ust. 5, art. 10 ust. 1 i 2 oraz art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej,

3) sprawozdań - na podstawie art. 7 ust. 1 i art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych,

4) sprawozdań - na podstawie art. 15 ust. 1, art. 30 ust. 1 i art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji,

5) sprawozdań - na podstawie art. 24 ust. 1, art. 31 ust. 1, art. 51 ust. 1, art. 56 ust. 1 i art. 67 ust. 1 oraz wykazu zakładów przetwarzania, o którym mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym,

6) sprawozdań - na podstawie art. 34 ust. 2, art. 35 ust. 1, art. 36 ust. 4, art. 37 ust. 6, art. 41 ust. 3, art. 59 ust. 3 i art. 64 ust. 5 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach

- sporządzają i składają je, za lata 2012-2014, stosując przepisy dotychczasowe, z tym że ten, kto wbrew obowiązkowi,

nie sporządza i nie przekazuje tych zbiorczych zestawień danych, sprawozdań lub wykazu zakładów przetwarzania lub

wykonuje ten obowiązek nieterminowo lub niezgodnie ze stanem rzeczywistym podlega karze, o której mowa w art. 200.

2. Do złożonych zbiorczych zestawień danych i sprawozdań, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy dotychczasowe. Art. 238. 1. BDO tworzy się najpóźniej w terminie 36 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Minister właściwy do spraw środowiska ogłosi, w formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski" informację o dacie utworzenia BDO, w tym rejestru.

3. Centralna i wojewódzkie bazy danych, o których mowa w art. 37 ust. 6 i 10 ustawy, o której mowa w art. 252, oraz baza danych, o której mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach, do czasu utworzenia BDO są prowadzone na podstawie przepisów dotychczasowych.

4. Dane zawarte w centralnej i wojewódzkich bazach danych, o których mowa w art. 37 ust. 6 i 10 ustawy, o której mowa w art. 252, oraz w bazie danych, o której mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach, przenosi się do BDO w terminie nie dłuższym niż rok od dnia utworzenia BDO.

5. Do czasu utworzenia BDO marszałek województwa przesyła ministrowi właściwemu do spraw środowiska kopie decyzji zatwierdzających zmianę klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na inne niż niebezpieczne, o których mowa w art. 8 ust. 5.

6. Do czasu utworzenia BDO, kopię wydanego zezwolenia na zbieranie lub przetwarzanie odpadów odpowiednio marszałek województwa lub starosta przekazuje wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, właściwym ze względu na miejsce zbierania lub przetwarzania odpadów.

7. Do czasu utworzenia BDO, kopię wydanego zezwolenia na zbieranie lub przetwarzanie odpadów regionalny dyrektor ochrony środowiska przekazuje marszałkowi województwa, wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, właściwym ze względu na miejsce zbierania lub przetwarzania odpadów.

8. Do czasu utworzenia BDO Zarząd Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej sporządza i przekazuje zbiorczą informację, o której mowa w art. 400k ust. 2 pkt 4 ustawy wymienionej w art. 207, zgodnie z przepisami dotychczasowymi.

9. Do czasu utworzenia BDO stosuje się art. 24 ustawy, o której mowa w art. 209.

10. Przepisy art. 33 ust. 4 i art. 72 pkt 9 ustawy zmienianej w art. 214 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą oraz art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 219 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się od dnia utworzenia BDO.

Art. 239. Ustanowione przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zabezpieczenia roszczeń dla istniejących składowisk odpadów stają się zabezpieczeniami roszczeń, o których mowa w art. 125 ust. 1.

Art. 240. 1. Zarządzający istniejącym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy składowiskiem odpadów jest obowiązany złożyć wniosek o wydanie decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów w terminie dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Do czasu utworzenia BDO wniosek o wydanie decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów zawiera informacje o uzyskanym pozwoleniu zintegrowanym albo zezwoleniu na przetwarzanie odpadów.

3. Decyzja zatwierdzająca instrukcję eksploatacji składowiska odpadów wydana na podstawie ustawy, o której mowa w art. 252, wygasa z dniem, z którym decyzja, o której mowa w ust. 1, stanie się ostateczna.

4. W przypadku gdy zarządzający składowiskiem odpadów nie złożył wniosku o zatwierdzenie instrukcji prowadzenia składowiska odpadów w terminie, o którym mowa w ust. 1, decyzja zatwierdzająca instrukcję eksploatacji składowiska odpadów wygasa z upływem dwóch lat od dnia wejścia w życie ustawy.

5. Do czasu utworzenia BDO stosuje się art. 19 i 22 ustawy, o której mowa w art. 208.

Art. 241. 1. Wymogu posiadania tytułu prawnego, o którym mowa w art. 124 ust. 1, nie stosuje się do zarządzającego istniejącym w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy składowiskiem odpadów, który w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy nie posiada tytułu prawnego do całej nieruchomości, na której znajduje się składowisko odpadów, wraz ze wszystkimi instalacjami i urządzeniami związanymi z prowadzeniem tego składowiska.

2. Zarządzający składowiskiem odpadów, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany utrzymać dotychczas posiadany tytuł prawny co najmniej w takim zakresie, w jakim dysponował nim w dniu wejścia w życie ustawy, do zakończenia fazy poeksploatacyjnej.

3. Wymogu uzyskania przez podmiot zainteresowany przejęciem składowiska odpadów tytułu prawnego, o którym mowa w art. 151 ust. 1 pkt 2, nie stosuje się w przypadku przejęcia składowiska odpadów od zarządzającego składowiskiem odpadów, o którym mowa w ust. 1. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 242. 1. W przypadku, o którym mowa w art. 143 ust. 2, pozwolenie na wytwarzanie odpadów w zakresie wydobywania odpadów wydane na podstawie art. 54a ustawy, o której mowa w art. 252, wygasa z dniem uzyskania decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów.

2. W przypadku, o którym mowa w art. 144 ust. 1, pozwolenie na wytwarzanie odpadów w zakresie wydobywania odpadów wydane na podstawie art. 54a ustawy, o której mowa w art. 252, zachowuje ważność na czas, na jaki zostało wydane.

3. Podmiot, który posiada pozwolenie, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany, w terminie dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, złożyć wniosek o zmianę tego pozwolenia, w celu dostosowania go do przepisów niniejszej ustawy; do wniosku dołącza się ekspertyzę, o której mowa w art. 144 ust. 5.

Art. 243. W przypadku gdy w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy składowiskiem odpadów zarządza gminna jednostka sektora finansów publicznych, gmina jest obowiązana dostosować się do wymagań, o których mowa w art. 136, w terminie roku od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 244. Zarządzający składowiskiem odpadów tworzy fundusz rekultywacyjny, o którym mowa w art. 137 ust. 2, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 245. Zachowują ważność uzyskane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy świadectwa stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami wydane na podstawie art. 49 ustawy, o której mowa w art. 252.

Art. 246. W sprawach wszczętych i niezakończonych stosuje się dotychczasowe przepisy karne oraz o karach pieniężnych w dotychczasowym brzmieniu, z zastrzeżeniem art. 237.

Art. 247. Do wpływów z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie:

1) art. 80 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 214, stosuje się art. 402 ust. 8 ustawy, o której mowa w art. 207, w brzmieniu

obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy;

2) art. 79b ustawy, o której mowa w art. 252, stosuje się art. 402 ust. 12 ustawy, o której mowa w art. 207, w brzmieniu

obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy;

3) art. 79c ustawy, o której mowa w art. 252, stosuje się art. 402 ust. 12 i 14 ustawy, o której mowa w art. 207, w brzmieniu

obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 248. Przekazane na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej wpływy z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie:

1) art. 80 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 214,

2) art. 79b i art. 79c ustawy, o której mowa w art. 252

- stanowią przychody tego Funduszu i są uwzględniane przy ustalaniu wysokości zobowiązania określonego w art. 401c

ust. 9 ustawy, o której mowa w art. 207.

Art. 249. Starostowie przekażą akta prowadzonych przez siebie wszczętych i niezakończonych spraw administracyjnych, w których odpowiednio właściwym organem stał się marszałek województwa albo regionalny dyrektor ochrony środowiska, tym organom w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych.

Art. 250. 1. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 4 ust. 1, art. 7 ust. 4, art. 13 ust. 2a i 2b, art. 33 ust. 3, art. 36 ust. 13 i 14, art. 40 ust. 7 i 8, art. 42 ust. 2 i 3, art. 43 ust. 7, art. 43a ust. 8, art. 44 ust. 8 i 9, art. 47, art. 49 ust. 8, art. 50 ust. 2, art. 55 ust. 3 i 5 oraz art. 60 ustawy, o której mowa w art. 252, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 4 ust. 3, art. 7 ust. 2, art. 27 ust. 10, art. 30 ust. 4 i 5, art. 33 ust. 2, art. 66 ust. 5, art. 68 ust. 1, art. 94 ust. 2, art. 95 ust. 11, art. 96 ust. 13, art. 100 ust. 1 i 2, art. 102 ust. 8, art. 118, art. 121 ust. 3, art. 124 ust. 6, art. 159 ust. 2, art. 160 ust. 8 oraz art. 167 ust. 7 niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż przez okres 24 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 14 ust. 10 ustawy, o której mowa w art. 252, zachowują moc przez okres 24 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

3. Przepisy wydane na podstawie art. 33 ust. 4 i 11 ustawy, o której mowa w art. 252, zachowują moc w zakresie transportu odpadów do czasu utworzenia rejestru, o którym mowa w art. 49 ust. 1.

4. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 400k ust. 7 ustawy, o której mowa w art. 207, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 400k ust. 7 ustawy, o której mowa w art. 207, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

5. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 38 ust. 4 ustawy, o której mowa w art. 213, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 38 ust. 4 ustawy, o której mowa w art. 213, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

6. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 33 ust. 5 i art. 55 ustawy, o której mowa w art. 214, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 33 ust. 5 i art. 55 ustawy, o której mowa w art. 214, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

7. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 72 ust. 3 oraz art. 121 ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 220, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 72 ust. 3 oraz art. 121 ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 220, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 251. 1. W latach 2013-2022 maksymalny limit wydatków budżetu państwa będący skutkiem finansowym wejścia w życie niniejszej ustawy wynosi w:

1)

2013

r.

- 0 zł;

2)

2014

r.

- 1000

tys.

zł;

3)

2015

r.

- 1053

tys.

zł;

4)

2016

r.

- 1080

tys.

zł;

5)

2017

r.

- 1107

tys.

zł;

6)

2018

r.

- 1135

tys.

zł;

7)

2019

r.

- 1163

tys.

zł;

8)

2020

r.

- 1192

tys.

zł;

9)

2021

r.

- 1222

tys.

zł;

10)

2022

r.

- 1252

tys.

zł.

2. W latach 2013-2022 maksymalny limit wydatków budżetów samorządów województw będący skutkiem finansowym wejścia w życie niniejszej ustawy wynosi w:

1) 2013

r.

- 0 zł;

2) 2014

r.

- 0 zł;

3) 2015

r.

- 0 zł;

4) 2016

r.

- 3115

tys.

zł;

5) 2017

r.

- 3115

tys.

zł;

6) 2018

r.

- 3115

tys.

zł;

7) 2019

r.

- 3115

tys.

zł;

8) 2020

r.

- 3115

tys.

zł;

9) 2021

r.

- 3115

tys.

zł;

10) 2022

r.

- 3115

tys.

zł.

3. W latach 2013-2022 maksymalny limit wydatków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej będący skutkiem finansowym wejścia w życie niniejszej ustawy wynosi w:

1) 2013 r.

- 0 zł;

2) 2014 r.

- 2000

tys.

zł;

3) 2015 r.

- 4000

tys.

zł;

4) 2016 r.

- 3000

tys.

zł;

5) 2017 r.

- 1000

tys.

zł;

6) 2018 r.

- 0 zł;

7) 2019 r.

- 0 zł;

8) 2020 r.

- 0 zł;

9) 2021 r.

- 2000

tys.

zł;

10) 2022 r.

- 0 zł.

4. W przypadku przekroczenia lub zagrożenia przekroczenia przyjętego na dany rok budżetowy maksymalnego limitu wydatków, wprowadza się mechanizmy korygujące polegające na ograniczeniu wydatków związanych z funkcjonowaniem BDO.

5. Działania, o których mowa w ust. 4, polegają na:

1) ograniczeniu zakresu przedmiotu zamówienia dotyczącego utworzenia lub wdrażania BDO;

2) wstrzymaniu w danym roku serwisowania (konserwacji) BDO.

6. Działania, o których mowa w ust. 4, nie mogą stwarzać zagrożenia utraty możliwości realizacji obowiązków Rzeczypospolitej Polskiej wynikających z prawa Unii Europejskiej oraz zagrożenia polegającego na utracie możliwości zbierania danych lub bezpiecznego ich przechowywania.

7. Minister właściwy do spraw środowiska monitoruje wykorzystanie limitu wydatków, o których mowa w ust. 1 i 3, oraz w razie potrzeby wdraża mechanizmy korygujące.

Art. 252. Traci moc ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 i Nr 203, poz. 1351, z 2011 r. Nr 106, poz. 622, Nr 117, poz. 678, Nr 138, poz. 809, Nr 152, poz. 897 i Nr 171, poz. 1016 oraz z 2012 r. poz. 951 i 1513).

Art. 253. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem przepisów:

1) art. 207 pkt 17 w zakresie art. 402 ust. 2a i 2b w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą oraz art. 209 pkt 7, które wchodzą

w życie z dniem 1 stycznia 2014 r.;

2) art. 178, art. 179, art. 194 ust. 1 pkt 5, art. 204, art. 205, art. 206 pkt 3, art. 207 pkt 14, art. 213 pkt 8, które wchodzą

w życie po upływie 36 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy;

3) art. 207 pkt 18, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: B. Komorowski

Załączniki do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. (poz. 21)

Załącznik nr 1

NIEWYCZERPUJĄCY WYKAZ PROCESÓW ODZYSKU

R1 Wykorzystanie głównie jako paliwa lub innego środka wytwarzania energii(20) R2 Odzysk/regeneracja rozpuszczalników

R3 Recykling lub odzysk substancji organicznych, które nie są stosowane jako rozpuszczalniki (w tym kompostowanie i inne biologiczne procesy przekształcania)(**)

R4 Recykling lub odzysk metali i związków metali

R5 Recykling lub odzysk innych materiałów nieorganicznych(21)

R6 Regeneracja kwasów lub zasad

R7 Odzysk składników stosowanych do redukcji zanieczyszczeń

R8 Odzysk składników z katalizatorów

R9 Powtórna rafinacja lub inne sposoby ponownego użycia olejów

R10 Obróbka na powierzchni ziemi przynosząca korzyści dla rolnictwa lub poprawę stanu środowiska

R11 Wykorzystywanie odpadów uzyskanych w wyniku któregokolwiek z procesów wymienionych w pozycji R1-R10

R12 Wymiana odpadów w celu poddania ich któremukolwiek z procesów wymienionych w pozycji R1-R11(22

R13 Magazynowanie odpadów poprzedzające którykolwiek z procesów wymienionych w pozycji R1-R12 (z wyjątkiem wstępnego magazynowania u wytwórcy odpadów)

Załącznik nr 2

NIEWYCZERPUJĄCY WYKAZ PROCESÓW UNIESZKODLIWIANIA

D1 Składowanie w gruncie lub na powierzchni ziemi (np. składowiska itp.)

D2 Przetwarzanie w glebie i ziemi (np. biodegradacja odpadów płynnych lub szlamów w glebie i ziemi itd.)

D3 Głębokie zatłaczanie (np. zatłaczanie odpadów w postaci umożliwiającej pompowanie do odwiertów, wysadów solnych lub naturalnie powstających komór itd.)

D4 Retencja powierzchniowa (np. umieszczanie odpadów ciekłych i szlamów w dołach, poletkach osadowych lub lagunach itd.)

D5 Składowanie na składowiskach w sposób celowo zaprojektowany (np. umieszczanie w uszczelnionych oddzielnych komorach, przykrytych i izolowanych od siebie wzajemnie i od środowiska itd.)

D6 Odprowadzanie do wód z wyjątkiem mórz i oceanów

D7 Odprowadzanie do mórz i oceanów, w tym lokowanie na dnie mórz

D8 Obróbka biologiczna, niewymieniona w innej pozycji niniejszego załącznika, w wyniku której powstają ostateczne związki lub mieszanki, które są unieszkodliwiane za pomocą któregokolwiek spośród procesów wymienionych w poz. D1-D12

D9 Obróbka fizyczno-chemiczna, niewymieniona w innej pozycji niniejszego załącznika, w wyniku której powstają ostateczne związki lub mieszaniny unieszkodliwiane za pomocą któregokolwiek spośród procesów wymienionych w pozycjach D1-D12 (np. odparowanie, suszenie, kalcynacja itp.)

D10 Przekształcanie termiczne na lądzie

D11 Przekształcanie termiczne na morzu123

D12 Trwałe składowanie (np. umieszczanie pojemników w kopalniach itd.)

D13 Sporządzanie mieszanki lub mieszanie przed poddaniem odpadów któremukolwiek z procesów wymienionych w pozycjach D1-D12(24)

D14 Przepakowywanie przed poddaniem któremukolwiek z procesów wymienionych w pozycjach D1-D13

D15 Magazynowanie poprzedzające którykolwiek z procesów wymienionych w pozycjach D1-D14 (z wyjątkiem wstępnego magazynowania u wytwórcy odpadów)

Załącznik nr 3

WŁAŚCIWOŚCI POWODUJĄCE, ŻE ODPADY SĄ ODPADAMI NIEBEZPIECZNYMI

H1 „wybuchowe": substancje i preparaty, które mogą wybuchnąć pod wpływem ognia lub które są bardziej wrażliwe na wstrząs lub tarcie niż dinitrobenzen,

H2 „utleniające": substancje i preparaty, które w kontakcie z innymi substancjami, w szczególności z substancjami łatwopalnymi, wykazują silne reakcje egzotermiczne,

H3-A „wysoce łatwopalne":

- substancje i preparaty ciekłe o temperaturze zapłonu niższej niż 21°C (w tym skrajnie łatwopalne ciecze) lub

- substancje i preparaty, które mogą się rozgrzać, a następnie zapalić pod wpływem kontaktu z powietrzem w temperaturze otoczenia, bez doprowadzenia energii, lub

- substancje i preparaty stałe, które mogą z łatwością zapalić się po krótkim kontakcie ze źródłem zapłonu i które palą się nadal lub ulegają zniszczeniu po usunięciu źródła zapłonu, lub

- substancje i preparaty gazowe, łatwopalne w powietrzu pod normalnym ciśnieniem, lub

- substancje i preparaty, które w kontakcie z wodą lub wilgotnym powietrzem tworzą wysoce łatwopalne gazy w niebezpiecznych ilościach,

H3-B „łatwopalne": substancje i preparaty ciekłe o temperaturze zapłonu równej lub wyższej niż 21°C i niższej niż lub równej 55°C,

H4 „drażniące": substancje i preparaty niewykazujące działania żrącego, które w wyniku bezpośredniego, długotrwałego lub powtarzającego się kontaktu ze skórą lub błoną śluzową mogą wywołać stan zapalny,

H5 „szkodliwe": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wniknięcia przez skórę mogą powodować ograniczone zagrożenie dla zdrowia,

H6 „toksyczne": substancje i preparaty (w tym substancje i preparaty bardzo toksyczne), które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wniknięcia przez skórę mogą powodować poważne, ostre lub chroniczne zagrożenie dla zdrowia, a nawet śmierć,

H7 „rakotwórcze": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wniknięcia przez skórę mogą wywołać raka lub zwiększać częstotliwość jego występowania,

H8 „żrące": substancje i preparaty, które w zetknięciu z żywymi tkankami mogą spowodować ich zniszczenie,

H9 „zakaźne": substancje i preparaty zawierające żywe drobnoustroje lub ich toksyny, o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy do przyjęcia, że wywołują choroby u ludzi lub innych żywych organizmów,

H10 „działające szkodliwie na rozrodczość": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wniknięcia przez skórę mogą wywołać niedziedziczne wrodzone deformacje lub zwiększyć częstotliwość ich występowania,

H11 „mutagenne": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wniknięcia przez skórę mogą wywołać dziedziczne defekty genetyczne lub zwiększyć częstotliwość ich występowania,

H12 odpady, które w kontakcie z wodą, powietrzem lub kwasem uwalniają toksyczne lub bardzo toksyczne gazy,

H13(25) „uczulające": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania lub wniknięcia przez skórę, są w stanie wywołać reakcję nadwrażliwości, tak że w wyniku dalszego narażenia na kontakt z tą substancją lub preparatem pojawiają się charakterystyczne skutki negatywne,

H14 „ekotoksyczne": odpady, które stanowią lub mogą stanowić bezpośrednie lub opóźnione zagrożenie dla co najmniej jednego elementu środowiska,

H15 odpady, które po zakończeniu procesu unieszkodliwiania mogą w dowolny sposób wydzielić inną substancję, np. w formie odcieku, która ma którąkolwiek spośród cech wymienionych powyżej.

Uwagi

1. Przypisania właściwości niebezpiecznych: „toksyczne" (i „bardzo toksyczne"), „szkodliwe", „żrące", „drażniące", „rakotwórcze", „działające szkodliwie na rozrodczość", „mutagenne" i „ekotoksyczne" dokonuje się na podstawie kryteriów określonych w załączniku VI do dyrektywy Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (Dz. Urz. WE L 196 z 16.08.1967, str. 1).

2. W odpowiednich przypadkach mają zastosowanie wartości dopuszczalne wyszczególnione w załącznikach II i III do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/45/WE z dnia 31 maja 1999 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania preparatów niebezpiecznych (Dz. Urz. WE L 200 z 30.07.1999, str. 1).

Metody badawcze

Metody, które należy stosować, są opisane w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 440/2008 z dnia 30 maja 2008 r. ustalającym metody badań zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz. Urz. UE L 142 z 31.05.2008, str. 1) i w innych odnośnych notach CEN.

Załącznik nr 4

SKŁADNIKI, KTÓRE MOGĄ POWODOWAĆ, ŻE ODPADY SĄ ODPADAMI NIEBEZPIECZNYMI

1) beryl, związki berylu,

2) związki wanadu,

3) związki chromu (VI),

4) związki kobaltu,

5) związki niklu,

6) związki miedzi,

7) związki cynku,

8) arsen, związki arsenu,

9) selen, związki selenu,

10) związki srebra,

11) kadm, związki kadmu,

12) związki cyny,

13) antymon, związki antymonu,

14) tellur, związki telluru,

15) związki baru z wyjątkiem siarczanu baru,

16) rtęć, związki rtęci,

17) tal, związki talu,

18) ołów, związki ołowiu,

19) siarczki nieorganiczne,

20) nieorganiczne związki fluoru, z wyjątkiem fluorku wapnia,

21) cyjanki nieorganiczne,

22) następujące metale alkaliczne lub metale ziem alkalicznych: lit, sód, potas, wapń, magnez w postaci niezwiązanej,

23) kwaśne roztwory lub kwasy w postaci stałej,

24) roztwory zasadowe i zasady w postaci stałej,

25) azbest (pył i włókna),

26) fosfor, związki fosforu, z wyjątkiem fosforanów mineralnych,

27) karbonylki metali,

28) nadtlenki,

29) chlorany,

30) nadchlorany,

31) azydki,

32) farmaceutyki oraz związki stosowane w medycynie lub w weterynarii,

33) biocydy i substancje fitofarmaceutyczne,

34) substancje zakaźne,

35) kreozoty,

36) izocyjaniany, tiocyjaniany,

37) cyjanki organiczne (np. nitryle),

38) fenole, związki fenolowe,

39) halogenowane rozpuszczalniki,

40) rozpuszczalniki organiczne, z wyjątkiem rozpuszczalników halogenowanych,

41) związki halogenoorganiczne, z wyjątkiem obojętnych materiałów spolimeryzowanych i innych substancji, o których mowa w niniejszym załączniku,

42) aromatyczne, policykliczne i heterocykliczne związki organiczne,

43) aminy alifatyczne,

44) aminy aromatyczne,

45) etery,

46) substancje o właściwościach wybuchowych, z wyjątkiem substancji wyszczególnionych w innych punktach niniejszego załącznika,

47) organiczne związki siarki,

48) jakiekolwiek pochodne polichlorowanego dibenzofuranu,

49) jakiekolwiek pochodne polichlorowanej dibenzo-p-dioksyny,

50) węglowodory i ich związki z tlenem, azotem lub siarką nieuwzględnione w inny sposób w niniejszym załączniku.

Załącznik nr 5

PRZYKŁADY ŚRODKÓW SŁUŻĄCYCH ZAPOBIEGANIU POWSTAWANIU ODPADÓW

Środki, które mogą mieć wpływ na warunki ramowe związane z wytwarzaniem odpadów

1. Wykorzystanie środków planowania lub innych instrumentów ekonomicznych wspierających efektywne wykorzystanie zasobów.

2. Promocja badań i rozwoju w obszarze pozyskiwania czystszych i bardziej oszczędnych produktów i technologii oraz upowszechnianie i wykorzystywanie wyników takich badań i rozwoju.

3. Opracowanie na wszystkich poziomach skutecznych i przydatnych wskaźników presji na środowisko związanej z wytwarzaniem odpadów, przy czym celem tych wskaźników ma być przyczynienie się do zapobiegania powstawaniu odpadów, od porównywania produktów na poziomie Wspólnoty, przez działania podjęte przez władze lokalne, po środki ogólnokrajowe.

Środki, które mogą mieć wpływ na fazę projektu, produkcji i dystrybucji

4. Promocja eko-projektowania (systematycznego uwzględniania aspektów środowiskowych przy projektowaniu produktu z zamiarem poprawienia charakterystyki oddziaływania, jakie dany produkt wywiera na środowisko przez cały cykl życia).

5. Dostarczanie informacji o technikach zapobiegania powstawaniu odpadów z zamiarem ułatwiania wprowadzania naj -lepszych dostępnych technik w przemyśle.

6. Organizacja szkoleń dla właściwych organów w zakresie wprowadzania wymogów dotyczących zapobiegania powstawaniu odpadów do decyzji wydawanych na podstawie ustawy o odpadach i ustawy - Prawo ochrony środowiska.

7. Objęcie środkami zapobiegania wytwarzaniu odpadów instalacji niepodlegających pozwoleniom zintegrowanym. W odpowiednich przypadkach środki takie mogą zawierać oceny i plany zapobiegania powstawaniu odpadów.

8. Wykorzystanie kampanii informacyjnych oraz zapewnienie wsparcia finansowego, decyzyjnego i innego rodzaju wsparcia dla przedsiębiorstw. Środki takie będą szczególnie skuteczne, jeżeli będą skierowane i dostosowane do małych i średnich przedsiębiorstw i będą działały przez sieci istniejących powiązań gospodarczych.

9. Stosowanie dobrowolnych umów, paneli konsumentów i producentów lub negocjacji sektorowych, zmierzających do tego, aby dane przedsiębiorstwa lub sektory przemysłu wyznaczały własne plany lub cele zapobiegania powstawaniu odpadów lub udoskonalały nieoszczędne produkty lub opakowania.

10. Promocja wiarygodnych systemów zarządzania środowiskiem, w tym EMAS i ISO 14001.

Środki, które mogą mieć wpływ na fazę konsumpcji i użytkowania

11. Instrumenty ekonomiczne, takie jak zachęty do czystych zakupów lub wprowadzenie obowiązkowej zapłaty przez konsumentów za dany artykuł lub element opakowania, który w przeciwnym wypadku byłby wydawany bezpłatnie.

12. Wykorzystanie kampanii informacyjnych i kierowanie informacji do ogółu społeczeństwa lub konkretnej grupy konsumentów.

13. Promocja wiarygodnego etykietowania ekologicznego.

14. Porozumienia z sektorem przemysłu, np. dotyczące paneli produktów podobnych do prowadzonych w ramach zintegrowanych polityk produktowych lub umowy z detalistami w sprawie dostępności informacji o zapobieganiu powstawaniu odpadów oraz w sprawie produktów powodujących mniejsze oddziaływanie na środowisko.

15. W kontekście zamówień publicznych i zaopatrzenia przedsiębiorstw - włączanie kryteriów związanych z ochroną środowiska i zapobieganiem powstawaniu odpadów do zaproszeń do składania ofert i kontraktów, zgodnie z Podręcznikiem na temat ekologicznych zamówień publicznych, opublikowanym przez Komisję Europejską 29 października 2004 r.

16. Propagowanie ponownego użycia lub naprawy wyrzucanych produktów lub ich składników, w szczególności przez stosowanie środków edukacyjnych, ekonomicznych, logistycznych i innych, takich jak wspieranie lub tworzenie akredytowanych sieci napraw i ponownego użycia, zwłaszcza w regionach gęsto zaludnionych.

1 1)1 Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawę z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawę z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, ustawę z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych, ustawę z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, ustawę z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne, ustawę z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, ustawę z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawę z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, ustawę z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, ustawę z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, ustawę z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie, ustawę z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, ustawę z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych, ustawę z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, ustawę z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach oraz ustawę z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze.

2  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056, Nr 199, poz. 1227, Nr 223, poz. 1464 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 20, poz. 106, Nr 79, poz. 666, Nr 130, poz. 1070 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 21, poz. 104, Nr 28, poz. 145, Nr 40, poz. 227, Nr 76, poz. 489, Nr 119, poz. 804, Nr 152, poz. 1018 i 1019, Nr 182, poz. 1228, Nr 229, poz. 1498 i Nr 249, poz. 1657, z 2011 r. Nr 32, poz. 159, Nr 63, poz. 322, Nr 94, poz. 551, Nr 99, poz. 569, Nr 122, poz. 695, Nr 152, poz. 897, Nr 178, poz. 1060 i Nr 224, poz. 1341 oraz z 2012 r. poz. 460, 951, 1342 i 1513.

3  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 138, poz. 865 i Nr 199, poz. 1227, z 2011 r. Nr 63, poz. 322, Nr 152, poz. 897, Nr 227, poz. 1367 i Nr 228, poz. 1368 oraz z 2012 r. poz. 1513.

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 42, poz. 340, Nr 84, poz. 700 i Nr 157, poz. 1241, z 2010 r. Nr 28, poz. 145, Nr 106, poz. 675, Nr 119, poz. 804, Nr 143, poz. 963 i Nr 182, poz. 1228, z 2011 r. Nr 32, poz. 159, Nr 122, poz. 695, Nr 132, poz. 766, Nr 135, poz. 789, Nr 152, poz. 897, Nr 163, poz. 981, Nr 170, poz. 1015 i Nr 178, poz. 1060 oraz z 2012 r. poz. 460, 472, 908, 951 i 1529.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 239, poz. 1593, z 2011 r. Nr 85, poz. 459, Nr 106, poz. 622, Nr 112, poz. 654, Nr 120, poz. 690, Nr 131, poz. 764, Nr 132, poz. 766, Nr 153, poz. 902, Nr 163, poz. 981, Nr 171, poz. 1016, Nr 199, poz. 1175, Nr 204, poz. 1195 i Nr 232, poz. 1378 oraz z 2012 r. poz. 855, 1166, 1407, 1445 i 1529.

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 28, poz. 145, z 2011 r. Nr 163, poz. 981 oraz z 2012 r. poz. 1513.

 Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 12, poz. 65 i Nr 73, poz. 501, z 2008 r. Nr 127, poz. 817, z 2009 r. Nr 157, poz. 1241, z 2010 r. Nr 40, poz. 230 i Nr 182, poz. 1228 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654, Nr 185, poz. 1092 i Nr 204, poz. 1195.

4  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1458, z 2007 r. Nr 176, poz. 1236, z 2009 r. Nr 79, poz. 666, Nr 92, poz. 753 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 28, poz. 145 i Nr 76, poz. 489, z 2011 r. Nr 63, poz. 322 oraz z 2012 r. poz. 1448.

 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 509, z 2002 r. Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr 169, poz. 1387, z 2003 r. Nr 130, poz. 1188 i Nr 170, poz. 1660, z 2004 r. Nr 162, poz. 1692, z 2005 r. Nr 64, poz. 565, Nr 78, poz. 682 i Nr 181, poz. 1524, z 2008 r. Nr 229, poz. 1539, z 2009 r. Nr 195, poz. 1501 i Nr 216, poz. 1676, z 2010 r. Nr 40, poz. 230, Nr 182, poz. 1228 i Nr 254, poz. 1700, z 2011 r. Nr 6, poz. 18, Nr 34, poz. 173, Nr 106, poz. 622 i Nr 186, poz. 1100 oraz z 2012 r. poz. 1101 i 1529.

5  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1271, z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 i Nr 217, poz. 2125, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, z 2005 r. Nr 64, poz. 565, z 2006 r. Nr 145, poz. 1050, z 2009 r. Nr 18, poz. 97, z 2010 r. Nr 40, poz. 230 i Nr 182, poz. 1228 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622.

6  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1271, z 2004 r. Nr 25, poz. 219 i Nr 33, poz. 285, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711, z 2007 r. Nr 165, poz. 1170 i Nr 176, poz. 1238, z 2010 r. Nr 41, poz. 233, Nr 182, poz. 1228 i Nr 229, poz. 1497 oraz z 2011 r. Nr 230, poz. 1371.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 32, poz. 159, Nr 45, poz. 235, Nr 94, poz. 551, Nr 135, poz. 789, Nr 142, poz. 829, Nr 185, poz. 1092 i Nr 232, poz. 1377 oraz z 2012 r. poz. 472, 951 i 1256.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 214, poz. 1344 i Nr 237, poz. 1651, z 2009 r. Nr 178, poz. 1375, Nr 190, poz. 1474 i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228, Nr 197, poz. 1307 i Nr 225, poz. 1466, z 2011 r. Nr 217, poz. 1280, Nr 240, poz. 1431 i Nr 244, poz. 1454 oraz z 2012 r. poz. 1101.

 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 1101, 1342 i 1529.

7  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1464, z 2009 r. Nr 79, poz. 666 i Nr 215, poz. 1664 oraz z 2011 r. Nr 63, poz. 322, Nr 106, poz. 622, Nr 152, poz. 897 i Nr 171, poz. 1016.

8  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056, Nr 199, poz. 1227, Nr 223, poz. 1464 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 20, poz. 106, Nr 79, poz. 666, Nr 130, poz. 1070 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 21, poz. 104, Nr 28, poz. 145, Nr 40, poz. 227, Nr 76, poz. 489, Nr 119, poz. 804, Nr 152, poz. 1018 i 1019, Nr 182, poz. 1228, Nr 229, poz. 1498 i Nr 249, poz. 1657, z 2011 r. Nr 32, poz. 159, Nr 63, poz. 322, Nr 94, poz. 551, Nr 99, poz. 569, Nr 122, poz. 695, Nr 152, poz. 897, Nr 178, poz. 1060 i Nr 224, poz. 1341 oraz z 2012 r. poz. 460, 951, 1342 i 1513.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 239, poz. 1593, z 2011 r. Nr 85, poz. 459, Nr 106, poz. 622, Nr 112, poz. 654, Nr 120, poz. 690, Nr 131, poz. 764, Nr 132, poz. 766, Nr 153, poz. 902, Nr 163, poz. 981, Nr 171, poz. 1016, Nr 199, poz. 1175, Nr 204, poz. 1195 i Nr 232, poz. 1378 oraz z 2012 r. poz. 855, 1166, 1407, 1445 i 1529.

 Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1458, z 2007 r. Nr 176, poz. 1236, z 2009 r. Nr 79, poz. 666, Nr 92, poz. 753 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 28, poz. 145 i Nr 76, poz. 489, z 2011 r. Nr 63, poz. 322 oraz z 2012 r. poz. 1448.

 Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 7, poz. 78, z 2004 r. Nr 11, poz. 97 i Nr 96, poz. 959, z 2005 r. Nr 175, poz. 1458 oraz z 2011 r. Nr 63, poz. 322.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 79, poz. 666 i Nr 215, poz. 1664 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622.

9  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 214, poz. 1344 i Nr 237, poz. 1651, z 2009 r. Nr 178, poz. 1375, Nr 190, poz. 1474 i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228, Nr 197, poz. 1307 i Nr 225, poz. 1466, z 2011 r. Nr 217, poz. 1280, Nr 240, poz. 1431 i Nr 244, poz. 1454 oraz z 2012 r. poz. 1101.

10  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1458, z 2007 r. Nr 176, poz. 1236, z 2009 r. Nr 79, poz. 666, Nr 92, poz. 753 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 28, poz. 145 i Nr 76, poz. 489, z 2011 r. Nr 63, poz. 322 oraz z 2012 r. poz. 1448.

11  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 214, poz. 1344 i Nr 237, poz. 1651, z 2009 r. Nr 178, poz. 1375, Nr 190, poz. 1474 i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228, Nr 197, poz. 1307 i Nr 225, poz. 1466, z 2011 r. Nr 217, poz. 1280, Nr 240, poz. 1431 i Nr 244, poz. 1454 oraz z 2012 r. poz. 1101.

12  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 138, poz. 865 i Nr 199, poz. 1227, z 2011 r. Nr 63, poz. 322, Nr 152, poz. 897, Nr 227, poz. 1367 i Nr 228, poz. 1368 oraz z 2012 r. poz. 1513.

13  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056, Nr 199, poz. 1227, Nr 223, poz. 1464 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 20, poz. 106, Nr 79, poz. 666, Nr 130, poz. 1070 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 21, poz. 104, Nr 28, poz. 145, Nr 40, poz. 227, Nr 76, poz. 489, Nr 119, poz. 804, Nr 152, poz. 1018 i 1019, Nr 182, poz. 1228, Nr 229, poz. 1498 i Nr 249, poz. 1657, z 2011 r. Nr 32, poz. 159, Nr 63, poz. 322, Nr 94, poz. 551, Nr 99, poz. 569, Nr 122, poz. 695, Nr 152, poz. 897, Nr 178, poz. 1060 i Nr 224, poz. 1341, z 2012 r. poz. 460, 951, 1342 i 1513 oraz z 2013 r. poz. 21.

14  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 28, poz. 145, z 2011 r. Nr 163, poz. 981 oraz z 2012 r. poz. 1513.

15  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 42, poz. 340, Nr 84, poz. 700 i Nr 157, poz. 1241, z 2010 r. Nr 28, poz. 145, Nr 106, poz. 675, Nr 119, poz. 804, Nr 143, poz. 963 i Nr 182, poz. 1228, z 2011 r. Nr 32, poz. 159, Nr 122, poz. 695, Nr 132, poz. 766, Nr 135, poz. 789, Nr 152, poz. 897, Nr 163, poz. 981, Nr 170, poz. 1015 i Nr 178, poz. 1060 oraz z 2012 r. poz. 460, 472, 908, 951 i 1529.

16  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1464, z 2009 r. Nr 79, poz. 666 i Nr 215, poz. 1664, z 2011 r. Nr 63, poz. 322, Nr 106, poz. 622, Nr 152, poz. 897 i Nr 171, poz. 1016 oraz z 2013 r. poz. 21.

17  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 152, poz. 897, Nr 171, poz. 1016 i Nr 178, poz. 1060.

18  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056, Nr 199, poz. 1227, Nr 223, poz. 1464 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 20, poz. 106, Nr 79, poz. 666, Nr 130, poz. 1070 i Nr 215, poz. 1664, z 2010 r. Nr 21, poz. 104, Nr 28, poz. 145, Nr 40, poz. 227, Nr 76, poz. 489, Nr 119, poz. 804, Nr 152, poz. 1018 i 1019, Nr 182, poz. 1228, Nr 229, poz. 1498 i Nr 249, poz. 1657, z 2011 r. Nr 32, poz. 159, Nr 63, poz. 322, Nr 94, poz. 551, Nr 99, poz. 569, Nr 122, poz. 695, Nr 152, poz. 897, Nr 178, poz. 1060 i Nr 224, poz. 1341, z 2012 r. poz. 460, 951, 1342 i 1513 oraz z 2013 r. poz. 21.

19  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 239, poz. 1593, z 2011 r. Nr 85, poz. 459, Nr 106, poz. 622, Nr 112, poz. 654, Nr 120, poz. 690, Nr 131, poz. 764, Nr 132, poz. 766, Nr 153, poz. 902, Nr 163, poz. 981, Nr 171, poz. 1016, Nr 199, poz. 1175, Nr 204, poz. 1195 i Nr 232, poz. 1378 oraz z 2012 r. poz. 855, 1166, 1407, 1445 i 1529.

20  Pozycja obejmuje również obiekty przekształcania termicznego przeznaczone wyłącznie do przetwarzania komunalnych odpadów stałych, pod warunkiem że ich efektywność energetyczna jest równa lub większa niż:

- 0,60 dla działających instalacji, które otrzymały zezwolenie zgodnie ze stosownymi przepisami wspólnotowymi obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 2009 r.,

- 0,65 dla instalacji, które otrzymały zezwolenie po dniu 31 grudnia 2008 r., przy zastosowaniu następującego wzoru:

Efektywność energetyczna = (Ep - (Ef + Ei))/(0,97 x (Ew + Ef)), gdzie:

Ep - oznacza ilość energii produkowanej rocznie jako energia cieplna lub elektryczna. Oblicza się ją przez pomnożenie ilości

energii elektrycznej przez 2,6, a energii cieplnej wyprodukowanej w celach komercyjnych przez 1,1 (GJ/rok), Ef - oznacza ilość energii wprowadzanej rocznie do systemu, pochodzącej ze spalania paliw biorących udział w wytwarzaniu pary (GJ/rok),

Ew - oznacza roczną ilość energii zawartej w przetwarzanych odpadach, obliczanej przy zastosowaniu dolnej wartości opałowej odpadów (GJ/rok),

Ei - oznacza roczną ilość energii wprowadzanej z zewnątrz z wyłączeniem Ew i Ef (GJ/rok), 0,97 - jest współczynnikiem uwzględniającym straty energii przez popiół denny i promieniowanie.

Wzór ten stosowany jest zgodnie z dokumentem referencyjnym dotyczącym najlepszych dostępnych technik dla termicznego przekształcania odpadów.

21  Pozycja obejmuje oczyszczanie gruntu prowadzące do odzysku gruntu i recykling nieorganicznych materiałów budowlanych.

22  jeżeli nie istnieje inny właściwy kod R, może to obejmować procesy wstępne poprzedzające przetwarzanie wstępne odpadów, jak np. demontaż, sortowanie, kruszenie, zagęszczanie, granulację, suszenie, rozdrabnianie, kondycjonowanie, przepakowywanie, separację, tworzenie mieszanek lub mieszanie przed poddaniem któremukolwiek z procesów wymienionych w poz. R1-R11.

23  Ten proces jest zabroniony na mocy przepisów UE i konwencji międzynarodowych.

24  Jeżeli nie istnieje inny właściwy kod D, mogą tu być uwzględnione procesy wstępne poprzedzające unieszkodliwienie, w tym wstępna obróbka, jak np. sortowanie, kruszenie, zagęszczanie, granulacja, suszenie, rozdrabnianie, kondycjonowanie lub separacja przed poddaniem któremukolwiek spośród procesów wymienionych w pozycjach D1-D12.

25  O ile dostępne są metody badawcze.


TOP

 

 




407

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

z dnia 24 marca 2006 r.
w sprawie listy istotnych elementów pojazdu kompletnego

Na podstawie art. 23 ust. 8 ustawy z dnia 20 stycz-
nia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202 i Nr 175, poz. 1458) za-
rządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa listę istotnych elemen-
tów pojazdu kompletnego, stanowiącą załącznik do
rozporządzenia.

§ 2. Traci moc rozporządzenie Ministra Infrastruktury
z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawie listy istotnych ele-
mentów pojazdu kompletnego (Dz. U. Nr 116, poz. 973).

§ 3. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie
14 dni od dnia ogłoszenia.

Minister Transportu i Budownictwa: J. Polaczek


1) Nadwozie samonośne (oznaczone cechą identyfi-
kacyjną) zawierające następujące elementy:

a) fotele,

b) akumulator,

c) koła jezdne,

d) zawieszenie przednie i tylne,

e) most(y) napędowy(e)),

f) skrzynia biegów,

g) silnik,

h) układ hamulcowy,

i) układ kierowniczy,

j) układ wydechowy (konwertory katalityczne, ka-
talizator^),

k) układ zasilania paliwem ze zbiornikiem paliwa,
l) układ klimatyzacji^,
m) układ chłodzenia z chłodnicą^,
n) elementy elektroniczne sterowania układami^,
o) instalacja zasilana gazem),
p) poduszki powietrzne*

lub

2) rama z kabiną lub nadwoziem (oznaczone cechą
identyfikacyjną) zawierające następujące ele-
menty:

a) fotele,

b) akumulator,

c) koła jezdne,

d) zawieszenie przednie i tylne,

e) most(y) napędowy(e)*),

f) skrzynia biegów,

g) silnik,

h) układ hamulcowy,

i) układ kierowniczy,

j) układ wydechowy (konwertory katalityczne, ka-
talizator^,

k) układ zasilania paliwem ze zbiornikiem paliwa,
l) układ klimatyzacji*,
m) układ chłodzenia z chłodnicą*,
n) elementy elektroniczne sterowania układami*,
o) instalacja zasilana gazem**),
p) poduszki powietrzne*.


  Minister Transportu i Budownictwa kieruje działem administracji rządowej — transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 roz-
porządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 października 2005 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra
Transportu i Budownictwa (Dz. U. Nr 220, poz. 1900).

  Niniejsze rozporządzenie w zakresie swojej regulacji wdraża postanowienia art. 5 ust. 4 dyrektywy 2000/53/WE Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. Urz. WE L 269
z 21.10.2000, z późn. zm.); Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 5, str. 224.

Niniejsze rozporządzenie zostało notyfikowane Komisji Europejskiej w dniu 1 grudnia 2005 r., pod numerem 2005/668/PL,
zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego
systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrek-
tywę 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów tech-
nicznych (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, z późn. zm.).

Załącznik do rozporządzenia Ministra Transportu
i Budownictwa z dnia 24 marca 2006 r. (poz. 407)

LISTA ISTOTNYCH ELEMENTÓW POJAZDU KOMPLETNEGO

  Elementy występujące w pojazdach, w przypadkach przewidzianych przez producenta pojazdu.

  Jeżeli została zamontowana w pojeździe.

 



TOP

 

 



©Kancelaria Sejmu s. 10/1

Opracowano na pod-
stawie: Dz.U. z 2005
r. Nr 25, poz. 202, Nr
175, poz. 1458, z 2007
r. Nr 176, poz. 1236.

USTAWA
z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1.

1. Ustawa określa zasady postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji w
sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska
zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju.

2. W sprawach dotyczących postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji
w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się przepisy o odpadach.

Art. 2.

1. Przepisy ustawy stosuje się do:

1) pojazdów wyprodukowanych na terytorium kraju;

2) pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju w drodze importu lub we-
wnątrzwspólnotowego nabycia;

3) odpadów powstałych z pojazdów.

2. Przepisów ustawy nie stosuje się do pojazdów historycznych.

Art. 3.

Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) imporcie - rozumie się przez to przywóz pojazdu z terytorium państwa nie-
będącego członkiem Unii Europejskiej w celu wprowadzenia na terytorium
kraju;

2) masie pojazdu - rozumie się przez to masę własną w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2003
r. Nr 58, poz. 515, z późn. zm.), pomniejszoną o masę paliwa w ilości no-
minalnej;

3) odzysku - rozumie się przez to odzysk w rozumieniu przepisów o odpadach;

4) pojeździe - rozumie się przez to pojazdy samochodowe zaliczone do katego-
rii M1 lub N1, określonych w przepisach o ruchu drogowym, oraz trójkoło-
we pojazdy silnikowe, z wyłączeniem motocykli trójkołowych;

5) pojeździe historycznym - rozumie się przez to:

a) pojazd zabytkowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. - Prawo o ruchu drogowym,

b) pojazd maj ący co najmniej 25 lat, którego model nie jest produkowany
od 15 lat, uznany przez rzeczoznawcę samochodowego za unikatowy
lub mający szczególne znaczenie dla udokumentowania historii moto-
ryzacji;

6) pojeździe wycofanym z eksploatacji - rozumie się przez to pojazd stanowią-
cy odpad w rozumieniu przepisów o odpadach;

7) ponownym użyciu - rozumie się przez to zastosowanie przedmiotów wypo-
sażenia i części, wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji, w
tym samym celu, dla którego zostały pierwotnie zaprojektowane i wykona-
ne;

8) przetwarzaniu - rozumie się przez to czynności podejmowane po przekaza-
niu pojazdu wycofanego z eksploatacji do stacji demontażu w celu demon-
tażu, odzysku lub przygotowania do unieszkodliwiania;

9) recyklingu - rozumie się przez to recykling w rozumieniu przepisów o odpa-
dach;

10) stacji demontażu - rozumie się przez to zakład prowadzący przetwarzanie, w
tym demontaż obejmujący następujące czynności:

a) usunięcie z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów i substancji
niebezpiecznych, w tym płynów,

b) wymontowanie z pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmiotów
wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia,

c) wymontowanie z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów nada-
j ących się do odzysku lub recyklingu;

11) strzępiarce - rozumie się przez to instalację służącą do rozdrabniania odpa-
dów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji;

12) terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

13) wewnątrzwspólnotowym nabyciu - rozumie się przez to przywóz pojazdu z
terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej w celu wprowadzenia na terytorium kraju;

14) wprowadzającym pojazd - rozumie się przez to przedsiębiorcę będącego
producentem pojazdu lub przedsiębiorcę dokonującego wewnątrzwspólno-
towego nabycia lub importu pojazdu.

Art. 4.

Wprowadzenie pojazdu na terytorium kraju następuje:

1) z dniem wydania pojazdu z magazynu w celu ostatecznego wprowadzenia
go do obrotu - w przypadku pojazdów wyprodukowanych w kraju;

2) z dniem dopuszczenia go do obrotu na terytorium kraju - w przypadku im-
portu pojazdu;

3) z dniem wystawienia faktury potwierdzającej wewnątrzwspólnotowe naby-
cie - w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Art. 5.

1. Zbieranie pojazdów wycofanych z eksploatacji mogą prowadzić wyłącznie
przedsiębiorcy prowadzący punkty zbierania pojazdów i przedsiębiorcy prowa-
dzący stacje demontażu.

2. Demontaż pojazdów wycofanych z eksploatacji może być prowadzony wyłącz-
nie w stacjach demontażu.

Rozdział 2
Obowiązki wprowadzających pojazdy

Art. 6.

1. Przedsiębiorca będący producentem pojazdów jest obowiązany do:

1) ograniczania stosowania substancji niebezpiecznych w pojazdach w celu za-
pobiegania emisji tych substancji do środowiska i ułatwienia recyklingu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji;

2) uwzględniania wymogów demontażu i ponownego użycia przedmiotów wy-
posażenia i części pojazdów oraz odzysku i recyklingu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji;

3) stosowania materiałów pochodzących z recyklingu do produkcji pojazdów.

2. Przepisy ust. 1 pkt 1 i 3 stosuje się odpowiednio do producentów przedmiotów
wyposażenia i części pojazdów.

Art. 7.

1. Materiały, przedmioty wyposażenia i części pojazdów nie mogą zawierać oło-
wiu, rtęci, kadmu i sześciowartościowego chromu.

2. Materiały, przedmioty wyposażenia i części pojazdów mogą zawierać metale, o
których mowa w ust. 1, jeżeli jest to konieczne do uzyskania wymaganej charak-
terystyki technicznej tych przedmiotów i części.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw transportu, określi, w drodze rozporządzenia, listę materiałów,
przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, o których mowa w ust. 2, kierując
się koniecznością ograniczania negatywnego oddziaływania na środowisko.

4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, może również zostać określona do-
puszczalna zawartość ołowiu, rtęci, kadmu lub sześciowartościowego chromu w
materiałach, przedmiotach wyposażenia i częściach pojazdów.

Art. 8.

1. Wprowadzający pojazd jest obowiązany do zapewnienia oznaczania przedmio-
tów wyposażenia i części pojazdów z:

1) elastomerów o wadze powyżej 200g;

2) pozostałych tworzyw sztucznych o wadze powyżej 100 g.

2. Przepis ust. 1 stosuje się także do producentów i dokonujących wewnątrzwspól-
notowego nabycia lub importu przedmiotów wyposażenia i części pojazdów.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki, kierując się potrzebą identyfikacji mate-
riału, z którego są wykonywane przedmioty wyposażenia i części pojazdów,
określi, w drodze rozporządzenia, sposób oznaczania oraz rodzaje oznaczeń
przedmiotów wyposażenia i części pojazdów.

Art. 9.

1. Wprowadzający pojazd jest obowiązany do opracowania informacji dotyczącej
sposobu demontażu nowego typu pojazdu w ciągu 6 miesięcy od wprowadzenia
go na terytorium kraju.

2. Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać w szczególności:

1) określenie rodzajów przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, które
mogą być przeznaczone do ponownego użycia,

2) wskazanie umiejscowienia elementów i substancji niebezpiecznych użytych
w pojeździe

- w zakresie potrzebnym przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu do
spełnienia przez niego obowiązków wynikaj ących z przepisów ustawy.

3. Wprowadzający pojazd jest obowiązany do nieodpłatnego przekazania przedsię-
biorcy prowadzącemu stację demontażu informacji, o której mowa w ust. 1, w
terminie 30 dni od dnia złożenia przez tego przedsiębiorcę wniosku o udzielenie
informacji.

4. Producenci oraz dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu
przedmiotów wyposażenia i części pojazdów są obowiązani do nieodpłatnego
udostępnienia wprowadzającemu pojazd oraz przedsiębiorcy prowadzącemu sta-
cję demontażu informacji dotyczącej sposobu demontażu, magazynowania i te-
stowania przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, które mogą być przezna-
czone do ponownego użycia, w terminie 30 dni od dnia złożenia przez wprowa-
dzającego pojazd lub przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu wniosku o
udzielenie informacji.

Art. 10.

Przepisy art. 6-9 dotyczą wprowadzających pojazdy wydających kartę pojazdu, o
której mowa w art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu dro-
gowym.

Art. 11.

1. Wprowadzający pojazd jest obowiązany zapewnić sieć zbierania pojazdów, zwa-
ną dalej „siecią", obejmującą terytorium kraju w taki sposób, aby zapewnić wła-
ścicielowi możliwość oddania pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu
zbierania pojazdów lub stacji demontażu, położonych w odległości nie większej
niż 50 km w linii prostej od miejsca zamieszkania albo siedziby właściciela po-
jazdu, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1.

2. Wprowadzający pojazd może zapewnić sieć na podstawie umów z przedsiębior-
cami prowadzącymi stacje demontażu.

3. Wprowadzaj ący pojazd w przypadku:

1) cofnięcia pozwolenia zintegrowanego albo innej decyzji w zakresie gospo-
darki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu
przedsiębiorcy prowadzącemu taką stację,

2) cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania od-
padów przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów,

3) rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, o której mowa w ust. 2,
- powinien w terminie 3 miesięcy zapewnić sieć.

4. Wprowadzaj ący pojazd jest obowiązany dołączyć do faktury wystawionej na-
bywcy pojazdu oświadczenie o podleganiu obowiązkowi zapewnienia sieci lub
dowód wpłaty, o którym mowa w art. 12 ust. 2; oświadczenie może być złożone
na fakturze.

Art. 12.

1. Wprowadzający pojazd, który wprowadza na terytorium kraju nie więcej niż
1000 pojazdów w roku kalendarzowym może nie zapewniać sieci.

2. Wprowadzający pojazd, o którym mowa w ust. 1, który nie zapewnia sieci, oraz
podmiot niebędący przedsiębiorcą, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego
nabycia lub importu pojazdu, są obowiązani do wniesienia, na odrębny rachunek
bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej,
opłaty w wysokości 500 zł od każdego pojazdu wprowadzonego na terytorium
kraju. Dowód wpłaty powinien zawierać określenie cech identyfikacyjnych po-
jazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. -
Prawo o ruchu drogowym.

3. W przypadku gdy wprowadzający pojazd, o którym mowa w ust. 1, który nie za-
pewnia sieci, dokonał zbycia pojazdu, obowiązany jest przekazać niezwłocznie
nabywcy pojazdu dowód wpłaty, o którym mowa w ust. 2.

Art. 13.

1. Wprowadzający pojazd jest obowiązany złożyć Głównemu Inspektorowi Ochro-
ny Środowiska zawiadomienie o podjęciu działalności w zakresie produkcji, im-
portu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów, w terminie 30 dni od dnia
podjęcia tej działalności.

2. Dniem podjęcia działalności, o której mowa w ust. 1, jest dzień wprowadzenia
pierwszego pojazdu na terytorium kraju.

3. Wprowadzający pojazd jest obowiązany złożyć Głównemu Inspektorowi Ochro-
ny Środowiska zawiadomienie o zakończeniu działalności, o której mowa w ust.
1, w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania tej działalności.

4. Zawiadomienia, o których mowa w ust. 1 i 3, powinny odpowiednio zawierać:

1) nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres wprowadzającego po-
jazd;

2) datę podjęcia albo zakończenia działalności;

3) określenie rodzaju działalności;

4) adresy stacji demontażu oraz punktów zbierania pojazdów, które działają w
ramach jego sieci.

5. W przypadku zmiany danych, o których mowa w ust. 4, wprowadzający pojazd
jest obowiązany poinformować o tym Głównego Inspektora Ochrony Środowi-
ska nie później niż do końca miesiąca następuj ącego po miesiącu, w którym na-
stąpiła zmiana. Jeżeli zmiana dotyczy danych, o których mowa w ust. 4 pkt 4,
należy wskazać datę wystąpienia zmiany.

Art. 14.

1. Wprowadzający pojazd, który jest obowiązany do zapewnienia sieci lub który
złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 4, i nie spełnia tego obo-
wiązku, jest obowiązany do naliczenia i wpłacenia opłaty za brak sieci, z za-
strzeżeniem ust. 5 i 6.

2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, oblicza się jako iloczyn stawki opłaty za brak
sieci i liczby pojazdów wprowadzonych w danym roku na terytorium kraju
przez wprowadzaj ącego pojazd oraz ilorazu liczby dni w roku, w których nie
zapewniono sieci, i liczby dni w danym roku.

3. Do liczby dni, w których nie zapewniono sieci, nie wlicza się dni, w których nie-
zapewnienie sieci wynikało z przyczyn określonych w art. 11 ust. 3, jeżeli
wprowadzający pojazd zapewnił sieć w terminie 3 miesięcy od wystąpienia da-
nej przyczyny; liczba tych dni nie może przekroczyć 90 w ciągu roku.

4. Stawka opłaty za brak sieci wynosi 500 zł za pojazd.

5. W przypadku zapewnienia sieci obejmującej co najmniej 95% terytorium kraju,
podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z opłaty za brak sieci.

6. W przypadku zapewnienia przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, sieci obej-
mującej:

1) poniżej 95 %, ale nie mniej niż 90 % terytorium kraju - wysokość opłaty za
brak sieci ulega obniżeniu o 75 %;

2) poniżej 90%, ale nie mniej niż 85 % terytorium kraju - wysokość opłaty za
brak sieci ulega obniżeniu o 50 %.

Art. 15.

1. Wprowadzaj ący pojazd jest obowiązany do złożenia Głównemu Inspektorowi
Ochrony Środowiska rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty za
brak sieci w terminie do dnia 31 marca roku następującego po roku, którego
opłata dotyczy.

2. Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wzór
sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ujednolicenia tre-
ści sprawozdań.

Art. 16.

1. Obowiązek obliczenia opłaty za brak sieci powstaje na koniec roku kalendarzo-
wego.

2. Opłata za brak sieci jest wpłacana na odrębny rachunek bankowy Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej do dnia 31 marca roku na-
stępuj ącego po roku, którego opłata dotyczy.

Art. 17.

1. W razie stwierdzenia, że wprowadzający pojazd nie dokonał wpłaty opłaty za
brak sieci albo dokonał wpłaty w wysokości niższej od należnej, Główny In-
spektor Ochrony Środowiska wydaje decyzję, w której określa wysokość zobo-
wiązania z tytułu opłaty za brak sieci.

2. W przypadku niewykonania decyzji określonej w ust. 1, w terminie 14 dni od
dnia, w którym decyzja stała się ostateczna, Główny Inspektor Ochrony Środo-
wiska ustala, w drodze decyzji, dodatkową opłatę za brak sieci w wysokości od-
powiadającej 50% kwoty niewpłaconej opłaty za brak sieci.

3. Do należności z tytułu opłat za brak sieci stosuje się odpowiednio przepisy dzia-
łu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60), z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Głów-
nemu Inspektorowi Ochrony Środowiska.

Rozdział 3
Obowiązki właścicieli pojazdów

Art. 18.

Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji może przekazać go wyłącznie do
przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego
punkt zbierania pojazdów.

Art. 19.

Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji lub upoważniona przez niego osoba,
przekazując pojazd do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsię-
biorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, jest obowiązany okazać:

1) dowód osobisty lub inny dokument potwierdzający tożsamość;

2) dowód rejestracyjny pojazdu oraz kartę pojazdu, jeżeli była wydana, lub in-
ny dokument potwierdzaj ący dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym;

3) dokument potwierdzaj ący własność w przypadku właściciela pojazdu innego
ni^ wpisany w dowodzie rejestracyjnym.

Art. 20.

Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji jest obowiązany w terminie 30 dni od
dnia otrzymania zaświadczenia o demontażu pojazdu lub zaświadczenia o przyj ęciu
niekompletnego pojazdu złożyć wniosek o wyrejestrowanie pojazdu.

Rozdział 4

Obowiązki przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu

Art. 21.

Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu powinien zapewniać bezpieczne dla
środowiska i zdrowia ludzi przetwarzanie pojazdów wycofanych z eksploatacji i po-
wstających z nich odpadów.

Art. 22.

Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dla stacji
demontażu oraz sposób demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, kierując się
potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla środowiska i zdrowia ludzi demontażu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji.

Art. 23.

1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do przyjęcia każ-
dego pojazdu wycofanego z eksploatacji, który posiada cechy identyfikacyjne
pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997
r. - Prawo o ruchu drogowym, z zastrzeżeniem ust. 7.

2. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przy przyjmowaniu pojazdu wyco-
fanego z eksploatacji może pobrać opłatę od właściciela pojazdu, z zastrzeże-
niem ust. 3 i 6.

3. Przedsiębiorca prowadzący stacj ę demontażu nie pobiera opłaty, o której mowa
w ust. 2, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1) pojazd jest zarejestrowany na terytorium kraju, zgodnie z odrębnymi przepi-
sami;

2) pojazd wycofany z eksploatacji:

a) jest kompletny,

b) nie zawiera innych odpadów, które nie pochodzą z danego pojazdu.

4. Za pojazd kompletny uważa się pojazd, który zawiera wszystkie istotne elementy
i jego masa jest nie mniejsza niż 90% masy pojazdu.

5. W przypadku przyjmowania od właściciela niekompletnego pojazdu wycofanego
z eksploatacji opłata, o której mowa w ust. 2, nie może przekraczać wysokości
10 zł za 1 kg brakującej masy pojazdu.

6. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie pobiera opłaty, o której mowa
w ust. 2, przy przyjmowaniu niekompletnych pojazdów Policji oraz jednostek
ochrony przeciwpożarowej.

7. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu może odmówić przyj ęcia niekom-
pletnego pojazdu, jeżeli właściciel pojazdu odmawia uiszczenia opłaty, o której
mowa w ust. 2.

8. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw środowiska, mając na uwadze wymogi ochrony środowiska, potrzebę
zapewnienia kompletności pojazdów w celu uzyskania odpowiednich poziomów
odzysku i recyklingu oraz przeciwdziałanie niewłaściwemu zagospodarowaniu
odpadów, określi, w drodze rozporządzenia, listę istotnych elementów pojazdu,
o których mowa w ust. 4.

Art. 24.

1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, przyjmując pojazd wycofany z eks-
ploatacji, który jest kompletny, jest obowiązany do:

1) unieważnienia dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu, jeżeli była wydana,
oraz tablic rejestracyjnych;

2) wydania zaświadczenia o demontażu pojazdu.

2. Zaświadczenie o demontażu pojazdu powinno zawierać oświadczenie przedsię-
biorcy prowadzącego stację demontażu o unieważnieniu dowodu rejestracyjne-
go, karty pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablic rejestracyjnych.

3. Zaświadczenie o demontażu pojazdu jest sporządzane w trzech egzemplarzach, z
których pierwszy otrzymuje właściciel pojazdu, drugi jest przekazywany przez
przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu w terminie 7 dni organowi reje-
strującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, a
trzeci pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu.

4. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, który otrzymuje zaświadczenia o
demontażu pojazdu od przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów,
przekazuje jeden egzemplarz zaświadczenia organowi rejestrującemu właści-
wemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, a drugi pozostawia u
siebie.

Art. 25.

1. W przypadku przyjmowania pojazdu, który nie spełnia warunków określonych w
art. 23 ust. 3 pkt 2 lit. a, przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obo-
wiązany do wydania zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu. Prze-
pisy art. 24 ust. 1 pkt 1 i ust. 2-4 stosuje się odpowiednio.

2. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie wydaje zaświadczenia o przy-
j ęciu niekompletnego pojazdu, jeżeli właściciel pojazdu odmawia uiszczenia
opłaty, o której mowa w art. 23 ust. 2.

3. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie wydaje zaświadczenia
o przyj ęciu niekompletnego pojazdu, jeżeli nie jest możliwe ustalenie cech iden-
tyfikacyjnych pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20
czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

Art. 26.

Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu prowadzi ewidencję zaświadczeń o
demontażu pojazdu oraz zaświadczeń o przyjęciu niekompletnego pojazdu, wyda-
nych przez niego i przez przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów,
z którymi zawarł umowę.

Art. 27.

Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw środowiska, określi, w drodze rozporządzenia:

1) sposób unieważniania dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu oraz tablic re-
jestracyjnych,

2) wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu,

3) wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu,

4) sposób przechowywania zaświadczeń, o których mowa w pkt 2 i 3,

5) sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 26

- kierując się potrzebami identyfikacji pojazdu, zapobiegania nieuprawnionemu
używaniu dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, zapewnienia wiary-
godności zaświadczeń dla wyrejestrowania pojazdu oraz ujednolicenia treści za-
świadczeń.

Art. 28.

1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany osiągać poziom
odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji w wysokości odpo-
wiednio 95% i 85% masy pojazdów przyjętych do jego stacji demontażu rocz-
nie, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Dla pojazdów wyprodukowanych przed dniem l stycznia 1980 r. poziomy odzy-
sku i recyklingu, o których mowa w ust. 1, wynoszą odpowiednio 75% i 70%.

3. Przy obliczaniu poziomów odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji do od-
zysku zalicza się działania oznaczone jako R1-R9 i R13-R15 w załączniku nr 5
do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628 z późn.
zm.).

4. Przy obliczaniu poziomów recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji do
recyklingu zalicza się działania oznaczone jako R2-R9, R14 i R15 w załączniku
nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach.

5. Przy obliczaniu poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji przedmioty wyposażenia i części pojazdów przeznaczone do po-
nownego użycia zalicza się do odzysku i recyklingu.

6. Ilość odpadów poddanych odzyskowi lub recyklingowi ustala się na podstawie
ewidencji odpadów prowadzonej przez przedsiębiorcę prowadzącego stację de-
montażu oraz dokumentów potwierdzających dokonanie odzysku i recyklingu,
które zawierają w szczególności:

1) nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres
przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu;

2) nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i adres
przedsiębiorcy prowadzącego działalność w zakresie odzysku i recyklingu.

7. Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw gospodarki, kierując się potrzebą ujednolicenia metodyki obli-
czania poziomów odzysku i recyklingu oraz uwzględniaj ąc zakres niezbędnych
danych, określi, w drodze rozporządzenia:

1) frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie
zalicza się do recyklingu;

2) frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie
zalicza się do innych procesów odzysku niż recykling;

3) rodzaje i wzory dokumentów potwierdzających dokonanie odzysku
i recyklingu;

4) sposób obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji.

Art. 29.

1. Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie odzysku lub recyklingu jest
obowiązany wydać zaświadczenie potwierdzające odzysk lub recykling na
wniosek przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, przekazuj ącego odpa-
dy do odzysku lub recyklingu, w terminie 30 dni od daty złożenia wniosku.

2. Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie odzysku lub recyklingu spo-
rządza zaświadczenia potwierdzające odzysk lub recykling w trzech egzempla-
rzach, z których pierwszy otrzymuje przedsiębiorca prowadzący stację demonta-
żu przekazujący odpady do odzysku, drugi jest przekazywany Głównemu In-
spektorowi Ochrony Środowiska, a trzeci pozostaje u przedsiębiorcy prowadzą-
cego działalność w zakresie odzysku lub recyklingu.

z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji

©Kancelaria Sejmu_s. 12/12

3. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu i przedsiębiorca prowadzący dzia-
łalność w zakresie odzysku lub recyklingu są obowiązani przechowywać za-
świadczenia potwierdzające odzysk i recykling przez 5 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, którego dotyczą te zaświadczenia.

Art. 30.

1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do sporządzenia
rocznego sprawozdania zawierającego informacje o:

1) liczbie, markach, masie pojazdów i roku produkcji pojazdów wycofanych z
eksploatacji, przyjętych do jego stacji demontażu;

2) masie odpadów poddanych odzyskowi i recyklingowi oraz przekazanych do
odzysku i recyklingu, a także masie przeznaczonych do ponownego użycia
przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji;

3) przedsiębiorcach, którym przekazano odpady do odzysku i recyklingu, z
podaniem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska i adresu przed-
siębiorcy;

4) przedsiębiorcach, którym przekazano odpady do unieszkodliwiania, z poda-
niem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska, miejsca zamieszka-
nia i adresu przedsiębiorcy;

5) osiągniętym w danej stacji demontażu poziomie odzysku i recyklingu, z po-
działem na pojazdy wyprodukowane przed dniem 1 stycznia 1980 r. i w
okresie późniejszym.

2. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przekazuje Narodowemu Fundu-
szowi Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz wojewodzie sprawozda-
nie, o którym mowa w ust. 1, w terminie do dnia 15 lutego następnego roku.

3. Dokumenty, na podstawie których sporządza się sprawozdanie, o którym mowa
w ust. 1, powinny być przechowywane przez 5 lat.

4. Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia
sprawozdań, określi, w drodze rozporządzenia, wzór sprawozdania, o którym
mowa w ust. 1, oraz sposób jego przekazywania.

Art. 31.

1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany w terminie 14 dni
złożyć wojewodzie właściwemu miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowa-
nego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z
prowadzeniem stacji demontażu zawiadomienie o zakończeniu działalności w
zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji lub o rozwiązaniu lub
wygaśnięciu umowy z przedsiębiorcą prowadzącym punkt zbierania pojazdów.

2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:

1) nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy;

2) datę zakończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy;

3) w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy - nazwę, siedzibę i adres
albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania
pojazdów.

Rozdział 5

Obowiązki przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów

Art. 32.

1. Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany zapewnić
bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi zbieranie pojazdów wycofanych z
eksploatacji.

2. Do wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbie-
rania odpadów przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obo-
wiązany dołączyć kopię zawartej z przedsiębiorcą prowadzącym stację demon-
tażu umowy dotyczącej przyjmowania pojazdów zebranych w punkcie zbierania
pojazdów.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla
środowiska i zdrowia ludzi zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz
uwzględniając wydawanie zaświadczeń o demontażu pojazdu, określi, w drodze
rozporządzenia, minimalne wymagania dla punktów zbierania pojazdów.

Art. 33.

1. Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany do przy-
jęcia każdego pojazdu wycofanego z eksploatacji, który posiada cechy identyfi-
kacyjne pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20
czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

2. Do przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów stosuje się odpo-
wiednio przepisy art. 23-25, z zastrzeżeniem ust. 3.

3. Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów sporządza zaświadczenie o
demontażu pojazdu lub zaświadczenie o przyj ęciu niekompletnego pojazdu, w
czterech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje właściciel pojazdu, drugi
i trzeci są przekazywane w terminie 7 dni do przedsiębiorcy prowadzącego sta-
cję demontażu, w którego imieniu zaświadczenie zostało wydane, a czwarty po-
zostaje u przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

Art. 34.

Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów może wydawać zaświadczenia
o demontażu pojazdu oraz zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, wy-
łącznie w imieniu przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, jeżeli spełnia
łącznie następujące warunki:

1) zawarł umowę z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu, jeżeli nie
jest to ten sam przedsiębiorca;

2) przekazuje przyjęte pojazdy wycofane z eksploatacji do stacji demontażu.

Art. 35.

1. Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany do prze-
kazania wszystkich zebranych pojazdów wycofanych z eksploatacji do przedsię-
biorcy prowadzącego stację demontażu, z którym zawarł umowę, jeżeli nie jest
to ten sam przedsiębiorca.

2. Do transportu pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu nie sto-
suje się przepisu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach,
chyba że ich stan stwarza zagrożenie dla środowiska.

Art. 36.

1. Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany w termi-
nie 14 dni złożyć staroście właściwemu miejscowo do wydania zezwolenia na
prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów zawiadomienie o za-
kończeniu działalności w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploata-
cji lub o rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy z przedsiębiorcą prowadzącym
stację demontażu.

2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:

1) nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy;

2) datę zakończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy;

3) w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy - nazwę, siedzibę i adres
albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu.

3. Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów wydane
przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów wygasa z dniem za-
kończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy z przedsiębiorcą
prowadzącym stacj ę demontażu.

Rozdział 6

Obowiązki przedsiębiorców prowadzących strzępiarki

Art. 37.

1. Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę jest obowiązany zapewnić bezpieczne dla
środowiska i zdrowia ludzi rozdrabnianie odpadów pochodzących z pojazdów
wycofanych z eksploatacji.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla
środowiska sposobu rozdziału odpadów powstałych w trakcie demontażu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji oraz właściwego gospodarowania tymi odpada-
mi, określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dla strzępiarek
oraz metody rozdziału odpadów na frakcje materiałowe obejmujące frakcje me-
tali żelaznych i nieżelaznych, tworzyw sztucznych, szkła i pozostałości.

Art. 38.

1. Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę jest obowiązany wykonać raz na rok
próbę strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji w celu określenia zawar-
tości uzyskiwanych frakcji materiałowych.

2. Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę przekazuje przedsiębiorcom prowadzą-
cym stacje demontażu, od których przyjmuje odpady do strzępienia, informację
dotyczącą zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych, określonej w wyniku
przeprowadzenia próby, o której mowa w ust. 1, w ciągu miesiąca od wykonania
próby.

3. Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę przekazuje informację, o której mowa w
ust. 2, marszałkowi województwa, wraz ze zbiorczym zestawieniem danych, o
którym mowa w art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach.

4. Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia, sposób wykonania
próby strzępienia, o której mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ustalenia śred-
niej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych dla poszczególnych stacji
demontażu.

Rozdział 7

Obowiązki organów administracji publicznej

Art. 39.

1. Starosta wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania
odpadów przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów po uzgodnie-
niu z wojewodą właściwym miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowanego
lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z
prowadzeniem stacji demontażu przedsiębiorcy prowadzącemu stację demonta-
żu, z którym przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów zawarł umo-
wę.

2. W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 1, starosta określa przedsiębiorcę lub
przedsiębiorców prowadzących stację demontażu, którym przedsiębiorca pro-
wadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany przekazywać zebrane po-
jazdy wycofane z eksploatacji.

3. Jeżeli przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów poświadcza nie-
prawdę w zaświadczeniu o demontażu pojazdu lub zaświadczeniu o przyj ęciu
niekompletnego pojazdu, starosta cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, w
drodze decyzji bez odszkodowania.

4. Jeżeli przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów narusza przepisy
ustawy, starosta wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń.

5. Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 4, mimo wezwania nadal narusza
przepisy ustawy, starosta cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, w drodze
decyzji bez odszkodowania.

6. Cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powoduje wstrzymanie działal-
ności obj ętej tym zezwoleniem.

7. Starosta przekazuje wojewodzie, o którym mowa w ust. 1, oraz wojewodzie wła-
ściwemu ze względu na adres punktu zbierania pojazdów kopie zezwolenia, o
którym mowa w ust. 1, oraz decyzji, o których mowa w ust. 3 i 5.

Art. 40.

1. Organem właściwym do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji
w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji
demontażu jest wojewoda.

2. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów może być wydane po uzyskaniu wymaga-
nego pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów
prawa budowlanego, z wyłączeniem nowo zbudowanych lub zmodernizowanych
obiektów budowlanych, zespołów obiektów lub instalacji, do których ma zasto-
sowanie art. 76 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska
(Dz.U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.), oraz po sprawdzeniu przez wojewódz-
kiego inspektora ochrony środowiska funkcjonowania instalacji i urządzeń słu-
żących do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji.

3. Jeżeli przedsiębiorca prowadzący stację demontażu poświadcza nieprawdę w za-
świadczeniu o demontażu pojazdu lub zaświadczeniu o przyj ęciu niekompletne-
go pojazdu, wojewoda cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w
drodze decyzji bez odszkodowania.

4. Jeżeli przedsiębiorca prowadzący stację demontażu narusza przepisy ustawy,
wojewoda wzywa go do zaniechania naruszeń w oznaczonym terminie.

5. Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 4, mimo wezwania nadal narusza
przepisy ustawy, wojewoda cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust.
1, w drodze decyzji bez odszkodowania.

Art. 41.

1. Organem właściwym do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji
w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem strzę-
piarki jest wojewoda.

2. Jeżeli przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę poświadcza nieprawdę w informa-
cji dotyczącej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych, o której mowa w
art. 38 ust. 2, wojewoda cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1,
w drodze decyzji bez odszkodowania.

3. Jeżeli przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę narusza przepisy ustawy, wojewo-
da wzywa go do zaniechania naruszeń w oznaczonym terminie.

4. Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 3, mimo wezwania nadal narusza
przepisy ustawy, wojewoda cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust.
1, w drodze decyzji bez odszkodowania.

Art. 42.

1. Wojewoda prowadzi wykaz:

1) przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu;

2) przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów.

2. Wykaz, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:

1) nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowa-
dzącego stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów;

2) adresy stacji demontażu i punktów zbierania pojazdów.

3. Informację o umieszczeniu w wykazie lub usunięciu z wykazu, o którym mowa
w ust. 1, wojewoda przekazuje do centralnej ewidencji pojazdów.

4. Wykaz, o którym mowa w ust. 1, wojewoda zamieszcza na stronie internetowej
urzędu wojewódzkiego.

Art. 43.

Wojewódzki inspektor ochrony środowiska co najmniej raz w roku kontroluje każdą
stację demontażu.

Rozdział 8
Przepisy karne

Art. 44.

Kto wbrew przepisom art. 7 wprowadza do obrotu materiały, przedmioty wyposaże-
nia lub części pojazdów zawierające ołów, rtęć, kadm lub sześciowartościowy
chrom, podlega karze grzywny.

Art. 45.

Kto wbrew przepisom art. 8 nie zapewnia oznaczania przedmiotów wyposażenia lub
części pojazdów, podlega karze grzywny.

Art. 46.

Kto wbrew przepisom art. 9:

1) nie przekazuje przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji
dotyczących sposobu demontażu nowego typu pojazdu,

2) nie udostępnia wprowadzającemu pojazd lub przedsiębiorcy prowadzącemu
stację demontażu informacji dotyczących sposobu demontażu, magazyno-
wania lub testowania przedmiotów wyposażenia lub części pojazdu, które
mogą być przeznaczone do ponownego użycia

- podlega karze grzywny.

©Kancelaria Sejmu_s. 18/18

Art. 47.

Kto wbrew przepisom art. 13 nie składa zawiadomienia o podjęciu działalności w
zakresie produkcji, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów lub
składa zawiadomienie zawierające fałszywe dane, podlega karze grzywny.

Art. 48.

Kto wbrew przepisowi art. 18 nie przekazuje pojazdu wycofanego z eksploatacji do
przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego
punkt zbierania pojazdów, podlega karze grzywny.

Art. 49.

1. Kto wbrew przepisom art. 23 nie przyjmuje pojazdu wycofanego z eksploatacji
do stacji demontażu, podlega karze grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisom art. 33 nie przyjmuje pojazdu
wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów.

Art. 50.

Kto poza stacj ą demontażu dokonuje:

1) usunięcia z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów lub substancji
niebezpiecznych, w tym płynów,

2) wymontowania z pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmiotów wypo-
sażenia lub części nadaj ących się do ponownego użycia,

3) wymontowania z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów nadają-
cych się do odzysku lub recyklingu

- podlega karze grzywny.

Art. 51.

1. Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 24 lub art. 33, nie wydaje wła-
ścicielowi pojazdu zaświadczenia o demontażu pojazdu lub nie przekazuje tego
zaświadczenia organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce
ostatniej rejestracji pojazdu, podlega karze grzywny.

2. Tej samej karze podlega, kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 25 lub
art. 33, nie wydaje właścicielowi pojazdu zaświadczenia o przyjęciu niekom-
pletnego pojazdu lub nie przekazuje tego zaświadczenia organowi rejestrujące-
mu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu.

Art. 52.

Kto wbrew przepisom art. 30 nie składa rocznego sprawozdania lub składa sprawoz-
danie nierzetelne, podlega karze grzywny.

Art. 53.

Orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 44-52, następuje na zasadach i w try-
bie określonych w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Rozdział 9
Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 54.

W ustawie z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz.U. z 2002 r.
Nr 112, poz. 982, z późn. zm.) w art. 2 w ust. l po pkt 15 dodaje się pkt 15a w
brzmieniu:

„15a) kontrola przestrzegania przepisów o recyklingu pojazdów wycofanych z
eksploatacji.".

Art. 55.

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.6)) w art. 23 w ust. 1 po pkt 16a dodaje
się pkt 16b w brzmieniu:

„16b) dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, o której mowa w art.
17 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wyco-
fanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), z tym że kosztem uzyskania
przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2 i art. 14
tej ustawy,".

Art. 56.

W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
(Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.7) w art. 16 w ust. 1 po pkt 19a dodaje
się pkt 19b w brzmieniu:

©Kancelaria Sejmu_s. 20/20

„19b) dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, o której mowa w art.
17 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wyco-
fanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), z tym że kosztem uzyskania
przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2 i art. 14
tej ustawy,".

Art. 57.

W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2003 r. Nr
58, poz. 515, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 66:

a) w ust. 4 po pkt l dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

„1a) stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części wymonto-
wanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu
ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko,",

b) dodaje się ust. 9 w brzmieniu:

„9. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw
środowiska, kierując się względami technicznymi, zasadami bezpie-
czeństwa ruchu drogowego i wymogami ochrony środowiska oraz ma-
j ąc na celu zapobieganie nieprawidłowościom w obrocie przedmiotami
wyposażenia i częściami wymontowanymi z pojazdów, określi, w dro-
dze rozporządzenia, wykaz przedmiotów wyposażenia i części wymon-
towanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeń-
stwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko.";

2) w art. 68 w ust. 7 w pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 3 w
brzmieniu:

„3) art. 8 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wyco-
fanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202).";

3) w art. 72:

a) w ust. 1 w pkt 8 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 9 w
brzmieniu:

„9) dowodu wpłaty, o którym mowa w art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 20
stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub
oświadczenia o podleganiu obowiązkowi zapewniania sieci zbierania
pojazdów, o którym mowa w art. 11 ust. 4 tej ustawy, albo faktury za-
wierającej takie oświadczenie, jeżeli pojazd jest rejestrowany po raz
pierwszy.",

b) w ust. 2 w pkt 5 kropkę na końcu zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6
w brzmieniu:

©Kancelaria Sejmu_s. 21/21

„6) pojazdu innego niż określony w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji - w zakresie
ust. 1 pkt 9.";

4) w art. 79:

a) w ust. 1:

- zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„Pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu
na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego właściciela,
w przypadku:",

- pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację de-
montażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania po-
jazdów, na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, o któ-
rym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w
innym państwie;",

- w pkt 5 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 w brzmieniu:

„6) przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy prowa-
dzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego
punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o przyję-
ciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub
art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego doku-
mentu wydanego w innym państwie.",

b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W przypadku przekazania przedsiębiorcy prowadzącemu stację demon-
tażu lub przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów po-
jazdu innego niż określony w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, w celu jego
wyrejestrowania, przedsiębiorca wydaje zaświadczenie o demontażu
tego pojazdu, odpowiadające wymogom określonym dla zaświadczenia,
o którym mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy.",

c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. W przypadku nieprzedłożenia przez właściciela pojazdu zaświadczenia
o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt
2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji, lub zaświadczenia o przyjęciu nie-
kompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3
tej ustawy, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym pań-
stwie, organ rejestrujący, po upływie 30 dni od dnia otrzymania za-
świadczenia od przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, doko-
nuje wyrejestrowania pojazdu z urzędu.",

d) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. W przypadku, o którym mowa w ust. l pkt 5, warunkiem wyrejestrowa-
nia pojazdu jest wniesienie przez właściciela pojazdu opłaty na rzecz
gminy na realizację zadań związanych z utrzymaniem czystości i po-
rządku w gminach. Przepisu nie stosuje się do pojazdów Policji i jedno-
stek ochrony przeciwpożarowej.";

5) w art. 80b w ust. 1a w pkt 2 dodaje się lit. j w brzmieniu:

„j) wydanym zaświadczeniu o demontażu pojazdu, o którym mowa w art. 79
ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub zaświadcze-
niu o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 79 ust. 2
bądź w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy - data wydania i dane
przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu,";

6) w art. 80c:

a) w ust. 1:

- pkt 10 otrzymuje brzmienie:

„10) organom właściwym w sprawach rejestracji pojazdów;",

- w pkt 14 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 15 w brzmie-

niu:

„15) ministrowi właściwemu do spraw środowiska.",

b) dodaje się ust. 8 w brzmieniu:

„8. Minister właściwy do spraw administracji publicznej, kierując się po-
trzebami ujednolicenia wniosków oraz usprawnienia procesu udostęp-
niania danych z centralnej ewidencji pojazdów, określi, w drodze roz-
porządzenia, wzór wniosku, o którym mowa w ust. 3 i 6.".

Art. 58.

W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62,
poz. 627, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:

1) art. 401 otrzymuje brzmienie:

„Art. 401. 1. Przychodami funduszy są wpływy z tytułu opłat za korzystanie ze
środowiska i administracyjnych kar pieniężnych pobieranych na
podstawie ustawy oraz przepisów szczególnych, a także z tytułu
kwot pieniężnych uzyskanych na podstawie decyzji, o której mo-
wa w art. 362 ust. 3.

2. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat, o
których mowa w art. 210 ust. 1.

3. Przychody, o których mowa w ust. 2, przeznacza się wyłącznie na
finansowanie zadań ministra właściwego do spraw środowiska, o
których mowa w art. 206 i 212.

©Kancelaria Sejmu_s. 23/23

4. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat
produktowych pobieranych na podstawie przepisów o obowiąz-
kach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi od-
padami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej.

5. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat
ustalanych na podstawie przepisów ustawy - Prawo geologiczne i
górnicze.

6. Przychody, o których mowa w ust. 5, przeznacza się w równych
częściach wyłącznie na finansowanie:

1) potrzeb geologii w zakresie poznania budowy geologicznej
kraju oraz w zakresie gospodarki zasobami złóż kopalin i
wód podziemnych,

2) potrzeb górnictwa służących ograniczeniu negatywnego od-
działywania na środowisko wynikającego z wydobywania
kopalin i likwidacji zakładów górniczych.

7. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z należno-
ści i opłat, o których mowa w art. 142 ustawy z dnia 18 lipca
2001 r. - Prawo wodne.

8. Przychody, o których mowa w ust. 7, przeznacza się wyłącznie
na:

1) utrzymanie katastru wodnego,

2) opracowanie planów gospodarowania wodami,

3) odbudowę ekosystemów zdegradowanych przez niewłaściwą
eksploatację zasobów wodnych.

9. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z kar pie-
niężnych wymierzanych na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1a ustawy
z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2003 r.
Nr 153, poz. 1504, z późn. zm.10)), w zakresie obowiązków, o któ-
rych mowa w art. 9a ust. 1 i 3 tej ustawy.

10. Przychody, o których mowa w ust. 9, przeznacza się wyłącznie na
wspieranie odnawialnych źródeł energii znajdujących się na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej.

11. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat, o
których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202).

12. Wpływy z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1
oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recy-
klingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, powiększone o przy-
chody z oprocentowania, Narodowy Fundusz przeznacza wyłącz-
nie na:

1) finansowanie dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z
eksploatacji,

©Kancelaria Sejmu_s. 24/24

2) dofinansowanie działań inwestycyjnych w zakresie:

a) demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji,

b) gospodarowania odpadami powstałymi w wyniku de-
montażu pojazdów wycofanych z eksploatacji,

c) zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji,

3) dofinansowanie gmin w zakresie zbierania porzuconych po-
jazdów wycofanych z eksploatacji.

13. Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat
ustalonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 kwietnia
2004 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową (Dz.U. Nr
121, poz. 1263).

14. Przychodami funduszy mogą być dobrowolne wpłaty, zapisy, da-
rowizny, świadczenia rzeczowe i środki pochodzące z fundacji
oraz wpływy z przedsięwzięć organizowanych na rzecz ochrony
środowiska i gospodarki wodnej.

15. Przychodami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy
mogą być także przychody z tytułu emisji obligacji własnych oraz
inne przychody związane z działalnością tych funduszy.

16. Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze mogą zaciągać kre-
dyty i pożyczki.";

2) po art. 410 dodaje się art. 410a i 410b w brzmieniu:

„Art. 410a. 1. Narodowy Fundusz udziela dopłat do demontażu pojazdów wyco-
fanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację de-
montażu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) uzyskał wymagane poziomy odzysku i recyklingu, o których
mowa w art. 28 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklin-
gu pojazdów wycofanych z eksploatacji,

2) posiada decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji
demontażu,

3) złożył w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30
ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji.

2. Środki przeznaczone na dopłatę do demontażu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji są dzielone w stosunku do masy odpadów
poddanych odzyskowi i recyklingowi oraz przekazanych do od-
zysku i recyklingu, a także masy przeznaczonych do ponownego
użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z po-
jazdów wycofanych z eksploatacji, wykazanych w sprawozdaniu,
o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.

3. Narodowy Fundusz przekazuje dopłaty do demontażu pojazdów
wycofanych z eksploatacji w terminie do dnia 31 maja.

4. Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w
zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przed-
siębiorcy prowadzącemu stację demontażu, który łącznie spełnia
następujące warunki:

1) posiada decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji
demontażu,

2) złożył w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30
ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji.

5. Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w
zakresie gospodarowania odpadami powstałymi w wyniku de-
montażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy
prowadzącemu stację demontażu i przedsiębiorcy prowadzącemu
strzępiarkę lub inną instalację przetwarzania, odzysku lub recy-
klingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksplo-
atacji, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki
odpadami oraz spełnia wymagania określone w przepisach o od-
padach.

6. Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w
zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsię-
biorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów, który posiada
wymagane decyzje w zakresie gospodarki odpadami oraz spełnia
wymagania określone w przepisach o odpadach.

Art. 410b. Rada Ministrów, kierując się potrzebą wspierania systemu gospoda-
rowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki przeznaczania wpływów po-
chodzących z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1
oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji.";

3) w art. 415:

a) po ust. 5 dodaje się ust. 5a i 5b w brzmieniu:

„5a. Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także sporządzanie i
przekazywanie Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska kwartal-
nych informacji o podmiotach wpłacaj ących opłaty, o których mowa w
art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycz-
nia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, z poda-
niem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska i adresu tych
podmiotów oraz wysokości kwoty wpłaconej z tytułu danej opłaty, w
terminie do końca miesiąca po zakończeniu kwartału, którego dotyczą
te informacje.

5b. Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także sporządzanie i
przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw środowiska zbiorczej
informacji o:

1) zgromadzonych wpływach z tytułu opłat, o których mowa w art.
12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20
stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploata-

cj^

2) liczbie, markach, masie pojazdów i roku produkcji pojazdów wy-
cofanych z eksploatacji przyjętych do stacji demontażu,

3) masie odpadów poddanych odzyskowi i recyklingowi w stacjach
demontażu oraz przekazanych do odzysku i recyklingu, a także
masie przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wypo-
sażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji,

4) masie odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksplo-
atacji poddanych rozdrabnianiu oraz masie wydzielonych odpa-
dów przekazanych do odzysku i recyklingu,

5) uzyskanych w skali kraju poziomach odzysku i recyklingu,

6) stacjach demontażu, które uzyskały dofinansowanie,

7) gminach, które uzyskały dofinansowanie w zakresie zbierania po-
rzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji

- w terminie do dnia 30 czerwca następnego roku za poprzedni rok ka-
lendarzowy.",

b) ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także opracowywanie
projektów wspólnej strategii działania Narodowego Funduszu i woje-
wódzkich funduszy oraz projektów strategii Narodowego Funduszu i
zasięganie opinii ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego
co do zawartych w nich ustaleń.",

c) dodaje się ust. 10 w brzmieniu:

„10. Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujedno-
licenia informacji, określi, w drodze rozporządzenia, sposób przeka-
zywania i wzory informacji, o których mowa w ust. 5a i 5b".

Art. 59.

W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628, z późn.
zm.) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 29 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) jest niezgodny z wymaganiami przepisów o odpadach.";

2) w art. 37 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Na podstawie zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1 i 2,
informacji uzyskanych od wojewody i starostów oraz sprawozdań i infor-
macji, o których mowa w art. 30 ust. 1 i art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 20
stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U.
Nr 25, poz. 202), marszałek województwa prowadzi wojewódzką bazę da-
nych, dotyczącą wytwarzania i gospodarowania odpadami wraz z rejestrem
udzielanych zezwoleń w zakresie wytwarzania i gospodarowania odpadami
oraz sporządza raport wojewódzki i przekazuje go ministrowi właściwemu
do spraw środowiska.";

3) w art. 63 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

©Kancelaria Sejmu_s. 27/27

„6. Określenie miejsca i sposobu magazynowania odpadów następuje w:

1) pozwoleniu zintegrowanym, o którym mowa w przepisach o ochronie
środowiska,

2) pozwoleniu na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 17 ust. 2,

3) decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpieczny-
mi, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1,

4) informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowa-
nia wytworzonymi odpadami, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2,

5) zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub
unieszkodliwiania odpadów, o którym mowa w art. 26 ust. 1,

6) zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub trans-
portu odpadów, o którym mowa w art. 28 ust. 1,

7) zgłoszeniu do rejestru, o którym mowa w art. 33 ust. 5.".

Rozdział 10
Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 60.

W okresie do dnia 31 grudnia 2014 r. poziomy odzysku i recyklingu, o których mo-
wa w art. 28 ust. 1, wynoszą odpowiednio 85% i 80%.

Art. 61.

1. Wyznaczone przez wojewodę, na podstawie dotychczasowych przepisów, przed-
siębiorstwa utylizacji pojazdów i składnice złomu zachowują uprawnienia do
wydawania do dnia 30 czerwca 2005 r. zaświadczeń, które stanowią podstawę
do wyrejestrowania pojazdów.

2. Przedsiębiorca, który przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskał decyzję na
wytwarzanie odpadów powstaj ących w związku z gospodarowaniem odpadami
w postaci pojazdów wycofanych z eksploatacji, może prowadzić stację demon-
tażu do dnia wygaśnięcia ważności decyzji wydanych na podstawie dotychcza-
sowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 2005 r.

3. Przedsiębiorca, który przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskał zezwolenie
na prowadzenie działalności w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji lub inną decyzję obejmującą zbieranie tych odpadów, może prowadzić
punkt zbierania pojazdów do dnia wygaśnięcia ważności decyzji wydanych na
podstawie dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerw-
ca 2005 r.

Art. 62.

Przepisy art. 7 ust. 1 stosuje się do materiałów, przedmiotów wyposażenia i części
pojazdów wprowadzonych do obrotu po dniu wejścia w życie ustawy, przeznaczo-
nych do stosowania w pojazdach wyprodukowanych po dniu 1 lipca 2003 r.

Art. 63.

Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z tym że przepisy:

1) art. 7, art. 8, art. 44, art. 45, art. 57 pkt 2 i art. 62 wchodzą w życie po upły-
wie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia;

2) art. 11-17, art. 28, art. 47, art. 55, art. 56, art. 57 pkt 3, art. 58 pkt 1 i 3 w za-
kresie dotyczącym art. 401 ust. 11 i 12 i art. 415 ust. 5a i 5b, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, i art. 60 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia
2006 r.;

3) art. 23 ust. 3 w stosunku do pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju
przed dniem 1 lipca 2002 r. stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r.;

4) art. 58 pkt 1 w zakresie dotyczącym art. 401 ust. 1-10 i 13-16, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia
ogłoszenia.

2007-10-08

  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz.
1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 149, poz. 1451 i 1452, Nr 162, poz. 1568, Nr 200,
poz. 1953 i Nr 210, poz. 2036 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 92, poz. 884, Nr
121, poz. 1264, Nr 173, poz. 1808 i Nr 273, poz. 2703.

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 41, poz. 365, Nr 113, poz.
984, Nr 199, poz. 1671, z 2003 r. Nr 7, poz. 78, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 116, poz. 1208, Nr
191, poz. 1956, z 2005 r. Nr 25, poz. 202, Nr 90, poz. 758, Nr 130, poz. 1087 i Nr 175, poz. 1458.

Przepisy niniejszej ustawy wdrażają postanowienia dyrektywy 2000/53/WE z dnia 18 września
2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.Urz. WE L 269, z 21.10.2000, z późn.
zm.). Dane dotyczące aktów prawa Unii Europejskiej ogłoszonych przed dniem 1 maja 2004 r., za-
mieszczone w niniejszej ustawie, dotyczą ogloszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Eu-
ropejskiej - wydanie specjalne.

Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowi-
ska, ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowych od osób fizycznych, ustawę z dnia 15
lutego 1992 r. o podatku dochodowych od osób prawnych, ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. - Pra-
wo o ruchu drogowym, ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska oraz ustawę
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach.

  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 115, poz. 1229, z 2002 r. Nr
74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr 233, poz. 1957, z 2003 r. Nr 46, poz. 392,
Nr 80, poz. 717 i 721, Nr 162, poz. 1568, Nr 175, poz. 1693 i Nr 190, poz. 1865 oraz z 2004 r. Nr
19, poz. 177, Nr 49, poz. 464, Nr 70, poz. 631, Nr 91, poz. 875, Nr 92, poz. 880, Nr 96, poz. 959,
Nr 121, poz. 1263, Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2784.

  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002 r. Nr 113, poz.
984 i Nr 153, poz. 1271, z 2003 r. Nr 170 poz. 1652, Nr 190, poz. 1865 i Nr 217, poz. 2124 oraz z
2004 r. Nr 121, poz. 1263, Nr 191, poz. 1956, Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2784.

  Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz.
1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 149, poz. 1451 i 1452, Nr 162, poz. 1568, Nr 200,
poz. 1953 i Nr 210, poz. 2036 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 92, poz. 884, Nr
121, poz. 1264, Nr 173, poz. 1808 i Nr 273, poz. 2703.

  Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 115, poz. 1229, z 2002 r. Nr
74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr 233, poz. 1957, z 2003 r. Nr 46, poz. 392,
Nr 80, poz. 717 i 721, Nr 162, poz. 1568, Nr 175, poz. 1693, Nr 190, poz. 1865 i Nr 217, poz. 2124
oraz z 2004 r. Nr 19, poz. 875, Nr 92, poz. 880, Nr 96, poz. 959, Nr 121, poz. 1263, Nr 273, poz.
2703 i Nr 281, poz. 2784.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 203, poz.
1966 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 34, poz. 293, Nr 91, poz. 875, Nr 96, poz. 959 i Nr 173,
poz. 1808.

n) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002 r. Nr 41, poz. 365, Nr 113, poz.
984 i Nr 199, poz. 1671, z 2003 r. Nr 7, poz. 78 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 116, poz. 1208 i
Nr 191, poz. 1956.



TOP

 

 



Dz. U. Nr 176, poz. 1236

USTAWA

z dnia 29 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji

Art. 1. W ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z
eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202 i Nr 175, poz. 1458) w art. 14:

1) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

" 1. Wprowadzający pojazd, który jest obowiązany do zapewnienia sieci lub który
złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 4, i nie spełnia tego obowiązku,
jest obowiązany do naliczenia i wpłacenia opłaty za brak sieci, z zastrzeżeniem
ust. 5 i 6.";

2) dodaje się ust. 5 i 6 w brzmieniu:

„5.W przypadku zapewnienia sieci obejmującej co najmniej 95 % terytorium kraju,
podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z opłaty za brak sieci.
6. W przypadku zapewnienia przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, sieci
obejmującej:

1) poniżej 95 %, ale nie mniej niż 90 % terytorium kraju - wysokość opłaty za brak
sieci ulega obniżeniu o 75 %;

2) poniżej 90 %, ale nie mniej niż 85 % terytorium kraju - wysokość opłaty za brak
sieci ulega obniżeniu o 50 %.".

Art. 2. Do obliczenia opłaty za brak sieci za 2007 rok stosuje się przepisy ustawy
zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Art. 3. Ustawa wchodzi wżycie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

-1-



TOP

 

 



Dziennik Ustaw Nr 75- 6415 -Poz. 476

476

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA INFRASTRUKTURY11

z dnia 26 kwietnia 2010 r.

w sprawie sposobu unieważniania dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, wzorów zaświadczeń
wydawanych dla tych pojazdów, sposobu przechowywania zaświadczeń oraz prowadzenia ich ewidencji21

Na podstawie art. 27 ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploa-
tacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202r z póżn. zm.31) zarządza się,
co następuje:

§ 1. Przepisy rozporządzenia określają:

1) sposób unieważniania dowodu rejestracyjnego,
karty pojazdu oraz tablic rejestracyjnych;

2) wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu;

3) wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego
pojazdu;

4) sposób przechowywania zaświadczeń, o których
mowa w pkt 2 i 3;

5) sposób prowadzenia ewidencji zaświadczeń, o któ-
rych mowa w pkt 2 i 3.

§ 2. 1. Przedsiębiorca prowadzący stację demonta-
żu lub przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania po-
jazdów, przyjmując pojazd wycofany z eksploatacji,
unieważnia:

1) dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była
wydana, przez odcięcie prawego dolnego rogu,
o powierzchni co najmniej 1 crrr, strony tytułowej
dokumentu;

2) tablice rejestracyjne przez ich przedziurkowanie
w miejscu pomiędzy wyróżnikiem powiatu a wy-
różnikiem pojazdu albo pomiędzy wyróżnikiem
województwa, jeżeli nie występuje wyróżnik po-
wiatu, a wyróżnikiem pojazdu, trzema otworami

0 średnicy około 1 cm, ułożonymi w odstępach

1 cm od krawędzi najbliższego otworu, w linii rów-
noległej do pionowej krawędzi tablicy.

2. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1, zwraca
unieważnione dokumenty oraz tablice rejestracyjne
właścicielowi pojazdu.

§ 3. Wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu
określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

1J Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządo-
wej - transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządze-
nia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infra-
struktury (Dz. U. Nr 216. poz. 15S4).

2i Przepisy niniejszego rozporządzenia wdrażają postanowie-
nia art. 5 ust. 3 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie po-
jazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. Urz. WE L 26S
z 21.1 0.2000. str. 34. z póżn. zrn.: Dz. Urz. UE Polskie wyda-
nie specjalne. rozdz. 15. t. 5. str. 224).

3J Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U.
z 2005 r. Nr 175. poz. 145B. z 2007 r. Nr 176. poz. 1236.
z 200S r. Nr 7S. poz. 666. Nr S2. poz. 753 i Nr 215. poz. 1664
oraz z 201 0 r. Nr 26. poz. 145.

§4. Wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletne-
go pojazdu określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

§ 5. 1. Egzemplarze zaświadczeń, o których mowa
w § 3 i 4, które pozostają u przedsiębiorcy prowadzą-
cego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzą-
cego punkt zbierania pojazdów, powinny być zabez-
pieczone przed dostępem osób nieuprawnionych
i przechowywane w odpowiednio zabezpieczonych
pomieszczeniach.

2. Zaświadczenia, o których mowa w ust. 1, powin-
ny być przechowywane w szafie metalowej w tecz-
kach według rodzaju zaświadczenia i roku wydania.

§ 6.1. Przedsiębiorca prowadzący stację demonta-
żu prowadzi ewidencję zaświadczeń, o których mowa
w § 3 i 4, wydanych przez niego i przez przedsiębior-
ców prowadzących punkty zbierania pojazdów, z któ-
rymi zawarł umowę.

2. Ewidencja zaświadczeń jest prowadzona w sie-
dzibie przedsiębiorcy, odrębnie dla każdego rodzaju
zaświadczenia, i obejmuje następujące dane związane
z tym zaświadczeniem:

1) numer wydanego zaświadczenia, składający się z:

a) wyróżnika województwa, w którym przedsię-
biorca prowadzi stację demontażu lub punkt
zbierania pojazdów, przy czym wyróżnik woje-
wództwa określają przepisy o rejestracji i ozna-
czaniu pojazdów,

b) numeru kolejnego z wykazu przedsiębiorców,
o którym mowa w art. 42 ustawy z dnia 20 stycz-
nia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji,

c) numeru kolejnego nadanego przez przedsię-
biorcę prowadzącego stację demontażu lub
przedsiębiorcę prowadzącego punkt zbierania
pojazdów;

2) dane właściciela pojazdu (imię i nazwisko oraz

adres zamieszkania albo nazwa i adres siedziby);

3) numer rejestracyjny pojazdu;

4) znak wyróżniający państwa, w którym pojazd zo-
stał zarejestrowany;

5) markę pojazdu;

6) typ pojazdu;

7) model pojazdu;

3) numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub

ramy pojazdu;


9) masę pojazdu wycofanego z eksploatacji, o której
mowa w art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji.

3. Dane, o których mowa w ust. 2r są wprowadza-
ne do ewidencji niezwłocznie po wydaniu zaświadcze-
nia albo otrzymaniu zaświadczenia od przedsiębiorcy
prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

4. Ewidencja zaświadczeń prowadzona jest w for-
mie pisemnej lub w formie elektronicznej.

5. Prowadzenie ewidencji zaświadczeń wymaga
stosowania odpowiednich zabezpieczeń. Przepis § 5
stosuje się odpowiednio.

Dziennik Ustaw Nr 75

§ 7. Zaświadczenia wydane według dotychczaso-
wych wzorów zachowują ważność.

§ 3. Piozporządzenie wchodzi w życie po upływie
7 dni od dnia ogłoszenia.41

- 6416 -

Poz. 476

Minister Infrastruktury: C. Grabarczyk

4J Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządze-
niem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2005 r.
w sprawie sposobu unieważniania dokumentów pojazdów
wycofanych z eksploatacji, wzorów zaświadczeń wyda-
wanych dla tych pojazdów, sposobu przechowywania
zaświadczeń oraz prowadzenia ich ewidencji (Dz. U. Nr 62.
poz. 554). które utraciło rnoc w związku z wejściem wżycie
ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o odpa-
dach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 26.
poz. 145).


TOP

 

 



Warszawa, dnia i1/ listopada 2011 r.

Wytyczne prowadzenia ewidencji odpadów
przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów

Wzory dokumentów ewidencji odpadów zostały określone w rozporządzeniu
Ministra Środowiska z dnia 8 grudnia 2010 r. w sprawie wzorów dokumentów
stosowanych na potrzeby ewidencji odpadów (Dz. U. 249, poz. 1673), które weszło
w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.

W rozporządzeniu została określona nowa karta ewidencji pojazdów
wycofanych z eksploatacji (załącznik nr 4 do rozporządzenia), a pozostałe karty
uległy modyfikacji.

Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu stosuje 3 rodzaje kart:

a) kartę ewidencji pojazdów wycofanych z eksploatacji,

b) kartę ewidencji odpadu (załącznik nr 1 do rozporządzenia),

c) kartę przekazania odpadu (załącznik nr 5 do rozporządzenia).

Kartę ewidencji pojazdów wycofanych z eksploatacji stosuje się dla pojazdów
wycofanych z eksploatacji podlegających ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz, U. Nr 25, poz. 202, z późn.
zm.), czyli pojazdów samochodowych zaliczonych do kategorii M1 lub N1 oraz
motorowerów trójkołowych zaliczonych do kategorii L2e, określonych w przepisach
o ruchu drogowym.

Sugeruje się, aby dla pojazdów specjalnych i motorowerów trójkołowych
prowadzić odrębne karty wg wzoru z załącznika nr 4, gdyż nie ma dla nich obowiązku
uzyskiwania poziomów odzysku i recyklingu, na podstawie wyłączeń zawartych
w ustawie o recyklingu pojazdów wycofanych eksploatacji, tj,:
> pojazdy specjalne (samochody kempingowe, sanitarne i pogrzebowe, wymienione
w załączniku nr 7 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 października
2005 r. w sprawie homologacji typu pojazdów samochodowych i przyczep (Dz. U.
Nr 238, poz. 2010, z późn. zm.)) są wyłączone na podstawie art. 28 ust. 2a w/w
ustawy (z obowiązku osiągania poziomów odzysku i recyklingu),

ul. Wawelska 52/54, 00-922 Warszawa; (+48 22) 57 92 262, faks: (+48 22) 57 92 795, www.mos.gov.pl

> motorowery trójkołowe są wyłączone na podstawie art. 2 ust. 1a w/w ustawy
{m.in. z obowiązku osiągania poziomów odzysku i recyklingu oraz z obowiązku
sporządzania rocznego sprawozdania).

Karty ewidencji odpadu prowadzi się dla pozostałych rodzajów odpadów, w tym
pojazdów wycofanych z eksploatacji niepodlegających ustawie o recyklingu pojazdów
wycofanych eksploatacji.

Karty przekazania odpadu stosuje się dla wszystkich przekazywanych odpadów
(i przyjmowanych odpadów), chyba, że jedna ze stron (posiadacz odpadów
przekazujący lub przyjmujący odpady) jest zwolniona z obowiązku prowadzenia
ewidencji, np. wytwórcy odpadów w postaci pojazdów wycofanych z eksploatacji,
jeżeli pojazdy te zostały przekazane do przedsiębiorcy prowadzącego stację
demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

W załącznikach do niniejszych Wytycznych przedstawiono szczegółowe
wyjaśnienia dotyczące wypełnienia tych części karty ewidencji pojazdów wycofanych
z eksploatacji oraz karty przekazania odpadu, co do których zgłaszano zapytania.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 28 ust. 6 ustawy o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji na podstawie ewidencji odpadów prowadzonej przez
przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu ustala się ilości odpadów
poddanych odzyskowi lub recyklingowi, które służą odpowiednio do obliczenia
uzyskanego poziomu odzysku i recyklingu. Zgodnie z art. 60 w/w ustawy w okresie
do dnia 31 grudnia 2014 r. poziomy odzysku i recyklingu wynoszą odpowiednio 85%
i 80%. Od dnia 1 stycznia 2015 r. będą one natomiast wynosiły odpowiednio 95%
i 85%, zgodnie z art. 28 ust. 1 w/w ustawy.

Ponadto, w przypadku przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu,
ewidencja odpadów jest podstawą do przygotowania:

• zbiorczego zestawienia danych o rodzajach i ilości odpadów, o sposobach
gospodarowania nimi oraz o instalacjach i urządzeniach służących do odzysku
i unieszkodliwiania tych odpadów, które dotyczy wszystkich odpadów
przyjmowanych, wytwarzanych i przetwarzanych na terenie stacji demontażu -
zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy o odpadach; zestawienie to dotyczy działań
dokonanych w danym roku kalendarzowym;

• rocznego sprawozdania zawierającego informacje wymienione w art. 30 ust. 1
ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych eksploatacji, które dotyczy pojazdów

wycofanych z eksploatacji podlegających tejże ustawie i odpadów powstałych

2

w wyniku ich demontażu na stacji demontażu; roczne sprawozdanie za dany rok
kalendarzowy, ze względu na sposób liczenia poziomów odzysku i recyklingu
przyjęty w art. 28 ust. 5a ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych eksploatacji,
dotyczy pojazdów przyjętych w danym roku kalendarzowym, ale ich demontaż
może się odbywać jeszcze w styczniu kolejnego roku i odpady pochodzące
z tych pojazdów wycofanych z eksploatacji zagospodarowane (lub przekazane do
zagospodarowania) w styczniu kolejnego roku mogą zostać uwzględnione
w obliczeniach osiągniętych poziomów odzysku i recyklingu w danym roku
kalendarzowym.

Załącznik nr 1

do „Wytycznych prowadzenia ewidencji odpadów przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów"
WZÓR KARTY EWIDENCJI POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOATACJI (wg załącznika nr 4 do rozporządzenia)

■n Nr karty Rok kalendarzowy: Rok X
KARTA EWIDENCJI POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOATACJI ' | * Kom *

"'■" ^ ^^ 2) 2)......

Kod odpadu przyjętego do stacji demontażu lub punktu zbierania pojazdów Rodzaj odpadu

Rodzaj działalności3': n Prowadzący stację demontażu □ Prowadzący punkt zbierania pojazdów

4)

Prowadzący stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów

Adres prowadzącego stację demontażu lub punktu zbierania pojazdów5'

Województwo

Gmina

Miejscowość

Telefon służbowy

Faks służbowy

Ulica

Nr domu

Nr lokalu

Kod pocztowy

Miejsce prowadzenia działalności

Województwo

Gmina

Miejscowość

Telefon służbowy

Faks służbowy

Ulica

Nr domu

Nr lokalu

Kod pocztowy

Działalność w zakresie:7' W Zb Od Un

□ □ □ O

Zbieranie

Miesiąc

<c: . 2 ' ■

Pojazdy przyjęte do punktu zbierania pojazdów

Przyjęte do stacji demontażu pojazdów od

punktu zbierania pojazdów

właściciel

a pojazdu

Masa [Mg]8'

Liczba [szt.]

Nr karty przekazania

^ 9)
odpadu

Nr karty przekazania
odpadu10'

8)

Masa [Mg]

Liczba [szt.]

Masa [Mg]S)

Liczba [szt.]

Styczeń roku X

Luty roku X

Marzec roku X

Kwiecień roku X

Maj roku X

Czerwiec roku X

Lipiec roku X

Sierpień roku X

Wrzesień roku X

Październik roku X

Listopad roku X

Grudzień roku X

Styczeń roku (X+1)

Wpisy tylko dla pojazdów, które zostały przyjęte w punkcie zbierania
pojazdów w roku X, a przekazane do stacji demontażu w danym
miesiącu roku (X+1)

Luty roku (X+1)

Jw.

Jw.

Jw.

Ewentualnie kolejne
miesiące roku (X+1)

OSI
JW.

Jw.

Jw.

Przetwarzanie

Miesiąc

Wytwarzanie odpadów w wyniku
demontażu pojazdów wycofanych z
eksploatacji

Gospodarowanie odpadami powstałymi w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji

Kod

2)

odpadu

Rodzaj
2)

odpadu

Masa wytwo-
rzonych
odpadów
[Mg]S)

We własnym zakresie

Kom. 3

Odpady przekazane innemu posiadaczowi odpadów

Imię i nazwisko osoby
sporządzającej

Masa
ny. A12)

[Mg]

Metoda
odzysku
r13)

Metoda
unieszkodli-
wiania
d14)

Masa przeznaczonych
do ponownego użycia
przedmiotów,
wyposażenia i

części[Mg]8'12)

Data przekazania

odpadów
wytworzonych z
demontażu
pojazdów15'

Masa
[Mg]8'

Nr karty
przekazania
odpadu16'

Styczeń
roku X

Styczeń
roku X

Styczeń
roku X

Styczeń
roku X

Styczeń
roku X

Styczeń
roku X

Styczeń
roku X

Luty roku X

Marzec
roku X

Kwiecień
roku X

Maj roku X

Czerwiec
roku X

Lipiec roku
X

Sierpień
roku X

Wrzesień
roku X

Październik
roku X

Listopad
roku X

Grudzień
roku X

Styczeń
roku (X+1)

Wpisy tylko dla odpadów wytworzonych w danym miesiącu roku (X+1) w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych w roku X (w stacji demontażu lub w imieniu stacji

demontażu w punkcie zbierania pojazdów), a także zagospodarowanych w danym miesiącu roku (X+1)

Luty roku
(X+1)

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Marzec
roku (X+1

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

Jw.

jw.

M

Jw.

Kwiecień
roku (X+1)

Jw.

jw:

jw

Jw.

jw.

Jw.

Jw.

jw!

Jw.

Jw.

Maj roku
(X+1)

Jw.

Jw.

H

Jw

Jw.

Jw.

Jw.

Jw,

Jw.

Jw,

jw.

Ewentualnie
kolejne
miesiące
roku (X+1)

Jw.

Jw.

Jw.

H

u

MM

Jw.

jw.

jw.

jw.

jw.

Objaśnienia:

1) Dotyczy prowadzącego stację demontażu oraz prowadzącego punkt zbierania pojazdów, o którym
mowa w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.
U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.) w zakresie gospodarowania pojazdami, o których mowa w art. 3
pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.
W pozostałym zakresie wypełnia się Kartę ewidencji odpadu. Kartę należy wypełnić osobno dla
każdego miejsca prowadzenia działalności.

2) Zgodnie z katalogiem odpadów stanowiącym załącznik do rozporządzenia Ministra Środowiska
z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. Nr 112, poz. 1206).

3) Zaznaczyć symbolem X właściwy rodzaj prowadzonej działalności.

4) Podać imię i nazwisko lub nazwę prowadzącego stację demontażu lub prowadzącego punkt
zbierania pojazdów, o których mowa w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji.

5> Podać adres siedziby prowadzącego stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów, o których
mowa w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recykling pojazdów wycofanych z eksploatacji.
Wypełnia prowadzący stację demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji lub przedsiębiorca
prowadzący punkt zbierania pojazdów.

6) Podać nazwę gminy oraz adres miejsca prowadzenia działalności.

7) Zaznaczyć symbolem X właściwą odpowiedź: W - wytwarzanie odpadów, Zb - zbieranie odpadów,
Od - odzysk, Un - unieszkodliwianie odpadów.

8) Podać masę odpadów z dokładnością co najmniej do trzeciego miejsca po przecinku dla odpadów
innych niż niebezpieczne oraz dla odpadów niebezpiecznych.

9) Podać nr karty przekazania, na podstawie której odpad został przyjęty. W przypadku przywozu
odpadów na terytorium kraju należy wpisać "Przywóz do RP". W przypadku przyjmowania
odpadów z innego miejsca prowadzenia działalności danego posiadacza odpadów należy wskazać
to miejsce podając województwo, nazwę miejscowości, ulicę, nr domu i lokalu. W przypadku
przyjmowania odpadów od posiadacza zwolnionego z obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów
rubryka pozostaje niewypełniona.

101 Podać nr karty przekazania odpadu, którą zostały przekazane do stacji demontażu. Nie dotyczy
wytwórców zwolnionych z obowiązku prowadzenia ewidencji na postawie art. 36 ust. 2 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. W przypadku przywozu odpadów na terytorium kraju należy
wpisać "Przywóz do RP". W przypadku przyjmowania odpadów z innego miejsca prowadzenia
działalności danego posiadacza odpadów należy wskazać to miejsce.

1,) Wypełnia prowadzący stację demontażu.

12) Podać masę odpadów zagospodarowanych we własnym zakresie, w tym masę części
przeznaczonych do ponownego użycia.

13) Symbole R określają procesy odzysku zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach.

Symbole D określają procesy unieszkodliwiania odpadów zgodnie z załącznikiem nr 6 do ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach.

15) Podać datę przekazania odpadów powstałych w wyniku demontażu pojazdów innemu
posiadaczowi odpadów. Przekazanie nastąpiło z uwzględnieniem wymagań z art. 28 ust. 5a
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Należy podać
datę w formie: dd-mm-rrrr, gdzie, dd oznacza dzień, mm oznacza miesiąc, rrrr oznacza rok.

16) Podać nr karty przekazania odpadu, którą został przekazany innemu posiadaczowi odpadów.
W przypadku wywozu odpadów poza terytorium kraju należy opisać "Wywóz poza RP".
W przypadku przekazania odpadów osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym nie
będącym przedsiębiorcami do wykorzystania na własne potrzeby zgodnie z przepisami wydanymi
na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o odpadach należy wpisać „Przekazane os. fiz.". W przypadku
przekazywania do innego miejsca prowadzenia działalności danego posiadacza odpadów należy
wskazać to miejsce podając województwo, nazwę miejscowości, ulicę, nr domu i lokalu.

Komentarze:

Kom.1:

Rok kalendarzowy przyjęcia pojazdu (w stacji demontażu lub w imieniu stacji demontażu

w punkcie zbierania pojazdów), czyli w praktyce wydania zaświadczenia o demontażu pojazdu lub

zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu.

Zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, przedsiębiorca

prowadzący punkt zbierania pojazdów jest zobowiązany m.in. przekazać zaświadczenie w terminie 7

dni do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, w którego imieniu zaświadczenie zostało
wydane,

Kom. 2:

Aby uczynić bardziej przejrzystym prowadzenie ewidencji odpadów i ułatwić przygotowanie
dokumentów sprawozdawczych kartę ewidencji pojazdów wycofanych z eksploatacji prowadzi się
w następujący sposób:

a) w części „Zbieranie":

• prowadzący punkt zbierania pojazdów wypełnia daną kartę od stycznia do grudnia danego
roku, a w następnym roku - nową kartę dotyczącą następnego roku kalendarzowego (czyli
w przedstawionej na wstępie tabeli nie wypełnia szarych pól), wpisując w danym miesiącu
dane na temat przyjętych w tym miesiącu pojazdów wycofanych z eksploatacji,

• prowadzący stację demontażu:

w części dotyczącej przyjmowania pojazdów bezpośrednio od ich właścicieli - wypełnia
daną kartę od stycznia do grudnia danego roku, a w następnym roku - nową kartę dotyczącą
następnego roku kalendarzowego (czyli w przedstawionej na wstępie tabeli nie wypełnia
szarych pól),

w części dotyczącej odbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji z punktów zbierania
pojazdów wpisuje te pojazdy, dla których prowadzący punkt zbierania pojazdów wystawił
zaświadczenie w roku kalendarzowym, którego dotyczy dana karta, wpisując w danym
miesiącu dane na temat przyjętych do stacji demontażu w tym miesiącu pojazdów wycofanych
z eksploatacji (czyli generalnie od stycznia do grudnia danego roku, ale może się zdarzyć, że
jeszcze w styczniu i kolejnych miesiącach następnego roku, jeśli przyjmuje pojazdy z punktu
zbierania pojazdów, dla których wydano zaświadczenia w roku kalendarzowym, którego
dotyczy karta - zatem w następnym roku na tej karcie mogą się pojawić tylko te pojazdy
wycofane z eksploatacji, dla których zaświadczenia zostały wydane przez prowadzącego
punkt zbierania pojazdów w roku kalendarzowym, którego dotyczy karta, a pozostałe pojazdy
przyjęte w następnym roku są wpisywane do nowej karty dotyczącej następnego roku
kalendarzowego),

b) w części „Przetwarzanie" prowadzący stację demontażu wpisuje informacje dla pojazdów
przyjętych w danym roku kalendarzowym - nawet jeśli faktyczne przetwarzanie odbywa się
w następnym roku. Dane na temat wytwarzania i gospodarowania odpadami wpisuje się w tym
miesiącu, w którym faktycznie nastąpiły dane działania. Przykładowo wytworzenie odpadów
w wyniku demontażu nastąpiło w maju, to dane są wpisywane w wierszu/wierszach tabeli
dotyczących maja (dla każdego rodzaju odpadów wypełnia się odrębny wiersz), a ich przekazanie
innym posiadaczom odpadów nastąpiło w czerwcu i sierpniu, to odpowiednio należy wypełnić
wiersze tabeli dotyczące czerwca i sierpnia.

Kom. 3:

We własnym zakresie - jeżeli prowadzący stację demontażu, na terenie stacji posiada również inne
instalacje i urządzenia, w których przetwarza odpady wytworzone w wyniku demontażu pojazdów
wycofanych z eksploatacji..

Załącznik nr 2

do „Wytycznych prowadzenia ewidencji odpadów przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu pojazdów"

WZOR KARTY PRZEKAZANIA ODPADU (wg załącznika nr 5 do rozporządzenia)

KARTA PRZEKAZANIA ODPADU

Nr karty1'

Rok kalendarzowy

2 3)

Posiadacz odpadów, który przekazuje odpad '

Transportujący odpad2,4'

2)

Posiadacz odpadów, który przejmuje odpad

Kom. 1

Adres5'

5 6)

Adres

Adres5'

Nr REGON6'

Nr REGON6, 7)

Nr REGON6'

Miejsce przeznaczenia odpadów

Rodzaj procesu przetwarzania, któremu powinien zostać poddany odpad9' Kom. 2

Wnioskuje o wydanie dokumentu potwierdzającego odzysk lub recykling10^ Kom. 3 TAK

□ □

Kod odpadu1

Rodzaj odpadu11'

Data/miesiąc12,13)

Masa przekazanych odpadów [Mg]

Kom. 4

715)

Numer rejestracyjny pojazdu, przyczepy lub naczepy ' '

Potwierdzam przekazanie odpadu
data, pieczęć i podpis

Potwierdzam wykonanie usługi transportu 4'6'
data, pieczęć i podpis

Potwierdzam przejęcie odpadu
data, pieczęć i podpis

Objaśnienia:

1> Numer jest nadawany przez posiadacza odpadów, który przekazuje odpad.

2) Podać imię i nazwisko lub nazwę podmiotu.

3) W przypadku odpadów komunalnych do wypełnienia karty przekazania odpadu jest obowiązany
przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odbierania
odpadów od właścicieli nieruchomości, o którym mowa w ustawie z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.) lub
gminna jednostka organizacyjna, o której mowa w tej ustawie.

" Dotyczy przedsiębiorcy transportującego odpady, niebędącego posiadaczem odpadów,
działającego na zlecenie innego posiadacza odpadów, który zlecił mu wykonanie usługi transportu
odpadów.

5) Podać adres zamieszkania lub siedziby podmiotu.
6> O ile posiada.

7) W przypadku, gdy odpad jest transportowany kolejno przez dwóch lub więcej prowadzących
działalność w zakresie transportu odpadów, w oznaczonych rubrykach należy podać wymagane
dane i podpisy wszystkich transportujących odpad z zachowaniem kolejności transportowania
odpadu.

8) Podać adres miejsca odbioru odpadu, pod który należy dostarczyć odpad, wskazany przez
posiadacza odpadu transportującemu odpady.

9> Dotyczy stacji demontażu w przypadku przekazywania odpadów powstałych w wyniku demontażu
pojazdów wycofanych z eksploatacji. Podać symbol R lub D. Symbole R określają procesy odzysku
zgodnie z załącznikiem nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. Symbole D określają
procesy unieszkodliwiania odpadów zgodnie z załącznikiem nr 6 do ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach.

,0) Dotyczy dokumentów wystawianych przez prowadzących odzysk lub recykling na podstawie
ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania
niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (Dz. U. Nr 90, poz. 607, z późn. zm.).
,1) Zgodnie z katalogiem odpadów stanowiącym załącznik do rozporządzenia Ministra Środowiska
z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz, U. Nr 112, poz. 1206).

12) W przypadku odpadów niebezpiecznych podać datę przekazania odpadu.

13) Karta może być stosowana jako jednorazowa karta przekazania odpadu lub jako zbiorcza karta
przekazania odpadu, obejmująca odpad danego rodzaju przekazywany łącznie w czasie jednego
miesiąca kalendarzowego, za pośrednictwem tego samego transportującego odpady temu
samemu posiadaczowi odpadów.

14) Podać masę odpadów z dokładnością co najmniej do pierwszego miejsca po przecinku dla
odpadów innych niż niebezpieczne; co najmniej do trzeciego miejsca po przecinku dla odpadów
niebezpiecznych.

151 Dotyczy odpadów niebezpiecznych.

Komentarze:

Kom. 1:

Wpisać następnego posiadacza odpadów, któremu są przekazywane odpady. Odpowiedzialność za
właściwe zagospodarowania odpadów przejmuje kolejny posiadacz odpadów, o ile spełnia on
wymagania określone w art. 25 ustawy o odpadach. Sugeruje się, jeśli odpady nie są bezpośrednio
przekazywane posiadaczowi odpadów prowadzącemu odzysk lub unieszkodliwianie (czyli np. są
przekazywane zbierającemu odpady), aby w umowie zawrzeć zobowiązanie posiadacza odpadów,
któremu są przekazywane te odpady, do przekazania ich do procesu wskazanego w karcie
przekazania odpadu.

Kom. 2:

W przypadku przekazywania odpadów, które należy poddać strzępieniu, wpisać: R15, strzępiarka.
Należy przypomnieć, że przy obliczaniu poziomów odzysku i recyklingu, odpady, które mają być
poddane strzępieniu, są rozliczane na podstawie wyników próby strzępienia.
W innych przypadkach wpisać docelowy (ostateczny) proces.

Kom. 3:

Ustawa o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz
o opłacie produktowej dotyczy odpadów opakowaniowych, olejów odpadowych (powstałych z olejów
smarowych o określonym kodzie PKWiU) i odpadów opon (powstałych z opon o określonym kodzie
PKWiU). Do składania wniosków o wydanie dokumentów potwierdzających odzysk lub recykling są
zobowiązani przedsiębiorcy wprowadzający produkty lub produkty w opakowaniach lub organizacje
odzysku (art. 11 ust. 3 w/w ustawy). W przypadku gdy przedsiębiorca lub organizacja korzysta z usług
innego posiadacza odpadów w przekazaniu odpadów do odzysku i recyklingu, wniosek o wydanie
dokumentów potwierdzających odrębnie odzysk i odrębnie recykling przedsiębiorca lub organizacja
przekazuje temu posiadaczowi odpadów, który w imieniu przedsiębiorcy lub organizacji przedkłada go
prowadzącemu odzysk lub recykling (art. 11 ust. 5 w/w ustawy).

W ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych eksploatacji (Dz. U. Nr 25,
poz. 202, z późn. zm.) nie ma natomiast od dnia 1 stycznia 2011 r. obowiązku uzyskiwania
zaświadczeń potwierdzających odzysk lub recykling.

Biorąc pod uwagę powyższe, prowadzący stację demontażu może wypełnić rubrykę jedynie
w przypadku, gdy przedsiębiorca wprowadzający produkty podlegające ustawie o obowiązkach
przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (tj.
opony lub oleje smarowe) lub organizacja odzysku przekaże mu, jako posiadaczowi odpadów
świadczącemu usługi w zakresie przekazania odpadów opon lub olejów odpadowych (pochodzących
z olejów smarowych) do odzysku i recyklingu, wniosek o wydanie dokumentów potwierdzających
odrębnie odzysk i odrębnie recykling (tzw. DPO i DPR), o iie prowadzący stację demontażu w karcie
przekazania odpadu zawrze informację o przedsiębiorcy lub organizacji, na rzecz których mają być
wystawione dokumenty, gdyż ta informacja jest niezbędna do wystawienia dokumentów, których wzory
zostały określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 19 grudnia 2006 r. w sprawie
dokumentów potwierdzających odrębnie odzysk i odrębnie recykling (Dz. U. Nr 247, poz. 1816).
W przeciwnym razie konieczny jest odrębny wniosek pochodzący od przedsiębiorcy lub organizacji, na
rzecz których mają być wystawione DPO lub DPR, przekazywany za pośrednictwem prowadzącego
stację demontażu.

Kom. 4:

Ilość odpadów wykazana w karcie przekazania odpadu musi być zgodna ze stanem rzeczywistym
(czyli także z innymi dokumentami, np. listem przewozowym). Zaniżanie ilości przekazywanych
odpadów oznacza prowadzenie nierzetelnej gospodarki odpadami, a także dokumentów z tym
związanych, w tym przede wszystkim - ewidencji odpadów.

Ze względu na dokładność, z jaką jest podawana masa wszystkich odpadów w karcie ewidencji
pojazdów wycofanych z eksploatacji, wskazane byłoby w przypadku odpadów pochodzących
z demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji podawanie mas wszystkich odpadów
z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku.


TOP

 





1806

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI I PRACY

z dnia 12 października 2005 r.
w sprawie wymagań dla punktów zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji'

Na podstawie art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploata-
cji (Dz. U. Nr 25, poz. 202 i Nr 175, poz. 1458) zarządza
się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa minimalne wymaga-
nia dla punktów zbierania pojazdów wycofanych
z eksploatacji, zwanych dalej „pojazdami".

§ 2. Teren punktu zbierania pojazdów powinien być
zabezpieczony przed dostępem osób postronnych,
w szczególności ogrodzony, chyba że punkt zbierania
pojazdów znajduje się na terenie już ogrodzonym.

§ 3. Powierzchnia przeznaczona do magazynowa-
nia przyjmowanych pojazdów do punktu zbierania po-
jazdów powinna być utwardzona, szczelna, nie mniej-
sza niż 200 m2 oraz wyposażona w system odprowa-
dzania odcieków kierowanych do separatora substan-
cji ropopochodnych.

§ 4. W punkcie zbierania pojazdów wyznacza się
pomieszczenie do przyjmowania i obsługi osób prze-
kazujących pojazdy.

§ 5. Punkt zbierania pojazdów wyposaża się w:

1) wagę lub inne urządzenie ważące, o skali ważenia
do minimum 3,5 Mg;

2) szafę metalową służącą do przechowywania do-
kumentów przyjętych pojazdów;

3) odpowiednią do jego powierzchni ilość sorben-
tów, zapewniających ochronę środowiska w przy-
padku ewentualnych wycieków płynów eksploata-
cyjnych z magazynowanych pojazdów.

§ 6. Pojazdy magazynuje się, zabezpieczając przed-
mioty wyposażenia i części pojazdów przeznaczone do
ponownego użycia przed uszkodzeniem.

§ 7. Rozporz&